Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ


Ερημιές φλέρταρες και εγκαταλείψεις

Επιμένοντας
κατάργησες
την αξία
της φαντασίας
και οι αναμνήσεις
δεν πρόλαβαν
να γίνουν παρελθόν

Αποδόμησες
υποσχέσεις
εξαρτήσεις
μια ζωή
ανεκπλήρωτη

Έμεινα πίσω
εξηγήσεις να δίνω
στο στρωμένο κρεβάτι

Όλα σου
αντίτιμο
στο θάνατο
που ζήλευες


Μαρία Φουσταλιεράκη 30-12-2016

ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣΕΙ



Εγώ θα προσποιούμαι πως δεν έχουμε χωρίσει.

Το πρωί θα ξυπνάω μόνη στο κρεβάτι μα δε θα λυπάμαι.

Θα γυρίζω πλευρό για να σ’ αγκαλιάσω κι επειδή δε θα σε βρίσκω, θα προσποιούμαι πως έχεις φύγει νωρίς για τη δουλειά.

Σίγουρα θα με έχεις καλημερίσει πριν να φύγεις, μ’ ένα τρυφερό φιλί στα χείλη.

Θα κλείνω τα μάτια και θα φαντάζομαι τη γεύση του φιλιού σου.
Αν θ'  ανησυχώ για την αναπνοή μου, αμέσως θα θυμάμαι πως έπλυνα τα δόντια μου πριν κοιμηθώ.

Στη διάρκεια της μέρας θα κάνω όλες τις βαρετές δουλειές του σπιτιού με χαρά. Για να το βρεις εσύ πεντακάθαρο όταν θα επιστρέψεις και θα’ σαι σίγουρα κουρασμένος.

Θα απορώ που στη μπουγάδα δε θα βρίσκω δικά σου ρούχα ν’ απλώσω, αλλά θα μαλώνω τον εαυτό μου μ’ επιείκεια επειδή ξέχασα τ’ άπλυτά σου στο καλάθι.

Θα σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ τα πιο αγαπημένα σου φαγητά για να μαγειρέψω και θα κατανικώ την επιθυμία μου να σου τηλεφωνήσω για να στα ρωτήσω.
Θα προσποιούμαι πως θα χαλάσω την έκπληξη αν το γνωρίζεις από πριν.

Το μεσημέρι θα στρώνω το τραπέζι με καλό σερβίτσιο για δυο.
Θα σε περιμένω μέχρι να παγώσει το φαγητό. Μέχρι να μην τρώγεται πλέον.
Μετά θα τσιμπολογάω ανόρεχτα μερικές μπουκιές και το υπόλοιπο θα το πετάω στα σκουπίδια.

Θα γκρινιάζω από μέσα μου για τα άστατα ωράρια τις δουλειάς που διάλεξες και που δε μας επιτρέπουν να τρώμε μαζί κάθε μέρα.
Θα περιμένω το βράδυ με λαχτάρα να έρθεις για να σου φτιάξω κάτι πρόχειρο που θα πεινάς.

Το απόγευμα αποφάσισα να πάω μια βόλτα στα μαγαζιά. Λέω να διαλέξω μερικά ελκυστικά εσώρουχα.

Τις προάλλες διάβαζα σ’ ένα άρθρο, πως όταν βαλτώνει η σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού, πρέπει η γυναίκα να φορά από κείνα τ’ αποκαλυπτικά και σέξι για να ξυπνά τον πόθο στο σύντροφό της.

Μάλλον δε με ποθείς πια επειδή φοράω βαμβακερά και βαρετά εσώρουχα.

Μετά τα ψώνια πήγα και στο κομμωτήριο. Χτένισα τα μαλλιά μου έτσι όπως σου αρέσουν κι έβαψα και τα νύχια μου. Κόκκινα του πάθους.

Τρέχοντας επέστρεψα στο σπίτι για να προλάβω να το ετοιμάσω ρομαντικά πριν γυρίσεις.

Μπανιαρίστηκα με μυρωδάτα αφρόλουτρα κι έβαλα κρέμα στο κορμί μου για να ‘μαι απαλή. Έτσι έλεγε στο άρθρο πως έπρεπε να κάνω.

Φόρεσα τα καινούρια μαύρα μου εσώρουχα, αν και ντρεπόμουν γιατί έμοιαζα πρόστυχη.

Έσβησα τα φώτα του σπιτιού και άναψα αρωματικά κεριά.

Όταν όλα ήταν έτοιμα και σε περίμεναν, ξάπλωσα στον καναπέ.

Σ' αυτόν που είναι πιο κοντά στην εξώπορτα. Για να με δεις αμέσως μόλις μπεις μέσα.

Σε περίμενα κι έκανα πρόβα όλες τις κινήσεις και τα λόγια που θα λέγαμε.

Σίγουρα Θα ξαφνιαζόσουν πολύ μ’ αυτή την αλλαγή μου.

Δε σε έχω υποδεχτεί ποτέ ημίγυμνη και πρόθυμη.

Άραγε θα σου έμοιαζα πρόστυχη;

Βολεύτηκα σε μια στάση τυχαία σεξουαλική που διάβασα στο άρθρο.

Καλού - κακού πήρα κοντά μου μια κουβέρτα μήπως κρυώσω περιμένοντάς σε.

Είχα μεγάλη αγωνία. Με το ζόρι κρατιόμουν να μη φάω τα κόκκινα νύχια μου.

Περίμενα.

Σίγουρα από λεπτό σε λεπτό θ’ άκουγα την πόρτα ν' ανοίγει.

Δεν ερχόσουν.

Η ώρα περνούσε και γω κρύωνα.

Έριξα προσεκτικά την κουβέρτα πάνω μου χωρίς να χαλάσω τα μαλλιά μου κι έγειρα λιγάκι το κεφάλι στα μαξιλάρια.

Έκλεισα τα μάτια και συνέχισα να σε περιμένω.

Το ημίφως και η μυρωδιά από τ' αρωματικά κεριά μου έφεραν μια γλυκιά νύστα.

Δεν κατάλαβα πότε αποκοιμήθηκα.

Ξύπνησα το πρωί στον καναπέ. Μόνη. Εσύ δεν είχες έρθει.

Προσποιήθηκα όμως πως ήρθες. Πως γύρισες στο σπίτι μας περασμένα μεσάνυχτα από τη δουλειά.

Προσποιήθηκα πως με ξύπνησες με χάδια. Πρωτόγνωρα τολμηρά.

Προσποιήθηκα πως κάναμε παθιασμένο έρωτα υπό το φως των κεριών. Αμίλητοι.

Έπειτα προσποιήθηκα πως αποκαμωμένοι κοιμηθήκαμε αγκαλιά.

Εσύ πάλι έφυγες νωρίς για τη δουλειά χωρίς να με ξυπνήσεις.

Με λυπήθηκες που κοιμόμουν βαθιά.

Χαμογέλασα. Αυτό ήταν ακόμα μια απόδειξη πως μ' αγαπάς.

Τα σέξι εσώρουχα έκαναν δουλειά.

Κρίμα που πέρασαν χρόνια μέχρι να το καταλάβω.

Το άρθρο είχε απόλυτο δίκιο.


Μαρία Φουσταλιεράκη 29-12-2016

Η ΜΝΗΜΗ ΚΛΑΙΕΙ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ



Στην αρχή όλοι άνθρωποι

μόνο

μετά χωριστήκαμε σε ομάδες
γίναμε γυναίκες και άνδρες
γίναμε άνδρες και γυναίκες
πήραμε το ρόλο που προλάβαμε
ο ένας το ρόλο που του χωρούσε
ο άλλος έμεινε με τ' αποφόρια

παράπονο

πέρασε πολύς καιρός
μάχες ξεκίνησαν σφοδρές
απώλειες παντού
ρόλοι μπερδεύτηκαν
σώματα έσμιξαν παράταιρα

χαμός

φόβος παντού και δυσαρέσκεια
δηλαδή ντροπή
κάποτε ξαναγίναμε όλοι άνθρωποι

μόνο

το ελάχιστο όμως απ' τους δυο
η μνήμη κλαίει όταν βρέχει
αναπολεί συναισθήματα
τότε που ήξερε

τώρα

αναρωτιέται μόνο
αν ακόμα νιώθει

Μαρία Φουσταλιεράκη 29-12-2016

ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ


Δεν είμαι πια το πείσμα κανενός
έγινα θεατής που ντύθηκε γινάτι

Δεν είμαι πια ένα παιχνίδι κουρδιστό
έγινα παραβάν που παίζει καραγκιόζη

Δεν είμαι πια τοίχος σε αδιέξοδο κενό
έγινα λάσπη που έχτισε ανεξαρτησία

Δεν είμαι πια ένα συρτάρι βολικό
έγινα μάχη που χάθηκε στη νύχτα


Μαρία Φουσταλιεράκη 28-12-2016

ΠΑΛΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ



Μαγαρίζεις όπου ακουμπάς
και γω με ντροπή ακολουθώ
όλες τις βρώμικες δαχτυλιές

Φωνάζω
κουράστηκα
να σβήνω
να καθαρίζω
να δικαιολογώ
να ωρύομαι
να βρίζω

Διχασμένη προσωπικότητα έγινα

Η μισή θέλει να σε χαστουκίζει
κι η άλλη να σε φιλάει που πονάς

Αι σιχτίρ πια
σαν παλιά διαφήμιση καταντήσαμε

Εκείνη που έλεγε
για να μην τον παίρνετε από πίσω
πάρτε του μια πίπα

Πονηρή σουπιά θόλωσες πάλι τα νερά
ορκίστηκες να σταματήσεις να καπνίζεις

                                         Μαρία Φουσταλιεράκη 27-12-2016

ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑΣ


Με ρώτησες γιατί δε σ' αγαπάω

Όμως η πραγματικότητα είναι
πως αντέχω μονάχα μία εκδοχή
από τις πολλές σου τις μορφές

Αυτή που όταν είμαι κοντά σου
νιώθω αρμονία με τον εαυτό μου
όσο για τις άλλες σου πλευρές
ούτε που θέλω πια να τις θυμάμαι

Δεν ξέρω αν λέγεται αγάπη
αλλά μοιάζει πολύ με μοναξιά


Μαρία Φουσταλιεράκη 26-12-2016

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

ΤΥΦΛΟΣ ΕΠΑΙΤΗΣ


Η αναμέτρηση με το άγνωστο
σου προσφέρει υπέρτατη ηδονή
ακροβάτης και τυφλός επαίτης
μεθοδικού θανάτου ντύνεσαι

Ποτάμια μίσους διασχίζεις στεγνός
λίμνες αγάπης κολυμπάς ματωμένος

Μια άβυσσος αθάνατο σ' ανάθρεψε
μα εσύ δεν τη συγχώρεσες ποτέ
για να εκδικηθείς την αθανασία
το αίμα της πεισματικά αρνείσαι


Μαρία Φουσταλιεράκη 26-12-2016

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ


Τα μπερδεμένα και τ' ανείπωτα
"γιατί"
πληγωμένοι νάρκισσοι
από πικραμένα στόματα
δραπετεύουν

Λαβύρινθους με νάρκες φτιάχνουν μυστικά
παιχνίδια ενηλίκων να μπερδεύουν την ηλικία

Με ταπεινότητα και λογική
οι σοφοί τα απαντούν

Μα του κόσμου οι τρελοί
που αυτομόλησαν
κι ανίερη συμμαχία
κάναν με τον εαυτό τους
"γιατί έτσι"
κάθε φορά απαντούν
και θρεπτικά ερωτηματικά
μασουλάνε με το πρωινό τους


Μαρία Φουσταλιεράκη 23-12-2016

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ


Αν αγνοήσεις
τα μισά λόγια απ' τα ερωτικά
περιστασιακές αλήθειες
θα εμφανίσεις
νέοι νόμοι
από φυσική έλξη να γεννηθούν
και του δυσνόητου έρωτα
τα μαθηματικά
ευχάριστο παιχνίδι
στα κορμιά θα γίνουν


Μαρία Φουσταλιεράκη 22-12-2016

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ


Κάθε φορά

Πρώτη φορά

Τη χορογραφία

Του έρωτα

Μαθαίνεις


Μαρία Φουσταλιεράκη 22-12-2016

ΠΕΙΘΩ


Φτηνές δικαιολογίες
για τη χαμένη
αθανασία του έρωτα
και τυχαίες ζαριές
στη ροτόντα πέφτουν
με σιγαστήρα
μπροστά στα δάκρυα

Πόσο όμορφη νιώθεις
εύκολα όλους τους πείθεις

Η πειθώ διαθέτει
ένα Πι τεράστιο

Σαν αψίδα θριάμβου
που εντυπωσιάζει


Μαρία Φουσταλιεράκη 21-12-2016

ΟΛΟΙ ΑΝΑΘΕΩΡΟΥΝ


Κανείς δεν προλαβαίνει σου λέω να ερωτευτεί
μέσα στο χρόνο που μελαγχολικά τελειώνει

Τα φθαρμένα
ξαφνικά όλοι αναθεωρούν
και τα καινούρια
με σταυρωμένα χέρια
απ' το νέο χρόνο περιμένουν

Εγώ κάθε μέρα
τα πάντα αναθεωρώ
και τα καινούρια
σαν παλιά αντιμετωπίζω


Μαρία Φουσταλιεράκη 21-12-2016

ΚΡΙΜΑ



Κρίμα

Σε παράξενες μέρες ζούμε
γύρω μας παράλογα, παράξενα
και αντισυμβατικά

Υπερόπτες, κριτές και παντογνώστες
χρόνος δε μένει να κοιτάξουν εντός
αναπαυτικά σ' αφιλόξενα σπίτια ζουν
χωρίς καθρέφτες
όμως κριτές αυτοχρίζονται

Ηθικοπλάστες που φώτα νέον
αξιώνουν στο μεσήλικο κορμί

μα και νεότεροι
ηλικιακά απαξιώνοντας την άνοστη ζωή

Κρίμα που ο χρόνος παίζει κρυφτό με όλους
και μεις παίζουμε κρυφτό με τον εαυτό μας

Άνθρωποι που αγαπήθηκαν μέχρι τρέλας
στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον
χωρίς να έχουν κάτι σήμερα να μοιραστούν

Για τον έναν, ο άλλος ότι καλύτερο του 'χει συμβεί
- νιώθει όπως στην πρώτη ματιά κι ακόμα πιο πολύ –
-          
Για τον άλλο, μακράν η χειρότερη επιλογή
-         έχει πάψει να νιώθει το παραμικρό –
-          
Σε μια στιγμή, ξένοι γινόμαστε με τον εαυτό μας

Οι κριτές δε σέβονται το δικαίωμα στο πένθος

Ούτε τη ματαίωση των προσδοκιών του έρωτα
Απαθανατίζουν με μια selfie ανεξίτηλα τη στιγμή


Κρίμα



Μαρία Φουσταλιεράκη 20-12-2016

ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΕΣ


Οι φοβισμένες λέξεις
κάποτε ενηλικιώνονται

Τότε

άτσαλα στριμώχνονται
και παραβγαίνουν μεταξύ τους
για να διεκδικήσουν
τη θέση που από πάντα τους άξιζε

Άλλοτε

ερωτικές εξομολογήσεις
γίνονται
και άλλοτε γρατζουνιές
που οι θνητοί
σαν δάκρυα τις αναγνωρίζουν

                                          Μαρία Φουσταλιεράκη 19-12-2016

ΑΠΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ



Ανερχόμενοι άνθρωποι γεννιόμαστε

κρίμα όταν

ακατάλληλοι γι' άνθρωποι εξελισσόμαστε

                                     
                                          Μαρία Φουσταλιεράκη 19-12-2016

ΠΑΡΑΣΥΡΘΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΧΛΟ

Παρασύρθηκα από τον όχλο
και τόλμησα να με πιέσω
στο φτιαχτό κλίμα
της χαράς να μπω

Όσα επιχειρήματα
κι αν σκαρφίστηκα
για τίποτα
δε μ' έπεισα να χαρώ

Αμηχανία

Πίκρα

Ενοχές

που δεν είμαι πια παιδί
να πιστεύω σε παραμύθια

- Θα κοιμηθώ
Μόλις περάσουν
οι γιορτές
ξυπνήστε με –

                                      Μαρία Φουσταλιεράκη 18-12-2016

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Ιστορίες του Άγγελου, απόσπασμα (ανέκδοτο)


Όλο το σύμπαν ξύπνησε με παιχνιδιάρικη διάθεση σήμερα.
Σκέφτηκε να κάνει ζαβολιές όπως κάνουν οι καλικάντζαρους αυτή την εποχή.
Κοίταξε ανυπόμονα στη γη ψάχνοντας θύματα να σκανδαλίσει.

Ο Άγγελος εκείνη την ώρα βρισκόταν στο σπίτι του κι ετοιμαζόταν να φύγει.
Φόρεσε το μπουφάν του, πήρε το μαύρο σάκο στον ώμο, αφού βεβαιώθηκε πως είχε μαζί του όλα τα χρειαζούμενα και έδεσε επιδέξια τα κορδόνια των αθλητικών του.
Σκόπευε ν' αφήσει στο γραμματοκιβώτιό της το γράμμα που της έγραψε τα ξημερώματα.

Εκείνη αρνούνταν πεισματικά να τον δει και να του μιλήσει.
Δεν απαντούσε στα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματά του.
Αναγκάστηκε να επιστρατεύσει γι’ άλλη μια φορά τις λέξεις.
Τις αγαπούσε από μικρή τις λέξεις και μόνο από περιέργεια πόνταρε πως δε θα το σκίσει αδιάβαστο.
Όσο εκείνος κατευθυνόταν προς εκείνη, το σύμπαν έψαξε να τη βρει.

Καθόταν στον καναπέ όμορφη και σκεπτική.
Μόλις είχε σβήσει κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες τους στη φωτογραφική της μηχανή, μα ήταν καλά.
Σηκώθηκε, έβαλε τα παπούτσια της, φαινόταν πως ετοιμαζόταν να φύγει κι αυτή.

Έπρεπε κάτι να γίνει και να την αργοπορήσει, για να συναντηθούν τυχαία και να αιφνιδιαστούν κι οι δυο.
Χτύπησε το τηλέφωνό της κατά βολική σύμπτωση, το απάντησε, μίλησε γι’ αρκετή ώρα, κλείδωσε την εξώπορτα και ξεκίνησε.

Η συνάντηση έγινε.
Για κείνον ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
Για κείνη μια κατάπληξη δυσάρεστη.
Μίλησαν τυπικά. Αντάλλαξαν μερικές κουβέντες μόνο, σα δυο γνωστοί που δε συμπαθιούνται και πολύ.
Της έδωσε το γράμμα με την παράκληση να το διαβάσει.

Του έδωσε τη χαριστική βολή.
Της είχε αποσπάσει, εν αγνοία της, κάτι αγαπημένο για να το πουλήσει.
Είχε ανακαλύψει τυχαία πως της έλειπε το προηγούμενο βράδυ.
Χρειαζόταν λεφτά για ν’ αγοράσει τη δόση του.
Αρνήθηκε έντονα την κατηγορία. Τον άκουσε αμίλητη. Του γύρισε την πλάτη κι έφυγε.

Το γράμμα βρισκόταν στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν της καθώς απομακρυνόταν βιαστικά.
Παζάρεψε για μερικά λεπτά με τον εαυτό να το πετάξει αδιάβαστο ή να το διαβάσει και μετά να το πετάξει.

Το διάβασε για να ξεμπερδεύει οριστικά μαζί του.

Δεν έλεγε κάτι που δεν είχε ξανακούσει.
Χιλιάδες ερωτόλογα, υποσχέσεις και όρκους που είχε ακούσει απ' το στόμα του και όταν ήταν μαζί.

Δεν είχε κάτι καινούριο να της πει.
Μια τελευταία ευκαιρία της ζητούσε για ν' αλλάξει.

Ένιωσε το στομάχι της ν' ανακατεύεται.
Η χρήση τον έκανε να βεβηλώνει λέξεις που για κείνη σήμαιναν πολλά.
Της είχε κάνει μεγάλο κακό.

Όχι επειδή κόντεψε να πεθάνει στα χέρια της μια φορά.

Όχι επειδή είχε βάλει χέρι στο πορτοφόλι της πολλές φορές.

Όχι επειδή δε σεβόταν και δεν εκτιμούσε τίποτα και κανέναν.

Επειδή λέξεις που αγαπούσε εκείνη ως τώρα, την έκανε να τις σιχαθεί.

Αυτό δε θα του το συγχωρούσε ποτέ.

Άγγιξε με βρώμικα χέρια λέξεις που εκείνη δεν τολμούσε να τις κοιτάξει κατάματα από ταπεινότητα και ρίγος.
Η αναγούλα ανέβηκε απ' το στομάχι στο στόμα.

Διακριτικά, εκεί μπροστά στους περαστικούς, ξέρασε με αηδία όλες τις λέξεις που διάβασε.
Έβγαλε ένα μεταξωτό μαντήλι και σκούπισε τα χείλη της.
Ήπιε μια γουλιά νερό, ανανέωσε το κραγιόν της, φόρεσε γυαλιά ηλίου και σήκωσε το χέρι στο διερχόμενο ταξί.

Εκείνος περίμενε το λεωφορείο.

Εισιτήριο δεν είχε, πάλι θα ρίσκαρε να μπει μέσα ελεγκτής.
Δεν τον πολυένοιαζε όμως.
Το μυαλό του είχε κολλήσει άσχημα απ' τα ξημερώματα.

Έπρεπε να πάει να γίνει, σύντομα. Ίδρωνε, πονούσε κι έπρεπε να βιαστεί.
Έπρεπε να μοιάζει άνθρωπος έστω και για λίγες ώρες.
Είχε ραντεβού τ’ απόγευμα με μια καινούρια.
Έπρεπε να είναι περισσότερο σοβαρός, απρόβλεπτος και λυπημένος αυτή τη φορά.

Οι γυναίκες λυπούνται και άμα λυπούνται γίνονται ευάλωτες και βοηθούν.

Ευτυχώς ήταν πολύ νέος ακόμα.
Είχε όλη τη ζωή μπροστά του αν συνέχιζε με μέτρο τη χρήση.

Με μέτρο το ψέμα.

Με μέτρο και τον έρωτα που πουλούσε.

Δε θέλει υπερβολές η ζωή. Μέτρο θέλει.

Στο επόμενο φανάρι το ταξί και το λεωφορείο βρέθηκαν δίπλα - δίπλα.

Εκείνος την κοίταξε και κάτι σφίχτηκε μέσα του που την έχανε. Περνούσε καλά μαζί της, ίσως να μην είχε περάσει καλύτερα με καμία άλλη. Ποτέ.

Εκείνη δεν τον είδε. Κι αν τον έβλεπε δε θα τον αναγνώριζε.

Τον διέγραψε οριστικά απ' το μυαλό της την ώρα που έσκιζε το ερωτικό του γράμμα, γραμμένο έξυπνα με κόκκινο στυλό.

Το σύμπαν κοιτούσε όλη την ώρα τη σκηνή.

Του φάνηκε κινηματογραφική και χειροκρότησε με χαρά.

Γύρισε την πλάτη κι άρχισε να ψάχνει για τα επόμενα θύματα.

Ήταν ακόμα πρωί και έπληττε θανάσιμα.



Μαρία Φουσταλιεράκη 17-12-2016

ΣΟΚΑΚΙΑ ΛΑΣΠΩΜΕΝΑ


Μια χαρά ακούγεται σ' εμένα
λασπωμένα σοκάκια να διασχίζεις
όταν είναι σκοτεινά

Αρκεί

καλά παπούτσια να μη φοράς
στον κάδο μόνο θα' ναι χρήσιμα
αν βρεις απογοητευτικό προορισμό

Ακόμα
κι αν χρειαστεί να τα πετάξεις

δεν πειράζει

θα σου συστήσω εγώ
εκεί που πουλάνε τα καλύτερα
καινούρια να πας αμέσως ν' αποκτήσεις


Μαρία Φουσταλιεράκη 17-12-2016

ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ


Δεν ξέρω αν φταίει
η ωριμότητα
όταν παρατηρείς ανθρώπους
που νόμιζες πως ξέρεις
και τώρα μοιάζουν
απόμακροι σαν ξένοι

ή

είναι η μελαγχολία
που όλα τα σκεπάζει
με διάφανα πέπλα
και τα δείχνει αλλιώτικα


Μαρία Φουσταλιεράκη 17-12-2016

ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ


Φέρτε μου πίσω την ανεμελιά μου
θέλω να 'μαι όπως ήμουνα παιδί
μ' απορία να κοιτάζω τους μεγάλους
να ξεκαρδίζομαι σε γέλια δίχως αφορμή

Όλες τις καραμέλες να κλέβω απ' το βάζο
το βράδυ στο κρεβάτι να τις τρώω κρυφά
το σκοτάδι να προκαλώ να μη με φοβίζει
περισσότερο απ' του κορμιού τις αλλαγές

Θέλω πίσω όλα τα χαμένα χρόνια
πρέπει να ζήσω ξανά απ' την αρχή
για να επαναλάβω ακριβώς τα ίδια λάθη
ποτέ μην πάψω με τον εαυτό μου ν' απορώ


Μαρία Φουσταλιεράκη 15-12-2016

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ


Με ρώτησες για τον κόσμο

Αν ήταν φτιαγμένος από παντεσπάνι
δε θα' ταν για όλους μας ιδανικός;

Σου' δειξα δυο ολόγυμνα ποδαράκια

Εξαντλημένα από πείσμα και υπομονή

να πατάνε στα βήματα των άλλων

αδάκρυστα να ματώνουν για ζωή

                                         Μαρία Φουσταλιεράκη 15-12-2016

ΤΥΧΑΙΑ ΣΚΗΝΙΚΑ


Μια άβυσσος κρέμεται
από κάτω σου όταν αγαπάς

Με χαράδρες και γκρεμούς
και άλλα τέτοια τρομαχτικά
φαντάζεσαι χαρταετούς να πετάνε
με μακριές πολύχρωμες ουρές
κι ατέλειωτα μέτρα σπάγκο
που μπερδεύονται στα πόδια σου

Και συ ξυπνάς με ρίσκο τ' όνειρο
οδηγείς μηχανικά τη ζωή
και τρέχεις να βρεις ύψωμα
να ελευθερώσεις το κουβάρι
που βάρυνε πολύ τους ώμους

Δεν έχεις κάποιο συνοδηγό
να τ' ακουμπήσεις για λίγο
ευκαιρία να βρεις
να λευτερώσεις τα χέρια
και να ξεπλύνεις το πρόσωπο
απ' τη σκόνη των χιλιομέτρων

Τέτοια τυχαία σκηνικά
ζωγραφίζουν την αγάπη
πασπαλίζοντάς την με μαγεία

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-12-12016