ΟΠΩΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Κοιτούσε αφηρημένη ένα αποτσίγαρο μες στο καθαρό τασάκι. Επίτηδες δεν το είχε σβήσει τελείως.

Της άρεσε να το βλέπει ν' αργοκαίγεται τσαλακωμένο και ηττημένο.

Μέχρι να καεί, μνημόνευε και ένα ανεκπλήρωτό της όνειρο. Το μνημόνευε και το έβριζε. Μετά χαμογελούσε ανακουφισμένη.

Ξεχνούσε τ' όνειρο που χάθηκε και έφτιαχνε ένα καινούριο, στριφτό. Είχε πολλά στο μυαλό της.

Τα φύλαγε σ' ένα πρόχειρο συρτάρι, μπροστά, για να μην τα ξεχνάει.

Δεν της άρεσε να νιώθει αποτυχημένη κάθε φορά που της έφευγε ένα και είχε εφεύρει ένα δίκαιο κατ' αυτήν σύστημα.

Ποτέ δε χρησιμοποιούσε τις ίδιες βρισιές και κατάρες. Φοβόταν πως αν επαναλάμβανε μία, τ' όνειρο που της ξέφυγε θα τη στοίχειωνε να τ' ακολουθεί.

Αυτό δεν το επέτρεπε σε κανέναν. Ούτε στις επιθυμίες της.

Στις βρισιές είχε προτιμήσεις. Σ' αυτές που ξεκινούσαν απ'το γράμμα όμικρον. Όπως τα όνειρα.

Από παλιά την είχε αυτή τη συνήθεια....

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-4-2016