Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΙΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΗΦΙΣΟΥ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΝΕΡΟ ΚΙ ΑΛΑΤΙ – ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΣΙΝΟΥ – ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ – 2018


Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΙΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΗΦΙΣΟΥ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΝΕΡΟ ΚΙ ΑΛΑΤΙ – ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΣΙΝΟΥ – ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ – 2018

Απ' τις πρώτες κι όλας σελίδες του βιβλίου, ανάμεσα στις πυκνές γραμμές και τα συμπυκνωμένα νοήματα, νιώθει κανείς την οικειότητα και τη θαλπωρή της γνωστής και αγαπημένης γραφής της Ελένης Στασινού.
Μια μαγεύτρα της αφήγησης, μια ιέρεια της λογοτεχνίας μάς διηγείται μια ευφάνταστη, καινούργια ιστορία. Ένα αριστούργημα για απαιτητικούς κυρίως αναγνώστες. Ένα μυθιστόρημα-ύμνος. Για τη ζωή που δεν είναι ποτέ εύκολη και ούτε αρκετή.

Μια ιστορία για το νερό και το αλάτι γιατί η ζωή είναι φτιαγμένη απ΄ αυτά τα μαγικά υλικά.
Μια ιστορία για τις παλιές αγάπες και το μίσος που καυτηριάζει τις εσωτερικές πληγές της.
Μια ιστορία για την παλιά και τη νέα πατρίδα και τη δικαιοσύνη που είναι στρεβλή.
Μια ιστορία για τις πληγές που αν δεν γειάνουν στην ώρα τους, κακοφορμίζουν και πονάνε πιο πολύ, ειδικά όσο γερνάνε.
Ένα βιβλίο για τους καημούς της νιότης και για τους ίδιους κι απαράλλαχτους καημούς της ωρίμασης.
Ένα βιβλίο για τη ζωή και για τη δύναμη της αγάπης, την ομορφιά και την τυραννία του έρωτα.

Όλα όσα μας καθορίζουν τα βρίσκουμε μπροστά μας αριστοτεχνικά πλεγμένα για να μας μαγέψουν, να μας ταξιδέψουν, να μας ορμηνέψουν, να μας διαφεντέψουν, να μας κατατρέξουν και να μας αγαπήσουν ή να μας πονέσουν.

Η αγάπη, η πατρίδα, η δικαιοσύνη, τα νομοταγή αγόρια, οι ρόλοι και τα ονόματα, οι εφιάλτες και τα σκοτάδια, οι ξένες ενοχές, η γνώση, τα φρικτά μαθήματα νομιμοφροσύνης, τα παιδιά που τα ‘καναν γενίτσαρους, οι μεγάλες πανίσχυρες οικογένειες, ο αόρατος και ύπουλος εχθρός, η πατρίδα που αναμορφώθηκε και ξέχασε πως χρωστά ευγνωμοσύνη στο αλάτι –το μόνο φυσικό γιατρικό και συντηρητικό-, τα θαυμάσια και δυνατά μυαλά που πήγαν χαμένα γιατί έστρεψαν το βλέμμα εντός, ενώ με τις ιδέες τους θα μπορούσαν να φτιάξουν μια καλύτερη γη, η αγάπη της μάνας που είναι πάνω από ιδεολογία, καθήκον και πατρίδα (μια αγάπη πικρή, αλμυρό γάλα στο στήθος της), η κοίτη του ποταμού που έχει μνήμη και δεν ξεχνά ούτε συχωρνά, ο έρωτας που κρύβεται παντού ·σε όλα τα χρόνια ·ειδικά στα πέτρινα, ο άνθρωπος που απεχθάνεται τον εαυτό του μια φορά και αυτόν που χρειάζεται, διπλά, είναι μερικά απ' αυτά.

Ο πόνος έχει σχήμα, χρώμα και μυρωδιά αλμύρας και η αλμύρα έχει τη μυρωδιά του φόβου, του έρωτα και της ζωής γιατί από νερό κι αλάτι αποτελείται και ο πόνος και η ζωή.
Ο άνθρωπος βάζει νερό κι αλάτι στις πληγές του για να τον πονάνε και να του θυμίζουν το μίσος που νιώθει, γιατί ο πόνος είναι αυτός που κρατάει το μίσος του ανθρώπου άσβεστο.
Ο άνθρωπος βάζει νερό κι αλάτι στις αναμνήσεις, στις τύψεις και στους εφιάλτες, στα βαριά λόγια και στις παλιές έχθρες για να τα ξορκίσει.

Γιατί το αλάτι είναι η ανοιχτή πληγή, είναι ο εμφύλιος, οι αμαρτίες, το μίσος και η αδικία.

Γιατί το νερό είναι η γιατρειά, είναι η νέα πατρίδα, η νέα γενιά, οι Μαινάδες, οι ιέρειες, τα ξωτικά.

Το νερό ξεπλένει το αρμυρισμένο χώμα και τη μυρωδιά του θανάτου που κουβαλάει.

Οι θνητοί είναι τα ζωντανά γράμματα στο τετράδιο του θεού και της ιστορίας και το αλάτι είναι ο κονδυλοφόρος του, γιατί το αλάτι έχει μνήμη.
«Αμήν λέγω υμίν», είναι γραμμένο στη μνήμη του αλατιού. Στη σοφία και στη δικαιοσύνη του αλατιού.

Ακόμα δεν πιστεύω πως διάβασα αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο θηλυκό και ετοιμόγεννο που γεννοβόλησε τόσο σπουδαίες ιστορίες. Δεν το χωράει ο νους μου πώς κατάφερε η συγγραφέας να πλέξει αυτό το μοναδικό υφαντό και πώς κατάφερε να οδηγήσει από το χέρι τον αναγνώστη με δεμένα μάτια χωρίς να φοβηθεί.

Είθε αυτό το βιβλίο να φωλιάσει σε όλες τις αλμυρές καρδιές.

Μαρία Φουσταλιεράκη 29-6-2018

Σάββατο 2 Ιουνίου 2018

ΣΥΡΡΙΚΝΩΝΟΜΑΙ

                                                      Park near Lu – Paul Klee


Όλο και λιγότερο χώρο πιάνω.
Συνεχώς κονταίνω και μικραίνω.
Κάποτε έπιανα ολόκληρη πόλη.
Μετά μαζεύτηκα στα όρια μιας γειτονιάς.
Μα ήταν μεγάλη γειτονιά και κουραστική.
Δεν ήταν εύκολο πάνω κάτω πεζή να τη διασχίζω.
Όταν μίκρυνα κι άλλο κι έγινα σχεδόν μικροσκοπική, σ' ένα μόνο διαμέρισμα περιορίστηκα, που ήταν όμως διαμπερές.
Μέσα στα δωμάτια τριγύριζα και τραγουδούσα δυνατά μην με πατήσουν οι θεόρατοί του επισκέπτες.
Τη σιέστα μου απολάμβανα στο χώρο υποδοχής.
Τη μεγάλη μπανιέρα, θάλασσα έκανα για πλαστικά παπάκια και καρχαρίες.
Όλο συνέχιζα να γίνομαι μικρή και το σπίτι μεταμορφωνόταν σε σπηλιά τεράτων και γιγάντων.
Ένα δωμάτιο διάλεξα, το μοναδικό που 'χε ξεσκούριαστο κλειδί.
Εκεί μέσα τρώω, εκεί διαβάζω και εκεί μέσα πίνω, τα ζεστά απογεύματα, καφέ ελληνικό.
Όταν βγαίνω, προσέχω πάντα μην χαθώ.
Αν συνεχίσω να πιάνω όλο και λιγότερο χώρο, αν συνεχίσω όλο και περισσότερο να μικραίνω, ξέρω ακριβώς τι θα κάνω.
Μέσα στη ντουλάπα μου θα πάω να κλειστώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-6-2018

Η ΕΥΧΗ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ




Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας είναι τα χάπια, δίπλα στα γυαλιά της μυωπίας. Παραδίπλα, ένα ταλαιπωρημένο τετράδιο με συνταγές. 
Πολύ παλιό, το θυμάμαι απ' όταν ήμουν παιδί: σκισμένο στις γωνίες, λαδωμένο, κάποια γράμματα σβησμένα απ' το χρόνο.
Το κρατώ στα χέρια και νιώθω την ευχή της να με καίει.
Διαβάζω. Σχεδιαγράμματα, τεχνικές και παρασκευές στο πολυτονικό. 
Παλιές συνταγές. Σε οκάδες μετρημένο τ' αλεύρι κι η ζάχαρη.
Δύσκολα χρόνια. Πίτουρο στ' αλεύρι, ακατέργαστη και σκληρή η ζάχαρη. Δύσκολα χρόνια. Όμορφα χρόνια.
Έμαθα επιτέλους το μυστικό για την τέλεια πίτα της.
Την ώρα που μπαίνει στο δωμάτιο, προλαβαίνω και το βάζω στη θέση του. 
Νιώθω σαν παιδί που έσπασε το βάζο.
Της λέω πως πεθύμησα πίτα. Πως είναι σαν να μην ήρθα καθόλου αν δεν φάω πίτα απ' τα χέρια της. 
Τρέχει να πλύνει τα χέρια της και να μου φτιάξει.
Όλη η αγάπη της μάνας σ' ένα τετράγωνο κομμάτι άδολης αγάπης.

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-5-2018

ΝΙΚΗΣΑ ΚΑΙ ΝΙΚΗΘΗΚΑ



Δεν ένιωθα ούτε επιθυμία, ούτε εισβολή.
Με ενδιέφερε μονάχα να πετύχω το σκοπό μου και τίποτα άλλο.
Ήθελα, και έπρεπε, να φτάσω με κάθε δυνατό τρόπο στην κορυφή.
Και με κάθε δυνατό μέσο.
Σε όρθια ή σε ξαπλωμένη θέση.
Δεν είχε την παραμικρή διαφορά για μένα.
Η μεγάλη πίστη στον εαυτό μου κι ένα στρεβλό αίσθημα ανωτερότητας, μ' έκανε να ονειρεύομαι μεγαλεία.
Από παλιά ήθελα να ξεχωρίσω.
Πάντα ονειρευόμουν να γίνω σπουδαία.
Μου είχαν συστήσει να φανώ όσο το δυνατόν πιο δύσκολη και πιο άπειρη.
Απέτυχα παταγωδώς και στα δύο.
Το κορμί ήξερε στα τυφλά την ερωτική διαδρομή.
Με τα υγρά μαντιλάκια διόρθωνα το κατεστραμμένο μακιγιάζ.
Η ολοκλήρωση ερχόταν ακαριαία και οικτρά.
Νίκησα και νικήθηκα ταυτόχρονα.
Καμία διαφορά μετά.
Ο κόσμος συνέχισε να γυρίζει ακριβώς όπως πριν.
Το χέρι με το πούρο και τα ακριβά δαχτυλίδια αφού σκουπίστηκε, αναζήτησε την επόμενη πρωταγωνίστρια ν' αναδείξει.
Όσο για μένα, ήμουν ευτυχισμένη με τα λίγα λεφτά δημοσιότητας που εισέπραξα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-5-2018

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΩΙ



Τετάρτη πρωί. Ώρα εννέα παρά δέκα. Η Αποστολία ακολουθεί τη συνηθισμένη ιεροτελεστία: ξεκλειδώνει το μαγαζί, πετάει την τσάντα στην καρέκλα υποδοχής, ανοίγει τα φώτα και έπειτα το ραδιόφωνο. Η δυνατή μουσική δηλώνει στη γειτονιά πως το κομμωτήριο άνοιξε και σήμερα.

Η κυρία Βέτα φτάνει στις εννέα ακριβώς. Κάθε Τετάρτη ανελλιπώς. Εκτός απ' τις φορές που είναι αργία.
Μεσόκοπη, μαυροντυμένη, προσφάτως χήρα -λιγότερο από χρόνο-, σοβαρή, μετρημένη και λιγομίλητη.
Φίλες δεν έχει καρδιακές. Με τους συγγενείς δεν θέλει πολλά πάρε δώσε. Στην εκκλησία βοηθάει κάθε Σάββατο στο συσσίτιο και με τις κόρες της βρίσκεται κάθε δεύτερη Κυριακή.

Από όταν χήρεψε δεν ξέρει τι να κάνει με τόσο ελεύθερο χρόνο που έχει. Κατοικίδια δεν θέλει γιατί όλα μαδάνε. Τα εγγόνια δεν αναλαμβάνει στις διακοπές γιατί είναι ζωηρά και δεν τα κάνει ζάφτι. Χόμπι δεν έχει. Τα βιβλία την κουράζουν. Η μουσική τη ζαλίζει.
Τα χαρτιά και το τάβλι τα σιχαινόταν ο μακαρίτης και δεν της τα έμαθε ποτέ. Τσιγάρο στο στόμα της δεν την άφηνε να βάλει και από αλκοόλ, έπινε ένα ποτηράκι κρασί όταν έτρωγε με τις κόρες της κάθε δεύτερη Κυριακή.
Μετρημένη, σοβαρή μα και λιγάκι βαρετή ήταν η κυρία Βέτα. Κουβέντα δεν της έπαιρνε η Αποστολία τόσα χρόνια που ερχόταν στο μαγαζί της να τη χτενίσει.

Ένα πάθος είχε μόνο η μεσόκοπη, προσφάτως χήρα, που δεν το γνώριζε κανείς: το διαγωνισμό μιας πρωινής, καθημερινής εκπομπής.
Κάθε Τετάρτη στις έντεκα και είκοσι πέντε ακριβώς, στηνόταν καμαρωτή μπροστά στην τηλεόραση, ντυμένη, βαμένη και χτενισμένη, με το τηλέφωνο στο χέρι και περίμενε με αγωνία την παρουσιάστρια να δώσει την ερμηνεία της παροιμίας που ζητούσαν σήμερα.
Όλες τις παροιμίες τις ήξερε απ' έξω κι ανακατωτά. Ήταν πολύ καλή στις παροιμίες και τους γρίφους , αλλά και πολύ άτυχη επίσης. Ποτέ δεν είχε καταφέρει να βγάλει γραμμή και να πει τη σωστή παροιμία για να κερδίσει κι εκείνη.
Δεν ήταν για τις κατσαρόλες που έδιναν στους νικητές. Δεν τις χρειαζόταν, ήταν λιγόφαγη. Στο μικρό κατσαρολάκι έφτιαχνε ίσα ίσα μια μεριδούλα φαγητό για να περάσει τη μέρα. Θα τις χάριζε στο συσσίτιο της εκκλησίας αν κέρδιζε.
Δεν ήταν για το δώρο. Ήταν για το μακαρίτη. Που όσο ζούσε δεν την άφηνε να παρακολουθεί πρωινές εκπομπές.

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-5-2018

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ



Κρυμμένα πίσω απ’ τις κουρτίνες
Τα μικρά παιδιά
Δίγλωσσους κόσμους ανακαλύπτουν
Και τιμωρίες σιωπηλές
Μόλις ψυχανεμιστούν κίνδυνο
Θάνατος γίνονται
Και σκόρπιες βάζουν τις φωτιές
Οι ρητορικές ερωτήσεις
Ομπρέλα γίνονται
Για όσους φοβούνται τη βροχή

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-5-2018

ΠΑΛΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ



Πάλι ο εαυτός του είναι το πρόβλημα
Δεν εξηγείται τόση κακοτυχία
Τίποτα δεν έμαθε απ' τα παλιά
Κάνει συνεχώς τα ίδια λάθη
Πάλι μόνος του έμεινε
Δεν κράτησε τη σχέση ούτε τώρα
Κίβδηλα αισθήματα
Προθέσεις παρεξηγημένες
Πίνει να μην σκέφτεται, όλες να τις ξεχάσει
Μόνο για καλό κρεβάτι κάνουν αυτές
Άξια καμιά να τη φέρει στο σπίτι
Κι ο καιρός να καλπάζει ξέφρενα
Κι οι κολλητοί να 'χουν γίνει ήδη μπαμπάδες
Έφτασε να μισεί την ωραία εικόνα του
Κάθε μέρα μετράει τρίχες που πέφτουν
Ο πάλαι ποτέ ακούραστος επιβήτορας
Όταν μένει μόνος ουρλιάζει
Φοβάται πως σαν κάκτος θα γεράσει
Ως την επόμενη γκόμενα
Ίσως βάλει νερό στο κρασί του

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-5-2018

ΠΑΛΙ ΕΚΕΙΝΗ ΕΦΤΑΙΞΕ



Πάλι εκείνη έφταιξε
Δεν εξηγείται διαφορετικά τόση κακοτυχία
Κάτι έκανε λάθος, δεν μπορεί
Υποτίθεται πως όλα θα ήταν αλλιώς
Νόμιζε πως έμαθε απ' τα λάθη των προηγούμενων σχέσεων
Τίποτα δεν άλλαξε
Πάλι στα πατώματα
Ξανά προδομένη
Πάλι μπερδεμένη
Με αισθήματα κίβδηλα
Με προθέσεις παρεξηγημένες
Κι ο καιρός να καλπάζει ξέφρενα
Και τα περιθώρια να στενεύουν απειλητικά
Κι οι γονείς να γερνάνε επικίνδυνα
Έφτασε να μισεί τα κεράκια στην τούρτα
Κατέληξε να κυνηγάει πάλι την ουρά της
Κι ας μην έχει ουρά
Όταν δεν την βλέπει κανείς σκάβει λάκκους
Να θάψει τις επώδυνες τύψεις
Ως την επόμενη φορά
Ως την επόμενη καραμέλα που θα της προσφέρουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-5-2018

ΟΛΟ ΑΝΑΒΑΛΛΩ



Κι όλο αναβάλλω να μιλήσω
για κόλαση
ένας κόσμος συνέχεια
κραυγάζει
κουρασμένα κορμιά
δεν ερωτεύονται
σταματημένα μυαλά
στάζουν υποκρισία

τα φιλιά στέκουν μετέωρα
ντρέπονται
κι εγώ κάθε μέρα αναβάλλω
να ζω

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-5-2018

ΣΤΗΝ ΤΑΜΠΙΑ



Όταν ο κύβος ερρίφθη
στην τάμπια
σήκωσε σκόνη πάνω από τα τείχη

-ανακούφιση και έκπληξη μαζί-

Είχε πειστεί
πως θα πονέσει,
πως το χώμα
θα 'ναι σκληρό

-αποδείχτηκε σαν σύννεφο απαλό-


Μαρία Φουσταλιεράκη 22-5-2018