ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Νιώθω την ανάγκη να σου περιγράψω πως αισθάνομαι όταν εσύ λείπεις από δίπλα μου.

Είναι σαν να γίνονται ξαφνικά  άνοστες και μοναχικές οι μυρωδάτες αναπνοές μου.

Τότε, σκέφτομαι να φάω κάτι να με γλυκάνει μήπως κι αλλάξει η στυφάδα στη γλώσσα της μοναξιάς μου.

Ανοίγω λοιπόν προσεκτικά το κρυμμένο μου βάζο και γεύομαι λαίμαργα ένα ζαχαρωμένο σου φιλί. Και μετά κι άλλο. Και μετά κι άλλο.
Μέχρι να επανέλθει έντονα στο στόμα μου η γεύση και η μυρωδιά σου.

Αλλά ξέρεις κάτι; Δε με φοβίζουν οι στιγμές που πρέπει να σε αποχωριστώ γιατί φροντίζω να έχω παντοτινά γεμάτο το βάζο μου.

Σίγουρα τώρα θ’ αναρωτιέσαι πότε το γεμίζω αφού δε μ' έχεις δει ποτέ να το κάνω.

Τα βράδια αγάπη μου.

Εκείνα τα βράδια που περιμένω πρώτος να κοιμηθείς για ν' αρχίσεις να με ονειρεύεσαι.

Τότε, στο πρώτο σου χαμόγελο σκύβω απαλά τα χείλη μου και σου κλέβω τα ονειρικά φιλιά και τα αποθηκεύω.

Κάποιο βράδυ μάλιστα, θυμάμαι που ξύπνησες μόλις σ' ακούμπησα  και γεμάτος ανησυχία με ρώτησες γιατί δεν κοιμάμαι στην αγκαλιά σου όπως πάντα και αν μου συμβαίνει κάτι.

Θυμάσαι έρωτά μου τότε τι σου απάντησα;

Πως τίποτα κακό δε μου συμβαίνει. Πως απλά στέκομαι παράμερα μερικά λεπτά για να μπορέσω να δω τον εαυτό μου που κοιμόταν λίγο πριν κουρνιασμένο στο κορμί σου.

Έτσι, ίσως καταφέρω να πιστέψω πως και γω δεν ονειρεύομαι....

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-11-2015