ΣΥΡΡΙΚΝΩΝΟΜΑΙ

                                                      Park near Lu – Paul Klee

Όλο και λιγότερο χώρο πιάνω.

Συνεχώς κονταίνω και μικραίνω.

Κάποτε έπιανα ολόκληρη πόλη.

Μετά μαζεύτηκα στα όρια μιας γειτονιάς.

Μα ήταν μεγάλη γειτονιά και κουραστική.

Δεν ήταν εύκολο πάνω κάτω πεζή να τη διασχίζω.

Όταν μίκρυνα κι άλλο κι έγινα σχεδόν μικροσκοπική, σ' ένα μόνο διαμέρισμα περιορίστηκα, που ήταν όμως διαμπερές.

Μέσα στα δωμάτια τριγύριζα και τραγουδούσα δυνατά μην με πατήσουν οι θεόρατοί του επισκέπτες.

Τη σιέστα μου απολάμβανα στο χώρο υποδοχής.

Τη μεγάλη μπανιέρα, θάλασσα έκανα για πλαστικά παπάκια και καρχαρίες.

Όλο συνέχιζα να γίνομαι μικρή και το σπίτι μεταμορφωνόταν σε σπηλιά τεράτων και γιγάντων.

Ένα δωμάτιο διάλεξα, το μοναδικό που 'χε ξεσκούριαστο κλειδί.

Εκεί μέσα τρώω, εκεί διαβάζω και εκεί μέσα πίνω, τα ζεστά απογεύματα, καφέ ελληνικό.

Όταν βγαίνω, προσέχω πάντα μην χαθώ.

Αν συνεχίσω να πιάνω όλο και λιγότερο χώρο, αν συνεχίσω όλο και περισσότερο να μικραίνω, ξέρω ακριβώς τι θα κάνω.

Μέσα στη ντουλάπα μου θα πάω να κλειστώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-6-2018