ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΜΕ ΚΟΜΠΙΝΕΖΟΝ

Προσεκτικά στις μύτες έμαθα για χρόνια να περπατώ, όχι από ναρκισσισμό, τάχα πως θα 'μοιαζα έτσι με μπαλαρίνα, μα τα βήματά μου ευλαβικά έπρεπε ένα προς ένα να μετρώ. Γεννήθηκα δίπλα σε νάρκες αφοπλισμένες.

Με σκούπα και φαράσι κάτω απ’ τη ματωμένη μου ποδιά, καθάριζα μπάζα και σάρκες απ’ τη σκόνη.

Ακούραστος στρατιώτης ήμουν με κομπινεζόν, κι ας έκλαιγα τις νύχτες σα γυναικούλα.

Το ναρκοπέδιο από τα λάθη χρεώθηκα πριν χρόνια εγώ να υπερασπιστώ.

Καθήκον σου, πρόλαβες και γέννησες παιδιά, ψιθύριζε αυταρχικά τις μέρες η συνείδησή μου.

Χαιρέκακα με παρηγορούσαν τις νύχτες οι δικές μου επιλογές, χτυπώντας με φιλικά κάθε τόσο στην πονεμένη πλάτη.

Συμφωνούσε σκύβοντας το βλέμμα στη μάνα γη, μαστίγια ένιωθα τα χάδια της παρηγοριάς μου.

Όλες οι αποφάσεις ήταν που πήρα στη ζωή και μάλιστα απόλυτα συμβατές με την ηθική μου.

Καμιά φορά ήθελα ν' αρχίσω να ουρλιάζω και φωναχτά, τις επιλογές μου σκεφτόμουν πως θα πληγώσω άμα ξεκινήσω.

Σε φαύλο κύκλο έμαθαν να χορεύουν αρμονικά, καθήκον και μίσος σφιχταγκαλιασμένα.

Πεισμώνω, σφίγγω τα δόντια και δίνω εντολή. Τα μάτια να κοιτούν μόνο μπροστά, χρόνο δεν έχω άλλο να χασομερήσω. Τον επόμενο χαμό τρέχω πρόθυμα να εξαφανίσω.

- Μια επιείκεια χρωστάμε χριστιανική 

στων ονείρων μας τους βομβιστές και ας τους μισούμε, 

διαμελισμένοι θα συνεχίσουν έτσι κι αλλιώς να περπατούν

κουτσαίνοντας θα ζουν πάντα μπροστά μας –

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-3-2016

ΠΟΙΗΣΗ

Η Ποίηση είναι τα ερωτευμένα δάχτυλα του τυφλού που

ψηλαφίζουν με κομμένη την ανάσα τις ψυχές των ανθρώπων.....

Μαρία Φουσταλιεράκη  21-3-2016

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ερασιτέχνη άνθρωπο κάποτε με γέννησαν

ολόκληρη ζωή έπρεπε να κατακτήσω

ιερό δικαίωμα για να' χω να βαφτιστώ

σε επαγγελματία να χρίσω τον εαυτό μου

Εκεί στο νεκροκρέβατό μου θα αγαλλιάσω

από άνθρωπος σε Αθάνατος θα μεταμορφωθώ

δακρύζοντας θ' αγαπήσουν τις ατέλειές μου όλοι

νέο όνομα χωρίς κόπο στην ψυχή μου θα χαράξουν

μάρμαρο για χάρη τους θα γίνει κατάλευκο και μαλακό...

-Τέλειοι και γυμνοί ήρθαμε στον κόσμο

μα ρούχα αλλεργικά μας φόρεσαν στην καλοσύνη-

Μαρία Φουσταλιεράκη 17/3/2016

ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Κάποτε με θλίψη στέκονται σύννεφα μοναξιάς

τα κοσμικά μάτια θολώνουν χωρίς να θέλουν

ατελές σώμα σκαρφαλώνεις έρημο, μοναχικό

αδέρφια ψάχνεις σε ώμους για ν' ακουμπήσεις

Οι μορφές που αποζητά ο νους και χαμογελά

αυτές είναι που πρέπει μαζί τους να γεράσεις...

- Οι άνθρωποι που έχουν ανεμοδούριο στην καρδιά

με μια ματιά γνωρίζονται ανάμεσα σε χιλιάδες-

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-3-2016

ΠΡΟΘΥΜΑ ΜΑΘΕ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

Πάρε το πιο κοφτερό μαχαίρι που θα βρεις

κρυμμένο είναι στο βαλιτσάκι της ανάγκης

ρυθμικά ξεκίνα την πανάρχαιά σου προσευχή

βαθιά χάραξε σύμβολο ελεύθερης αυταπάτης

Ζήτα ευλογία απ' το ζωοφόρο αίμα που κυλά

προσκύνησε μήτρες που πρόθυμα σε γεννάνε

άστο ελεύθερα μέσα στ’ αλεύρι κόκκινο να κυλά

με την πληγωμένη φυλακή τώρα συμφιλιώσου

Ακούραστα δούλεψε, μετέτρεψε ιδέες σε ψωμί

στα γόνατα πέσε, μοσχοβολάει ψημένο το ζυμάρι

μπουκιές χωρίς μέτρο κόψε με τα μάτια σφαλιστά

με χαμόγελο για στόμα ικέτεψε πάλι να πεθάνεις

-Πέθανε όσες φορές και αν χρειαστεί,

κατάφερες ανάγκη να ταΐσεις με πραγματική Αγάπη-

ΦΜ 10-3-2016

ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

                                                         Andrew Gonzalez

Σε χρόνια άγουρα, όμορφα, μα νεαρής περίπλοκα εφηβικά

στου ύπνου μου των μυστικών περασμάτων τα μύρια πάθη

ήθελα την ύψιστη τιμή να έχω απ’ τη Μάνα Γη να μυηθώ

και το μυστήριο τί είναι ΓΥΝΑΙΚΑ ν’ ανακαλύψω δίχως λάθη

Παρέλαση μου έδειξε κάποιο τυχαίο βράδυ φαντασμαγορική,

ψιθύρισε, δες κάποιους ρόλους και πτυχές που θα συναντήσεις,

το φύλο που είχες την τύχη να γεννηθείς ήταν και είναι μαγεμένο

σε προσμονής άρτιο κορμί τάχτηκες κι εσύ πιστά να υπηρετήσεις

Πρώτη σειρά, ομάδα ρυθμικής γυμναστικής δειλά ξεπρόβαλε

νεαρές δεσποινίδες  ψάχνουν με αγωνία ρόλο να ρυθμίσουν

περίπλοκα εργοστάσια κουβαλούν και έκρυθμων ορμονών

τα ερωτικά γρανάζια παρατηρούν με δέος και πειραματίζουν

Νέες γυναίκες, ντυμένες προσμονή, από πίσω ακολουθούν

ένα πάτημα σ’ ενήλικη ζωή και άλλο σ’ αγνότητα κολλημένο

βουβά καρδιοχτυπήματα τ’ ονειρεμένο τους μέλλον αγνοούν

τα πρώτα ερωτικά πάθη με ίσα λάθη είναι τέλεια μοιρασμένο

Μητρότητα με καμάρι στην πίσω σειρά με καρτερία υπομένει

παιδικό όνειρο, όταν χάιδευε κούκλες, ψεύτικα όμορφα μωρά

ζεστό χέρι ιδανικού συντρόφου με υπερηφάνεια το κρατάει

λάμπει το πανέμορφο πρόσωπό μέσα σ’ ευτυχίας σιγουριά

Προτελευταία σειρά περνούν πανέμορφες οι ώριμες Γυναίκες

υπερήφανα γνωρίζουν, έχουν από χρόνια στην ουσία μυηθεί

κρυμμένο εαυτό με προθυμία συνεχίζουν ν’ αποκαλύπτουν

όλο τον κόσμο με φλογερή ματιά ξέρουν πως να εκστασιάζουν

Πίσω από τις σειρές, δειλά, παρέλασαν οι άγιες γυναίκες πόρνες
κρατούσαν κρύα αγκαλιά με ψευδαισθήσεις, έρωτα και πάθη

θέλοντας να μην τραβήξουν επάνω τους παρθενική ματιά

φόρο τιμής αποτείνουν, αθώα βήματα σε ένοχα μυστικά και λάθη

 ΦΜ 8/3/2016

ΕΙΔΟΜΕΝΗ - ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Ειδομένη – Πρώτη μέρα της Άνοιξης – 22:00

Ντρέπομαι ρε γαμώτο.

Ντρέπομαι που λογίζομαι άνθρωπος νοήμων και μορφωμένος και ζει στον αιώνα της τεχνολογικής προόδου.

Ντρέπομαι που άπλωνα το χέρι να δώσω ένα κόκκο ρυζιού σε ένα πεινασμένο παιδί και αυτό αντί να με μουντζώσει, μου’ λεγε χίλιες φορές ευχαριστώ.

Ντρέπομαι που η ετοιμόγεννη μάνα με κοιτούσε με ένα χαμόγελο απόγνωσης επειδή δε μπορούσε να συνεννοηθεί σε καμιά άλλη γλώσσα, παρά αυτή της απελπισίας.

Ντρέπομαι που το 7χρονο αγοράκι με νοήματα με τραβούσε απ’ το μανίκι για να με πάει στη μαμά του που κρατούσε το μωρό αδερφάκι του στην αγκαλιά.

Ντρέπομαι για το νεαρό άντρα που ζητούσε τροφή και του εξηγούσα με συγνώμες πως έχω μόνο για βρέφη και για να μη με κάνει να αισθάνομαι άσχημα, κουκούβιζε στο χώμα γελώντας και μου έλεγε πως είναι και αυτός μωρό.

Ντρέπομαι για τους μορφωμένους νεαρούς που μου έλεγαν πως προνόησαν να πάρουν μαζί τους φάρμακα, αλλά τους τελείωσαν.

Δεν ξέρω πια για τί να πρωτοντραπώ.

Κάθε φορά που μου έλεγαν ευχαριστώ εγώ ένιωθα να με χαστουκίζει η συνείδησή μου και παρακαλούσα το Θεό να κοιτάξει λίγο χαμηλά.

Είμαι η Μαρία. Μέχρι σήμερα πίστευα πως είμαι δυνατός άνθρωπος γιατί μεγάλωσα 3 παιδιά μόνη μου, τα γέννησα χωρίς επισκληρίδιο, τελείως φυσιολογικά και ούτε μισό βογγητό δε βγήκε απ’ τα χείλη μου.

Απ’ την Ειδομένη ως τη Θεσσαλονίκη δε σταμάτησα να κλαίω.

Όχι γι’ αυτούς τους ανθρώπους που κοιμούνται, ζουν, τρέφονται σαν να είναι ζώα, αλλά για όλους εμάς τους ευρωπαίους, τους πολιτισμένους, τους διανοούμενους……

 Συνοδοιπόροι μου ο Διονύσης, ο Μάκης, ο Λάζαρος, η Εβελίνα και οι φίλοι που μου έδωσαν τρόφιμα. Σας ευχαριστώ όλους.

1 Μαρτίου 2016