Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ…



Με ρώτησες,
πώς ξέρει κάποιος αν στ’ αλήθεια είναι
ερωτευμένος
ή η ανάγκη της μοναξιάς
τον γελά και τον κάνει άθελά του
επιδέξιο ψεύτη;
Απ’ την ασημόσκονη, σου απάντησα
Ο κόσμος γεμίζει ασημόσκονη σαν είσαι ερωτευμένος
Γνωστά μέρη που κάθε μέρα μόνος σου περπάταγες
φαντάζουν καινούργια,
καθημερινοί άνθρωποι που διασχίζουν τα πεζοδρόμια
φαντάζουν σπουδαιότεροι
Χάνεις τον προσανατολισμό, αναρωτιέσαι πού βρίσκεσαι
Όλα μοιάζουν παράδεισος
Κάτω απ’ τα πόδια των ερωτευμένων
πλάκες πεζοδρομίων μεταμορφώνονται
σε ρυάκια που υμνούν το Θεό Έρωτα…


Μαρία Φουσταλιεράκη 24-11-15

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

ΕΙΠΕ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ



Το πεπρωμένο απεφάνθη και ανακοίνωσε:
"Θα σας χαρίσω τρεις ημέρες μοναχά
τη δύναμη του έρωτα να δοκιμάσετε
αν μοιάζουν όσα επιθυμήσατε συμβατά
Τις μέρες θα μπορείτε να σεργιανίζετε στον κόσμο
τις νύχτες θα νανουρίζετε του πόθου τις αγκαλιές
και σαν ξοδευτεί όλος ο χρόνος της δοκιμασίας
απόφαση θ' ανακοινώσω άλλο μέλλον αν θα δοθεί"

Η πρώτη μέρα της συνάντησης σαν ορίστηκε
σ’ απομεσήμερο με ήλιου αρώματα μυρωμένο
αναμονή τις γεύσεις του φθινοπώρου κέρασε
στις καρδιές έδειξε μονοπάτι να περπατούν 

Τη δεύτερη μέρα αστέρια χαμήλωσαν κι ακούμπησαν στη γη
σπονδή, όνειρα για χίλιες ζωές άφησαν στην αγκαλιά τους
έρωτας με μαεστρία χρόνο σ’ ονειρικά χρόνια μεταμόρφωσε
ευχές παιδικές πρόλαβαν σε μια στιγμή μαζί να εκπληρώσουν

Η τρίτη μέρα λόγια αγάπης απ’ τις μελλοντικές σκηνές ξεσκάλωσε
ευλογίες σκόρπισε πέρα απ’ την απλόχερη φαντασία των πιστών
το χρίσμα της απόφασης με αρμονία τον κόσμο γύρω ζωγράφισε
η επίσημη ετυμηγορία σε ουτοπίας παράδεισο τον κατέταξε
αφού αιωνιότητα σύμπτυξε σε τρεις μέρες έρωτα να κυβερνά

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-11-2015

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

ΧΡΟΝΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑ ΟΤΑΝ ΦΑΝΕΙ



Ένα όμορφο μονοπάτι με ρόδα ανθισμένα είναι η αγάπη
πρόθυμα και ξέγνοιαστα μεθυσμένος έρωτας το κυβερνά
άνθρωποι γυμνοί απαλλαγμένοι από ελαττώματα βαδίζουν
τολμηροί εξερευνητές κάθε μέρα πιο μακριά το περπατούν 

Ουτοπικό και ψεύτικο φαντάζει σε μάτια άλλων ανθρώπων
μα για ερωτευμένους γίνεται ζεστή απογευματινή αγκαλιά
μονόδρομος μ’ αδιέξοδη κατεύθυνση που πάει μόνο ευθεία
στο τέλος του ψηλή σιδερόφραχτη καγκελόπορτα συναντά

Ώρα απόφασης έφτασε να σκεφτούν αν πρέπει να περάσουν
μαζί αν χέρια θα ριγούν ταυτόχρονα την ώρα που θα χτυπούν
συγκομιδή ώριμη υπάρχει αφού σπορά αγάπης έχουν φυτέψει
μ’ ευλάβεια κάθε σπόρος έχει από κοινού παλιά προσκυνηθεί

Η αγάπη με γενναιοδωρία παντοτινή καρπούς θα τους κεράσει
αρκεί να τολμήσουν ένα μπορώ δυνατά από μέσα τους να πουν
πίσω όμως αν φύγουν τρέχοντας και απ' το φόβο τους δειλιάσουν
θα δουν όλα τα ροδοπέταλα πως σ' αγκάθια έχουν μεταμορφωθεί

Ξυπόλυτα πόδια τ’ αγκάθια στην αρχή κι αν δεν καταλάβουν
ακόμα και αν στον πόνο έχουν γεννηθεί να είναι ανθεκτικοί
κομμάτια σάρκας σκορπισμένα που ξεσκίστηκαν θα νιώσουν
νεκρωμένα ν’ ακολουθούν σ’ όλη την αντίστροφη διαδρομή

Ίδιοι άνθρωποι δε θα’ ναι πλέον όπως ξεκίνησαν το πρώτο βήμα
τότε που μ’ αγωνία συντονιζόταν ο ένας με του άλλου την ψυχή
τώρα θα στέκονται με δίχως διπλής καρδιάς στήριγμα δυστυχισμένοι
ένα κομματιασμένο σώμα χωρίς πρόσωπο ο καθρέφτης θ' αντανακλά

Και πώς θα επιβιώσεις άνθρωπε δυστυχισμένε χωρίς μάτια
αυτά που κάθε μέρα άλλα μάτια αγαπημένα λάτρευες βουβά;

Και πώς θα επιβιώσεις άνθρωπε δυστυχισμένε χωρίς χείλη
που όλη την ώρα επιθυμούσες βουτυρένιο στόμα να φιλάς;


Ξημέρωσε η ώρα που σε λίγο η καγκελόπορτα θα φανεί…….



Μαρία Φουσταλιεράκη 13-11-2015

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Ο ΤΥΧΕΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ



Ξακουστή γαλέρα κουρσάρος κυβερνούσε σ’ άγνωστα πέρατα
τυχερό σκαρί, ποτέ σε τρικυμία ωκεανού δεν είχε κινδυνεύσει
πλήρωμα άνδρες ικανοί, πρόθυμα ριχνότανε στις μάχες όλες
και απολάμβαναν τη γενναιοδωρία του καπετάνιου με σεβασμό

Η φήμη τους μέρα με τη μέρα έφτανε στον κόσμο το μεγάλο
και στο βασίλειο τυραννικού άρχοντα έτυχε κάποτε να φτάσει
στέλνει ευθύς δεξιοτέχνες κλέφτες ντυμένους σαν ναυτικούς
στον τυχερό καπετάνιο δουλειά γονατιστοί να παρακαλέσουν

Μόλις το ψεύτικο πλήρωμα εισχώρησε ανάμεσα στο αληθινό
για μυστικά της επιτυχίας άρχισαν επίμονα όλους να ρωτάνε
και μάθαν πως η τύχη του καπετάνιου φυλασσόταν σε κουτί
στ’ αμπάρια τα πιο βαθιά κρυφά από όλους το’ χε κρυμμένο
η κλειδαριά άνοιγε μαγικά μόνο κατόπιν δικής του εντολής
σύστημα απλοϊκό σκέφτηκαν εύκολα αμέσως θα παραβιάσουν

Δεξιοτεχνία μεγάλη χρησιμοποίησαν, όλα τα κόλπα τα γνωστά
κατάφεραν τελικά μ’ επιτυχία στο ξύλινο μυστικό να φτάσουν
γεμάτοι έξαψη κι ανυπομονησία ψάχναν για κλεμμένο θησαυρό
τόσο που τσάκισαν την κλειδαριά έτσι που τ’ άνοιξαν με βιάση

Τα χέρια που έκλεψαν μούδιασαν και μαρμάρωσαν στη στιγμή
σαν είδαν πως το περιεχόμενο ήταν μόνο μια γυναικεία εικόνα
μπροστά τους είδαν του καπετάνιου τη γυναίκα να χαμογελά
αναγνώρισαν τη μορφή μόλις τους ξεπροβόδισε στο λιμάνι
μα στο κάτω μέρος κάτι έλαμπε όσο κι η μυθική της ομορφιά
μια φράση με χρυσό ήταν χαραγμένη και έλεγε μόνο «όνειρό μου»
που ήταν πιο πολύτιμη γι' αυτόν απ’ όλης της γης το θησαυρό

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-11-2015

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑ



Συγχώρεσέ με έτσι άσπλαχνα που σ’ εγκατέλειψα
αγάπη μου
φόβος με κυριάρχησε οφείλω να στ' ομολογήσω
το μυαλό ανίκανο να συλλάβει την προσμονή μας
ποτέ δεν φαντάστηκε παράδεισο μέσα του να ζω
όμως όλα όσα πόθησα τα έζησα δίπλα σε σένα!

Αλλά ήρθε πρόωρα να μ’ επισκεφτεί αυτό τ’ όνειρο
στην αλφαβήτα της ζωής σαν αρχάριο εμένα βρήκε
κι εσένα στη μέση είχε φτάσει το δικό σου ριζικό

Και τώρα πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου;
Και γιατί να επιτρέψω να γεννηθώ τόσο νωρίς;

Δεν είχα πραγματική ευκαιρία να στ’ αποδείξω
οι ημερομηνίες ήταν απέναντί μου ασυνεπείς

Ξέρω πως κοιτάζεις φωτογραφίες στο ψυγείο
και σαν θυμάσαι ο θυμός βουρκώνει συνεχώς
όμως στο χρόνο αφέσου αξέχαστε έρωτά μου
γιατί κάποιους ερωτευμένους η σκληρή ζωή
μπορεί και σκοτώνει ακαριαία σε μια στιγμή
  

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-11-15

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝOI


Όταν αποχωρίζονται τα ερωτευμένα ζευγάρια
τα χείλη αρνούνται γεια σου αγάπη μου να πουν
τα χέρια μπλέκονται σφιχτά πάνω στις καρδιές
τα κορμιά πόθο ξαναζητάνε να τους ζεστάνει
Οι ώρες μετατρέπονται σε τσιγκούνικα λεπτά
ο ήλιος παραχωρεί τη θέση του στο φεγγάρι
και τα μάτια
Αχ αυτά τα μάτια τους!
Ριγούν σε ικεσίας ρυθμό αιώνιων στιγμών
εικόνες αποτυπώνουν οι αδηφάγες κόρες
Αντίστροφα το χρονόμετρο μόλις πατήθηκε
μετράει μαζί με το κοντέρ του αυτοκινήτου
αντίθετα χιλιόμετρα έρωτα οι ρόδες κάνουνε
για λίγο ώσπου να ξανασμίξουν οι ερωτευμένοι
Παρηγοριά στην αγκαλιά το φορεμένο ένδυμα
με άρωμα λατρεμένου σώματος είναι ποτισμένο
τη μία σάρκα που έμεινε μισή απαλά να νανουρίζει
γιατί η μυρωδιά τους ερωτευμένους συμπονάει


Μαρία Φουσταλιεράκη 10-11-2015

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ



Βουβοί στέκονται σε στάση προσοχής
ταγμένοι υπηρέτες
μπρος στο μεγαλείο του κυρίου και αφέντη
της Αγάπης
ευθυτενείς μέσα στις φρεσκοσιδερωμένες
λιβρέες τους
όρθιοι περιμένουν εκστασιασμένες εντολές
να θαυμάζουν
Το χρέος τους πιστά να την υπηρετούν
είναι θεόσταλτο
Αυταπάρνησης όρκο ιερό έδωσαν αιώνια
να τη φροντίζουν
Τ’ αστέρια που γυρνούν δικοί της δορυφόροι 
φωτεινά να υπάρχουνε
Το ζωογόνο νερό της ανεμπόδιστα φροντίζουν
αιώνια να κυλάει
Τα μελλοντικά μονοπάτια πρόθυμα καθαρίζουν
από αγριόχορτα
μήτε ακίδα πατήσει και την πληγώσει
άθελά της
Τα βράδια σονέτα μελωδικά τη νανουρίζουν
σε λίκνο έρωτα
ατέλειωτες στιγμές ευτυχίας θέλουν συνέχεια
να της χαρίζουν
Και σαν ξημερώνει αερίζουν τα σκεπάσματα
του έρωτα
κάθε λεπτό της μέρας αισθήσεις μοναδικής λατρείας
να της θυμίζουν


Μαρία Φουσταλιεράκη 9-11-2015

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΤΑΞΕΣ



Για πάντα χρειάζομαι την αγάπη που μου έταξες
λουστήκαμε σε φως ιερό από μακριά ταξιδεμένο
σύμπαν φτιάξαμε προσκύνημα άγιο να γίνει
είδωλο αγνότητας μέσα του για να λατρεύουμε
Ποθώ αγάπη μου όλο τον έρωτα που νιώσαμε
δυστυχισμένα κορμιά που γνώριζαν από χρόνια
αθανασίας νερό σε κούπα χρόνου μαζί ήπιαμε
νεκρές οι φλέβες ένιωσαν όλο το γλυκό πόνο
Ποθώ το μέλλον που απλόχερα μας χαρίστηκε
στις προσδοκίες του σαν μαριονέτες της αγάπης
άξιοι συνεχιστές δεμένοι μόνο με χρυσά νήματα
μαζί να υπηρετούμε ευτυχίας σκοπούς δίχως τέλος
Πάντοτε θα ποθώ την αγάπη που μου ορκίστηκες
ίδια τάματα κι εγώ στην αγάπη κάθε μέρα κάνω
ερωτευμένη με όλη τη ζωή που φανταστήκαμε
σχέδια στο πάπλωμα της μοίρας μας τα φτιάχνω


Μαρία Φουσταλιεράκη  9-11-15 

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

ΚΑΖΙΝΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ



Κέρδισε με διαφορά σε παιχνίδι όμορφων λέξεων
δάφνες στολίζουν από δω και πέρα τα μαλλιά του
τελετή θα οργανώνουνε κάθε χρόνο για χάρη του
στο πάνθεον των νικητών θα υπάρχει τ’ όνομά του

Στην πορεία έχασε λόγια πολλά σε δύσβατο δρόμο
μηρύκασαν στροφές και του στοίχειωσαν τις λέξεις
άμαθα χέρια δίστασαν ανδρείας έργα να πράξουνε
πισθάγκωνα δεμένα προτιμούν να σαπίζουν τα λιμάνια

Ζωή πολύτιμη ξόδεψε σε στημένο τραπέζι του τζόγου 
στη μαύρη ρουλέτα έπαιξε όλα τα φωτεινά αστέρια
καινούργια ψάχνει να βρει ίδιο δρόμο να φωτίζουνε
αγάπη μη σκοντάφτει σε σκοτεινά σοκάκια και ματώνει

Κέρδισε τελικά του χρόνου τα ναυαγισμένα βλέμματα
πάντοτε έψαχνε με αγωνία της νιότης την αιώνια πηγή
συχνά από γέννηση έχει κάποιος κοίταγμα διψασμένο
αξόδευτο όμως τρέχει σαν το κερδίσει χωρίς σταματημό
σε στήθος που από συνήθεια και όχι αγάπη λειτουργούσε
και νόμιζε πως ζούσε με κλεμμένες μάρκες έρωτα ιδανικό


Μαρία Φουσταλιεράκη 8-11-2015

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ



Συναγερμός μέσα στη νύχτα ξάφνου ήχησε
κλήθηκε μετοχικό συμβούλιο αισθημάτων
σε αμφιθέατρο θέσεων ήδη αμετακίνητων
καθορισμένα τα εμβλήματα των χρωμάτων
Όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη προσκλήθηκαν
λόγο και αντίλογο φωναχτά ν’ αρθρώσουν
πάντοτε η ελεύθερη δημοκρατία αποφάσιζε
τρόπο οι υπάρξεις στο μέλλον να προχωράνε
Μεσάνυχτα ξεκίνησαν με σειρά ν’ αγορεύουνε
σε έκτακτη διαδικασία γνώριμη από χρόνια  
ο φόβος κι η καθημερινότητα ζευγάρι κατέφθασαν
τάχθηκαν αμέσως ΚΑΤΑ επικίνδυνων συναισθημάτων
του έρωτα, της αγάπης, της πραγματικής ευτυχίας
που εισέβαλλαν απ’ το πουθενά στην κάθε μέρα
να βάψουν νέα χρώματα, στιγμές ν’ αλλάξουν
οικεία φθινοπωρινή μελαγχολία να διαλύσουν
Ο έρωτας άρπαξε του λόγου τη σκυτάλη
ζήτησε υπεράσπιση από την άγια λογική
εκείνη χρόνια είχε τα σκήπτρα του ελέγχου
σε γνώριμο κόσμο καθοδηγούσε με σιγουριά
Ως το ξημέρωμα επιχειρήματα όλοι κατέθεταν
σε σταθερές θέσεις αμετακίνητες πεισμώναν
μα καταλυτικά επενέβησαν η τύχη και ο χρόνος
ανακοινώνοντας πως είναι τώρα δική τους σειρά
Το συμβούλιο υπάκουσε και συμφώνησε ησύχως
φωτεινός ήλιος σφράγισε μ' αγάπη την υπογραφή
τάξη καινούργια επανήλθε, γνώριμο κλίμα με χαρά
και ο χρόνος έκλεισε το μάτι στην αγάπη λατρευτικά


Μαρία Φουσταλιεράκη 7-11-2015

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

ΟΧΛΗΣΕΙΣ



Νέκρωσαν από χρόνια
μαύροι παλιοί έρωτες
με πείσμα στοίχειωσαν
στης άρνησης τη θέα
εικόνες κάποτε τρυφερές
από καιρό μούχλιασαν
μπαγιάτικο ψωμί
ξεχασμένες σε πατάρι
κακεντρεχείς αγαπημένες
πρόσχημα μετάνιωσαν
εύφορο έδαφος ζητούν
σκαπανείς πικρών ονείρων
μέχρι ανίερες συμμαχίες
σαν τους λύκους κάνανε
ξόρκια να μαγειρεύουν
σε μαρμίτες χαλασμένες
ωκεανός βούλιαξε γη
κάτω στα πόδια τους
ένας κωπηλάτης μόνο
στην όχθη θα εκβάλλει
αντιγύρισμα αδιαφορίας
το άσπιλο βλέμμα φόρεσε
οι ξενιστές κρύβονται
σε δανεισμένα μονοπάτια
ασήμαντες πάντοτε ήτανε
της γελοιότητας οι οχλήσεις
πυξίδες πιστοποιημένες
μόνο οι δρόμοι κουβαλάνε
οι ρόλοι στα παραμύθια
θέλουν ν’ αντιστρέφονται
όμως ευτυχώς αρχέγονο σχέδιο
φτιάχτηκαν για ν’ ακολουθάνε


Μαρία Φουσταλιεράκη 5-11-2015

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΙΚΡΑΙΝΩ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ



Όταν σε πικραίνω άθελά μου αγάπη μου
μαραίνονται τα πέταλα απ’ τις μαργαρίτες
τα φιλιά τους αρνούνται να μας χαρίζουν
δίχως τη γνώριμη λάμψη του έρωτά μας

Τα πουλιά αμέσως παύουν το κελάηδισμα
χτύπους αφουγκράζονται στις καρδιές μας
μέχρι να συντονιστούν ξανά, να μερέψουν
σε κοινό ρυθμό οι αισθήσεις να χορεύουν

Όλα τα σύννεφα στον ουρανό μαζεύονται
πάνω από κεφάλια περιμένουν μαυρισμένα
να ξεπλύνουν θέλουν μια θλίψη προσωρινή
γκρίζο όταν στάζει στην παλέτα της αγάπης

Κάθε φορά που σε πικραίνω εγώ μάτια μου
άθελα γίνεται από τον έρωτα που κουβαλάω
λίγη πίκρα ανακατεύεται με λίγη ζήλια γλυκιά
μετανιωμένη συγχώρεση αμέσως παρακαλάω

Τότε το κάτασπρο σεντόνι της αγάπης μας
με θαλπωρή, γνώριμες μυρωδιές μας τυλίγει
τα βλέμματα δεν αντέχουν να’ ναι χωριστά
ερωτικοί καυγάδες πάθος περισσότερο χαρίζουν


Μαρία Φουσταλιεράκη 4-11-2015

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ



Νιώθω την ανάγκη να σου περιγράψω πως αισθάνομαι όταν εσύ λείπεις από δίπλα μου.
Είναι σαν να γίνονται ξαφνικά  άνοστες και μοναχικές οι μυρωδάτες αναπνοές μου.
Τότε, σκέφτομαι να φάω κάτι να με γλυκάνει μήπως κι αλλάξει η στυφάδα στη γλώσσα της μοναξιάς μου.
Ανοίγω λοιπόν προσεκτικά το κρυμμένο μου βάζο και γεύομαι λαίμαργα ένα ζαχαρωμένο σου φιλί. Και μετά κι άλλο. Και μετά κι άλλο.
Μέχρι να επανέλθει έντονα στο στόμα μου η γεύση και η μυρωδιά σου.
Αλλά ξέρεις κάτι; Δε με φοβίζουν οι στιγμές που πρέπει να σε αποχωριστώ γιατί φροντίζω να έχω παντοτινά γεμάτο το βάζο μου.
Σίγουρα τώρα θ’ αναρωτιέσαι πότε το γεμίζω αφού δε μ' έχεις δει ποτέ να το κάνω.
Τα βράδια αγάπη μου.
Εκείνα τα βράδια που περιμένω πρώτος να κοιμηθείς για ν' αρχίσεις να με ονειρεύεσαι.
Τότε, στο πρώτο σου χαμόγελο σκύβω απαλά τα χείλη μου και σου κλέβω τα ονειρικά φιλιά και τα αποθηκεύω.
Κάποιο βράδυ μάλιστα, θυμάμαι που ξύπνησες μόλις σ' ακούμπησα  και γεμάτος ανησυχία με ρώτησες γιατί δεν κοιμάμαι στην αγκαλιά σου όπως πάντα και αν μου συμβαίνει κάτι.
Θυμάσαι έρωτά μου τότε τι σου απάντησα;
Πως τίποτα κακό δε μου συμβαίνει. Πως απλά στέκομαι παράμερα μερικά λεπτά για να μπορέσω να δω τον εαυτό μου που κοιμόταν λίγο πριν κουρνιασμένο στο κορμί σου.
Έτσι, ίσως καταφέρω να πιστέψω πως και γω δεν ονειρεύομαι....


Μαρία Φουσταλιεράκη 3-11-2015

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

                                                        Aggelica Kaufmann  Ariadne
                                                     
Λέξεις έκλεψαν τα κουρέλια των ζητιάνων
ντύθηκαν ασήμαντες μορφές περιθωριακές
σπουδαία συναισθήματα να μη βεβηλώσουν
το ολόλευκο της αγνότητας μη μαγαρίσουν
μάτια να σηκώσουν ψηλότερα δεν τολμούν
και σταθεί επάνω ανάξια το χαμένο βλέμμα

Γυμνές από λέξεις στέκονται αγάπης στιγμές
πρόσβαση δεν έχουν στο ρομαντικό κόσμο
ψυχές φορούν κατάσαρκα γνώριμα κορμιά
υλική υπόσταση πασχίζουν να γνωρίσουν
πραγματικότητά τους ένα σύμπαν ονειρικό
άφθαρτο άγγιγμα φωλιάζει στα ζεστά χέρια

Ποτάμια έγιναν λέξεις να ξαναβαφτιστούν
χώμα εύφορο να μεταφέρουν γη να θρέψει
ολόγυμνα βλέμματα γεύονται βαθιά σιωπή
έρωτα ντύνονται τα ευλογημένα δαχτυλίδια
και τα χείλη προσευχές ίδιες είπαν φωναχτά
με ιερότητα ανταλλάσσοντας αιώνιους όρκους


Μαρία Φουσταλιεράκη 2-11-2015