ΤΣΑΛΑΚΩΝΟΥΜΕ Ο, ΤΙ ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΓΑΠΗ

Στα χωράφια με τα στάρια μάθαμε για την αγάπη,

ο έρωτας ανέγγιχτος περίμενε στα ρούχα,

ιδρώναμε, αλλά φέρναμε και κορίτσια στα παιχνίδια,

ως το βράδυ, μούσκεμα γινόταν ρούχα και τσουλούφια.

Αποφόρια των αδερφών προβάραμε κρυφά,

το μπόι σημειώναμε όταν ξημέρωνε στον τοίχο.

Την ενηλικίωση έφερε μια νύχτα μαγική,

το επόμενο πρωί'

φόβο και απόγνωση ήπιαμε στον καφέ μας.

Μάθαμε δαχτυλίδια να φτιάχνουμε με οργασμούς,

μα τσαλακώναμε κρυφά ό,τι μας θύμιζε αγάπη.

Όρκους πατούσαμε υπογράφοντας φωναχτά,

όλοι επίπλαστοι, να ταιριάζουν στις επιλογές μας.

Εσύ θυμάμαι, περίμενες τη ζωή σε μια γωνιά,

επιλογές λουζόσουν που πάντοτε μύριζαν θυμάρι.

Κοστούμι και γραβάτα φοράς τώρα μεταξωτή,

πετυχημένες αποδείξεις της ενήλικης ζωής σου.

Στο γωνιακό γραφείο ποτίζεις λουλούδια πλαστικά,

συμβόλαια με μηδενικά φέρνουν κάθε μέρα να υπογράψεις.

Απόψε,

στη μεγάλη συγχώνευση εταιριών

μελάνη ξεχείλισε το χρυσό στυλό

και σου' βαψε κατακόκκινα τα χέρια.

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-8-2017