Σφίγγονται με δέος τα
μεταξωτά φουλάρια
που στολίζουν κι
ομορφαίνουν το λαιμό μου
Σμαράγδια και αστραφτερά
διαμάντια
ματώνουν το αλαβάστρινο
στήθος μου
προσφέροντάς του
δακρυσμένα ρουμπίνια
Ο χρόνος σύμμαχος του
έρωτα μέχρι χθες
αυτομόλησε σηκώνοντας
λευκή σημαία
προτάσσει αυθόρμητα το
στήθος το γενναίο
να βρουν στόχο οι ελπίδες
του χθες
και του αύριο
Χειμωνιάτικη λιακάδα
παρατείνει τον πόθο
υπενθυμίζοντας στην αγάπη
να βγάλει φτερά
Μυστικά και σιωπηλά θα
χτυπά η καρδιά όταν
θα την πλημμυρίζουν
χείμαρροι προσδοκιών
πνίγοντας νεογέννητα
όνειρα πριν θεριέψουν
Άπειρη ευγνωμοσύνη νιώθει όμως
το σύμπαν
που ακολούθησε τα σημάδια
του πεπρωμένου
γιατί στο τέλος του
μονοπατιού βρήκε σκοπό
ταυτότητα φτιαγμένη από
νέα ουσία και υλικά
Μαρία Φουσταλιεράκη 21-12-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...