ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Αν είσαι θεατής που πλήρωσες αδρά για να καθίσεις

πρώτη σειρά βουβός και πέτρινος το έργο για να δεις

της δικής σου έρημης ζωής να απολαύσεις παρωδία

και ερασιτέχνες να βλέπεις πώς παίζουν τους ηθοποιούς

μια συμβουλή έχω μόνο να σου πω:

Δραπέτευσε στου υποβολέα το στασίδι!

Αν ζεις στη μαύρη απομόνωση μιας φυλακής

που κάγκελα έχει για θέα στο παραθύρι

και στο ταβάνι μια σιωπή συννεφιαστή

να συνταιριάζει με της ψυχής τα δεδομένα

αν φτερουγίζει ακόμα έστω και νοερά

σ’ αγάπες κέρινες, ακίνητες στο χρόνο

μια συμβουλή έχω μόνο να σου πω:

Δραπέτευσε και σκάψε το μπετό με τ’ ασημένιο συλλεκτικό σου κουταλάκι!

Αν επιλέγεις το τρεχούμενο νερό για προορισμό

και μια σιωπή να προστατεύει της ζωής το καραβάνι

αν το κλειδί σου πέταξες στου χρόνου το συρτάρι

και ατέρμονα ταξίδια ονειρεύεσαι δίχως τελικό προορισμό

στερώντας στην αλήθεια ένα γενναίο διπλόφαρδο κρεβάτι

μια συμβουλή έχω μόνο να σου πω:

Δραπέτευσε και κάνε τα νούφαρα δικό σου μονοπάτι!

Καμιά άλλη συμβουλή δεν έχω να σου πω

Υπόκλιση σου έκανα ήδη μεγαλειώδη

Ασθμαίνοντας και μ’ αγωνία αποχωρώ

Πίσω από της καρδιάς μου την άλικη κουίντα

ΦΜ 16/8/2015

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ….

Η φράση

που ποτέ δεν ειπώθηκε τόσο γλυκά,

που ποτέ δεν περιείχε περισσότερη αγάπη,

που ποτέ δεν αγκάλιασε με μεγαλύτερη θέρμη,

που ποτέ δεν ειπώθηκε σαν ισχυρότερος όρκος,

που ποτέ δεν στέγνωσε πιο πικρά όνειρα,

που ποτέ δεν φίλησε πιο δροσερό μέτωπο.

Ποτέ χέρια δεν ψηλάφισαν με περισσότερη λατρεία

κάθε εκατοστό του παγωμένου κορμιού

Ποτέ μάτια δεν θόλωσαν από άφατο πόνο          

Ποτέ στόμα δεν ούρλιαξε:

Παιδάκι μου που πας;

Όσο τα άλαλα χείλη της πονεμένης Μάνας μπροστά

από το ανοιχτό φέρετρο του παιδιού της…

ΦΜ 21/8/2015

ΚΑΤΙ ΑΝΔΡΕΣ

                                                  Φωτογραφία: Thanos Stoupas

Κοιτάζω με καμάρι κάτι άνδρες που:

Περπατάνε δίπλα, διστάζουν κατάματα να κοιταχτούν

Ανθρώπους με κεφαλαία έχουν θησαυρό μέσα στην ψυχή

Στέκουν δίπλα μας διάφανοι, πανύψηλοι λεβέντες

Μαχαίρια ματωμένα ακονίζουν σε πεντακάθαρη πληγή

Μιλάνε δίπλα μας σιγανά και με σοφίας βλέμμα

Άλλης εποχής ταπεινότητα να αφοπλίζει τη ματιά

Βροντοφωνάζουν άηχα δίπλα μας τα χθεσινά παλικαράκια

Αντριλίκι και μουστάκια φύτρωσαν μέσα σε μια βραδιά

Από πάστα μπολιασμένης απονιάς, πάντα δακρύζουν σιγανά

Τρέχουν από δίπλα μας να φύγουν τρομαγμένα

Αντικρίζοντας της αδικίας τα πεισματάρικα τρωτά

Πανάκριβη η συγνώμης τους σαν δραπετεύει από καρδιά

Αλλάζουνε τα ρούχα με φυσικότητα, ντυμένοι ρόλοι βιαστικά

Αγόρια χθεσινά, η μοίρα τους τα φόρεσε αποφασιστικά

Πρόθυμα τα απαίδευτα χέρια σύμπαν ν’ αγκαλιάσουν

Την πλάση του γεννήτορα, τα δικά του μονοπάτια τα σκοτεινά

Κλαίνε ξέμακρα και τρομάζουν που είναι γενναίοι

Χωρίς αντάλλαγμα τα δικά τους ιερά και σπάνια φιλιά

Ζουν μια προσμονή ατελείωτη, να έρθει μελλοντικά

Δίκαιη ισορροπία στον κόσμο, άξια για να έχουν περπατησιά

ΦΜ 16/8/2015

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΟΜΜΥΔΑΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

Το βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα «Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ» είναι μια εξαιρετική και καλογραμμένη «κινηματογραφική ιστορία» που ο αναγνώστης την απολαμβάνει σαν να βρίσκεται το σούρουπο σε ένα θερινό σινεμά  ελληνικού νησιού.

Κεντρικοί ήρωες της ιστορία είναι η Αγάπη, η Πατρίδα, οι Άνθρωποι, η Ζωή, οι Αποφάσεις τους, η Μοίρα τους. Οι κόκκινες μπουκαμβίλιες σκορπούν το μεθυστικό τους άρωμα στις μνήμες μας και οι τοπικές λιχουδιές μας γυρνούν πίσω στα ανέμελα παιδικά χρόνια.

Όσοι από εμάς τα έζησαν ανέμελα. Μακριά από τον πόλεμο, το μίσος, τα μυστικά, τις κατάρες, τον πόνο και την τραγική απώλεια. Οι ήρωες του βιβλίου όχι. Ζουν καρέ – καρέ όλα τα παραπάνω, είτε φυσικά είτε μέσα από τις εξιστορήσεις των συγγενών τους. Βιώνουν και πολλά περισσότερα, αλλά ταυτόχρονα εμπλέκονται και σε μια ιστορία αγάπης αγνή, άδολη και προπάντων γενναία.

Η αγάπη για την πατρίδα και τη γυναίκα ανθίζει σε άγουρα κορμιά και σε ηρωϊκές ψυχές και ριζώνει βαθιά μέσα στην ψυχή τους.

Μα η τιμή πάντα θα προηγείται της αγάπης.

Τις αδικίες και το ανάθεμα, το πεπρωμένο φροντίζει να τις αποκαταστήσει την καταλληλότερη στιγμή, εκεί, στον τόπο που γεννήθηκαν και που οι μνήμες ήταν τόσο σκληρές που έπρεπε να εγκαταλείψουν.

Στο δύσκολο σταυροδρόμι των αποφάσεων, οι επιθυμίες, το καθήκον και ο όρκος μπερδεύονται κουβάρι και οι αποφάσεις δεν παίρνονται εύκολα. Η Μοίρα λυτρωτικά επεμβαίνει, αποφασίζει για όλους τους παρόντες και τους μελλοντικούς απογόνους.

Καταραμένοι και ευλογημένοι γίνονται το ίδιο πρόσωπο και θύτες και θύματα αλλάζουν γνώμη όταν ανοίγουν οι διαθήκες της Αγάπης, της Πίστης και της Αφοσίωσης.

Ο Έρωτας πάντα είναι γενναιόδωρος και δίνει μια ύστατη ευκαιρία στην ιστορία του να επαναληφθεί και να διαδραματιστεί με το σωστό τρόπο και τα σωστά πρόσωπα αυτή τη φορά.

Μόνο στη Σπηλιά της Σιωπής λέγεται η εκκωφαντική αλήθεια και ο συγγραφέας στα κινηματογραφικά βραβεία αποσπά την πρωτιά παίρνοντας άξια αυτό του διευθυντή φωτογραφίας και συναισθήματος!

ΦΜ 9/8/2015

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΫΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ - ΜΑΚΗΣ ΡΟΥΣΟΜΑΝΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

Το μυθιστόρημα του Μάκη Ρουσομάνη "ΑΫΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ" όποια εποχή του χρόνου και να το διαβάσει κανείς τον μεταφέρει σε ένα βροχερό χειμώνα και νιώθει τη θαλπωρή από ένα αναμμένο τζάκι. Βρισκόμαστε μάλλον κουλουριασμένοι στην αγαπημένη μας πολυθρόνα και ακούμε σε απολαυστικά χαμηλή ένταση αριστουργήματα κλασσικής μουσικής, διαβάζοντας χαμένοι σε άλλους κόσμους, για μύθους, παραμύθια, για εγκλήματα, για  πάθη και για  έρωτες με την πρώτη ματιά.

Το βιβλίο είναι γραμμένο με την ψυχή και όχι με την πένα του δημιουργού με μια γραφή  που είναι εξαιρετική, άμεση, ενδιαφέρουσα, αβίαστη, ρέουσα, ευγενική και οι διάλογοι του είναι κάτι παραπάνω από ζωντανοί.

Σε όλο το έργο σαν φίλος-αφηγητής μας υποψιάζει για όλα αυτά που μπορεί να συμβούν ή έχουν ήδη συμβεί και μας κλείνει το μάτι στα σημεία που πρέπει να έχουμε αυξημένη την προσοχή μας.

Ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Έρωτας που άλλοτε ζει μέσα στο ζεστό γήινο σώμα του και τρέφεται με  άδολη αγάπη και άλλοτε περιφέρεται σ' ένα διάφανο χωροχρόνο και τρέφεται με αναμνήσεις, δικαιοσύνη και εκδίκηση.

Ο συγγραφέας με ένα σχεδόν μαγικό τρόπο μας μεταφέρει από τη μια εποχή στην άλλη, από το παρόν στο παρελθόν, πατινάροντας με δεξιοτεχνία στον πάγο και φτιάχνοντας σημάδια αγάπης, για να μην χαθούμε.

Οι ήρωες γλιστράνε πατινάροντας πάνω στη ζωή  και για οδηγό τους έχουν το ένστικτο επιβίωσης μα και ένα ανεπτυγμένο αίσθημα ευθύνης και  καθήκοντος, καλοσυνάτο και γενναιόδωρο.

Βλέπουμε ιστορίες ζωής παιγμένες σε γραμμόφωνο και ακριβώς πάνω στους ομόκεντρους κύκλους των πλακών στέκονται ισορροπώντας ξωτικά, νεράιδες,  αερικά,  μυστικά,  πάθη, εγκλήματα και πόνος.

Φύλα και ζωές επαναπροσδιορίζονται. Ασθένειες του έρωτα και της ψυχής ψάχνουν τη γιατρειά τους στα καλιαρντά του πεζοδρομίου μα και στα ύψιστα διαχρονικά αξιώματα.

Ανήλικοι και απροστάτευτοι φυγάδες ζουν ανάμεσα στην πλέμπα υπό την προστασία των άγιων εκπροσώπων και παραδίδουν στους φτωχούς τα κέρδη της ελεημοσύνης που κλέβουν από τον εαυτό τους.

Απίστευτοι αστικοί μύθοι με πρόσγειους αναβιώνουν με τους πρωταγωνιστές τους να έχουν σκορπίσει σε διαφορετικές περιοχές και εποχές, κυνηγημένοι από την ίδια τους τη μοίρα, ενώ το άϋλο αποτύπωμα του καθένα τους έχει ζωγραφιστεί ανεξίτηλα στο κεντημένο με δάκρυα πάπλωμα της προίκας.

Η Αγάπη όταν δε μπορεί να ζήσει με τον άνθρωπο που πραγματικά θέλει και είναι το αιώνιο αυθεντικό της αποτύπωμα, δίνεται αναγκαστικά σε ένα βολικό της  ολόγραμμα που όμως ως επιλογή αποδεικνύεται κακή, αδιάφορη, άχρηστη έως και καταστροφική.

Κάθε ένας άνθρωπος πρέπει να αγαπιέται από αυτόν που του ορίστηκε από τη γέννησή του, διαφορετικά, οτιδήποτε άλλο θα αντιμετωπιστεί από την ειμαρμένη σαν ξενιστής αρχέγονων ασθενειών που θα βλάψουν τον άτυχο αποδέκτη.

Τότε τα πνεύματα αποκτούν πραγματική υλική υπόσταση.

Με ταξίδεψε, με συνεπήρε και με γέμισε αγάπη το βιβλίο  του Μάκη Ρουσομάνη.

6/8/2015

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ - ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Η «Συμφωνία» του Μάριου Καρακατσάνη είναι ένα βιβλίο μυστηρίου/τρόμου αφιερωμένο σε ένα δεύτερο πρόσωπο, σε όλες τις δεύτερες ευκαιρίες που αναζητήσαμε με θάρρος στη ζωή και σε όλες τις δεύτερες ζωές που τολμήσαμε ή δεν τολμήσαμε να ζήσουμε.

Είναι επίσης μια ευφάνταστη ιστορία για ιάσεις πονεμένων ψυχών με πολύτιμα ανταλλάγματα και για αναζητήσεις εσωτερικές και εξωτερικές ενός υπαρκτού, αλλά και ενός κόσμου σκιών που περιβάλλει τους πρωταγωνιστές.

Είναι μια λευκή πιστωμένη επιταγή υποσχέσεων που δόθηκαν εν θερμώ και αθετήθηκαν για μια στιγμή.

Ο μαέστρος-συγγραφέας διευθύνει μια Συμφωνία από μουσικά όργανα με παραμορφωμένες συνειδήσεις και μνήμες τα οποία παίζουν σε δεκάδες παράλληλες πραγματικότητες  μια εκκωφαντική και παράφωνη  σε συχνότητα Σονάτα, αφιερωμένη στο Καλό, στην Κάθαρση και στην  Αγάπη.

Η ικανότητα του συγγραφέα να αποδομεί με φυσικότητα τις αποφάσεις, τα διλλήματα, αλλά και τις ψυχές των ηρώων του και να μας τα προσφέρει με γενναιοδωρία σε ασημένιο δίσκο σαν ευγενικός οικοδεσπότης, είναι μοναδική και φέρει πλέον την προσωπική του σφραγίδα.

Η ανθρώπινη ύπαρξη γίνεται βορά στο αχόρταγο Κακό, αλλά  και το Κακό γίνεται μακάβρια τροφή φωτεινών υπάρξεων, στροβιλισμένα αγκαλιά και τα δύο σε ένα αέναο φαύλο χορό ζωής και θανάτου.

Το μυαλό με οδηγό το ένστικτο συχνά πλησιάζει προς το δρόμο της  κατανόησης και της λύτρωσης και εκεί αγγίζει τις καυτές διαστάσεις μιας εξωπραγματικής φαντασίας.

Ο ανίερος πόνος που προκαλεί η δύναμη της ελεύθερης βούλησης μας οδηγεί σ' ένα Λούνα-Παρκ με εκτυφλωτικά φώτα, καθηλωμένους, χωρίς ζώνες ασφαλείας, μέσα στο τρενάκι του τρόμου, στην πιο επικίνδυνη κορυφή της διαδρομής.

Και εκεί το δίλημμα γίνεται πλέον ξεκάθαρο.

Ή τηρείς μια απλή συμφωνία με ξεκάθαρους όρους για μία και μοναδική φορά γνωρίζοντας τις συνέπειες ή ο Χρόνος διαστέλλεται ανεξέλεγκτα, γίνεται ο ίδιος συνέπειες και ψάχνει με αγωνία τους ξεκάθαρους όρους για να συμμαχήσει μαζί τους και να βρει επιτέλους τη γαλήνη και την ισορροπία.

Το τέλος του βιβλίου σε βρίσκει να αντιλαμβάνεσαι πως οι φωτεινές εναλλαγές που σου τύφλωναν το οπτικό σου πεδίο από την αρχή της ανάγνωσης, προέρχονταν από το καλειδοσκόπιο ενός επίσης ευφάνταστου παιδικού παιχνιδιού.

Ένα εξαιρετικό βιβλίο που σίγουρα θα διαβαστεί απνευστί!

5/8/2015

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΜΥ - ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Τα θρίλερ/βιβλία τρόμου δεν ανήκουν στα αγαπημένα μου είδη λογοτεχνίας έτσι χαίρομαι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον το συγκεκριμένο και λυπάμαι που δεν είχα αποφασίσει να το διαβάσω νωρίτερα δίνοντάς του μια ευκαιρία.

Στο το βιβλίο της ΑΜΥ ένας σύγχρονος παραμυθάς μου διηγήθηκε μία ιστορία τρόμου πιτσιλώντας με, με αίμα στο πρόσωπο και κάνοντας την αναπνοή και την καρδιά μου να σταματήσουν πολλές φορές από την αγωνία.

Με έκανε να δω με γυμνό μάτι, τα εύθραυστα υλικά που είμαστε κατασκευασμένοι οι άνθρωποι. Τα συναισθήματα και πώς τα βιώνουμε όλοι μας μα κυρίως πώς τα διαχειρίζονται εκείνα τα ιδιαίτερα παιδιά που γεννήθηκαν ατελή στα μάτια της επιστήμης και της «κανονικότητας». Δηλαδή σχεδόν όλοι μας.

Έντρομη κρυφοκοιτούσα το διαταραγμένο ψυχισμό της ηρωίδας ακινητοποιημένο πάνω σε ένα μεταλλικό τραπέζι και από πάνω του ένας ικανός χειρουργός να αφαιρεί με ευλάβεια όλους τους μελανούς εισβολείς από τα μπερδεμένα σωθικά της.

Το υποσυνείδητο, το συνειδητό και το θυμικό κινούνται  μπερδεμένα μέσα στο λαβύρινθο του ασφαλές παραμυθένιου σύμπαντος που προσπάθησε να εξασφαλίσει η οικογένεια για το μικρόκοσμό της.

Δυστυχώς αυτό το ιδεατό σύμπαν αποδεικνύεται όχι μόνο χωρίς ικανές προδιαγραφές και δίχτυ ασφαλείας, αλλά τουναντίον, ένα περιβάλλον που με ένα τεράστιο μεγεθυντικό φακό στρέφει προς τα μέσα και φωτίζει ακόμα περισσότερο μια μοναχική ύπαρξη που τρέχει σαν αλλόφρων να ξεφύγει από το δαίμονα κλέφτη-ψυχών.

Μια ψυχή που πονάει, βασανίζει ξένα κορμιά μήπως και ανακουφιστεί.

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας οι πρωταγωνιστές μεταμορφώνονται, χρώμα το χρώμα, από το ονειρικό ροζ της ανακουφιστικής αγκαλιάς, της απόλυτης αγάπης και της αποδοχής,  στο απόλυτο έρεβος της  αγκαλιάς χωρίς άβυσσο γιατί όπως λέει και ο συγγραφέας «Όταν δεν έχουμε επιλογές, φτιάχνουμε τις δικές μας».

Όλα βιώνονται σ’ αυτό το σύμπαν κάπως υπερβολικά και βίαια και έντονα και ακολουθούμε τη φυγή και τη σιωπή που γίνονται πράξεις υπέρτατης αγάπης και ανιδιοτέλειας. Ο απρόσμενος θεϊκός έρωτας σαν από μηχανής Θεός δείχνει στο τέλος μια κάποια ευσπλαχνία σε ένα εαυτό που είναι ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος εχθρός του.

Τελειώνοντας το βιβλίο έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα να υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν εκεί έξω, στο οποίο η ΑΜΥ να είναι ξαπλωμένη και χαμογελαστή με ένα γαλάζιο αρκουδάκι στην αγκαλιά της και ο αγαπημένος της Μάριος ξαπλωμένος δίπλα της να της διαβάζει τρυφερά τη δικής τους υπέροχη ιστορία αγάπης…

Ανυπομονώντας για τη συνέχεια της συγγραφικής σου ικανότητας σ’ ευχαριστώ Μάριε Καρακατσάνη για το υπέροχο βιβλίο που μας χάρισες.

ΦΜ 2/8/2015   

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΒΙΒΛΙΟ Α’ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΥΚΟΦΩΣ

Ξεκίνησα να διαβάσω το βιβλίο «Ο Στόχος» του Παναγιώτη Δεληγιάννη γνωρίζοντας μόνο, από κριτικές άλλων, πως είναι ένας πρωτοεμφανιζόμενος και ταλαντούχος συγγραφέας.

Στις πρώτες σελίδες που διάβασα προβληματίστηκα για το αν θα κατάφερνε να με ταξιδέψει όπως περίμενα στα σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια του φόβου, πιθανόν γιατί είχα ξεκάθαρα υψηλές προσδοκίες από κείνον.

Προχωρώντας την ανάγνωση μου κέντρισε την προσοχή και το ενδιαφέρον η πλοκή και η αβίαστη, εύκολη γραφή του. Με κέρδισε.

Ο Βίτο παρουσιάζεται σαν ένας άνθρωπος έξυπνος, μορφωμένος, ευρηματικός, ιδιόρρυθμος, τολμηρός, αναιδής, περίεργος, με έντονο χιούμορ και αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από ικανός να γίνει πρωταγωνιστής αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Η ιστορία του ξετυλίγεται με κινηματογραφική μαεστρία μπροστά στα μάτια μας και φαντάζει απίθανη μα ρεαλιστική. Τα ιστορικά στοιχεία, οι αναφορές σε πραγματικές και φανταστικές πηγές  που επικαλείται ο συγγραφέας φαντάζουν ιδιαιτέρως πειστικά και οι επιστολές αποτελούν ένα ευφυέστατο εργαλείο στα χέρια του.

Πρωταγωνιστής είναι επίσης η αδρεναλίνη μας που ανεβοκατεβαίνει με ένταση όταν δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν τα πρόσωπα που υπάρχουν στην ιστορία, αλλά και αυτά που υποπτευόμαστε πως δεν  υπάρχουν, είναι οι καλοί ή οι κακοί της υπόθεσης.

Όλα όσα γνωρίζουμε  αμφισβητούνται ένα προς ένα....

Η αγωνία που νιώθουμε για τις γυναίκες που τον περιβάλλουν, αλλά και για τον ίδιο το Βίτο, μοιάζει με ένα δεξιοτεχνικό κρεσέντο υπόγειας μουσικής και σκοτεινών περασμάτων υπό το ημίφως της δάδας και των σταγόνων αίματος πάνω στο χιόνι, στο ευλογημένο φως της αλήθειας του διαχρονικού  Αττικού ουρανού.

Η συνεχής παρουσία του πρωταγωνιστή δεν είναι φορτική για τον αναγνώστη, αλλά αναγκαία του συνύπαρξη. Σε πρώτο πλάνο υπάρχει συνέχεια και φωτίζει αριστοτεχνικά τις μύχιες σκέψεις και τους φόβους του ένας προβολέας που με μαεστρία κατευθύνει ο δημιουργός του τον οποίο πλησιάζει και απομακρύνει ξαφνικά, κόβοντάς μας την ανάσα.

Το τελείωμά του με βρίσκει με ένα μουδιασμένο μειδίαμα στα χείλη και με την καρδιά να σκέφτεται την Αγάπη που με την παρουσία, αλλά κυρίως με την απουσία της είναι τα πρωτόλεια ειπωμένα εν αρχή....

Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια της ζωής του Βίτο και έχω επίσης την έντονη επιθυμία να επισκεφτώ τα Βασιλικά Κτήματα για να νιώσω την ενέργεια του χώρου και τα φαντάσματα που μου έκαναν συντροφιά για παραπάνω από 300 σελίδες...

Συγχαρητήρια για το υπέροχο ταξίδεμα Παναγιώτη Δεληγιάννη.

ΦΜ 28/7/2015