Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΛΙΑ - ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΙΡΗ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Αντιπροσωπευτικότατο δείγμα όχι απλώς γυναικείας λογοτεχνίας, μα λογοτεχνίας της αποπλάνησης και του απόλυτου θηλυκού.

Άριστα δουλεμένοι οι χαρακτήρες, η πλοκή, η ροή γρήγορη και παρόλο το μεγάλο όγκο του βιβλίου ακούραστο στο διάβασμα.

Το συναίσθημα δίνεται σε μικρές γουλιές σε ποτήρι σαμπάνιας όπως ταιριάζουν στα ακριβά χτυποκάρδια.

Η ηρωίδα του βιβλίου, η Λου, μου κέντρισε το ενδιαφέρον από τις πρώτες κι όλας σελίδες.

Τόσο άρτια δομημένη προσωπικότητα και ψυχαναλυμένη είχα χρόνια να συναντήσω σε Έλληνα συγγραφέα.

Ηλιόφωτη και χαρισματική, εξουσιαστική και μεθοδική δε σου αφήνει παρά την επιλογή να την ερωτευτείς κεραυνοβόλα. Αγάπησα τον αυτοκαταστροφικό της χαρακτήρα και λάτρεψα την υψηλή της ενσυναίσθηση, την αποφασιστικότητα, το πείσμα, τη δύναμη και την αναλυτική της σκέψη.

Η μεγαλύτερη δύναμή της είναι πως στα πρώτα βήματα της ζωής της είναι αδύναμη συναισθηματικά και ψυχικά και το έχει αποδεχτεί. Το αναγνωρίζει μέσα της σε κάθε απόφαση, σε κάθε βήμα της ταραγμένης ζωής της.

Τέλεια, άρτια και αψεγάδιαστη όχι ως προς το φυσικό της κάλλος μα επειδή διαθέτει το χάρισμα της αλήθειας απέναντι στον εαυτό της. Μια αλήθεια σκληρή, σαδιστική. Εύκολα σοκάρει αυτούς που δεν τολμούν να κοιτάξουν τον καθρέφτη της προσωπικής τους ενοχής.

Είμαι σχεδόν βέβαιη πως οι περισσότερες γυναίκες θα ήθελαν να μπορούσαν να ζήσουν πολλές ζωές ταυτόχρονα, ώστε μία απ' αυτές να τη ζήσουν αντισυμβατικά, να τη "σπαταλήσουν" ζώντας τον απόλυτο ναρκισσισμό, όπως ακριβώς έζησε η Λου.

Συνεχίζοντας την ανάγνωση αποδείχτηκε πολύ πιο αστραφτερή και ενδιαφέρουσα σιδηρά ύπαρξη απ' όσο είχα υποψιαστεί στην αρχή.

Η απαστράπτουσα, περισσότερο και απ' τα δακρυσμένα της διαμάντια προσωπικότητα και ο δυναμισμός της με έκανε να την αποδέχομαι σα ζωντανή γυναίκα, τόσο που για μέρες έπαυα την ανάγνωση νιώθοντας πως εισβάλλω στη ζωή της ή πως σαν απρόσκλητος επισκέπτης γίνομαι μάρτυρας άνομων συναντήσεων και μηχανορραφιών που έπρεπε να μείνουν κρυφές απ’ όλους.

Προσπαθούσα για μέρες να αποφασίσω εάν από τη γέννησή της είχε ιδιόρρυθμα γονίδια αγάπης και ο τρόπος της ν' αγαπά ήταν τόσο ιδιαίτερος ή αν μέσα της παρέμεινε το πληγωμένο και κακομαθημένο κοριτσάκι του μπαμπά που μόλις φτάνει σε ενήλικο νούμερο ρούχων, "ντύνεται" μεγάλη και συνεχίζει να παίζει μόνη της, γνήσιο μοναχοπαίδι, με ζωντανές όμως κούκλες τώρα.

Η Λου είχε την ευλογία να ζήσει λέφτερη. Η ελευθερία στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει να κάνει με το καλά ή το κακό, με το ηθικό η το ανήθικο, με το ανέντιμο ή το τιμημένο, μα την δέσμευση εντιμότητας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.

Όσο γι΄αυτό η Λου ήταν και με το παραπάνω έντιμη απέναντι στα όνειρα, τις αξίες της. Του ήταν πιστή μέχρι το τέλος. Δεν τον πρόδωσε ποτέ. Δεν υποδύθηκε ποτέ.

Όλοι οι υπόλοιποι γύρω της κομπάρσοι στο σκηνικό της ζωής της. Εκείνη και συγγραφέας, εκείνη και σκηνοθέτης, εκείνη και πρωταγωνίστρια και κομπάρσος. Ακόμα και τα παιδιά της τα οποία τα πλήγωσε και τα πρόδωσε με τον πιο απεχθή τρόπο. Αλλά η ύπαρξή μας μπορεί να οφείλεται στους γεννήτορες γονείς μας, μα η εξέλιξη  είναι μια καθαρά προσωπική απόφαση.

Ακόμα και τότε όμως δεν άλλαξαν τα αισθήματά μου για κείνη, εξακολουθούσα να την αγαπώ και να τη συγχωρώ, ίσως επειδή κανένας άλλος εκτός απ’ την Αμέλια δεν το έκανε για κείνη.

Όμως θα ήθελα να δω τη Λου θεατρική πρωταγωνίστρια, όχι τη φτασμένη και καταξιωμένη ηθοποιό, μα τη γυναίκα-μάνα που στέκεται απέναντι στα παιδιά της και έστω κι αργά, τα ταΐζει στο στόμα σα βρέφη μπουκιά-μπουκιά την αλεσμένη ψυχή της.

Φαντάζομαι τους εσωτερικούς μονολόγους και ανατριχιάζω και σα μάνα και σα γυναίκα.

Νομίζω πως θα της άρεσε κι εκείνης, θα λυτρωνόταν βλέποντας τη συγχώρεση στα μάτια τους.

Κλείνοντας θα’ θελα να πω ότι αν παρομοίαζα το βιβλίο σε ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, αυτό θα ήταν, ένα ιδιωτικό θεωρείο θεάτρου όπου ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο πίνει παγωμένη γαλλική σαμπάνια και παρακολουθεί με τα χρυσά  κιάλια στη σκηνή την οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου "Απάχηδες των Αθηνών"

Χαίρομαι πολύ που γνώρισα το συγγραφικό σου έργο Ρένα και ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο σου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-6-2016