Ξεκίνησα να διαβάσω το βιβλίο «Ο Στόχος» του Παναγιώτη Δεληγιάννη γνωρίζοντας μόνο, από κριτικές άλλων, πως είναι ένας πρωτοεμφανιζόμενος και ταλαντούχος συγγραφέας.
Στις πρώτες σελίδες που διάβασα προβληματίστηκα για το αν θα κατάφερνε να με ταξιδέψει όπως περίμενα στα σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια του φόβου, πιθανόν γιατί είχα ξεκάθαρα υψηλές προσδοκίες από κείνον.
Προχωρώντας την ανάγνωση μου κέντρισε την προσοχή και το ενδιαφέρον η πλοκή και η αβίαστη, εύκολη γραφή του. Με κέρδισε.
Ο Βίτο παρουσιάζεται σαν ένας άνθρωπος έξυπνος, μορφωμένος, ευρηματικός, ιδιόρρυθμος, τολμηρός, αναιδής, περίεργος, με έντονο χιούμορ και αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από ικανός να γίνει πρωταγωνιστής αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Η ιστορία του ξετυλίγεται με κινηματογραφική μαεστρία μπροστά στα μάτια μας και φαντάζει απίθανη μα ρεαλιστική. Τα ιστορικά στοιχεία, οι αναφορές σε πραγματικές και φανταστικές πηγές που επικαλείται ο συγγραφέας φαντάζουν ιδιαιτέρως πειστικά και οι επιστολές αποτελούν ένα ευφυέστατο εργαλείο στα χέρια του.
Πρωταγωνιστής είναι επίσης η αδρεναλίνη μας που ανεβοκατεβαίνει με ένταση όταν δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν τα πρόσωπα που υπάρχουν στην ιστορία, αλλά και αυτά που υποπτευόμαστε πως δεν υπάρχουν, είναι οι καλοί ή οι κακοί της υπόθεσης.
Όλα όσα γνωρίζουμε αμφισβητούνται ένα προς ένα....
Η αγωνία που νιώθουμε για τις γυναίκες που τον περιβάλλουν, αλλά και για τον ίδιο το Βίτο, μοιάζει με ένα δεξιοτεχνικό κρεσέντο υπόγειας μουσικής και σκοτεινών περασμάτων υπό το ημίφως της δάδας και των σταγόνων αίματος πάνω στο χιόνι, στο ευλογημένο φως της αλήθειας του διαχρονικού Αττικού ουρανού.
Η συνεχής παρουσία του πρωταγωνιστή δεν είναι φορτική για τον αναγνώστη, αλλά αναγκαία του συνύπαρξη. Σε πρώτο πλάνο υπάρχει συνέχεια και φωτίζει αριστοτεχνικά τις μύχιες σκέψεις και τους φόβους του ένας προβολέας που με μαεστρία κατευθύνει ο δημιουργός του τον οποίο πλησιάζει και απομακρύνει ξαφνικά, κόβοντάς μας την ανάσα.
Το τελείωμά του με βρίσκει με ένα μουδιασμένο μειδίαμα στα χείλη και με την καρδιά να σκέφτεται την Αγάπη που με την παρουσία, αλλά κυρίως με την απουσία της είναι τα πρωτόλεια ειπωμένα εν αρχή....
Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια της ζωής του Βίτο και έχω επίσης την έντονη επιθυμία να επισκεφτώ τα Βασιλικά Κτήματα για να νιώσω την ενέργεια του χώρου και τα φαντάσματα που μου έκαναν συντροφιά για παραπάνω από 300 σελίδες...
Συγχαρητήρια για το υπέροχο ταξίδεμα Παναγιώτη Δεληγιάννη.
ΦΜ 28/7/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...