Ξυπόλητες υφάντρες με
κρίνα σ’ όλο το κορμί
λατρείας ύφασμα κεντούσαν
κατά παραγγελία
αστέρια οι πόθοι φώλιαζαν
στα όμορφα μαλλιά
περίπλοκες κλωστές φτιάχνανε
τραγουδώντας
Αρχαίες ιέρειες αμόλυντες
έψελναν ικετευτικά
ζωή χάριζαν στου χρόνου τ’
ακίνητα φεγγάρια
όσο οι υφάντρες στον
ουρανό χόρευαν απαλά
έχοντας κλειστά τα όμορφα τυφλά
τους μάτια
Την ύφανση έφτιαχναν
αόρατη μα και ονειρική
κανένα βλέμμα δεν έπρεπε
να χαλάσει τη μαγεία
μόνο δάχτυλα από όνειρα
μπορούσαν να τη δουν
αραχνοΰφαντο πάπλωμα προορίζονταν
να γίνει
απαλό ν’ αντέχει το
βάρος των γήινων επιθυμιών
τ’ άϋλα σώματα ερωτευμένων
να φτάνει να τυλίγει
Ευσπλαχνίας δώρο το ‘κανε Νέος Χρόνος στους θνητούς
ορατό να’ ναι στη στιγμιαία
λάμψη από ένα πεφταστέρι
τότε μόνο ανοίγει τ’
ατέρμονο σύμπαν των αιώνιων ευχών
χρίζοντας νέα όνειρα όσους τον ουρανό με δέος κοιτάζουν...
Μαρία Φουσταλιεράκη 31-12-2015
