Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΙΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΗΦΙΣΟΥ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΝΕΡΟ ΚΙ ΑΛΑΤΙ –
ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΣΙΝΟΥ – ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ – 2018
Απ'
τις πρώτες κι όλας σελίδες του βιβλίου, ανάμεσα στις πυκνές γραμμές και τα
συμπυκνωμένα νοήματα, νιώθει κανείς την οικειότητα και τη θαλπωρή της γνωστής
και αγαπημένης γραφής της Ελένης Στασινού.
Μια
μαγεύτρα της αφήγησης, μια ιέρεια της λογοτεχνίας μάς διηγείται μια ευφάνταστη,
καινούργια ιστορία. Ένα αριστούργημα για απαιτητικούς κυρίως αναγνώστες. Ένα
μυθιστόρημα-ύμνος. Για τη ζωή που δεν είναι ποτέ εύκολη και ούτε αρκετή.
Μια
ιστορία για το νερό και το αλάτι γιατί η ζωή είναι φτιαγμένη απ΄ αυτά τα μαγικά
υλικά.
Μια
ιστορία για τις παλιές αγάπες και το μίσος που καυτηριάζει τις εσωτερικές
πληγές της.
Μια
ιστορία για την παλιά και τη νέα πατρίδα και τη δικαιοσύνη που είναι στρεβλή.
Μια
ιστορία για τις πληγές που αν δεν γειάνουν στην ώρα τους, κακοφορμίζουν και
πονάνε πιο πολύ, ειδικά όσο γερνάνε.
Ένα
βιβλίο για τους καημούς της νιότης και για τους ίδιους κι απαράλλαχτους καημούς
της ωρίμασης.
Ένα
βιβλίο για τη ζωή και για τη δύναμη της αγάπης, την ομορφιά και την τυραννία του
έρωτα.
Όλα
όσα μας καθορίζουν τα βρίσκουμε μπροστά μας αριστοτεχνικά πλεγμένα για να μας
μαγέψουν, να μας ταξιδέψουν, να μας ορμηνέψουν, να μας διαφεντέψουν, να μας
κατατρέξουν και να μας αγαπήσουν ή να μας πονέσουν.
Η αγάπη, η πατρίδα, η δικαιοσύνη, τα νομοταγή αγόρια, οι ρόλοι
και τα ονόματα, οι εφιάλτες και τα σκοτάδια, οι ξένες ενοχές, η γνώση, τα
φρικτά μαθήματα νομιμοφροσύνης, τα παιδιά που τα ‘καναν γενίτσαρους, οι μεγάλες
πανίσχυρες οικογένειες, ο αόρατος και ύπουλος εχθρός, η πατρίδα που
αναμορφώθηκε και ξέχασε πως χρωστά ευγνωμοσύνη στο αλάτι –το μόνο φυσικό
γιατρικό και συντηρητικό-, τα θαυμάσια και δυνατά μυαλά που πήγαν χαμένα γιατί
έστρεψαν το βλέμμα εντός, ενώ με τις ιδέες τους θα μπορούσαν να φτιάξουν μια
καλύτερη γη, η αγάπη της μάνας που είναι πάνω από ιδεολογία, καθήκον και
πατρίδα (μια αγάπη πικρή, αλμυρό γάλα στο στήθος της), η κοίτη του ποταμού που
έχει μνήμη και δεν ξεχνά ούτε συχωρνά, ο έρωτας που κρύβεται παντού ·σε όλα τα χρόνια ·ειδικά στα πέτρινα, ο άνθρωπος που απεχθάνεται τον εαυτό του μια φορά και
αυτόν που χρειάζεται, διπλά, είναι μερικά απ' αυτά.
Ο
πόνος έχει σχήμα, χρώμα και μυρωδιά αλμύρας και η αλμύρα έχει τη μυρωδιά του
φόβου, του έρωτα και της ζωής γιατί από νερό κι αλάτι αποτελείται και ο πόνος και η ζωή.
Ο
άνθρωπος βάζει νερό κι αλάτι στις πληγές του για να τον πονάνε και να του θυμίζουν
το μίσος που νιώθει, γιατί ο πόνος είναι αυτός που κρατάει το μίσος του
ανθρώπου άσβεστο.
Ο
άνθρωπος βάζει νερό κι αλάτι στις αναμνήσεις, στις τύψεις και στους εφιάλτες, στα
βαριά λόγια και στις παλιές έχθρες για να τα ξορκίσει.
Γιατί
το αλάτι είναι η ανοιχτή πληγή, είναι ο εμφύλιος, οι αμαρτίες, το μίσος και η
αδικία.
Γιατί
το νερό είναι η γιατρειά, είναι η νέα πατρίδα, η νέα γενιά, οι Μαινάδες, οι
ιέρειες, τα ξωτικά.
Το
νερό ξεπλένει το αρμυρισμένο χώμα και τη μυρωδιά του θανάτου που κουβαλάει.
Οι
θνητοί είναι τα ζωντανά γράμματα στο τετράδιο του θεού και της ιστορίας και το
αλάτι είναι ο κονδυλοφόρος του, γιατί το αλάτι έχει μνήμη.
«Αμήν
λέγω υμίν», είναι γραμμένο στη μνήμη του αλατιού. Στη σοφία και στη δικαιοσύνη του αλατιού.
Ακόμα
δεν πιστεύω πως διάβασα αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο θηλυκό και ετοιμόγεννο που
γεννοβόλησε τόσο σπουδαίες ιστορίες. Δεν το χωράει ο νους μου πώς κατάφερε η
συγγραφέας να πλέξει αυτό το μοναδικό υφαντό και πώς κατάφερε να οδηγήσει από
το χέρι τον αναγνώστη με δεμένα μάτια χωρίς να φοβηθεί.
Είθε
αυτό το βιβλίο να φωλιάσει σε όλες τις αλμυρές καρδιές.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 29-6-2018
