Η ΕΥΧΗ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ

Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας είναι τα χάπια, δίπλα στα γυαλιά της μυωπίας. Παραδίπλα, ένα ταλαιπωρημένο τετράδιο με συνταγές. 

Πολύ παλιό, το θυμάμαι απ' όταν ήμουν παιδί: σκισμένο στις γωνίες, λαδωμένο, κάποια γράμματα σβησμένα απ' το χρόνο.

Το κρατώ στα χέρια και νιώθω την ευχή της να με καίει.

Διαβάζω. Σχεδιαγράμματα, τεχνικές και παρασκευές στο πολυτονικό. 

Παλιές συνταγές. Σε οκάδες μετρημένο τ' αλεύρι κι η ζάχαρη.

Δύσκολα χρόνια. Πίτουρο στ' αλεύρι, ακατέργαστη και σκληρή η ζάχαρη. Δύσκολα χρόνια. Όμορφα χρόνια.

Έμαθα επιτέλους το μυστικό για την τέλεια πίτα της.

Την ώρα που μπαίνει στο δωμάτιο, προλαβαίνω και το βάζω στη θέση του. 

Νιώθω σαν παιδί που έσπασε το βάζο.

Της λέω πως πεθύμησα πίτα. Πως είναι σαν να μην ήρθα καθόλου αν δεν φάω πίτα απ' τα χέρια της. 

Τρέχει να πλύνει τα χέρια της και να μου φτιάξει.

Όλη η αγάπη της μάνας σ' ένα τετράγωνο κομμάτι άδολης αγάπης.

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-5-2018