Ειδομένη – Πρώτη μέρα της
Άνοιξης – 22:00
Ντρέπομαι ρε γαμώτο.
Ντρέπομαι που λογίζομαι
άνθρωπος νοήμων και μορφωμένος και ζει στον αιώνα της τεχνολογικής προόδου.
Ντρέπομαι που άπλωνα το
χέρι να δώσω ένα κόκκο ρυζιού σε ένα πεινασμένο παιδί και αυτό αντί να με μουντζώσει,
μου’ λεγε χίλιες φορές ευχαριστώ.
Ντρέπομαι που η
ετοιμόγεννη μάνα με κοιτούσε με ένα χαμόγελο απόγνωσης επειδή δε μπορούσε να
συνεννοηθεί σε καμιά άλλη γλώσσα, παρά αυτή της απελπισίας.
Ντρέπομαι που το 7χρονο
αγοράκι με νοήματα με τραβούσε απ’ το μανίκι για να με πάει στη μαμά του που
κρατούσε το μωρό αδερφάκι του στην αγκαλιά.
Ντρέπομαι για το νεαρό άντρα
που ζητούσε τροφή και του εξηγούσα με συγνώμες πως έχω μόνο για βρέφη και για
να μη με κάνει να αισθάνομαι άσχημα, κουκούβιζε στο χώμα γελώντας και μου έλεγε
πως είναι και αυτός μωρό.
Ντρέπομαι για τους
μορφωμένους νεαρούς που μου έλεγαν πως προνόησαν να πάρουν μαζί τους φάρμακα,
αλλά τους τελείωσαν.
Δεν ξέρω πια για τί να
πρωτοντραπώ.
Κάθε φορά που μου έλεγαν
ευχαριστώ εγώ ένιωθα να με χαστουκίζει η συνείδησή μου και παρακαλούσα το Θεό
να κοιτάξει λίγο χαμηλά.
Είμαι η Μαρία. Μέχρι
σήμερα πίστευα πως είμαι δυνατός άνθρωπος γιατί μεγάλωσα 3 παιδιά μόνη μου, τα
γέννησα χωρίς επισκληρίδιο, τελείως φυσιολογικά και ούτε μισό βογγητό δε βγήκε
απ’ τα χείλη μου.
Απ’ την Ειδομένη ως τη
Θεσσαλονίκη δε σταμάτησα να κλαίω.
Όχι γι’ αυτούς τους
ανθρώπους που κοιμούνται, ζουν, τρέφονται σαν να είναι ζώα, αλλά για όλους εμάς
τους ευρωπαίους, τους πολιτισμένους, τους διανοούμενους……
Συνοδοιπόροι μου ο
Διονύσης, ο Μάκης, ο Λάζαρος, η Εβελίνα και οι φίλοι που μου έδωσαν τρόφιμα.
Σας ευχαριστώ όλους.
1 Μαρτίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...