tag:blogger.com,1999:blog-20286328551462675182024-02-07T11:02:28.856+02:00Μαρία ΦουσταλιεράκηΜαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.comBlogger824125tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-61859699363994438122019-05-12T12:15:00.001+03:002019-05-12T12:15:51.223+03:00ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUbySv-S5P_EpNNSZYpRGQ1mR4DRXNQJG72Ix2GvFV73T_qy97U-ZjHp70Lwdj7rwqUlkFxrMhEzrOhwtMt3GsU1u9MZvU-76k-5PpLXY-agjwBSIvbIUk_pJmH2-us8xq4ikwyZLWC1Ba/s1600/%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%2599+%25CE%25A3%25CE%2595+%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2591+Beryl+Cook.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="450" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUbySv-S5P_EpNNSZYpRGQ1mR4DRXNQJG72Ix2GvFV73T_qy97U-ZjHp70Lwdj7rwqUlkFxrMhEzrOhwtMt3GsU1u9MZvU-76k-5PpLXY-agjwBSIvbIUk_pJmH2-us8xq4ikwyZLWC1Ba/s320/%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%2599+%25CE%25A3%25CE%2595+%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2591+Beryl+Cook.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Beryl Cook</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Όλοι
νόμιζαν πως ήταν μια παράξενη, ξιπασμένη, ξοφλημένη, δύστροπη μα πλούσια
παλιόγρια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κάποιοι,
μάλιστα, έλεγαν πίσω από την πλάτη της πως τα έχανε σιγά σιγά, γιατί συχνά
πυκνά, στις αγαπημένες της οικογενειακές συγκεντρώσεις, την έβλεπαν να χαμογελά
εν μέσω διαφωνιών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Στην
πραγματικότητα, η ηλικιωμένη δεν καυγάδιζε με τους συγγενείς της, μονάχα
διαφωνούσε μαζί τους και αρνιόταν σε ό,τι και να της πρότειναν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Άργησαν
πολύ να καταλάβουν πως η μόνη της χαρά, τα τελευταία χρόνια, ήταν να λέει σε
όλα όχι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 26-3-2019<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-44932557445342982202019-05-12T11:16:00.000+03:002019-05-12T11:16:21.393+03:00ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΒΑΖΑ ΒΕΝΖΙΝΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-BAHlltZb19DZTkPivG5T5E0PwrlOhmuI56bJ6kgCha9xMOSD6FQYPduUABEpfAKewlbqa0KfwgRzCyhB6YvW_YRXRdAJ6JGxECydaMlba2WCyjC3ukooyWplDypEJn5nLRjawzwXseE2/s1600/%25CE%2592%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2596%25CE%2599%25CE%259D%25CE%2597+Chagall%252C+%25CE%259C%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25B5+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25AF%25CE%25BF%252C+1949.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="799" data-original-width="800" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-BAHlltZb19DZTkPivG5T5E0PwrlOhmuI56bJ6kgCha9xMOSD6FQYPduUABEpfAKewlbqa0KfwgRzCyhB6YvW_YRXRdAJ6JGxECydaMlba2WCyjC3ukooyWplDypEJn5nLRjawzwXseE2/s320/%25CE%2592%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2596%25CE%2599%25CE%259D%25CE%2597+Chagall%252C+%25CE%259C%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25B5+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25AF%25CE%25BF%252C+1949.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Chagall, Μπλε τοπίο, 1949</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τον είδα με την άκρη του ματιού μου . Ο υπάλληλος
έβαζε βενζίνη στο αυτοκίνητό του ενώ εκείνος καθάριζε έναν ανύπαρκτο λεκέ στην
πεντακάθαρη οροφή. Χαμογέλασα στη γνώριμη σκηνή και κρύφτηκα πίσω από μια
κυριούλα· περίμενε κι εκείνη το
λεωφορείο, θα πήγαινε να πάρει την εγγόνα της απ' τον παιδικό σταθμό, την
αγαπημένη της, αυτήν που της είχαν δώσει το όνομά της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Για κάποιον ανεξήγητο λόγο με συμπαθούν οι
ηλικιωμένοι και συχνά μου πιάνουν την κουβέντα σε στάσεις λεωφορείων και στην ουρά
στο σούπερ μάρκετ. Στο τέλος, εκείνοι με γεμίζουν με ευχές και εγώ τους
ανταποδίδω χαμόγελα κατανόησης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σίγουρα πηγαίνει σε ρομαντικό ραντεβού. Το ξέρω
γιατί δεν φοράει τα ρούχα της δουλειάς. Είναι περιποιημένος, τα μαλλιά του
είναι καλοχτενισμένα και σίγουρα μοσχομυρίζει καθαριότητα. Από εδώ που στέκομαι
δεν μπορώ να τον μυρίσω, αλλά, παραδόξως, μυρίζω το άρωμά του στην άκρη της
μύτης μου. Ακόμα με αναστατώνει αυτό το άρωμα. Ακόμα μου γεννάει σεισμούς αυτό
το αρσενικό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ήμασταν τόσο αταίριαστοι μα και τόσο ίδιοι. Δύσκολη
ένωση. Ζηλεύαμε φρικτά ο ένας τον άλλον και κανένας δεν έκανε πίσω στους καυγάδες.
Ας όψεται ο εγωισμός και οι ισχυρές προσωπικότητές μας. Ας προσέχαμε. Αλλά δεν
προσέχαμε και, να, τώρα που δεν έχουμε. Τώρα, παίρνει ο καθένας αγκαλιά το
πείσμα του και κοιμάται μόνος τα βράδια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Πλήρωσε τον υπάλληλο και έκανε να φύγει. «Ωχ, όχι!
Νομίζω πως με είδε. Έρχεται προς το μέρος μου. Το μυαλό μου μού λέει: τρέχα, αλλά
τα πόδια μού λένε: στάσου».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Η κυριούλα μού τραβάει το μανίκι. «Χλώμιασες» μου
λέει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">«Είσαι
καλά;». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">«Καλά
είμαι» της απαντάω και ορμάω στο πρώτο λεωφορείο που έφτασε στη στάση. Δεν έχω
ιδέα πού πάει, αλλά μου φτάνει που θα με πάρει μακριά από δω. Όχι, δεν θα μείνω
να δω τη συνέχεια. Το έχω δει πολλές φορές αυτό το έργο. Απ' έξω κι ανακατωτά
το έχω μάθει πια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 5-3-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-37371993150172655502019-05-12T11:04:00.003+03:002019-05-12T11:04:57.545+03:00ΟΤΑΝ ΚΑΝΩ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIb9K5K2HNaNg_eqCA0z101_bToCv6HqFJ4CtyNHnfFs1MVlmJxi5Kpik4neHcLLidzvZ_0QtaySiWUgnrcOuvRSjl0edTiToAr7OIIu2CnU__17Ud8L-mUrZLM5ChP3Y-1nlgYj67VFa7/s1600/%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259D+%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A9+%25CE%25A4%25CE%259F+%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259C%25CE%2591+The+human+condition+%25E2%2580%2593+Rene+Magritte.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="517" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIb9K5K2HNaNg_eqCA0z101_bToCv6HqFJ4CtyNHnfFs1MVlmJxi5Kpik4neHcLLidzvZ_0QtaySiWUgnrcOuvRSjl0edTiToAr7OIIu2CnU__17Ud8L-mUrZLM5ChP3Y-1nlgYj67VFa7/s320/%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259D+%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A9+%25CE%25A4%25CE%259F+%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259C%25CE%2591+The+human+condition+%25E2%2580%2593+Rene+Magritte.jpg" width="236" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> The human condition – Rene Magritte</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κάθομαι
στον καναπέ και είμαι ακίνητη. Έχω βολευτεί τόσο καλά που μοιάζω με άγαλμα.
Κοιτάζω το παράθυρο. Η κουρτίνα είναι μόνιμα τραβηγμένη- έχω ανάγκη να βλέπω
τον κόσμο έστω και φυλακισμένο- και ξέρω ακριβώς τι ώρα είναι χωρίς να χρειάζομαι
ρολόι. Ξέρω πως είναι η αγαπημένη μου ώρα. Συνεχίζω να κάνω το άγαλμα και μένω
ακίνητη με το κεφάλι ελαφρά γερμένο προς τα πίσω. Έχω κλειστά τα μάτια μου και
περιμένω τον ήλιο. Κάθε απόγευμα, κάθε τέτοια ώρα, ίδια ηλιοτρόπιο εγώ,
λούζομαι με ήλιο. Πρώτα βλέπω τις λαμπερές ακτίνες και κατόπιν τις νιώθω στο
πρόσωπό μου. Νομίζω πως μου λείπει φροντίδα και είναι η μόνη μου ευκαιρία να
την αποκτήσω αν βρίσκομαι στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη ώρα και ακίνητη. Όσο
οι ακτίνες μού χαϊδεύουν το πρόσωπο και τα μαλλιά, νιώθω θαυμάσια, ανάλαφρη και
όμορφη. Δεν πονάω, δεν νιώθω θλίψη, δεν έχω ανάγκες, δεν μου λείπει τίποτα. Κάθε
τέτοια ώρα, σ' αυτά τα λίγα λεπτά που κάνει ο ήλιος να ξεψυχήσει, είμαι στ'
αλήθεια ευτυχισμένη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 4-3-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-56451315983626499942019-05-10T11:48:00.001+03:002019-05-10T11:48:20.862+03:00ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑΞΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_kMO74PsjHWNjl5Uya_Luc-dRkRuWXdE9pCQIlUsImn6ixbRUMAKLzr8DoFdo6f52jY5V8Gqid84TByw8ZbBn7Bia5LTq8edcwS-XL6_9XHRAv4598sUmhMn9a-vOtZRilqFDjDehMXgk/s1600/%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259F%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3+%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259E%25CE%2599+Kenton+Nelson...jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_kMO74PsjHWNjl5Uya_Luc-dRkRuWXdE9pCQIlUsImn6ixbRUMAKLzr8DoFdo6f52jY5V8Gqid84TByw8ZbBn7Bia5LTq8edcwS-XL6_9XHRAv4598sUmhMn9a-vOtZRilqFDjDehMXgk/s320/%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259F%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3+%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259E%25CE%2599+Kenton+Nelson...jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;">Kenton Nelson</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Είχαν κοπεί τα πόδια μου. Η καρδιά μου έκανε όσο
θόρυβο κάνει το αντλιοστάσιο στο χωριού του παππού μου. Έβγαλα διακριτικά τη
βεντάλια που κουβαλούσα πάντα στην τσάντα μου, σήκωσα διακριτικά το φουστάνι
μου και έκανα αέρα ανάμεσα στα μπούτια μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ευτυχώς έκανε ζέστη σήμερα, έτσι αν κάποιου το μάτι
έπεφτε κάτω απ' το τραπέζι, το πολύ πολύ να νόμιζε πως είμαι υπερβολική· δεν έκανε δα τόση ζέστη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Είχα
σκυλοβαρεθεί και ο ιδρώτας που έτρεχε στην πλάτη μου με έκανε να νιώθω βρόμικη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σηκώθηκα απότομα και χωρίς να δώσω εξήγηση στους
συγγενείς, πήρα την τσάντα μου και ψέλλισα στο αυτί του άντρα μου πως μου
αδιαθέτησα και γι' αυτό φεύγω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μου
έκανε ένα αόριστο νεύμα πως θα βρεθούμε αργότερα και συνέχισε να λέει
χαζογελώντας, το ανέκδοτο που έλεγε πάντα στις οικογενειακές συνεστιάσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν
ξέρω γιατί, αλλά αυτό το ανέκδοτο με εκνεύριζε και μού τριβέλιζε το μυαλό όση
ώρα περίμενα για ταξί. Ήταν εντελώς ανόητο, σεξιστικό και χυδαίο: έλεγε για
έναν κακομοίρη και αδαή κερατά που όλοι κορόιδευαν πίσω από την πλάτη του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Άρχισα να χάνω την υπομονή μου που δεν ερχόταν
ταξί. Είπα ψέματα πως πάω στο σπίτι επειδή τάχα λερώθηκα, η αλήθεια είναι πως έφυγα
γιατί δεν άντεχα άλλο να ακούω τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Μπάφιασα, βλέπεις
όλο το σόι ήταν σε απαρτία σήμερα!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ταξί δεν έβλεπα στον ορίζοντα, η ορθοστασία με είχε
κουράσει αφάνταστα, το φούντωμα στο κορμί μου ξαναγύρισε και το ταμπούρλο -που
χτυπούσε μέσα στο στήθος μου- με έκανε να φοβηθώ πως αν πάθω –αυτή τη στιγμή- κρίση
πανικού, δεν θα μπορέσω να την ελέγξω με τις τεχνικές που ήξερα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Είχα σκύψει το κεφάλι και ανέπνεα ρυθμικά μετρώντας
από μέσα μου. Κάποιος μού μιλούσε -το ήξερα χωρίς να βλέπω πρόσωπο- άκουγα μόνο
μια φωνή, μα δεν ξεχώριζα καθόλου λέξεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Η
αναπνοή μου ήρθε κάποια στιγμή στα συγκαλά της και η καρδιά μου χτυπούσε
επιτέλους, σχετικά, φυσιολογικά. Η καταστροφή είχε αποφευχθεί· για την ώρα τουλάχιστον.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ένας άνδρας, ένας γοητευτικότατος νεαρός άνδρας με
κοιτούσε με ανησυχία και με ρωτούσε επίμονα, ξανά και ξανά, αν είμαι καλά και
αν χρειαζόμουν ιατρική βοήθεια. Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του και του
εξήγησα πως, περιμένοντας για ταξί, ένιωσα μια ξαφνική σκοτοδίνη -μια δυσφορία-
μα πως τώρα νιώθω αρκετά καλύτερα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Προσφέρθηκε ευγενικά να με πάει με το αυτοκίνητό
του στον προορισμό μου, και χωρίς να πολυσκεφτώ, απάντησα αγανακτι-σμένη: κάπου
που να μην με βρει ποτέ κανείς. Τους σιχάθηκα όλους.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Πού να 'ξερα εκείνη τη στιγμή πως αυτός ο άγνωστος
άνθρωπος θα πραγματοποιούσε αυτήν την άμυαλη επιθυμία μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Και που να 'ξερε κι εκείνος, πως δεν χρειαζόταν να
ασκήσει τόση βία. Θα του δινόμουν οικειοθελώς. Το είχα αποφασίσει πολύ πριν δω
τη λάμψη της λεπίδας να λάμπει μέσα από τα μάτια του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 19-2-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-59987319327671022712019-05-10T11:45:00.000+03:002019-05-10T11:45:50.415+03:00Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi04VTahsvTiKwaoSZlblH4IIk0GBfOliX777AwTkz4iA2V3001BEPg9-GETRlC-rB1DoiQ6xYw25O_1eHgPkf-zcfNozxTmnXLaYtm-8QKuSN31DZv3VMcHT4rPIWhznPnnt6RKjOVSTNB/s1600/%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+Malcolm+T.+Liepke.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="358" data-original-width="477" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi04VTahsvTiKwaoSZlblH4IIk0GBfOliX777AwTkz4iA2V3001BEPg9-GETRlC-rB1DoiQ6xYw25O_1eHgPkf-zcfNozxTmnXLaYtm-8QKuSN31DZv3VMcHT4rPIWhznPnnt6RKjOVSTNB/s320/%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+Malcolm+T.+Liepke.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Malcolm T. Liepke</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μόνο όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα πως ο
κύριος..., ο οικογενειακός μας φίλος, ήταν παιδεραστής· παλιά, αυτές τις λέξεις δεν τις ξέραμε. Ο
κύριος... ήταν οικογενειακός φίλος και συνεργάτης του θείου μου. Ερχόταν συχνά
στο σπίτι μας και πηγαίναμε και εμείς επίσκεψη στο δικό του. Είχε μια κόρη και
έναν γιο, συνομήλικους μ' εμάς, και κάναμε καλή παρέα. Πηγαίναμε στο γυμνάσιο
τότε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο κύριος... ήταν ψηλός, γεροδεμένος και καθόλου
όμορφος - του έλειπε ένα μπροστινό δόντι και στο κεφάλι του είχε ήδη φαλάκρα-,
αλλά ήταν μάγκας. Οι κινήσεις, τα λόγια, -τα έλεγε ωραία ο άτιμος-, το στήσιμό
του γενικότερα, παρέπεμπε στην ιδανική εικόνα που είχα, τότε, για τους άντρες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Έναν τέτοιον άντρα ονειρευόμουν να βρω. Όχι αυτόν,
ούτε καν περνούσε απ' το μυαλό μου κάτι τέτοιο -είχε την ηλικία του πατέρα μου-
εγώ τον γιο του είχα βάλει στο μάτι, αλλά, δυστυχώς, εκείνος δεν είχε
κληρονομήσει τη μαγκιά του πατέρα του: ήταν μεν πολύ όμορφος, αλλά ήταν επίσης
και πολύ κακομαθημένος και ψευτόμαγκας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν ο κύριος... άρχισε να με ρωτάει - κλείνοντάς
μου πονηρά το μάτι- για αγόρια και σεξ, ντρεπόμουν να του απαντήσω γιατί δεν
είχα σπουδαίες εμπειρίες να του διηγηθώ. Ερμήνευσε τον δισταγμό μου για
ντροπαλοσύνη και άρχισε να με παινεύει πως τάχα, δεν μπορεί, αποκλείεται, θα έκαναν
ουρά τ' αγόρια για ένα τόσο όμορφο κορίτσι, που είχε και τόσο τέλειο σώμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Εγώ πίστεψα πως μου έκανε τόσα γενναιόδωρα κομπλιμέντα
για να μου δώσει θάρρος και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δεν σκέφτηκα στιγμή
πως μπορεί να με κοιτάζει ερωτικά. Αφού ξεπέρασα την αρχική ντροπή όταν
μιλούσαμε για σεξουαλικά ζητήματα, ξεκίνησα να τον βλέπω σαν συνομήλικο -παρόλη
την τεράστια διαφορά ηλικίας που είχαμε- και όταν μια φορά με κάλυψε στη μαμά
μου -που παραλίγο να με τσακώσει με αναμμένο τσιγάρο στο στόμα- κέρδισε αιώνια
ευγνωμοσύνη και εμπιστοσύνη, εκτός από την παντοτινή φιλία μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σαν καλά φιλαράκια, λοιπόν, που γίναμε, πηγαίναμε
συχνά οι δυο μας για καφέ, για τσίπουρα και για φαγητό, και πάντοτε κάναμε
-ομολογουμένως- όμορφες και βαθυστόχαστες συζητήσεις. Μου φερόταν ευγενικά,
φιλικά, με πρόσεχε σαν σπάνιο λουλούδι και ποτέ δεν άπλωσε πονηρά χέρι πάνω μου
και δεν υπονόησε, έστω, κάτι ερωτικό για εκείνον και για μένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Στο σπίτι μας, εκτός από τις φορές που τον καλούσαν
οι γονείς μου, πολλές φορές ερχόταν για καφέ και όταν έλειπαν. Πάντα μου έφερνε
τσιγάρα, τσίχλες και τις αγαπημένες μου σοκολάτες. Ένιωθα πολύ τυχερή που είχα
έναν τόσο καλό φίλο και καθόλου δεν με παραξένευε που μου ζητούσε να κρατάω
κρυφές, από όλους, τις συναντήσεις μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μια φορά, ένα μεσημέρι που ήρθε για καφέ, με βρήκε
κλειδαμπαρωμένη και με κατεβασμένα τα πατζούρια, στο δωμάτιό μου, σε κακή
ψυχολογική κατάσταση: ήμουν πολύ στεναχωρημένη, έκλαιγα επειδή είχα μαλώσει
άσχημα με τον φίλο μου και το είχα πάρει κατάκαρδα. Του άνοιξε την πόρτα η
αδερφή μου -υποψιάζομαι και πως μαζί της διατηρούσε παρόμοιες σχέσεις- και όταν
του είπε τα καθέκαστα, αμέσως ήρθε μέσα να με παρηγορήσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Εκείνη την ώρα εγώ είχα αποκοιμηθεί, αλλά ακόμα και
μέσα στον ύπνο μου μυξόκλαιγα. Δεν άνοιξε το φως για να μην με ενοχλήσει, ήρθε,
κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και άρχισε να μου μιλάει χαϊδεύοντάς μου
ταυτόχρονα τα μαλλιά. Μου έλεγε λόγια παρηγορητικά και ενθαρρυντικά: πως έπρεπε
να ξεχάσω τον φίλο μου που με πλήγωσε, γιατί, τόσο όμορφη που ήμουν, μπορούσα
να έχω όποιον άντρα ήθελα να σέρνεται στα πόδια μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Όσο
μου μιλούσε, συνέχισε να με χαϊδεύει παρηγορητικά στο κεφάλι, στους ώμους και
στο λαιμό και σιγά σιγά τα χέρια του ξεθάρρευαν και έμπαιναν μέσα από τη
μπλούζα - να χαϊδέψουν το στήθος- και μετά έμπαιναν μέσα από το παντελόνι -να
χαϊδέψουν το εσώρουχο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο νανουριστικός ήχος της φωνής του μαζί με το απαλό
του άγγιγμα, μού προκάλεσαν σιγά σιγά τόσο έντονο ερεθισμό που δεν μπορούσα να
τον σταματήσω όταν έβαλε τα δάχτυλά του μέσα από το μουσκεμένο μου εσώρουχο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τον
άφησα να με χαϊδεύει και να με φιλάει για πολλή ώρα. Η ηδονή που μου πρόσφερε
με τη γλώσσα και τα δάχτυλά του με είχε παραλύσει. Η τόση καύλα ήταν, εκείνη τη
στιγμή, υπεράνω ντροπής. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Αργότερα
ντράπηκα, τόσο πολύ που ποτέ δεν το αποκάλυψα σε κανέναν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Θα μπορούσα να βάλω τις φωνές εκείνη την ώρα. Θα
μπορούσα να τον σταματήσω αν ήθελα. Αλλά δεν έκανα τίποτα απ’ αυτά. Ήταν φίλος
μου και τον εμπιστευόμουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 17-2-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-59262454848190988952019-05-10T11:16:00.000+03:002019-05-10T11:16:45.596+03:00Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzSmE04mwof3RG_oSzAi267e3cJLX1KplN83Xw7strWEVvbzU_lHE7NGwIQMaeR9ygU9v_K_G6Zo5LUuQqaLs5JVBifLbzYHvOLn4G-Uf5jc86d-n6gBAvmsov2uBG0wSlVP2FhWVy3ZWp/s1600/%25CE%259F+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3+%25CE%259A%25CE%259F%25CE%2599%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%2599+Untitled+by+Tang+Zhigang.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="476" data-original-width="560" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzSmE04mwof3RG_oSzAi267e3cJLX1KplN83Xw7strWEVvbzU_lHE7NGwIQMaeR9ygU9v_K_G6Zo5LUuQqaLs5JVBifLbzYHvOLn4G-Uf5jc86d-n6gBAvmsov2uBG0wSlVP2FhWVy3ZWp/s320/%25CE%259F+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3+%25CE%259A%25CE%259F%25CE%2599%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%2599+Untitled+by+Tang+Zhigang.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Untitled by Tang Zhigang</span><br />
<br />
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">Τώρα που ο πατέρας </span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">κοιμάται </span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">στο μνήμα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">ευκαιρία βρήκα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">να του πω</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">σ' αγαπώ.<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">Είμαι τάχα </span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">ένοχος </span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">ή </span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">νιώθω </span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">κολασμένα λυτρωμένος;<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία Φουσταλιεράκη 8-1-2019<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-87728171282774874132019-05-09T18:10:00.000+03:002019-05-09T18:10:10.971+03:00ΓΚΡΙΖΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΕ ΜΕΛΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_ftv_rWQVGIjkzcSZGE-iISnWC7idpe-Y9HxdQsZKb4RrKV8YUZLSuNgPJ2FVtgDMJeklB0PqDPB8Gwt5qLANyWxT14awdyCkUq7fb7jY_CVGMqf_CwEa3tiOvoNWw-R_IDMzwW2C2Ebf/s1600/%25CE%2593%25CE%259A%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2596%25CE%2591+%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A6%25CE%2591+%25CE%259C%25CE%2595+%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2599+Ruff+by+Peter+Adderley.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="857" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_ftv_rWQVGIjkzcSZGE-iISnWC7idpe-Y9HxdQsZKb4RrKV8YUZLSuNgPJ2FVtgDMJeklB0PqDPB8Gwt5qLANyWxT14awdyCkUq7fb7jY_CVGMqf_CwEa3tiOvoNWw-R_IDMzwW2C2Ebf/s320/%25CE%2593%25CE%259A%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2596%25CE%2591+%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A6%25CE%2591+%25CE%259C%25CE%2595+%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2599+Ruff+by+Peter+Adderley.jpg" width="210" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Ruff by Peter Adderley</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν είχα χορτάσει ακόμα ύπνο μα το όνειρο μού
ξύπνησε όλες τις αισθήσεις. Έγλυφα, λέει, μια φρυγανιά με μέλι, ήμουν γύρω στα
πέντε, άνοιξη στον κήπο μας, ξυπόλυτη και απόλυτα ευτυχισμένη -όπως ξέρουν μόνο
τα μικρά παιδιά να είναι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ψαχούλεψα στο κομοδίνο για νερό και το ήπια όλο, αν
και ήταν όνειρο, η γλύκα του μελιού ήταν ολοζώντανη και με δίψασε. Άνοιξα τα
πατζούρια και σήκωσα, από συνήθεια, τα μάτια στον ουρανό. Δεν ήταν ξεκάθαρο αν
είχε ξημερώσει· ένα σκούρο πέπλο τον
κάλυπτε πέρα ως πέρα. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην πατήσω τον διακόπτη όμως
εστίασα με προσοχή και τα μάτια μου συνήθισαν στο λιγοστό φως.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο γάτος, σαν με άκουσε πως σηκώθηκα, ήρθε να
εισπράξει πρωινά χάδια. Έριξα μια τελευταία ματιά στο σκουρόχρωμο πέπλο του
ουρανού και αναρωτήθηκα αν αυτό το χρώμα ονομάζουν γκρι σουρί οι Γάλλοι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μέχρι να πάω στην κουζίνα, να στύψω το χυμό από
τέσσερα πορτοκάλια -τον ήπια μονορούφι και με αγωνία μην προλάβουν και πεθάνουν
οι βιταμίνες- το πέπλο άρχισε να σηκώνεται και ξαφνικά εμφανίστηκε έξω μια
σκούρα μελαγχολική μα όμορφη μέρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν γύρισα πίσω στο δωμάτιο, παρέα με το πιάτο
μου, είδα πως στα κάγκελα υπήρχαν χοντρές σταγόνες βροχής και πως σε μερικά
σημεία είχαν γίνει λάσπες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">"Πρέπει να καθαρίζω πιο τακτικά το
μπαλκόνι", σκέφτηκα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Έφαγα
στα όρθια, μπροστά στην μπαλκονόπορτα, μια φέτα με μέλι· δεν ήταν το ίδιο νόστιμο, και όσο μασούλαγα το
ψωμί, κοίταζα αδιάφορα τις λάσπες και τα πεθαμένα φύλλα που είχαν γίνει
σκουπίδια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν τελείωσα, έπλυνα τα δόντια μου, βούρτσισα τα
μαλλιά μου και έβαλα μπόλικη αντιρυτιδική κρέμα στο πρόσωπό μου. Δεν άλλαξα
ρούχα, αποφάσισα να μείνω με τις πιτζάμες. Διάλεξα ένα βιβλίο ταιριαστό με τον
καιρό και ξάπλωσα στον καναπέ του σαλονιού -εκεί είναι μεγαλύτερα τα παράθυρα-.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν
πρόλαβα να βολευτώ στη χνουδωτή κουβέρτα -χειμωνιάτικη συντροφιά για το
διάβασμα- και ξεκίνησε να βρέχει.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Στην αρχή η βροχή ήταν ψιλή, με το ζόρι τη
διέκρινα, αν και είχε βγει μια φέτα ο ήλιος, αλλά αμέσως μετά, χόντρυναν οι
στάλες και έπεφταν με ορμή στα κάγκελα, στα τζάμια και στην μεταλλική τέντα του
γείτονα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Διάβαζα κάμποση ώρα, είχα απορροφηθεί και δεν ξέρω
για πόσο ακόμα συνεχίστηκε ο χαλασμός εκεί έξω. Όταν πόνεσαν τα μάτια μου και
έκλεισα το βιβλίο, σημείωσα στο μυαλό μου τη σελίδα 93. Το ακούμπησα, με
κλειστά μάτια, στο τραπεζάκι δίπλα μου. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ο
ήχο της βροχής που όσο δυνάμωνε, τόσο με νανούριζε. Μετά δεν ξέρω. Αποκοιμήθηκα<span lang="EN-US">.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 30-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-38350839635672370062019-05-09T18:07:00.000+03:002019-05-09T18:07:12.243+03:00Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΕΡΣΗ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ, ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2017<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSF6AIhlHRlPUjP8PtS8SFgioBlWGqEMG4juT-DHIAnb9tJRsZJ0EQm5oDE68g8QN7CX1tF8KAF-8kgMuEpamb_GHPun0wvIdp_1SoLyGb6eR4mTWuOAbrJNyHrN_yFH_hS-rEBLTseKPn/s1600/%25CE%2593%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%25A3%25CE%2597.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="647" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSF6AIhlHRlPUjP8PtS8SFgioBlWGqEMG4juT-DHIAnb9tJRsZJ0EQm5oDE68g8QN7CX1tF8KAF-8kgMuEpamb_GHPun0wvIdp_1SoLyGb6eR4mTWuOAbrJNyHrN_yFH_hS-rEBLTseKPn/s320/%25CE%2593%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%25A3%25CE%2597.jpg" width="215" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν ένα βιβλίο μπορεί να σε μεταφέρει σε μια
εποχή, στην οποία δεν έχεις προσωπικά βιώματα - δεν έχεις ζήσει εκείνα τα
χρόνια- και μπορείς, κλείνοντας τα μάτια, να φανταστείς τον εαυτό σου εκεί,
ανάμεσα στο πλήθος, κρυφό παρατηρητή σπουδαίων μα και ταπεινών γεγονότων, τότε
ναι, αυτό το βιβλίο είναι ένα κερδισμένο στοίχημα για τη συγγραφέα και ένα
πολύτιμο δώρο για τον αναγνώστη που αγαπάει την ιστορία και το καλό ιστορικό
μυθιστόρημα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν αρκεί να συλλάβει, ο συγγραφέας, μια σπουδαία
ιστορία με πλοκή που θα κόψει την ανάσα, πρέπει οπωσδήποτε οι γνώσεις και τα
ελληνικά του -αφού μιλάμε για ελληνική λογοτεχνία-, να είναι ικανά να
μεταφέρουν αυτή τη σπουδαιότητα, από το νου του στο χαρτί. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σ' αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα έχει γίνει επίπονη
και ενδελεχής έρευνα. Είναι ξεκάθαρο, το αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή ο
αναγνώστης, γιατί μόνο με τεράστια έρευνα και κόπο, μπορεί, ο δημιουργός, να
παίζει με άνεση στα δάχτυλα το κλίμα της εποχής, τις ιδιαιτερότητες των πόλεων
και των χωριών, το τοπικό - και διεθνές - πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο της
εποχής, το πώς ζούσαν οι φτωχοί μα και οι πάμπλουτοι, μόνο τότε μπορεί να ξέρει
με σιγουριά πως με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο φλέρταραν, αγαπούσαν, και
μισούσαν -ερωμένες και πατρίδα, την ίδια δύναμη είχαν- εκείνη την εποχή οι
άνθρωποι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σε πρώτο επίπεδο διαβάζουμε την ερωτική ιστορία της
πεντάμορφης Γέρσης, σε δεύτερο και τρίτο και τέταρτο επίπεδο, σκύβουμε, κολλάμε
το μάτι και το αυτί μας στην κλειδαρότρυπα της ιστορίας, και φρίττουμε με το
κτήνος που ονομάστηκε άνθρωπος -αυτό το πλάσμα που είναι ικανό για τα πιο
σπουδαία μα και για τα πιο ποταπά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Η Γέρση και η Σμύρνη σε ένα αλληγορικό, εντελώς
κινηματογραφικό και χορταστικό ταξίδι στο χρόνο και στην Ιστορία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 28-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-9638647652967167612019-05-09T18:05:00.002+03:002019-05-09T18:05:32.963+03:00ΜΙΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz8Zuc3Go6kZoG_NUAMWeAy0ghS0v4ZZKLJSd5nMYNsM3Ec99NSmKBHbVS4LlXrxBljBlYappR9etV77_cH5Yn6fQoy673rAb5XlKUD93zmcKX8X72dwiCAO7DELEA7aWbLbpLvRHLSszE/s1600/%25CE%259C%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2594%25CE%2595%25CE%259D+%25CE%2595%25CE%25A6%25CE%2595%25CE%25A5%25CE%2593%25CE%2595+%25CE%259C%25CE%2595+%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2591+Edward+Hopper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="559" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz8Zuc3Go6kZoG_NUAMWeAy0ghS0v4ZZKLJSd5nMYNsM3Ec99NSmKBHbVS4LlXrxBljBlYappR9etV77_cH5Yn6fQoy673rAb5XlKUD93zmcKX8X72dwiCAO7DELEA7aWbLbpLvRHLSszE/s320/%25CE%259C%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2594%25CE%2595%25CE%259D+%25CE%2595%25CE%25A6%25CE%2595%25CE%25A5%25CE%2593%25CE%2595+%25CE%259C%25CE%2595+%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2591+Edward+Hopper.jpg" width="298" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Edward Hopper</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Λίγο η ντροπή, λίγο ο φόβος, ποτέ δεν άνοιξε το
στόμα της να μιλήσει. Όποτε επισκεπτόταν τη γιατρό για να εξετάσει την ανάπτυξη
του εμβρύου, έπαιρνε βαθιά ανάσα και ετοιμαζόταν να ρωτήσει, μα πάντα στο τέλος
έκανε πίσω και σώπαινε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κάθε
φορά έφευγε πιο αισιόδοξη και πιο χαρούμενη από το ιατρείο: το αγέννητο παιδί
βρισκόταν μέσα στις φυσιολογικές και αναμενόμενες, για την ηλικία του,
μετρήσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Από την ώρα που της καθυστέρησαν τα έμμηνα
υποψιάστηκε πως ήταν έγκυος. Δεν είπε τίποτα στον άντρα της και περίμενε
υπομονετικά να περάσει μια βδομάδα για να κάνει εξέταση αίματος στο
μικροβιολογικό εργαστήριο. Όταν ήρθε η ώρα να παραλάβει τα χαρμόσυνα
αποτελέσματα, η κοπέλα στη γραμματεία την κοιτούσε δύσπιστα. Σίγουρα
αναρωτιόταν για ποιό λόγο αυτή η γυναίκα -που είχε περάσει κιόλας τα σαράντα-
ήθελε παιδί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">"Για τον ίδιο λόγο που θέλει παιδί κάθε
γυναίκα", ήθελε να της απαντήσει, αλλά δεν το έκανε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Συνεσταλμένη
και μικροκαμωμένη από τη φύση της, μόνο χαμογέλασε και πήρε τον φάκελο με τα
αποτελέσματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ίσως πρέπει να βάψω τα μαλλιά μου, παραέχουν γίνει
γκρίζα και με μεγαλώνουν πολύ, σκέφτηκε, και το σημείωσε στο ημερολόγιο κάτω
από εκεί που έγραψε: πράγματα που πρέπει να ρωτήσω για την εγκυμοσύνη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν έφτασε η ώρα του τοκετού όλα πήγαν κατ' ευχή.
Γέννησε φυσιολογικά, χωρίς να ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα, ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Η
γιατρός, -είχε διαλέξει γυναίκα, της ερχόταν πιο βολικό-, την συνεχάρη που ήταν
τόσο συνεργάσιμη ασθενής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Είχε
αρνηθεί να της χορηγήσουν επισκληρίδιο αναλγησία και είχε επιμείνει σθεναρά για
φυσιολογικό τοκετό, εκτός κι αν, λόγω επιπλοκών, ήταν αναγκαία η καισαρική
τομή. Ήθελε να ζήσει τη μαγεία του τοκετού από την αρχή μέχρι το τέλος, έχοντας
όλες τις αισθήσεις. Ήθελε να είναι το πρώτο πρόσωπο που θα έβλεπε το παιδί της
μόλις θα ερχόταν στον κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν έφτασε η ώρα να πάρει εξιτήριο από τη
γυναικολογική κλινική, ήταν πολύ χαρούμενη και ανυπομονούσε να φροντίζει μόνη
της την κόρη της. Η γιατρός ήρθε να την εξετάσει και να βεβαιώσει το εξιτήριο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">"Θέλω να σε ρωτήσω κάτι", της είπε η
γιατρός, όταν τελείωσε την εξέταση ρουτίνας. "Ήξερες πως ήσουν παρθένα; Ο
υμένας σου έσπασε κατά τη διάρκεια του τοκετού". "Το ήξερα",
απάντησε ατάραχη εκείνη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να εξιστορεί: Από τότε
που θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα αγόρια. Ούτε στο σχολείο,
ούτε στην εφηβεία, ούτε μετά που μεγάλωσα και εργαζόμουν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Οι
άντρες μού έδειχναν από μικρή έντονο ενδιαφέρον, αλλά εγώ ποτέ δεν είχα την
επιθυμία -ούτε καν την περιέργεια- να κάνω έρωτα, και ποτέ μου δεν είχα φίλο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ζούσα
μια ήσυχη ζωή, είχα τη δουλειά μου, φρόντιζα τη γριά μάνα μου και ήμουν
ευχαριστημένη. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω παιδί ή να παντρευτώ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Πριν δύο χρόνια, όμως, άρχισα να λαχταράω ένα παιδί
και αυτή η λαχτάρα δεν έφευγε με τίποτα. Επειδή δεν ήθελα να παντρευτώ, ούτε
ήθελα να φύγω από το σπίτι που μεγάλωσα και να αποχωριστώ την άρρωστη μάνα μου,
βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Όταν το συζήτησα μαζί της καταλήξαμε στη λύση του
προξενιού. Δεν γινόταν να κάνω παιδί χωρίς νόμιμο σύζυγο. Έπρεπε να παντρευτώ
έστω και για τα μάτια του κόσμου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μια ξαδέρφη μού βρήκε έναν μεγαλούτσικο
συνταξιούχο, όμως καλό και ήσυχο άνθρωπο, που δεν ήθελε να πεθάνει μαγκούφης
και μετά το γάμο δέχτηκε να μείνει μαζί μας. Ήταν μεγάλο το σπίτι και μας
χωρούσε όλους. Είχε κι εκείνος μια σχεδόν κατάκοιτη μάνα που τη φρόντιζε
ολομόναχος. Πήγαινε κάθε μέρα. Την τάιζε, της μαγείρευε, την καθάριζε, την
έκανε μπάνιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Η ζωή μου μετά το γάμο δεν είχε αλλάζει σχεδόν
καθόλου και ήμουν πολύ ικανοποιημένη που το σχέδιό μου πήγαινε κατά πως
αποφασίσαμε εγώ και η μάνα. Από την επόμενη της στέψης παρότρυνα τον άντρας μου
να κοιμάται κάποια βράδια στο σπίτι της μάνας του, και ειδικά από όταν έμεινα
έγκυος και χειροτέρεψε η υγεία της πεθεράς μου, σπάνια ερχόταν να κοιμηθεί στο
σπίτι μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Όσο
για τις συζυγικές μας συνευρέσεις, ευτυχώς θεέ μου, ποτέ δεν με πίεσε. Μάλλον
ούτε εκείνος ήταν για πολλά πολλά όσον αφορά τα σεξουαλικά. Ήμουν τυχερή. Το
παιδί το έπιασα αμέσως, μονάχα με καναδυό χάδια και πεντέξι φιλιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ποτέ δεν ήθελα άντρα στο κρεβάτι μου. Παιδί ήθελα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 18-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-12231637701663646312019-05-09T18:02:00.000+03:002019-05-09T18:02:46.904+03:00ΤΑ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYgXWdIjQ0I4AEBmUSrlHBns-zXyKHIg0lf_QKcBxop9Aad8ndNCoi-S6po-F3DgpReL12RzxCOYkRoCqNGmmKrYS2_vfSRstoo50PsAHozLrqGzZUqdapvkoBrDuAJ-RTTPf9_gVhyphenhyphenVZJ/s1600/%25CE%25A4%25CE%2591+%25CE%259F%25CE%259B%25CE%259F%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2599%25CE%25A7%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2599%25CE%2591+Timol%25C3%25A9on+Marie+Lobrichon+-+Toy+shop+window+%25281909%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="952" data-original-width="635" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYgXWdIjQ0I4AEBmUSrlHBns-zXyKHIg0lf_QKcBxop9Aad8ndNCoi-S6po-F3DgpReL12RzxCOYkRoCqNGmmKrYS2_vfSRstoo50PsAHozLrqGzZUqdapvkoBrDuAJ-RTTPf9_gVhyphenhyphenVZJ/s320/%25CE%25A4%25CE%2591+%25CE%259F%25CE%259B%25CE%259F%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2599%25CE%25A7%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2599%25CE%2591+Timol%25C3%25A9on+Marie+Lobrichon+-+Toy+shop+window+%25281909%2529.jpg" width="213" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Timoléon Marie Lobrichon - Toy shop window (1909)</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">«Μπροστά στον θάνατο τα λόγια δεν υπάρχουν». Κάπου
είχε διαβάσει αυτή τη φράση και από σεβασμό σταμάτησε ν' αναμασάει τα ίδια
παράπονα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Σώπασε.
Κοίταξε ψηλά στον ουρανό και το μυαλό της έφυγε από τα βρόμικα, τα χυμένα λάδια
και τα πατημένα χώματα με τα μαραμένα λουλούδια του νεκροταφείου των ενηλίκων
και πήγε χοροπηδώντας στα παιδικά μνήματα, που βρισκόταν ξέγνοιαστα και
απομονωμένα στην άλλη άκρη του λόφου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τα ολοκαίνουργια παιχνίδια στέκονταν υπομονετικά
μέσα στις συσκευασίες τους -δίπλα από τα μάρμαρα- ενόσω οι μανάδες σαπούνιζαν
με περισσή επιμέλεια τα κάγκελα, τους σταυρούς και τις φωτογραφίες. Ταυτόχρονα,
αντικαθιστούσαν στα πορσελάνινα βάζα τα παλιά λουλούδια, που δεν προλάβαιναν
ποτέ να μαραθούν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ένα ποδηλατάκι ήταν παρκαρισμένο δίπλα στον τάφο
ενός τρίχρονου παιδιού –στην ηλικία που συνήθως πρωτοανακαλύπτουν τις ρόδες τα
παιδιά. Ήταν τυλιγμένο το τιμόνι του με κόκκινες κορδέλες γιορτινές ενώ το
σιωπηλό κουδούνι στραφτάλιζε στον μεσημεριανό ήλιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Πιο πέρα, μέσα σε ένα τάφο νεογέννητου, υπήρχαν
λούτρινα αρκουδάκια και χελώνες, και παπάκια κίτρινα και ελέφαντες γκρι· όλα τα ζώα της φάρμας και του δάσους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σε άλλους τάφους είχε μπαλόνια, γλειφιτζούρια,
αυτοκινητάκια, κούκλες, τουβλάκια, εργαλεία μαστορέματος και ό,τι άλλο παιχνίδι
θες, έβρισκες στο παιδικό νεκροταφείο -εκτός από ηλεκτρονικά παιχνίδια που δεν
κάνουν καλό στα μικρά παιδιά-.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Θα ερχόταν πάλι νωρίς το βράδυ, λίγο πριν νυχτώσει,
να καληνυχτίσει τους πεθαμένους της πριν πάει στο σπίτι να ξεκουράσει τα
πονεμένα της μέλη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Στον γυρισμό, μέσα στο λεωφορείο, παραδόθηκε στον
ήχο της μηχανής που ακουγόταν για νανούρισμα, τυλίχτηκε στο παλτό της και
αποκοιμήθηκε. Ονειρεύτηκε πως δεν έφυγε από το νεκροταφείο όταν έδυσε ο ήλιος.
Ονειρεύτηκε πως έμεινε εκεί, ακίνητη και κρατώντας την αναπνοή της, πίσω από
ένα δέντρο, κρυμμένη από τον φύλακα που έδιωχνε με ανυπόμονα σφυρίγματα τους
αργοπορημένους επισκέπτες. Βιαζόταν να κλειδώσει την κεντρική πύλη.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Αφού βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε ψυχή εκεί γύρω,
έβγαλε μια άλλη, μια ασημένια σφυρίχτρα από την αριστερή του τσέπη και άρχισε
να σφυρίζει δυνατά. Ήταν το σύνθημα. Από τους παιδικούς τάφους ακούστηκε
φασαρία· φωνές και γέλια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ένα ένα τα παιδιά, σήκωναν τα καπάκια από τα
φέρετρα και αφού τέντωναν τα ποδαράκια τους να ξεμουδιάσουν, έβγαιναν με ένα
σάλτο και έτρεχαν να παίξουν με τα καινούργια τους παιχνίδια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τα
μικρότερα παιδιά και τα βρέφη που δεν περπατούσαν ακόμα, τσίριζαν από
ανυπομονησία, όσο περίμεναν κάποιο από τα μεγαλύτερα, να τα σηκώσει αγκαλιά και
να τα βγάλει έξω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">ο νεκροταφείο μετατράπηκε σε παιδική χαρά. Τα φώτα
από τα καντήλια έφεγγαν αρκετά και μαζί με το λιγοστό φως του φεγγαριού, τα
βοηθούσε να μην σκοντάφτουν στα μάρμαρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ήταν
τόσο χαριτωμένα να τα βλέπει κανείς. Αν δεν ήταν τόσο χλωμά τα προσωπάκια τους
δεν θα τα ξεχώριζες από τα ζωντανά παιδιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μόλις άρχισε να ξημερώνει, αποκαμωμένα από το
παιχνίδι, χασμουρήθηκαν, τεντώθηκαν, χτένισαν τα μαλλάκια τους, τίναξαν καλά
καλά τα βρόμικα χώματα από τα καλά τους ρουχαλάκια και γύρισαν ήσυχα ήσυχα στα
νεκρικά τους κρεβατάκια για να κοιμηθούν ως το βράδυ που θα σφύριζε πάλι ο
φύλακας την ασημένια σφυρίχτρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 16-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-25682849959417070882019-05-09T17:58:00.001+03:002019-05-09T17:58:29.981+03:00Ο ΜΑΥΡΟΣ ΣΚΥΛΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQrv9MEAxbbpFiO4UNgZcU79Q4R4VSSSHMoOCHeytIh0Blq42AcQneiUwDkC17nIMUV_0VzVWyKoE5Z9V8ePndApKuCGhIsgwYKexdD8WgGhdzTJF0ig9_umTDbAApGjuslJ4nmSsJkxTt/s1600/%25CE%259F+%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3+Iwona+Lifsches.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1016" data-original-width="770" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQrv9MEAxbbpFiO4UNgZcU79Q4R4VSSSHMoOCHeytIh0Blq42AcQneiUwDkC17nIMUV_0VzVWyKoE5Z9V8ePndApKuCGhIsgwYKexdD8WgGhdzTJF0ig9_umTDbAApGjuslJ4nmSsJkxTt/s320/%25CE%259F+%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3+Iwona+Lifsches.jpg" width="242" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Iwona Lifsches</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">«Πάρε αυτά και γύρνα στο σπίτι σου, αυτός ο κόσμος
κατασπαράζει τα μικρά παιδιά, η νύχτα δεν είναι στο νούμερό σου μικρέ, είναι
μπαλωμένη ζακέτα για όσους ξέχασαν να κρυώνουν και να πονούν» του είπε ένας
ψηλός, ξερακιανός άντρας, απροσδιορίστου ηλικίας και του 'βαλε μερικά κέρματα
στο χέρι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τον παρακολούθησε να απομακρύνεται, να μουρμουρίζει
και να βλαστημάει τις λακκούβες με τα νερά. Κοίταξε τα χρήματα στην παλάμη του:
έφταναν ν' αγοράσει μερικά σουβλάκια και μισό καρβέλι ψωμί. Ήταν τυχερός, θα
την έβγαζε κι απόψε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τρίτο βράδυ στους δρόμους και ήδη τον είχαν κλέψει,
τον είχαν χλευάσει και τον είχαν διώξει απ' όλα τα παγκάκια της πλατείας, όμως
αυτό τον πείσμωνε ακόμα πιο πολύ: δεν θα γυρνούσε στο σπίτι του κι ας πεινούσε,
κι ας φοβόταν, κι ας κρύωνε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Το
στομάχι άρχισε να γουργουρίζει. Έπρεπε να κρύψει τα λεφτά στην τσέπη του και να
τρέξει στην καντίνα, αυτήν που έκανε τη μύτη του να σπάει με τις μυρωδιές της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Θα κρατούσε μισό σουβλάκι να το δώσει στον μαύρο
σκύλο, εκείνον τον θεόρατο με τα τσιμπούρια που τριγύριζε στο άλσος,
ικετεύοντας τους περαστικούς. Δεν τον μεταχειρίζονταν καλύτερα από κείνον: τον
κλωτσούσαν και τον έδιωχναν όλοι από κοντά τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Είχε
ορκιστεί στον εαυτό του πως θα τον τάιζε όποτε του περίσσευε έστω μια μπουκιά.
Μπορεί να ήταν μικρός, αλλά ήξερε κι όλας την αξία της φιλίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 14-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-50707638656695880512019-05-09T17:55:00.002+03:002019-05-09T17:55:43.238+03:00ΧΝΟΥΔΩΤΗ ΣΒΟΥΡΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgvYHfkjQ1aWGuX9Sdu36B89pjcjt8sQA8YeMEjMKA4auwqUlnjl2tinTbpeHUH1uGFusdJ9SzKMnXbk_dCtFYF1dRbTgedcJuGzDoFnWK-zZmkeXl3nw26Lvu24c-Zi-MQw5Smc_dn57B/s1600/%25CE%25A7%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2594%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%2597+%25CE%25A3%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2591+M%25C3%25ADnimas+I+by+David+De+La+Mano.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="365" data-original-width="547" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgvYHfkjQ1aWGuX9Sdu36B89pjcjt8sQA8YeMEjMKA4auwqUlnjl2tinTbpeHUH1uGFusdJ9SzKMnXbk_dCtFYF1dRbTgedcJuGzDoFnWK-zZmkeXl3nw26Lvu24c-Zi-MQw5Smc_dn57B/s320/%25CE%25A7%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2594%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%2597+%25CE%25A3%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2591+M%25C3%25ADnimas+I+by+David+De+La+Mano.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Mínimas I by David De La Mano</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Έψαχνε μια εξήγηση που θα την ικανοποιούσε. Δεν
ήξερε ακόμα τι θα σκαρφιζόταν, αλλά δεν μπορούσε να της πει την αλήθεια. Δεν θα
της έδινε τη χαριστική βολή, όχι εκείνος, την αγαπούσε υπερβολικά για να την
πικράνει τόσο πολύ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τη νύχτα που γέννησε η γάτα τους, κανείς δεν άκουσε
τα παραπονεμένα μιάου που έκαναν τα νεογέννητα. Δεν ακούγονταν βέβαια ακόμα σαν
μιάου, σαν κανονικά νιαουρίσματα, αλλά περισσότερο σαν οξύς ήχος, όπως το
τριζοβόλισμα του πεύκου σε καλά χωνεμένο τζάκι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Λίγο μετά που γεννήθηκαν τα γατάκια, αυτός σηκώθηκε
να πιεί νερό. Αμέσως κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά με την λεχώνα. Την τύλιξε
βιαστικά με μια κουβέρτα και μαζί με τα μωρά, τους πήγε στην κλινική. Ο
κτηνίατρος δεν κατάφερε να την σώσει, κράτησε όμως στη ζωή όλα τα μωρά της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν ήθελε να τα πάρει πίσω στο σπίτι. Τα θεωρούσε
υπεύθυνα για το θάνατο της χνουδωτής σβούρας που είχε φέρει τόση χαρά στη ζωή
τους. Ειδικά στη μικρή που δεν χόρταινε να την χαϊδεύει και να της τραβάει την
ουρά όταν ήταν βρεφάκι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Βάδιζε πάνω κάτω στον προθάλαμο του ιατρείου και
σκεφτόταν ένα ψέμα που έπρεπε να σκαρφιστεί. Δεν γινόταν αλλιώς. Αν μάθαινε το
παιδί πως η γάτα τους πέθανε, δεν θα τον συγχωρούσε ποτέ που δεν την έσωσε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Το ήξερε πως εκείνος έφταιγε για όλα. Δεν έπρεπε να
υποσχεθεί στο παιδί πως όταν θα έβγαινε απ' το νοσοκομείο, θα επέτρεπε στη γάτα
να κοιμάται μαζί της. Τώρα, φυσούσε ξεφυσούσε και ικανοποιητική λύση δεν
έβρισκε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν θα τηρούσε έτσι κι αλλιώς την υπόσχεση που της
έδωσε, ενδίδοντας στα παρακάλια της: οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί, η γάτα
έπρεπε να απομακρυνθεί. Ωστόσο είχε βρει λύση. Την φυσική της παρουσία θα
αντικαθιστούσε η τεχνολογία: θα την έβλεπε όποτε ήθελε στην οθόνη του
υπολογιστή τους και θα διαπίστωνε πόσο χαρούμενη ήταν στο σπίτι που θα την
φιλοξενούσαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ήταν δικό του το φταίξιμο. Εκατό τοις εκατό έφταιξε
εκείνος. Πρώτα πρώτα που αμέλησε να στειρώσει τη γάτα και ιδού τα αποτελέσματα.
Δεν ήταν πως το ξεχνούσε, μα η κλονισμένη υγεία της μικρής σπάνια του άφηνε
χρόνο να σκεφτεί κάτι άλλο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Κι εκείνο το αναθεματισμένο θηλυκό! Μία και
μοναδική φορά ξέχασε την πίσω πόρτα ανοιχτή και αμέσως εκείνη έτρεξε να
ερωτοτροπήσει με τους αδέσποτους της γειτονιάς. Βέβαια, αν είχε το μυαλό του
συγκεντρωμένο θα άκουγε από μέρες τις ερωτικές καντάδες και τους προκλητικούς
διαλόγους που γίνονταν κάτω απ' το παράθυρο του σπιτιού του. Ήταν η εποχή τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Και αφού γκαστρώθηκε η καλή σου, συνάμενη κουνάμενη
γύρισε στο σπίτι σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν είχε λείψει πολλές ώρες και
αν δεν γρατζουνούσε επίμονα την εξώπορτα να της ανοίξουν, κανείς δεν θα είχε
καταλάβει πως έλειπε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τα γατάκια θα τα αναλάμβανε ο γιατρός. Θα τους
έβρισκε καλά σπίτια, δεν χρειαζόταν να ανησυχεί, του είπε χτυπώντας τον φιλικά
στην πλάτη την ώρα που τον ξεπροβόδιζε. Ο γιατρός ήξερε την κατάσταση στο σπίτι
γι' αυτό τόσο πρόθυμα τον απάλλαξε από αυτό το αναπάντεχο πρόβλημα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Γύρισε στο σπίτι και μπήκε μέσα κάνοντας ησυχία.
Κανείς δεν κατάλαβε πως έλειψε. Ξεντύθηκε και κουκουλώθηκε με την κουβέρτα ως
πάνω από το κεφάλι του. Έκλεισε τα μάτια και πίεσε τον εαυτό του να κοιμηθεί
μερικές ώρες. Δεν ήθελε να δείχνει άυπνος και ταλαιπωρημένος όταν θα πήγαινε να
δει το κοριτσάκι του στο νοσοκομείο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Λίγο πριν βυθιστεί στον ύπνο, πήρε την απόφασή του:
θα της έλεγε την αλήθεια. Θα παραδεχόταν πως απέτυχε να τηρήσει την υπόσχεση πως
τίποτα κακό δεν θα άφηνε να συμβεί από εδώ και πέρα στην οικογένειά τους. Θα
της έλεγε πως, δυστυχώς, ο μπαμπάς δεν ήταν παντοδύναμος, κι ας το' θελε πολύ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν του πήγαινε καρδιά να την κοροϊδέψει και να την
γεμίσει με ψέματα. Υπήρχε όμως και ένας ακόμα λόγος που βάρυνε αυτή του την
απόφαση: είχε έρθει η ώρα ν' αρχίσει να εκπαιδεύει τον εαυτό του στην απώλεια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 13-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-11862226936259040032019-05-09T17:52:00.004+03:002019-05-09T17:52:57.232+03:00Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΡΕΝΑ ΣΕΝΤΛΕΡ, ΖΙΛΜΠΕΡ ΣΙΝΟΥΕ, ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDjhy8F8BUNj4ESkbPux8kSyziZpqTzZ8u0MN0UBEGizuKpeANn_BLwciMXMlRGCSlKK0nrZTzg6Ti1eSa4w8nrUAQfU2UAWTKWRVqqc2YPjvm7syPf48mTC3fppb1kI-5VcqqW8Ik1OvN/s1600/%25CE%2599%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591+%25CE%25A3%25CE%2595%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%259B%25CE%2595%25CE%25A1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="718" data-original-width="960" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDjhy8F8BUNj4ESkbPux8kSyziZpqTzZ8u0MN0UBEGizuKpeANn_BLwciMXMlRGCSlKK0nrZTzg6Ti1eSa4w8nrUAQfU2UAWTKWRVqqc2YPjvm7syPf48mTC3fppb1kI-5VcqqW8Ik1OvN/s320/%25CE%2599%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591+%25CE%25A3%25CE%2595%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%259B%25CE%2595%25CE%25A1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Διαβάζοντας την ιστορία της Ιρένα Σέντλερ, της
γυναίκας που έσωσε τη ζωή 2.500 παιδιών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν σταμάτησα
στιγμή ν' αναρωτιέμαι από τι υλικό είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι που ρισκάρουν
τη ζωή τους, που αντέχουν στις κακουχίες, στην εξαθλίωση και στον πόνο για τον
ιερότερο των σκοπών: την προστασία της ανθρώπινης ζωής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν έκλεισα το βιβλίο κατάλαβα πως η ερώτησή μου
ήταν λανθασμένη και κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε
κατασκευασμένοι από το ίδιο υλικό, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσά μας,
είναι το ανάστημα: το αν είσαι διατεθειμένος να σκύψεις χαμηλά και να σκεπάσεις
με το ίδιο σου το κορμί έναν άγνωστο, έναν ξένο, έναν συνάνθρωπο, για να τον
προστατέψεις από βέβαιο αφανισμό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ποτέ δεν θα πάψω να εντυπωσιάζομαι με εμάς, το
ανθρώπινο είδος που με την ίδια ευκολία που παράγουμε θαύματα, κάνουμε
ασύλληπτες φρικαλεότητες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο Ζιλμπέρ Σινουέ, ένας καλός συγγραφέας με τεράστιο
κύρος, γνωστοποίησε σε όλη την οικουμένη μια παλιά ιστορία, που γνώριζαν λίγοι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Με εντιμότητα, ειλικρίνεια, χωρίς περιττούς
συναισθηματισμούς και συγγραφικές φαμφάρες, ο μαέστρος-συγγραφέας μετέτρεψε
σελίδα τη σελίδα έναν απλό, καθημερινό άνθρωπο σε υπεράνθρωπο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Αυτή την απίθανη, μα αληθινή ιστορία, το ευρύ κοινό
την έμαθε το 1999, όταν τρεις μαθήτριες λυκείου στην Αμερική, έγραψαν ένα
θεατρικό έργο για έναν εθνικό διαγωνισμό ιστορίας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Το
έργο τους βασίστηκε στη τη ζωή μιας νέας γυναίκας που με αυταπάρνηση, πείσμα,
ανδρεία και θέληση, έσωσε 2.500 παιδιά από βέβαιο θάνατο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 12-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-78128200511987795312019-05-09T17:51:00.000+03:002019-05-09T17:51:11.709+03:00ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP8IJmx_xUVPmdFoPMCq9knL7Jao9ZBA_WEcDFkLYhBNvcpqWV_L5hGdAGA8UhJmJVidB67-u4ouha2Oj1w6lTtQX18eaUakBnuhmTqjwLTc6930MEEf_7WaqVw53-VklgMTfJnUy4RJcc/s1600/%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2599+Gustave+Klimpt..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP8IJmx_xUVPmdFoPMCq9knL7Jao9ZBA_WEcDFkLYhBNvcpqWV_L5hGdAGA8UhJmJVidB67-u4ouha2Oj1w6lTtQX18eaUakBnuhmTqjwLTc6930MEEf_7WaqVw53-VklgMTfJnUy4RJcc/s320/%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2599+Gustave+Klimpt..jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;">Gustave Klimpt</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Στο υπόσχομαι, όμως δεν ξέρω αν θα μπορέσω να
κρατήσω την υπόσχεσή μου, του απάντησε θλιμμένη την ώρα που μασουλούσε ένα
μήλο. Ήταν το αγαπημένο της χειμωνιάτικο φρούτο: το έτρωγε ολόκληρο με τη
φλούδα -αφού το σαπούνιζε πρώτα καλά καλά- ·το έκανε γέμιση για γλυκιά μηλόπιτα με κανέλα και μπόλικα καρύδια ·το πρόσθετε σε κρύες σαλάτες με σπανάκι, ρόδια και
φλούδες από παρμεζάνα. Αγαπούσε πολύ τα μήλα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν ήταν η πρώτη φορά που της ζητούσε να του
υποσχεθεί πως θα σκεφτεί σοβαρά την επιθυμία του να κάνουν παιδί. Δεν την
πίεζε, της το ζητούσε μόνο. Στα δέκα χρόνια που ζούσαν μαζί, ποτέ δεν την
ζόρισε να κάνει κάτι που δεν ήθελε. Ούτε τώρα θα την πίεζε κι ας ήταν τόσο
σημαντικό για τον ίδιο: ήθελε πάρα πολύ να γίνει γονιός, ένιωθε ώριμος και
έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός βρέφους. Είχε αποδεχτεί πως με την
έλευση ενός παιδιού, θα άλλαζαν για αρκετά χρόνια πολλές από τις προτεραιότητες
και τις ανάγκες του. Καθόλου δεν τον πείραζε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Αν ήταν μάλιστα βιολογικά εφικτό, θα το κυοφορούσε
ο ίδιος, αλλά δυστυχώς, η μόνη δυνατή συνεισφορά του στην τεκνοποίηση, αυτή τη
στιγμή, ήταν να συμμετέχει βιολογικά, μέσω του σπέρματός του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Το είχαν συζητήσει πολλές φορές και κάθε φορά
κατέληγαν να πονάνε και οι δύο. Ήξερε πως φοβόταν μήπως γίνει κακή μάνα -σαν την
δική της- , γι' αυτό ήταν απόλυτη στην άρνησή της. Την καταλάβαινε απόλυτα γι'
αυτό δεν επέμενε, αλλά περίμενε υπομονετικά να μαλακώσει η άρνηση και η στρεβλή
της πεποίθηση και να αλλάξει γνώμη με τα χρόνια .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Την πεθερά του δεν την εκτιμούσε καθόλου, δεν ήταν,
αυτό που θα λέγαμε, ιδανικός γονέας για την γυναίκα του. Δεν βρισκόταν καν στο
μέσο όρο ή έστω κάτω κάτω στη λίστα με τους κάπως υποφερτούς στη συμπεριφορά
τους γεννήτορες: ήταν σκληρή, απόλυτη, κακιά, τελειομανής, ξεροκέφαλη,
απεχθανόταν να της χαλούν την τάξη και δεν άντεχε τα παιδικά κλάματα. Αν υπήρχε
βραβείο ακαταλληλότητας γονικού ρόλου, σίγουρα θα το κέρδιζε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σε αυτό το συμπέρασμα είχε καταλήξει εκείνος όταν
πρωτογνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του, τότε που ήταν ένα νέο κορίτσι στο άνθος
της ηλικίας του, και ήδη τόσο σοβαρή και απογοητευμένη από τη ζωή της. Έψαχνε
οποιαδήποτε αφορμή για να ξεφύγει από το κακοποιητικό περιβάλλον που ζούσε και
όταν τον γνώρισε γαντζώθηκε στην αγάπη και τη φροντίδα του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Από όταν θυμόταν τον εαυτό της, η μητέρα της την
βασάνιζε με αδιαφορία και έλλειψη τρυφερότητας. Την ενδιέφερε μονάχα η
κοινωνική της θέση και η τέλεια εικόνα της οικογένειας που πρόβαλλε στον έξω
κόσμο, χωρίς να νοιάζεται για τον μέσα κόσμο - όσο και να την παρακαλούσε η
μικρή, ποτέ δεν ξάπλωσε στο πάτωμα να παίξει μαζί της τουβλάκια και
πλαστελίνες: το θεωρούσε ανόητο και εντελώς απρεπές.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους ποτέ δεν
την πίεσε, παραπάνω από όσο άντεχε, να κάνουν παιδί. Ακόμα και η πεθερά του το
ήθελε, και την πίεζε συχνά λέγοντας πως ήταν η μόνη στον κύκλο τους που δεν
είχε ακόμα εγγόνι να επιδεικνύει. Εκείνη, κάθε χρόνο τής υποσχόταν πως την
επόμενη χρονιά θα την κάνει γιαγιά, μα μέσα της είχε ορκιστεί να της στερήσει
το μοναδικό πράγμα που μπορούσε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σε όποιον άλλον τη ρωτούσε, απαντούσε με υπεροψία
πως δεν ήθελε ν' αποκτήσει παιδιά για να μην χαλάσει την άψογη σιλουέτα της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 11-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-74083420938358551302019-05-09T17:48:00.002+03:002019-05-09T17:48:43.845+03:00ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΗ ΧΑΣΑΜΕ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhamH8f1_gcipw7RgxsbHg0UK48jVv9pgzSW0Tj1bVVhyphenhyphenXDu3W42qX5Nqhn0Sx7fAOmqGRHltDRq_wGkSEEk8MGIJZDyS8rSIM1nwA7OuicRZSdnSqaBtwPFggc2hxjaI7SKPMxF04W_8Wx/s1600/%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%259F+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2595+%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A4%25CE%2597+%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2591%25CE%259C%25CE%2595+Glossolalia+by+Marco+Mazzoni.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1327" data-original-width="1000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhamH8f1_gcipw7RgxsbHg0UK48jVv9pgzSW0Tj1bVVhyphenhyphenXDu3W42qX5Nqhn0Sx7fAOmqGRHltDRq_wGkSEEk8MGIJZDyS8rSIM1nwA7OuicRZSdnSqaBtwPFggc2hxjaI7SKPMxF04W_8Wx/s320/%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%259F+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2595+%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A4%25CE%2597+%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2591%25CE%259C%25CE%2595+Glossolalia+by+Marco+Mazzoni.jpg" width="241" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Glossolalia by Marco Mazzoni</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">«Εσείς δεν μπορείτε να καταλάβετε πώς νιώθω, κι εγώ
δεν μπορώ να εξηγήσω με εύκολα λόγια τι μου συμβαίνει» είπε ο νεαρός που
βημάτιζε πέρα δώθε στο δωμάτιο, κοιτώντας κάτω στα παπούτσια του, ενώ
ταυτόχρονα προσπαθούσε να κρύψει τα χέρια του που έτρεμαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">«Να, είναι σαν να κοιμάσαι βαθιά και ήρεμα -σαν
έμβρυο, τυλιγμένο μέσα σε απαλή και χνουδωτή κουβέρτα και μετά ξυπνάς απότομα,
επειδή ένας κουβάς με παγωμένο νερό σε περιλούζει από το κεφάλι έως τα πέλματα
των ποδιών σου: Νιώθεις έντρομος το παγωμένο νερό να κατρακυλάει από τους ώμους
στην πλάτη, έπειτα στην σπονδυλική σου στήλη και σε όλο το υπόλοιπο σώμα, και
όπου σε ακουμπάει εσύ σκληραίνεις, -το δέρμα σου γίνεται σαν πετσί ζώου. Ταυτόχρονα
όμως, μια ανεξέλεγκτη και απαγορευμένη στύση ξυπνάει μέσα στο παντελόνι σου. Πονάς
και ηδονίζεσαι ταυτόχρονα. Το ίδιο έντονα απολαμβάνεις τον πόνο όσο και την
ξεχασμένη ηδονή. Η διέγερση είναι τόσο απαιτητική, τόσο σφοδρή και αυταρχική
που σου κόβεται η αναπνοή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Αρχικά,
προσπαθείς να αναπνεύσεις σαν σκύλος -συνεχόμενα και κοφτά- έπειτα προσπαθείς
να πάρεις πιο βαθιές αναπνοές, αλλά δεν μπορείς, πνίγεσαι και αρχίζεις να
βήχεις. Βήχεις τόσο δυνατά ώσπου φτύνουν αίμα τα σοκαρισμένα σωθικά σου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Στο
τέλος εκσπερματίζεις άθελά σου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Και
είναι τόσο επώδυνη η στιγμή που εκτινάσσεται το σπέρμα από μέσα σου, που
νομίζεις πως θα πεθάνεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μέχρι
να ξαναβρεί η καρδιά τούς φυσιολογικούς της παλμούς και να ηρεμήσουν κάπως τα
πνευμόνια σου, εσύ έχεις πάει κι έχεις έρθει στον άλλο κόσμο πολλές φορές. Να.
Κάπως έτσι είναι»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">«Τόσο τρομακτικό μου φαίνεται να ερωτευτώ» παραδέχτηκε
ο νέος άντρας στον ψυχολόγο, που τον άκουγε έχοντας την επαγγελματική έκφραση
κατανόησης στο πρόσωπό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">«Τόσο τρομακτικό μου φαίνεται να αφεθώ στον έρωτα
όσο τρομαχτικό είναι το όνειρο που βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου -αυτό που
περιέγραψα- και το βλέπω ξανά και ξανά. Σχεδόν κάθε βράδυ από τότε που χάσαμε
την καημένη τη μαμά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 10-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-25104214243693493742019-05-09T17:45:00.003+03:002019-05-09T17:45:48.432+03:00ΕΠΟΧΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXkRj6b3jDr-3WN9ZUGZ_3WCLQrNv0hyphenhyphenprpUTnHWaLDl406-_5gvBHl-anp6OBi6sg4Z8wXQTpum66T4YYWUjG0FQvpiCWQHL4pB65FSSQr6i5BNh47pSwJi2-Z4fBS-3UTg6i2PnYQTr6/s1600/%25CE%2595%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+Jack+Vettriano%252C%252C.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="578" data-original-width="472" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXkRj6b3jDr-3WN9ZUGZ_3WCLQrNv0hyphenhyphenprpUTnHWaLDl406-_5gvBHl-anp6OBi6sg4Z8wXQTpum66T4YYWUjG0FQvpiCWQHL4pB65FSSQr6i5BNh47pSwJi2-Z4fBS-3UTg6i2PnYQTr6/s320/%25CE%2595%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+Jack+Vettriano%252C%252C.jpg" width="261" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Jack Vettriano</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο εραστής που είχε βάρδια εκείνη την εποχή ήταν
εξίσου εντυπωσιακός με όλους τους προηγούμενους. Την περνούσε σχεδόν ένα κεφάλι
και αυτή η διαφορά αντί να της χαλάει την εικόνα, την δείχνει ανθρώπινη και
προσιτή. Εκείνος, είχε δεν είχε πατήσει τα είκοσι πέντε, -βία τα τριάντα- ενώ
εκείνη ήταν ένα άχρονο θηλυκό που βάδιζε ξυπόλυτο στον κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο κύκλος της είχε συνηθίσει να την βλέπει αγκαζέ με
αυτούς τους αγαλματένιους νεαρούς και δεν έδιναν πλέον σημασία. Οι ακριβές
κρέμες και οι αξιοπρόσεκτοι συνοδοί την διατηρούσαν ακμαία, συνήθιζε να
αστειεύεται στις παρέες της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Υπήρχαν όμως και κακεντρεχείς που ψιθύριζαν πως,
αυτοί που τη συνόδευαν, ήταν στην πραγματικότητα σεξουαλικοί σκλάβοι των
διεστραμμένων της ορέξεων. Μερικοί συγγενείς που γνώριζαν, δεν μπορούσαν να
καταπιούν πώς τολμούσε και ρεζίλευε, με τα καμώματά της, το ιστορικό τους
επώνυμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Εκείνη, πάντοτε αντισυμβατική, ποτέ δεν έδωσε ούτε
εξηγήσεις ούτε και δεκάρα για τις απόψεις των άλλων: το τι έκανε στα πατώματα
του σπιτιού της και στο κρεβάτι της, αφορούσε μονάχα την ίδια και τους εκάστοτε
που την συντρόφευαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">«Οι άνθρωποι είμαστε τόσο αφόρητα βαρετοί»,
απαντούσε, στις αδιάκριτες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, «γι' αυτό επιβάλλεται
να ξεπερνάμε τα όριά μας και συχνά να επαναπροσδιορίζουμε την προσωπική μας
ηθική, όπως, και τα όρια της ψυχικής μας αντοχής.»<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Πραγματικά νοιαζόταν γι’ αυτόν τον νεαρό άντρα -ήθελε
να κάνει κάτι καλό γι' αυτόν- και του αφιέρωσε αρκετό, από τον πολύτιμο χρόνο
της, για να του μάθει να δείχνει αριστοκρατικός. Τον έστειλε πολλές φορές στη
μανικιουρίστα ώσπου να βγουν τα γράσα και η μυρωδιά του πετρελαίου από τα νύχια
του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση τού χάρισε μια
ζηλευτή γκαρνταρόμπα, έναν διόλου ευκαταφρόνητο ποσό σε τραπεζικό λογαριασμό
και τέλος, του ζήτησε να μετακομίσει σε ένα από τα διαμερίσματα που διατηρούσε
στο κέντρο της πόλης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τον είχε γνωρίσει σχεδόν αξημέρωτα, μια μέρα που
εκείνη είχε τυρρανικές αϋπνίες και εκείνος πήγαινε στη δουλειά του. Οδηγούσε
αφηρημένη και παραλίγο να τον τραυματίσει θανάσιμα την ώρα που έτρεχε ξέπνοος
να προλάβει το λεωφορείο της γραμμής. Μετά το απότομο φρενάρισμα βγήκε να δει
τι ζημιά είχε γίνει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Αμέσως της έκαναν εντύπωση το παρουσιαστικό και οι
ευγενικοί του τρόποι -άλλος στη θέση του μάλλον θα την έβριζε-, όμως εκείνος προσπάθησε
να μειώσει τη σοβαρότητα του συμβάντος μη θέλοντας να την κάνει να αισθανθεί
ακόμα πιο ένοχη από όσο ήδη ένιωθε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Αρνήθηκε
κατηγορηματικά την επιταγή που του πρότεινε για να αντικαταστήσει το παντελόνι
του που σκίστηκε όταν βούτηξε στο πεζοδρόμιο για να σωθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Της άρεσε η στάση του -τα χρήματα έφταναν να αγοράσει
όχι ένα αλλά δέκα παντελόνια σαν αυτό που φορούσε- και επέμεινε πολύ να τον
πάει με το αυτοκίνητό της στη δουλειά του. Σκέφτηκε πως ήταν το λιγότερο που
μπορούσε να κάνει για εκείνον, αφού εξαιτίας της έχασε το λεωφορείο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Έτσι γνώρισε το τελευταίο της απόκτημα. Μέχρι να
φτάσουν στο συνεργείο αυτοκινήτων που δούλευε, πρόλαβε να αξιολογήσει έναν
θαυμάσιο χαρακτήρα μα και να θαυμάσει ένα καλοφτιαγμένο κορμί. Αποδείχτηκε
ακούραστος και πρόθυμος. Έμαθε γρήγορα πώς έπρεπε να συμπεριφέρεται μπροστά σε
κόσμο και συχνά πυκνά την συνόδευε σε σημαντικές κοινωνικές συναθροίσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τον κράτησε πολλά χρόνια κοντά της. Αποδείχτηκε
καλή και γενναιόδωρη: όταν τον αποδέσμευσε από τις υπηρεσίες του τού έδωσε μια γενναία
επιταγή για να πραγματοποιήσει ένα τρελό όνειρό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 10-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-79582046197608362712019-05-09T17:41:00.001+03:002019-05-09T17:41:39.005+03:00Ο ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ 18+<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEbhLaR-oUFynOkHBCowNubQ7hjEP7oA-18CqjxFb1Pb5-nOnIcsZSwk5QNDTmr807JcfPO-uUvVWxCzFaY-1aqVnYoIM_yQvU_-NXtz3z5u2CFPVizsMoB7CRn9xFObz44dPOCArpGfVZ/s1600/%25CE%259F+%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2595%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+Les+Fleurs+Du+Male+by+Steven+Miller.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="666" data-original-width="1000" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEbhLaR-oUFynOkHBCowNubQ7hjEP7oA-18CqjxFb1Pb5-nOnIcsZSwk5QNDTmr807JcfPO-uUvVWxCzFaY-1aqVnYoIM_yQvU_-NXtz3z5u2CFPVizsMoB7CRn9xFObz44dPOCArpGfVZ/s320/%25CE%259F+%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2595%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+Les+Fleurs+Du+Male+by+Steven+Miller.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Les Fleurs Du Male by Steven Miller</span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Αφού ξεπροβόδισε τον επισκέπτη του, άνοιξε τον
δερμάτινο χαρτοφύλακα και τοποθέτησε με μεγάλη προσοχή το νέο του απόκτημα.
Έβαλε τον κωδικό ασφαλείας και έπειτα, ικανοποιημένος με τον εαυτό του,
σερβιρίστηκε μια γενναία μερίδα ουίσκι σε κρυστάλλινο ποτήρι. Τύλιξε τη
μεταξωτή ρόμπα γύρω από το κορμί του και βούλιαξε στην αναπαυτική πολυθρόνα
σταυρώνοντας, τα υγρά ακόμα από το μπάνιο, πόδια του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σαν κινέζος αυτοκράτορας ένιωθε όταν φορούσε αυτήν
τη μακριά μαύρη ρόμπα. Άναψε τελετουργικά ένα χειροποίητο πούρο και γεύτηκε την
πανάκριβη ρουφηξιά, τεντώνοντας το κεφάλι προς τα πίσω ενώ την ίδια ώρα φυσούσε
τον καπνό προς στο ταβάνι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Είχε μερικές ώρες ακόμα στη διάθεσή του ώσπου να
επιστρέψει στην απαιτητική του πραγματικότητα -την Κυριακή δεν επέτρεπε σε
κανέναν να τον ενοχλεί, εάν τυχόν προέκυπτε κάποιο ζήτημα ζωής ή θανάτου, η
προσωπική του γραμματέας γνώριζε καλά τι έπρεπε να κάνει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Απόψε ένιωθε εξαντλημένος και αποφάσισε να
διανυκτερεύσει εδώ. Αναστέναξε ευχαριστημένος και κάλεσε στη ρεσεψιόν του
πολυτελέστατου ξενοδοχείου για να του ετοιμάσουν ένα λιτό δείπνο: πρόσεχε πολύ
την υγεία και φυσικά την διατροφή του. Μόλις έκανε αυτή τη σκέψη γέλασε
σαρκαστικά: η λέξη διατροφή του έφερε στο νου τη λέξη διαστροφή. Δεν απείχαν
πολύ αυτές οι έννοιες: και οι δύο έτρεφαν, η μια το σώμα και η άλλη το πνεύμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δείπνησε διαβάζοντας τα οικονομικά νέα, αγαπημένη
συνήθεια, και έπειτα ξάπλωσε στο υπέρδιπλο κρεβάτι, το οποίο απαγόρευσε νωρίτερα
στην καριέρα να τακτοποιήσει. Στα ανακατεμένα σεντόνια υπήρχε ακόμα η μυρωδιά
από το σπέρμα και τη φτηνή κολόνια του νεαρού που κέρδισε πρόθυμα και με τον
ιδρώτα του, την υπέρογκη αμοιβή για τις υπηρεσίες του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Στην πραγματικότητα, το γραφείο δεν χρέωνε με
αστρονομικά ποσά μόνο τα καλλίγραμμα και πανέμορφα νεαρά αγόρια με τα ευμεγέθη
προσόντα, μα κυρίως την εχεμύθεια όσων εμπλέκονταν σ’ αυτά τα δήθεν
επαγγελματικά ραντεβού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Η υπεύθυνη, μια άριστη ομολογουμένως επαγγελματίας
και πολίτης υπεράνω υποψίας, ήταν ενήμερη για τη μικρή διαστροφή του να
φωτογραφίζει, πάντοτε μετά το τέλος της συνεύρεσης, τα προσόντα των ακόλαστων
νεαρών, και φρόντιζε να υπάρχει πάντα στη σουίτα μια φωτογραφική μηχανή
τελευταίας τεχνολογίας, καθώς και ένας, επίσης τελευταίας τεχνολογίας,
τρισδιάστατος εκτυπωτής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο ίδιος ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του
διεστραμμένο. Απλά συλλέκτη. Η συλλογή του αποτελούνταν από δεκάδες
τρισδιάστατα μοντέλα, μοναδικού κάλλους και συμμετρίας το κάθε ένα. Ήταν χρόνιος
και παθιασμένος συλλέκτης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Στην κατοχή του είχε επίσης σπάνια αγάλματα,
αυθεντικούς πίνακες μεγάλων ζωγράφων, που άξιζαν χιλιάδες ευρώ, χαρακτικά και
μερικά από τα πιο σημαντικά πρωτότυπα χειρόγραφα που υπήρχαν στον κόσμο. Κανένα
όμως από τα σπάνια αποκτήματα που είχε δεν του προξενούσε την ανατριχίλα και
την συγκίνηση που του προξενούσε το ζωντανό πέος του έκφυλου άντρα από το
Ηράκλειο. Δεν είχε δει ομορφότερο ούτε αρμονικότερο σε όλη τη ζωή του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 6-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-42714450007627598702019-05-09T17:36:00.001+03:002019-05-09T17:36:57.075+03:00ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΗΘΕΛΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDzjHzxcga-jyhd13_JIyIi3qiyWHpQMvIzDAQspb13kCNX03yAzRqYpElvS9GEgxZwaCZX7anhNsSKI88YXMR-an3PMqoH_6DTTQlLcP5g5tJXl0Krg-RXMehtIeZEINgDju2Tq_HmdFf/s1600/%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B7+%25CE%25B7%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B5+%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25BF+%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CF%2580%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BE%25CE%25B5%25CE%25B9+Claudia+Tremblay.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="403" data-original-width="405" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDzjHzxcga-jyhd13_JIyIi3qiyWHpQMvIzDAQspb13kCNX03yAzRqYpElvS9GEgxZwaCZX7anhNsSKI88YXMR-an3PMqoH_6DTTQlLcP5g5tJXl0Krg-RXMehtIeZEINgDju2Tq_HmdFf/s320/%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B7+%25CE%25B7%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B5+%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25BF+%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CF%2580%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BE%25CE%25B5%25CE%25B9+Claudia+Tremblay.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Claudia Tremblay</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο πατέρας τη ρώτησε τι ήθελε να γίνει. Ποτέ δεν
είχε φανταστεί τη ζωή της μακριά από τον πατέρα, γι' αυτό έκανε τάχα πως
σφύριξε η τσαγιέρα και έτρεξε στην κουζίνα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όση ώρα ανακάτευε το τσάι στο μέλι, θυμήθηκε τον
όρκο που είχε δώσει -μικρό κορίτσι- πάνω στον τάφο της μάνας: να μην αφήσει τον
πατέρα. Δεν σκόπευε να φύγει από κοντά του. Τον αγαπούσε τον μπαμπάκα της. Ήταν
σαν ένας τεράστιος αρκούδος -γενναιόδωρος και καλοσυνάτος-.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μετά την κηδεία, ο αρκούδος έπαψε να θυμίζει τον
παλιό του εαυτό -ήταν κάτι λιγότερο από άνθρωπος: ένας σωρός από κόκαλα,
σάρκες, κλάματα και μουρμουρητά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μάζεψε γρήγορα γρήγορα το τραπέζι και έριξε μια
θλιβερή ματιά στο πιάτο του πατέρα· πάλι
έφαγε όσο ένα νεογέννητο σπουργίτι. Τον έβλεπε να παραιτείται κάθε μέρα από τη
ζωή του και να κολυμπάει στο πηχτό τέλμα της θλίψης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν ήταν πια κοριτσάκι. Είχε φτάσει σε ηλικία
γάμου, έλεγαν όλοι, μα εκείνη δεν την ενδιέφερε να παντρευτεί και να
εγκαταλείψει τον πατέρα της· τη
μοναδική οικογένειά της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Διέφερε πολύ από τα άλλα κορίτσια. Ακόμα και όταν
ήταν μικρούλα, σπάνια έπαιζε με κούκλες, με ψεύτικα κατσαρολικά και πλαστικά μπιμπερό.
Εκείνη ήταν διαφορετική. Ονειρευόταν να γίνει πιλότος και να πετάει ψηλά στον
ουρανό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Το είχε εκμυστηρευτεί κάποτε στον πατέρα της όταν
την είδε να ζωγραφίζει με ζήλο ένα αεροπλάνο. Ήξερε πως δεν θα την κοροϊδέψει
και γι' αυτό του ψιθύρισε στο αυτί το μυστικό της. Εκείνος χαμογέλασε, της
έκλεισε συνωμοτικά το μάτι, την πήρε στην αγκαλιά του και με τα δυνατά του
μπράτσα την έκανε αεροπλανάκι σε όλο το δωμάτιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Η μάνα, που εκείνο τον καιρό ήταν γερή σαν άλογο,
τούς πήρε μισοαστεία μισοσοβαρά στο κατόπι με την παντόφλα: εκείνον γιατί
ξέχασε πως έχει κόρη και όχι γιο, και την μικρή γιατί ντρόπιαζε τη μάνα της στη
γειτονιά που δεν φερόταν σαν καθώς πρέπει κόρη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Εκείνη η φορά ήταν η πρώτη και η τελευταία που
μοιράστηκε με κάποιον το όνειρό της. Έπειτα αρρώστησε η μάνα και ο πατέρας δεν
είχε χρόνο να παίζει μαζί της και να την κάνει πια αεροπλανάκι με τα δυνατά του
μπράτσα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Σήμερα, καθηλωμένος από τα γεράματα σε απραξία και ανημποριά,
εξαρτιόταν από την κόρη του ακόμα και για τις απλές, καθημερινές του ανάγκες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Συχνά βέβαια είχε διαύγεια, μα τον περισσότερο
καιρό ζούσε σε ένα δικό του κόσμο: άλλες φορές την περνούσε για τη γυναίκα του,
ενώ άλλες τη νόμιζε ακόμα παιδούλα και την ρωτούσε αν διάβασε τα μαθήματά της
για το σχολείο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Οι γειτόνισσες την κοιτούσαν με λύπηση όταν την
έβλεπαν στο δρόμο και δεν καταλάβαιναν γιατί ένα νέο κορίτσι έθαψε τόσο πρόθυμα
τα νιάτα του δίπλα σε έναν μισότρελο πατέρα. Όσο ήταν ακόμα νέα τής μιλούσαν
απ' έξω απ' έξω για προξενιά και για όμορφους νεαρούς που έχουν τον τρόπο τους,
αλλά ευτυχώς τώρα που παραμεγάλωσε, έπαψαν να την ζαλίζουν και να της δείχνουν
πέπλα, δαντέλες και μπομπονιέρες στα περιοδικά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ποτέ δεν την ενδιέφεραν οι γάμοι και τα νυφικά.
Μοναδική της επιθυμία ήταν να μάθει να πετάει, αλλά για να γίνει αυτό θα έπρεπε
να εγκαταλείψει για πάντα τον πατέρα της και αυτό δεν θα το έκανε ποτέ. Έτσι,
ξέχασε για πάντα τα όνειρα, τα σύννεφα και τους ουρανούς.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Στη γη δεν την κρατούσε τόσα χρόνια μόνο ο όρκος
που έδωσε πάνω από το μνήμα της μάνας, μα και το ίδιο το μνήμα που καθημερινά
φρόντιζε να έχει φρέσκα λουλούδια και πεντακάθαρα μάρμαρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 5-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-73570463607347061982019-05-09T17:32:00.000+03:002019-05-09T17:32:23.737+03:00ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΙΕΙ ΓΟΥΛΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDvqrInRExYKJNI9yJwKP4blegrSw2x54Or6RPbVV6H767E7LcYIBC-r0dICGyENBX49DLUkEpnI-ojItw1sNHNxkwo_F7OUWHtyfFXVzJIXlM-PGaVcfNncniIABE9mqNO_Ek1nyivXUh/s1600/%25CE%2594%25CE%2595%25CE%259D+%25CE%2595%25CE%2599%25CE%25A7%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%2599%25CE%2595%25CE%2599+%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591+C%25C3%25A9cile+Veilhan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="403" data-original-width="405" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDvqrInRExYKJNI9yJwKP4blegrSw2x54Or6RPbVV6H767E7LcYIBC-r0dICGyENBX49DLUkEpnI-ojItw1sNHNxkwo_F7OUWHtyfFXVzJIXlM-PGaVcfNncniIABE9mqNO_Ek1nyivXUh/s320/%25CE%2594%25CE%2595%25CE%259D+%25CE%2595%25CE%2599%25CE%25A7%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%2599%25CE%2595%25CE%2599+%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591+C%25C3%25A9cile+Veilhan.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Cécile Veilhan</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Εκείνη τη μέρα δεν είχα πιει γουλιά. Το θυμόμουν
καλά γιατί ένας πονοκέφαλος με παίδευε από βραδύς και μου είχε χαλάσει κι άλλο
την ήδη πολύ κακή διάθεση που είχα. Στη δουλειά δεν το είπα σε κανέναν.
Φοβήθηκα μήπως με περάσουν για τρελή. Καιρό τώρα λένε πως μάλλον τα χάνω σιγά
σιγά. Δεν μου το λένε κατάμουτρα, μα πίσω από την πλάτη μου τους ακούω: στην
τουαλέτα, κυρίως, όταν κρύβομαι για να κλάψω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Κανείς δεν με κατηγορεί στα φανερά, αλλά ούτε και
με υποστηρίζει με πάθος. Μάλλον δεν ξέρουν πώς να μου φερθούν ή, ακόμα
χειρότερα, θεωρούν πως μου άξιζε. Από την πρώτη στιγμή που μαθεύτηκε ότι χάθηκε
το παιδί μου - όλοι οι υπόλοιποι το έλεγαν αγέννητο ή έμβρυο-, η οικογένειά μου
επέμεναν να επιστρέψω στην εργασία μου. Υποστήριζαν πως η καθημερινή ρουτίνα θα
με βοηθούσε να ξεχάσω πιο γρήγορα -θαρρείς πως εγώ ήθελα να ξεχάσω ποτέ!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο προϊστάμενος, από την άλλη, προσφέρθηκε να μου
δώσει επιπλέον άδεια για όσο διάστημα χρειαζόμουν ώσπου να γίνω εντελώς καλά. Τότε
ήταν που ανακάλυψα την ευεργετική επίδραση του αλκοόλ και το ευλογημένο
μούδιασμα του μυαλού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Εκείνη τη μέρα όμως δεν είχα πιει γουλιά. Το
ορκίζομαι. Ντύθηκα, ετοιμάστηκα να πάω στη δουλειά -καιρός ήταν, είπα στον
εαυτό μου- και μόλις έφτασα στη στάση να πάρω το λεωφορείο, άκουσα χαρούμενα
τιτιβίσματα. Παιδάκια έπαιζαν στο απέναντι πάρκο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μεμιάς, όλη η αβάσταχτη απελπισία του πένθους, όλος
ο ανομολόγητος πόνος των τόσων μηνών, τράνταξε το κορμί μου. Έκανε τα χέρια μου
να τρέμουν ανεξέλεγκτα και τα πόδια μου να τρεκλίζουν χορεύοντας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Πέρασα σαν αστραπή τον δρόμο και έφτασα στην είσοδο
του πάρκου με τα χέρια ορθάνοιχτα. Κατευθύνθηκα στις κούνιες όπου ένα μικρό
παιδάκι – κοριτσάκι ήταν- έκανε κούνια τσιρίζοντας από έξαψη και κουνούσε
χαρούμενα τα πόδια του στον αέρα. Δεν ήθελα να του κάνω κακό. Ήθελα μονάχα να
το χαϊδέψω στο κεφαλάκι του. Μου φάνηκε πως έμοιαζε στη δική μου κόρη και ήθελα
να της το πω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Οι γονείς του παιδιού πανικοβλήθηκαν, την
απομάκρυναν από κοντά μου και κάλεσαν αμέσως την αστυνομία. Με συνέλαβαν να
κάθομαι ήσυχη στην άδεια κούνια, να μιλάω στον αέρα και να σχηματίζω καρδιές
κάτω στο χιόνι με τα πόδια μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ήταν μια μέρα σαν την σημερινή. Είχε χιονίσει και
ήμουν ευδιάθετη. Ντύθηκα ζεστά και βγήκα έξω. Στο κεφαλόσκαλο γλίστρησα και
βρέθηκα ξαπλωμένη κάτω. Προτού καλά καλά σηκωθώ, το χιόνι ανάμεσα στα πόδια μου
είχε γίνει κατακόκκινο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 4-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-69144065655731596332019-05-09T17:24:00.000+03:002019-05-09T17:24:33.152+03:00ΓΙΑ ΟΠΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVfHL65siiA_W1mpe9xO90S36oygckhKaJZIBaIIMEpSPcg-8xvMs5wUIyRrcoaPTXYYrUGkgD9V5qgVGut43Z0Sq1w5y9sez5_LveJn44vGAA9CKMIP486wnbpKEeUEHtz4Gp3l4uChY2/s1600/%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%259F%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A6%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259D+Catrin+Welz-Stein.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="567" data-original-width="425" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVfHL65siiA_W1mpe9xO90S36oygckhKaJZIBaIIMEpSPcg-8xvMs5wUIyRrcoaPTXYYrUGkgD9V5qgVGut43Z0Sq1w5y9sez5_LveJn44vGAA9CKMIP486wnbpKEeUEHtz4Gp3l4uChY2/s320/%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%259F%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A6%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259D+Catrin+Welz-Stein.jpg" width="239" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;">Catrin Welz-Stein</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Με τα τελευταία λεφτά έβγαλε εισιτήριο και αγόρασε
μια τοπική εφημερίδα για να ξεκοκαλίσει στη διαδρομή. Ο υπάλληλος στο γκισέ
όταν ρώτησε "για πού" κατάπληκτος τον άκουσε να λέει "για όπου
φτάνουν" και του έδειξε τα λιγοστά χαρτονομίσματα και κέρματα που είχε
απλωμένα στην παλάμη του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Βρήκε το βαγόνι και βολεύτηκε στη θέση του. Δεν
ταξίδευαν πολλοί επιβάτες αυτή την ώρα. "Καλύτερα" σκέφτηκε "θα
έχω ατάραχο ταξίδι". Τα τελευταία χρόνια τον κούραζαν οι ατέλειωτες,
ανόητες ομιλίες και η οχλοβοή που έκαναν οι άνθρωποι και απέφευγε να τρώει σε
μαγαζιά που δειπνούσαν πολυάριθμες παρέες. Δεν του άρεσε ο ήχος που έκανε η
γλώσσα τους όταν ανεβοκατέβαινε με ταχύτητα στον ουρανίσκο και σιχαινόταν τα
σάλια που πετάγονταν έξω από το, γεμάτο με φαγητό, στόμα τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Το συγκεκριμένο δρομολόγιο έκανε μονάχα δυο στάσεις
σε κεντρικούς σταθμούς πριν φτάσει στον τελικό προορισμό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μέχρι
τον πρώτο είχε διαβάσει, από το τέλος προς την αρχή, την τοπική εφημερίδα:
συνήθεια που είχε αποκτήσει μετά την πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Έκτοτε,
συχνά πυκνά ανακάλυπτε νέες ιδιοτροπίες: στο ντύσιμο, στη διατροφή, στη
μοναχικότητα, στα νυχτερινά αναγνώσματα. <span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ανέκαθεν
βολευόταν να διαβάζει στο σκοτάδι - έφεγγε το βιβλίο με ένα μικρό φακό. Τη
νύχτα ανακάλυπτε καθαρότερα τον κόσμο χωρίς ανθρώπους να τον διακόπτουν με την αγενή
παρουσία τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν το τρένο σταμάτησε στον δεύτερο σταθμό για να
φορτώσει και να ξεφορτώσει εμπορεύματα, υπολόγισε πως μπήκαν άλλοι δεκαοχτώ
επιβάτες. Όλοι τους έδειχναν νυσταγμένοι εργάτες που δούλευαν στα χωράφια της
περιοχής και επέστρεφαν στα χωριά τους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όλοι κουβαλούσαν από ένα μεγάλο μπόγο. Υπέθεσε πως
εκεί μέσα είχαν τα λιγοστά υπάρχοντά τους μαζί με μερικά δώρα για τις
οικογένειές τους: καρύδια, ρόδια, αυγά, κότες ζωντανές και λευκό αλεύρι. Οι
περισσότεροι εργάτες ήταν άντρες μα ξεχώρισε με δυσκολία και μια νεαρή γυναίκα
ανάμεσά τους. Φορούσε ίδιες μπότες με τους υπόλοιπους -βρόμικες και σκληρές-
και ένα μαύρο κασκέτο που έκρυβε τα μαλλιά της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν βόλεψε τον μπόγο κάτω από το κάθισμα, τέντωσε
τα πόδια της και έβγαλε το κασκέτο της. Μια ολόχρυση πλεξούδα κύλησε στην πλάτη
της και όταν γύρισε το πρόσωπό της είδε δυο παρθενικά ποτάμια να τον κοιτούν. Αμέσως
ντράπηκε, έστρεψε το κορμί του στο παράθυρο και κρύφτηκε πίσω από την ήδη ξεκοκαλισμένη
εφημερίδα. Το στομάχι του άρχισε ν' ανακατεύεται και κόμποι ιδρώτα εμφανίστηκαν
στο μέτωπό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: inherit;">Έβγαλε διακριτικά μια χάρτινη σακούλα από την τσέπη
του παλτού του, βυθίστηκε στο κάθισμά του και, χωρίς να κάνει καθόλου θόρυβο,
άδειασε το περιεχόμενο από τα πικρά σωθικά του, μέσα της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μέχρι
να φτάσει στον προορισμό του ένιωθε αδύναμος, ακόμα πιο γέρος από όσο ήταν, και
πάρα πολύ κουρασμένος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 3-1-2019</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-34013075609967969452019-01-20T14:55:00.000+02:002019-01-20T14:55:13.624+02:00ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAcGTb0QQHm5CW3-BUn7uM8OvZ2hCNHVFgZOZcQ20ZtDi5PWzReslK010qfPksBFZnX30kaxHBBBUiUBVMGTXapDfI7qPM6st0T3ZVQWuSjcSQJeDuQ98S7mzkEQHQ0J9UHbIBYlCBT9JJ/s1600/Daniela+Volpari+%25CE%25A4%25CE%259F+%25CE%25A6%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2591+%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2597%25CE%25A3+%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2596%25CE%25A9%25CE%2597%25CE%25A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="474" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAcGTb0QQHm5CW3-BUn7uM8OvZ2hCNHVFgZOZcQ20ZtDi5PWzReslK010qfPksBFZnX30kaxHBBBUiUBVMGTXapDfI7qPM6st0T3ZVQWuSjcSQJeDuQ98S7mzkEQHQ0J9UHbIBYlCBT9JJ/s320/Daniela+Volpari+%25CE%25A4%25CE%259F+%25CE%25A6%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2591+%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2597%25CE%25A3+%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2596%25CE%25A9%25CE%2597%25CE%25A3.jpg" width="216" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Daniela Volpari </span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ένα
παλιό, γνώριμο φάντασμα με επισκέπτεται τέτοιες μέρες και μου θυμίζει μια
ξεχασμένη, από χρόνια, ζωή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ίσως
θα ήταν καλύτερα να είχα παραμείνει στο σκοτάδι. Τότε δεν ήξερα τη διαφορά
γιατί εκεί, στο σκοτάδι μου, ζούσα αμέριμνη και τον περισσότερο καιρό, τολμώ να
πω, χαρούμενη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Βέβαια,
ίχνη προδοσίας και υποψίες ανεντιμότητας περνούσαν πυκνά συχνά από μπροστά μου,
αλλά η φιλοσοφία μου εκείνη την εποχή, ήταν αυτή που έλεγε μέχρι αποδείξεως του
εναντίον.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Καλύτερα
να μην είχα ξυπνήσει. Ένας κουβάς με παγωμένο νερό θα με ξυπνούσε πιο ομαλά και
θα συνέχιζα να ζω τη μασκαράτα της ζωής μου. Θα συνέχιζα να ζω, τάχα, την
απόλυτη οικογενειακή ευτυχία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πιο
εύκολο είναι να ζεις ανυποψίαστος την κάθε μέρα. Είναι πιο μπορετό να σώζεις
τους άλλους σε μια μεγάλη καταστροφή παρά να γίνεσαι εσύ ο διασώστης του εαυτού
σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Οι
εικόνες που μού 'φερε στο νου το γνώριμο φάντασμα, με έκαναν να θυμηθώ
ξεχασμένες λεπτομέρειες απ' το οικείο μου σκοτάδι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Για
παράδειγμα, αυτές τις μέρες θα ήμουν τρομερά χαρούμενη αλλά και τρομερά
αγχωμένη να τα προλάβω όλα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα
γινόμουν παντοδύναμη για να τους ευχαριστήσω όλους και θα τριγύριζα σαν
εργατική μέλισσα, αναψοκοκκινισμένη, με μόνιμα σηκωμένα τα μανίκια μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα
έτρεμα, μέχρι τελευταία στιγμή, μήπως ξεχάσω να ψωνίσω κάτι σημαντικό για το
γιορτινό τραπέζι και φέρω άθελά μου, τον εαυτό μου, σε δύσκολη θέση μπροστά σε
τόσους καλεσμένους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">θα
ανοιγόκλεινα με δέος κάθε δυο και τρεις το φούρνο, θα ανακάτευα συνέχεια
κατσαρόλες, θα εκστασιαζόμουν με το χρώμα που πήρα τα ξεροψημένα κουλουράκια
και θα έκρυβα στο παιδικό δωμάτιο τον μπακλαβά μέχρι να σιροπιάσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φυσικά
τίποτα δεν θα αγόραζα έτοιμο. Τίποτα δεν αγόραζα έτοιμο σ' εκείνη τη ζωή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Όλα
θα τα έφτιαχνα, ως συνήθως, με τα χέρια μου και θα πέθαινα στο τέλος από την
ορθοστασία, μα θα ξεκουραζόμουν μονομιάς με τα μπράβο που θα εισέπραττα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Στο
μεγάλο γιορτινό τραπέζωμα, όταν θα έφευγε και ο τελευταίος καλεσμένος, δεν θα
ήξερα πού να βάλω το κορμί μου από την κούραση, αλλά θα έλεγα χίλιες και πάλι
χίλιες φορές χαλάλι βλέποντας τα καλά σερβίτσια άδεια και την οικογένειά μου
χορτασμένη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Είχαμε
κάνει παράδοση να γιορτάζουμε με συγγενείς και φίλους στο δικό μας σπίτι τις
σημαντικές γιορτές.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Τώρα
που βλέπω αυτή τη ζωή από μακριά και ο ρόλος της χρυσοχέρας μού είναι πλέον
ξένος, νομίζω πως ένιωθα τεράστια μοναξιά τότε μα δεν το ήξερα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ίσως
εξαιτίας αυτής της μοναξιάς να χρειαζόμουν συνεχώς κόσμο γύρω μου, ίσως γι'
αυτό να διοργάνωνα μεγάλες γιορτές με την παραμικρή αφορμή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μάλλον
ήταν απ' αυτές τις μοναξιές που μετατρέπονται σε ερημιές όταν πολυκαιρίζουν,
και που δεν τις παραδέχεσαι ούτε στον εαυτό σου, φοβούμενη μην κάνεις καμιά
κουταμάρα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ούτε
σε ξένους τις εκμυστηρεύεσαι για να μην σε περιγελάσουν ή, ακόμα χειρότερα, να
μην σε κακοχαρακτηρίσουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Τρέμεις
να αποκαλύψεις τις υπόνοιες που έχεις, πως η ευτυχία σου είναι κάλπικη και
επίπλαστη, μήπως σκεφτούν πως είσαι αχάριστη και πως ψάχνεις να βρεις
προβλήματα επειδή δεν έχεις εσύ η τυχερή, που έχεις στέγη πάνω απ' το κεφάλι
σου, χρήματα, υγιή και χαρούμενα παιδιά, γεμάτο ψυγείο και ντουλάπια με
τρόφιμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κανείς
τους όμως δεν ξέρει πως όσο γεμάτα είναι αυτά τα ντουλάπια τόσο άδεια είναι η
αγκαλιά σου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κανείς
δεν ξέρει, ίσως να υποψιάζονται μόνο οι κοντινοί σου, πως ο άντρας που φτιάξατε
οικογένεια μαζί, έχει πάψει να σε αγκαλιάζει και να σε έχει ερωμένη του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Είσαι
σίγουρη πως τα χάδια και τα φιλιά που κλέβει από το γάμο σας, τα χαρίζει σε
άλλη. Δεν το έχεις δει με τα μάτια σου, όμως το ξέρεις. Το νιώθεις. Το
μυρίζεις. Το αφουγκράζεσαι χωρίς να τολμάς να το ξεστομίσεις σε κανέναν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φοβάσαι
πως αν το πεις θα σε περάσουν για τρελή που θες χωρίς λόγο να χάσεις τη βολή
σου ή για ανόητη που σκαλίζει ασήμαντες λεπτομέρειες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μην
ξεχνάς πως ο σύζυγός είναι τύπος και υπογραμμός στα μάτια της κοινωνίας και η
οικογένεια υποδειγματική και δακτυλοδεικτούμενη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Επιπλέον,
εκείνος δεν έχει δώσει ποτέ δικαιώματα για τέτοιες ανεντιμότητες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Είναι
προσεκτικός. Προσέχει πολύ. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Εσύ
ξέρεις πως είναι ανέντιμος, αλλά δεν ξέρεις αν είναι ηθικό και έντιμο για τα
παιδιά σας να τινάξεις στον αέρα την οικογενειακή θαλπωρή τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Και
περνάει ο καιρός και εσύ ζεις μέσα στις αμφιβολίες, στο θυμό και στα διλήμματα
που σου φορτώθηκαν από το πουθενά. Επιπλέον, νιώθεις κερατάς και δαρμένος μαζί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Οι
μέρες περνούν χωρίς εσύ να παίρνεις καμία απόφαση. Δεν μπορείς. Είσαι
καθηλωμένη στο ίδιο σημείο. Ούτε μπρος να κάνεις ούτε πίσω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πίνεις
λευκό κρασί την ώρα που μαγειρεύεις μηχανικά και ένα χωνευτικό ουίσκι μόνη σου
στο μπαλκόνι, μετά το βραδινό φαγητό για να σκεφτείς καθαρότερα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η
προδοσία δεν χωνεύεται ούτε εύκολα ούτε γρήγορα, όσο και να περπατάς πάνω κάτω
στο μπαλκόνι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο
καιρός περνάει και εσύ συνεχίζεις να φοράς την πεντακάθαρη ποδιά τής
νοικοκυράς, συνεχίζεις να χαμογελάς με ευγένεια σε όλους και διοργανώνεις
συνεχώς τραπέζια με πολύ κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Δεν
ρισκάρεις να σε βρει μεγάλη γιορτή χωρίς καλεσμένους, μόνη με την οικογένειά
σου, αυτή που θεωρείς οικογένεια και ζωή σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φοβάσαι
πως δεν θα κρατηθείς έτσι όπως θα είστε κεκλεισμένων των θυρών, γύρω από το
στρωμένο, με όλα τα αγαθά, τραπέζι, και θα ατάραχη θα αφήσεις να πέσει το
κολωνάτο ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο χαλί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Και
όταν θα έχεις τραβήξει επιτέλους την προσοχή του συζύγου σου, φοβάσαι πως θα
πιάσεις το ολόλευκο και τέλεια κολλαρισμένο τραπεζομάντηλο από τις δύο άκρες
του και θα το τραβήξεις με όση δύναμη έχεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Δεν
το έκανες όμως. Δεν διέλυσες το ευλογημένο φιάσκο με τέτοιο εντυπωσιακό τρόπο.
Αντίθετα, για το καλό των παιδιών, μάζεψες χαμηλόφωνα την αξιοπρέπειά σου μαζί
με τα πράγματα των παιδιών και φύγατε χωρίς σκηνές και υστερίες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Όταν
το φάντασμα εξαφανίστηκε και μ' άφησε να κολυμπάω σε μια χλιαρή λίμνη γεμάτη
χρωματιστές αναμνήσεις, για μια στιγμή μόνο, σκέφτηκα πως θα 'θελα να ξεχνούσα
για μια φορά το πρέπει, το καλό και το επίπεδό μου και να τραβούσα δυνατά
εκείνο το τραπεζομάντηλο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Και
ας έπρεπε μετά να καθαρίζω γονατισμένη τα φαγητά και τα κρύσταλλα από το
πάτωμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 25-12-2018</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-30957783704518889532019-01-20T14:52:00.000+02:002019-01-20T14:52:20.039+02:00ΤΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD2BnG5HP0V_YuLLKk3pnm52-EYpGucUZHsUVVldNTJjt4vtnEBK422zN31Mnk7Yk4GTnkZ1f_5wXimHicwaCZSCBVNhsd678oi6SM5L35A334zSevhfJOrO39aRdmmCdE8O4Heg5Z31wq/s1600/Claudia+Tremblay+%25CE%25A4%25CE%2591+%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="770" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD2BnG5HP0V_YuLLKk3pnm52-EYpGucUZHsUVVldNTJjt4vtnEBK422zN31Mnk7Yk4GTnkZ1f_5wXimHicwaCZSCBVNhsd678oi6SM5L35A334zSevhfJOrO39aRdmmCdE8O4Heg5Z31wq/s320/Claudia+Tremblay+%25CE%25A4%25CE%2591+%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591.jpg" width="256" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Claudia Tremblay</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Πόρνη
με βρόμικα λουστρίνια τής έλαχε να γίνει πριν ακόμα μεγαλώσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ανήμερα
των γενεθλίων της, την ώρα που έμπαινε στα δεκατέσσερα, στρίμωξε σε μια μικρή
βαλίτσα τη ζωή της, έκοψε με δυο μαχαιριές όλες κι όλες τις σγουρές κοτσίδες,
πήρε ενθύμιο τη στομωμένη φαλτσέτα του πατέρα, έβαψε πολλές στρώσεις μαβιά τα
χείλια με το κραγιόν που 'κλεψε πέρσι από τη μάνα και πριν διαολοστείλει για τα
καλά το σύμπαν που γεννήθηκε, άρπαξε δυο μέτρια πορτοκάλια απ' την κουζίνα, να
δείχνουν φουσκωμένα τα βυζιά της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ήταν
αποφασιστικό, έξυπνο και ανθεκτικό στα δύσκολα, κορίτσι. Σπάνια λύγιζε ή
φοβόταν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Συνήθισε
το ίδιο τους όμορφους με τους αποκρουστικούς πελάτες και δεν την ενοχλούσε
καμία μπόχα των κορμιών τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κατά
καιρούς, όταν ένιωθε όμορφη και φυσιολογική, ακολουθούσε σαν υπάκουο σκυλί
όποιον νταβατζή της έταζε περισσότερη αγάπη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Όταν
ήρθε η ώρα να σβήσει μέσα της δεκαοχτώ κεριά, είχε ήδη σιχαθεί τα βρόμικα
σκοτάδια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Αποφάσισε
όμως, με μια γερασμένη σοφία που μόνο στο δρόμο αποκτάς, πως ήρθε η ώρα. Τα
νιάτα της αθώωσαν όλης της γης τους πατεράδες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Με
τα χέρια έφτιαξε δυνατά στηρίγματα στον τοίχο και σήκωσε τη φούστα της για
τελευταία φορά μέχρι ψηλά στον αφαλό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τα
λεπτά της ρουτίνας πρώτη φορά τής φάνηκαν συναλλαγή αιώνια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Την
ώρα που έβαζε στην τσέπη την καθιερωμένη πληρωμή μια γριά συγχώρεση τής σκάλωσε
στα δόντια και όταν έφτυσε στη γη τα πικρά σάλια τού πελάτη, ψωμί με πετιμέζι
νοστάλγησε, σε μια άλλη γη, στο παραθαλάσσιο χωριό της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τα
ξεχαρβαλωμένα παπούτσια σκάλωσαν στη σχάρα του υπονόμου όταν προσπάθησε να
τρέξει και μια ξένη υγρασία την ανατρίχιασε μέσα και έξω απ' το κορμί της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κάθισε
ανακούρκουδα να ελευθερώσει το λουστρίνι και είδε με συμπόνια ένα πνιγμένο, ολόχοντρο
ποντίκι να κολυμπάει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ανήμερα
των γενεθλίων της ζήλεψε την τύχη αυτού του τρωκτικού και τις
χριστουγεννιάτικες βιτρίνες που πουλούσαν ολοκαίνουργια, κατάμαυρα λουστρίνια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 24-12-2018</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-3722920020139855912018-12-12T21:28:00.003+02:002018-12-12T21:28:52.717+02:00ΕΝΑΣ ΧΥΔΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2w-xzsWrvbwwldy2AnDcs4Tqq0gF1Upiq6kT1-tqK5TI7cVAL0uLavfEMlXUmmlG0sp46kfseLgdNeYS0mU52fksrraUfmT3BqmTQrPZbJJJZn-tjvaFlND3S97bjULaT6gR57HqLezAT/s1600/Untitled+by+Thomas+Woodruff.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="665" data-original-width="900" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2w-xzsWrvbwwldy2AnDcs4Tqq0gF1Upiq6kT1-tqK5TI7cVAL0uLavfEMlXUmmlG0sp46kfseLgdNeYS0mU52fksrraUfmT3BqmTQrPZbJJJZn-tjvaFlND3S97bjULaT6gR57HqLezAT/s320/Untitled+by+Thomas+Woodruff.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Untitled by Thomas Woodruff</span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Προτιμούσε
να πιστεύουν γι' αυτόν πως ήταν αντικοινωνικός, παράξενος, ακόμα και
μισάνθρωπος παρά να ξέρουν την αλήθεια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ζούσε
απομονωμένος στο σπίτι του και έβγαινε μόνο για τα απαραίτητα: ψώνια,
δοσοληψίες με υπηρεσίες, μια σύντομη βόλτα στο βουνό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Βγήκε
νωρίς στη σύνταξη, από ανάγκη, όχι από επιλογή. Δεν γινόταν διαφορετικά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Από
όταν αποσύρθηκε από την κοινωνική ζωή δεν είχε παρευρεθεί σε καμία εκδήλωση των
πρώην συναδέλφων, έσκιζε τα προσκλητήρια γάμου όταν πάντρευαν τα παιδιά τους οι
παλιοί γνώριμοι και δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα σε χρονιάρες μέρες ή την
μέρα της γιορτής του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ο
κόσμος άρχισε να πιστεύει πως ήταν αναίσθητος ή ακόμα και άκαρδος, έλεγαν πως η
ανθρωπιά του έκανε φτερά από όταν βγήκε στην σύνταξη και πως τη θέση της πήρε
μια παράξενη και σκοτεινή απομόνωση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Συχνά
πυκνά αυτοί που θυμόταν ακόμα την ύπαρξή του έλεγαν πως ίσως γερνούσε και
παραξένευε χρόνο με το χρόνο αλλά και πως άλλαξε πολύ από τότε που έκαναν
παρέα, πως δεν τον θυμόταν έτσι άξεστο και άλλα τέτοια κουβέντιαζαν πίσω από
την πλάτη του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Στον
ίδιο, κατάματα, δεν τολμούσαν να πουν κάτι, άλλωστε με κανέναν δεν είχε
κρατήσει τόσο στενές επαφές.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Οι
συγγενείς, πρώτου βαθμού δεν είχε, τον ξέχασαν κι αυτοί με τον καιρό και τα
χρόνια περνούσαν το ένα μετά το άλλο μέσα στην απομόνωση και τη μοναξιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Η
κατοικία του βρισκόταν σε μία από τις ελάχιστες εκτάσεις της πόλης που δεν
κατάφεραν να γίνουν οικόπεδο και είχε μετατρέψει το κτήμα του σε παράδεισο
δέντρων, λουλουδιών και μυριστικών. Ένα μυρωδάτο και πολύχρωμο μωσαϊκό που θα
το ζήλευε ακόμα κι ένας επαγγελματίας διακοσμητής εξωτερικών χώρων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μέσα
στο σπίτι υπήρχαν βιβλιοθήκες, παλιά ξύλινα έπιπλα και χοντροί τοίχοι που
άφηναν τους θορύβους του πολιτισμού έξω απ' αυτό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Η
τεχνολογία έλειπε παντελώς από όλα τα δωμάτια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ούτε
τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο, ούτε καν τηλέφωνο δεν υπήρχε πουθενά μέσα στο σπίτι.
Καμία χυδαία εισβολή της κοινωνίας που αρεσκόταν να κοιτά μέσα από ξένες
κλειδαρότρυπες<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μέρα
νύχτα στο σπίτι ακουγόταν μουσική, τις περισσότερες φορές κλασσική.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Δεν
ήταν από πάντα μισάνθρωπος, ούτε είχε σκεφτεί ποτέ τον εαυτό του να ζει
ολομόναχος και απομονωμένος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κάποτε
ήταν κι αυτός ένας φυσιολογικός σύγχρονος άνθρωπος, όσο φυσιολογικός μπορεί να
είναι ένας άνθρωπος που ζει σε μια ταραγμένη και θορυβώδη μεγαλούπολη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ένα
πρωί ξύπνησε και αποφάσισε πως αυτός ο κόσμος ήταν πολύ χυδαίος και πως δεν
μπορούσε άλλο να τον ανεχτεί. Ζήτησε, τηλεφωνικά, άδεια άνευ αποδοχών και την
επόμενη κι όλας μέρα ξεκίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες για να βγει πρόωρα
στη σύνταξη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Έκτοτε
αποσύρθηκε στο σπίτι του. Η έγνοια του από δω και πέρα ήταν τα ζιζάνια στον
κήπο και οι ήρωες των βιβλίων που τον συντρόφευαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Είχε
γράψει και εκείνος ένα μυθιστόρημα. Το ένα και μοναδικό χειρόγραφο το είχε
παραδώσει στον πληρεξούσιο δικηγόρο του με την παράκληση να το εκδόσει είκοσι
χρόνια μετά τον θάνατό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Στο
βιβλίο μιλούσε για έναν άνδρα που διαγνώστηκε με μία πολύ σπάνια αρρώστια η
οποία σταδιακά οδηγούσε στην τρέλα ή ακόμα και την αυτοκτονία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Το
παράξενο ήταν πως δεν είχε κανένα σωματικό σύμπτωμα αυτή η ύπουλη ασθένεια<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">ή
κάποιο εμφανές χαρακτηριστικό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ο
ασθενής νοσούσε καθημερινά σε συναισθηματικό επίπεδο και όταν οι κρίσεις ήταν
έντονες γινόταν και αβάστακτα επώδυνες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Το
παράξενο αυτό αυτοάνοσο καθιστούσε τον ασθενή ευάλωτο στον πόνο των ανθρώπων.
Για την ακρίβεια γινόταν μια ανθρώπινη χοάνη που ρουφούσε σαν μαγνήτης τον
ψυχικό πόνο όποιου ανθρώπου στεκόταν απέναντι και τον κοιτούσε στα μάτια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: inherit;">Μαρία Φουσταλιεράκη 11-12-2018</span></span></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-61362292639067396132018-12-12T21:18:00.000+02:002018-12-12T21:18:31.251+02:00ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΤΟΛΕΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXVCKPrXBKnH6Yj-60JhUGyYbLqqp-iCl1kp6uBV7eIKbv8iu5ci1VGdTX6TMG43X0z2mkXmdSZHmJD6Bln-2H6jRJ-klSdXzOSTBlqFPIMks6LeOAoKZO5v3TkH9wMillHGt-94lQt_vM/s1600/Andrey+Remnev+9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="551" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXVCKPrXBKnH6Yj-60JhUGyYbLqqp-iCl1kp6uBV7eIKbv8iu5ci1VGdTX6TMG43X0z2mkXmdSZHmJD6Bln-2H6jRJ-klSdXzOSTBlqFPIMks6LeOAoKZO5v3TkH9wMillHGt-94lQt_vM/s320/Andrey+Remnev+9.jpg" width="244" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> Andrey Remnev</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Οι
άνθρωποι με τις στολές μόλις είχαν φύγει από το δωμάτιο. Έμεινα εγώ, μόνη, να
κοιτάζω το ταλαιπωρημένο μου κορμί από ψηλά. Μου φαινόταν παράξενο που δεν
πονούσα πια. Ο βόμβος των μηχανημάτων είχε σωπάσει. Τις ελάχιστες στιγμές που ο
πόνος καταλάγιαζε στα σωθικά μου, ο οξύς τους ήχος με ενοχλούσε. Κόντευε να με
τρελάνει μερικές φορές.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Ήρθε
η ίδια νοσοκόμα που μου σκούπισε στο τέλος το στόμα. Στάθηκε στην πόρτα και με
ένα νεύμα έδειξε προς το μέρος μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Η
ηρεμία πριν την τρικυμία. Είχε έρθει η οικογένειά μου. Με διστακτικά βήματα
πλησίασε ο γιος μου στο κρεβάτι. Βουβός. Κοίταξε αμίλητος το άψυχο κορμί και
ύστερα χάιδεψε ελαφρά το μάγουλό μου. Βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Το ήξερα καλά
το παιδί μου. Τα χαρακτηριστικά τού προσώπου του ήταν αλλοιωμένα. Πονούσε πολύ.
Έσφιγγε τα χείλη του και κρατούσε συνέχεια σε κλειστή γροθιά τα χέρια του. Αυτό
σήμαινε πως ήταν θυμωμένος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Εγώ,
κολλημένη ανάσκελα στο ταβάνι, παρακολουθούσα τα πάντα χωρίς να νιώθω τίποτα.
Ίσως όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, να πεθαίνουν και τα συναισθήματα μαζί τους.
Δεν ξέρω. Ξέρω όμως σίγουρα πως ο γιος μου ήταν θυμωμένος με μένα. Πιθανόν το
σοκ που υπέστη όταν του τηλεφώνησαν από τη μονάδα εντατικής για να του
αναγγείλουν πως τελείωσα, να ήταν ισχυρότερο από το θυμό επειδή τον άφησα μόνο
του στη ζωή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Τις
τελευταίες εβδομάδες αρνούνταν να πιστέψει πως το τέλος ερχόταν και μάλιστα
καλπάζοντας. Αντιθέτως, πίστευε πως θα ζούσα, αν όχι πολλά χρόνια ακόμα, έστω
μερικούς μήνες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Έκλεινε
τ' αυτιά όταν όλοι γύρω του τον προετοίμαζαν για το αντίθετο. Ούτε και εγώ
πρόλαβα να μιλήσω στο παιδί μου για το τέλος, να τον προετοιμάσω πως έρχεται
σύντομα. Η αρρώστια με βρήκε νέα, απροετοίμαστη και άοπλη από άποψη χρόνου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Σε
λίγο μπήκε στο δωμάτιο η κόρη μου. Κοίταξε πρώτα το σώμα μου και μετά τον
αδερφό της που στεκόταν σαν στήλη άλατος μπροστά μου. Τον αγκάλιασε σφιχτά από
πίσω και τον τράβηξε στην αγκαλιά της. Εκείνος, θαρρείς και ξύπνησε απότομα από
βαθύ λήθαργο, την αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Κλάψε,
του έλεγε, καθώς τον χάιδευε τρυφερά στην πλάτη. Με το ένα χέρι παρηγορούσε τον
αδερφό της και με το άλλο, όσο έφτανε, χάιδευε τα μαλλιά μου. Επιτέλους έπαψες
να πονάς, έλεγε τρυφερά, με ερεθισμένα μάτια. Σίγουρα είχε κλάψει. Το ξέρω καλά
το παιδί μου. Είχε κλάψει νωρίτερα για να είναι δυνατή τώρα που έπρεπε να
στηρίξει τον αδερφό της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Δεν
έμεινα παραπάνω στο δωμάτιο. Είχα κάνει το χρέος μου. Πέταξα ανάλαφρη μακριά
ξέροντας πως τα παιδιά μου θα τα κατάφερναν μια χαρά χωρίς εμένα. Μια ολόκληρη
ζωή τα εκπαίδευα, ως όφειλα, γι' αυτή τη συγκεκριμένη άχαρη στιγμή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Μαρία
Φουσταλιεράκη 8-12-2018<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2028632855146267518.post-81080337596217253342018-12-12T21:09:00.000+02:002018-12-12T21:09:24.264+02:00ΓΕΡΟ ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt29pD7G3AgDs1n-b3l_eLJd-JCHy_DH3Ky6oRxiJvw3KTWdAzLWZdl94x3pA0ihhyuBbByTgoRXPtANR85n0h-ArNz5cfFNxBfTlVLDzsj7xt6FBiCmZYqjeg_X9Lrb_CMoh-pypjWDlx/s1600/La+Pedicura+-+Walter+Bondy+-+1909.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="734" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt29pD7G3AgDs1n-b3l_eLJd-JCHy_DH3Ky6oRxiJvw3KTWdAzLWZdl94x3pA0ihhyuBbByTgoRXPtANR85n0h-ArNz5cfFNxBfTlVLDzsj7xt6FBiCmZYqjeg_X9Lrb_CMoh-pypjWDlx/s320/La+Pedicura+-+Walter+Bondy+-+1909.jpg" width="244" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"> La Pedicura - Walter Bondy - 1909</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ο χώρος φωτιζόταν μονάχα από μια μικρή απλίκα που
βρισκόταν πάνω από το κρεβάτι και έριχνε ένα, πρασινωπό σαν μούχλα, φως μέσα
στο δωμάτιο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ο βιαστικός πελάτης κάθισε στην καρέκλα και έβγαλε
τα παπούτσια του. Δικαιολογήθηκε πως τον είχαν πεθάνει οι κάλοι του. Μετά
έβγαλε το καπέλο που φορούσε και το ολόλευκο μαντήλι που φύλαγε στην εσωτερική
τσέπη του σακακιού του και σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του. Στη συνέχεια
χτένισε με επιμέλεια το λευκό μουστάκι του με μια μικρή χτενούλα που έβγαλε από
τη δεξιά τσέπη του σακακιού του. Την παρακάλεσε για ένα ποτήρι νερό. Ήταν ώρα,
λέει, να πάρει τα χάπια για την καρδιά του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Η κοπέλα τού πρόσφερε ένα καθαρό ποτήρι και του
έδειξε την κανάτα στο κομοδίνο που ήταν γεμάτη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τον ρώτησε αν αισθάνεται καλά και μήπως ήθελε να
φωνάξει τη μαντάμ. Φοβήθηκε. Το μόνο που της έλειπε απόψε ήταν να πεθάνει το
χούφταλο στην αγκαλιά της και να την τρέχουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Το αποφάσισε. Το πρωί θα ξεσήκωνε και τις άλλες και
θα έβαζαν βέτο στην αφεντικίνα τους για το όριο ηλικίας των ανδρών που δεχόταν
στο σπίτι. Δουλειά τους ήταν να τους εξυπηρετούν όλους μα κάπου έπρεπε να
σταματήσει το κακό με τους ηλικιωμένους σαλιάρηδες που ερχόταν με το ένα πόδι
στον τάφο και το άλλο χέρι ανάμεσα στα σκέλια τους για να προσποιηθούν τους
άντρες. Ανενεργή από χρόνια ήταν η χειροβομβίδα μέσα στο παντελόνι τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Όσο τους φανταζόταν να φιλάνε και να αγκαλιάζουν τα
εγγόνια τους με τα ίδια τρεμάμενα και αηδιαστικά χέρια που πασπάτευαν το κορμί
της τής ερχόταν αναγούλα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ετούτος απόψε έδειχνε χειρότερος από τους άλλους
γιατί φαινόταν πολύ γέρος και πάρα πολύ φλύαρος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Αφού ξαναβρήκε την αναπνοή του και έπαψε να
γκρινιάζει πως το σπίτι δεν είχε ασανσέρ, έβγαλε το σακάκι του και ήρθε να
καθίσει στην άκρη του κρεβατιού. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Είχε πληρώσει καλά και δεν μπορούσε να τον διώξει
στο εικοσάλεπτο. Δυο ώρες φλυαρούσε ακατάπαυστα για τις ένδοξες κατακτήσεις των
νιάτων του και για τα παροιμιώδη τσιλιμπουρδίσματά του ως παντρεμένος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τα παραμύθια που της έλεγε με την όλο νοσταλγία
φωνή του τη νανούριζαν και κόντεψε πολλές φορές ν' αποκοιμηθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κατά διαστήματα πεταγόταν και έκανε τάχα πως τον
άκουγε με προσοχή και όταν επιτέλους τους χτύπησε την πόρτα η μαντάμ, ο γέρο
δον ζουάν της έβαλε στο χέρι ένα πάκο χαρτονομίσματα επειδή ήταν, λέει, τόσο
καλή και ευγενική ακροάτρια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Όσο μετρούσε το ανέλπιστο δώρο αναθεώρησε. Το πρωί
δεν θα έκανε παράπονα στη μαντάμ για τους σιχαμένους γέρους που της έστελνε στο
δωμάτιό της.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μαρία Φουσταλιεράκη 3-12-2018</span><span style="font-family: Verdana;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Μαρία Φουσταλιεράκηhttp://www.blogger.com/profile/02531353995273831031noreply@blogger.com0