ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΜΕ ΚΟΜΠΙΝΕΖΟΝ

Προσεκτικά στις μύτες έμαθα για χρόνια να περπατώ, όχι από ναρκισσισμό, τάχα πως θα 'μοιαζα έτσι με μπαλαρίνα, μα τα βήματά μου ευλαβικά έπρεπε ένα προς ένα να μετρώ. Γεννήθηκα δίπλα σε νάρκες αφοπλισμένες.

Με σκούπα και φαράσι κάτω απ’ τη ματωμένη μου ποδιά, καθάριζα μπάζα και σάρκες απ’ τη σκόνη.

Ακούραστος στρατιώτης ήμουν με κομπινεζόν, κι ας έκλαιγα τις νύχτες σα γυναικούλα.

Το ναρκοπέδιο από τα λάθη χρεώθηκα πριν χρόνια εγώ να υπερασπιστώ.

Καθήκον σου, πρόλαβες και γέννησες παιδιά, ψιθύριζε αυταρχικά τις μέρες η συνείδησή μου.

Χαιρέκακα με παρηγορούσαν τις νύχτες οι δικές μου επιλογές, χτυπώντας με φιλικά κάθε τόσο στην πονεμένη πλάτη.

Συμφωνούσε σκύβοντας το βλέμμα στη μάνα γη, μαστίγια ένιωθα τα χάδια της παρηγοριάς μου.

Όλες οι αποφάσεις ήταν που πήρα στη ζωή και μάλιστα απόλυτα συμβατές με την ηθική μου.

Καμιά φορά ήθελα ν' αρχίσω να ουρλιάζω και φωναχτά, τις επιλογές μου σκεφτόμουν πως θα πληγώσω άμα ξεκινήσω.

Σε φαύλο κύκλο έμαθαν να χορεύουν αρμονικά, καθήκον και μίσος σφιχταγκαλιασμένα.

Πεισμώνω, σφίγγω τα δόντια και δίνω εντολή. Τα μάτια να κοιτούν μόνο μπροστά, χρόνο δεν έχω άλλο να χασομερήσω. Τον επόμενο χαμό τρέχω πρόθυμα να εξαφανίσω.

- Μια επιείκεια χρωστάμε χριστιανική 

στων ονείρων μας τους βομβιστές και ας τους μισούμε, 

διαμελισμένοι θα συνεχίσουν έτσι κι αλλιώς να περπατούν

κουτσαίνοντας θα ζουν πάντα μπροστά μας –

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-3-2016