ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΒΡΩ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Σήμερα θα βρω το θάρρος να το κάνω, ξέρω πως καιρό τώρα το αναβάλω, αλλά τα περιθώρια στένεψαν. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να γράψω αυτό το γράμμα, αλλά πρέπει να το κάνω. Χρόνια τώρα το οφείλω πρώτα σε σένα, και μετά στον εαυτό μου.

Τ' αποφάσισα. Σήμερα θα γράψω το γράμμα που πρέπει να φτάσει επειγόντως στα χέρια σου, έστω και με τόσο μεγάλη καθυστέρηση.

Ο καιρός νομίζω πως είναι υπέροχος. Δε βρέχει, δεν είναι νύχτα, δε φοβάμαι, άρα δε μπορώ να βρω καμιά δικαιολογία για να μην το κάνω.

Βέβαια υπάρχει αυτή η καταχνιά στο δωμάτιο, που μπαίνει και μέσα στις σκέψεις μου χωρίς να το θέλω, αλλά αυτή υπάρχει κάθε μέρα, τη συνήθισα. Σαν κακό συγκάτοικο που φοβάσαι να του μιλήσεις για έξωση.

Πίσω απ' την κουρτίνα άνθισε χθες μια γλάστρα. Τη θεωρούσα πεθαμένη. Δεν ξέρω πώς έγινε. Έχω πολύ καιρό να την ποτίσω. Πολλά που θεωρούσα νεκρά, κόντρα στις στατιστικές και στη συνήθεια, παραμένουν ζωντανά. Σαν τις εικόνες που έχω μέσα στο κεφάλι μου.

Όχι, όχι, δεν πρέπει να ξεκινάει έτσι ένα γράμμα. Όχι τόσο μπερδεμένα. Θα σου προκαλέσει απορίες που δε θα μπορώ να σου λύσω. Ήδη αυτά που πρέπει να σου ομολογήσω, δεν είναι εύκολα.

Τώρα που το σκέφτομαι, έχω ξεπεράσει κατά πολύ τις αντοχές μου μ' αυτή την απόφαση που πήρα͘ να σου γράψω ένα γράμμα καθυστερημένο.

Σκέψου μόνο, πως κάθομαι εδώ και ώρες μπροστά σε μια λευκή σελίδα και την κοιτάζω. Κοιτάζω και το στυλό που έχω ακουμπήσει δίπλα της, αλλά δεν αποφασίζω να τον πάρω στα χέρια μου.

Φοβάμαι πως αν ακουμπήσει τα δάχτυλά μου, θ' αρχίσω να γράφω σαν τρελή. Στο χαρτί και στις δυο πλευρές του, στα έπιπλα, στους τοίχους, παντού, και θα τον αφήσω κάτω μόνο όταν πονέσει το χέρι μου.

Διψάω πολύ, αλλά δεν σηκώνομαι να πιω νερό. Νομίζω πως θα ξεχάσω τί θέλω να σου γράψω αν αλλάξω θέση, γι' αυτό κοιτάζω ακίνητη τόσες ώρες το χαρτί και σκέφτομαι. Πρέπει να χωρέσω σε μια σελίδα όλα όσα έχω να σου πω.

Χθες έσκισα όλα τα τετράδια που είχαν καθαρές σελίδες και μουτζούρωσα όλα τα χαρτιά περιτυλίγματος που βρήκα κρυμμένα στο στρώμα. Για να μη μπω σε πειρασμό και σου γράψω πολλά.

Ο γιατρός επιμένει πως θα νιώσω καλύτερα άμα σου γράψω, πως θα μου κάνει καλό. Επιμένει, κι γω πάντα συμφωνώ και κουνάω το κεφάλι καταφατικά, αλλά στο τέλος δεν το κάνω. Με τρομάζει η σκέψη πως θα νιώσω καλύτερα. Έχω ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις καλύτερα. Είναι μεγάλη αλλαγή αυτή και δεν ξέρω αν μπορώ να την αντιμετωπίσω.

Σήμερα όμως τ' αποφάσισα και είμαι έτοιμη να δεχτώ τις συνέπειες. Φοβάμαι, αλλά θα το κάνω. Θα σου γράψω το γράμμα που θα σου τα εξηγεί όλα. Κυρίως θέλω να σου πω γιατί δεν ήμουν εκεί να σ' αποχαιρετίσω. Δεν είναι πως δεν ήθελα, αλήθεια. Θυμάμαι πως ήθελα να σε δω και να σ' αγκαλιάσω. Δεν έχει σημασία που εσύ έφυγες μόνος σου, χωρίς εμένα. Στ' αλήθεια έφυγες ή μήπως εγώ σ' εγκατέλειψα;

Πολλές φορές οι σκέψεις μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου και δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια.

Μερικές φορές νομίζω πως εγώ είμαι ο φυγάς και πως εσύ έμεινες πίσω να περιμένεις γράμμα.

Ίσως πρέπει να τηλεφωνήσω στο γιατρό και να τον ρωτήσω. Αυτός σίγουρα ξέρει. Όλα τα ξέρει, γιατί θυμάμαι πως του τα έχω πει.

Όχι, δεν είναι καλή ιδέα, δε θα του τηλεφωνήσω, πρέπει να μείνω ακίνητη στη θέση μου μέχρι να τελειώσω το γράμμα σου. Καλύτερα να μην ξέρει πως σήμερα θα σου γράψω γράμμα, μπορεί να μη με πιστέψει όταν του το πω.

Πολλές φορές ως τώρα υποσχέθηκα πως θα το κάνω, μα κάθε φορά αθετώ την υπόσχεσή μου. Δεν το θέλω, μα το κάνω. Ποτέ στη ζωή μου δε θυμάμαι ν’ αθετώ υπόσχεση, εκτός απ' αυτήν.

Παλιά ήμουν διαφορετική. Έμοιαζα με τους άλλους ανθρώπους και ζούσα όπως αυτοί. Τώρα δεν ξέρω καν αν ζω. Ούτε τί μέρα έχουμε σήμερα δεν ξέρω. Την εποχή την υπολογίζω από τα ρούχα που φοράω. Τώρα ας πούμε, πρέπει να είναι άνοιξη ή αρχές φθινοπώρου. Μοιάζουν αυτές οι εποχές μεταξύ τους και τις μπερδεύω.

Δεν κρυώνω, τα παράθυρα είναι όλα κλειστά. Έτσι κι αλλιώς πάντα κλειστά είναι τα παράθυρα στο σπίτι.

Έχουν μαγκώσει και δεν ανοίγουν. Και οι κουρτίνες δεν ανοίγουν, έχουν μαγκώσει κι αυτές, αλλά όταν έχει έξω ήλιο, το φως του περνάει και φτάνει ως στο δωμάτιό μου.

Σήμερα είναι μέρα καθαριότητας. Το ξέχασα. Πρέπει να σκουπίσω τις σκόνες απ’ το πάτωμα πριν αρχίσω να σου γράφω.

Κάθε μέρα σκουπίζω όλο το πάτωμα, αλλά κάθε μέρα, καινούργιες σκόνες έρχονται να μ’ επισκεφθούν.

Μπορεί να φταίει η σκούπα που έχει γεράσει και την ξεγελάνε οι σκόνες, αλλά ποιος φταίει για τα γεράματά του;

Δε με πειράζει που αναγκάζομαι να καθαρίζω κάθε μέρα. Το δωμάτιο είναι μικρό και δε μου παίρνει πάνω από μια ώρα να το σκουπίσω όλο. Όλο το σπίτι είναι μικρό, αλλά δε μπορώ να μπω στα υπόλοιπα δωμάτια. Οι πόρτες είναι κλειδωμένες και κάπου έχω βάλει τα κλειδιά, αλλά ξέχασα πού.

Περίμενε σε παρακαλώ μια ώρα να σκουπίσω το δωμάτιο και μετά θα σου γράψω το γράμμα. Σήμερα το πήρα απόφαση, θα το κάνω, αλήθεια. Να τώρα, αυτή τη στιγμή ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω, αλλά δε μπορώ. Δε μπορώ να συγκεντρωθώ με τόση βρωμιά που βλέπω στο πάτωμα.

Μου αποσπά την προσοχή και είναι πολύ σημαντικά αυτά που πρόκειται να σου γράψω. Καμιά άλλη σκέψη δεν πρέπει να μου αποσπά το μυαλό εκτός από τη μορφή σου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-9-2017