Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ, ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2018

Τα Αστέρια στην άμμο είμαστε εμείς, οι άνθρωποι και ο χαρακτήρας μας ο οποίος διαμορφώνεται από τις περιστάσεις· γιατί κανένας μας δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός.

Τα Αστέρια στην άμμο είναι o μικρόκοσμος των παιδιών και ο μεγαλόκοσμος των ενηλίκων. Είναι το αποτύπωμα των βρεγμένων ποδιών στην άμμο. Είναι το νυχτερινό αεράκι και η χαρμολύπη που ανακατεύει τα μαλλιά και τις ρυτίδες.

Τα Αστέρια στην άμμο είναι τα νεαρά κορίτσια που ονειρεύονται πρίγκιπες, ευτυχία, λευκά γαρύφαλλα και έρωτα, είναι και τα νεαρά αγόρια που ονειρεύονται δόξα, καταξίωση, ακριβά κοστούμια και έρωτα κι εκείνα, μα ο έρωτας έχει το μειονέκτημα να είναι ανυποψίαστος, να είναι ανυπεράσπιστος και ευάλωτος· εύκολη λεία για έναν επιτήδειο.

Ο έρωτας μας κάνει να βλέπουμε μόνο αυτά που λαχταράμε, ν’ ακούμε μόνο αυτά που θέλουμε ν’ ακούσουμε και να καταλαβαίνουμε μόνο τα απολύτως αναγκαία. Μόνο με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται μια δια βίου ζωή μέσα σε πολύχρωμη μπουρμπουλήθρα.

Όμως ο μικρόκοσμος των παιδιών είναι τόσο πολύ διαφορετικός από τον μεγαλόκοσμο των ενηλίκων.

Οι ενήλικες, που θυσίασαν την παιδικότητα στο βωμό του ορθολογισμού, είναι σήμερα οι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους διαπράττοντας τεράστια σφάλματα και εγκλήματα σε φαύλο κύκλο.

Γιατί στον κόσμο των μεγάλων συνυπάρχουν ίντριγκες, ψέματα, μυστικά, διαφθορά, παιχνίδια εξουσίας και γοήτρου, άνθρωποι-μαριονέτες και απατεώνες και Σια.  

Γιατί στον κόσμο των μεγάλων τα κακουργήματα παραγράφονται σε είκοσι χρόνια, ενώ η προδοσία δεν παραγράφεται ποτέ.

Γιατί στον κόσμο των μεγάλων ο πόνος, η ματαίωση και η πίκρα που κληρονόμησαν από τους δικούς τους συγγενείς, κατέχει περίοπτη θέση στη ζωή τους. Είναι ένα παράξενο μίγμα αυτός ο πόνος που μεταλλάσσεται και αλλάζει διαρκώς μορφές: μερικές φορές γίνεται ποτήρι που γεμίζει αλκοόλ ξανά και ξανά γιατί το αλκοόλ μουδιάζει τον πόνο και κοιμίζει την συνείδηση να μην θυμάται, άλλες φορές γίνεται καριέρα και σκληρή δουλειά για να μην μένει ποτέ χρόνος για να τον νιώσει κανείς, και, μερικά αφιλόξενα και κρύα βράδια, μετατρέπεται σε σκύλο που αλυχτάει ως το ξημέρωμα στα βρεγμένα σοκάκια του νησιού. 

Ο σκύλος θα συνεχίσει να αλυχτάει κάθε που βρέχει, μέχρι κάποιος να πληρώσει το τίμημα που δεν είναι άλλο από τη συγχώρεση και την αγάπη.

Και ναι, όλα τα παιδιά δεν είναι τυχερά και όλα τα παιδιά δεν γεννιούνται από γονείς που τα αγαπάνε άδολα, και αυτά τα παιδιά όταν νιώσουν προδομένα, τρέμουν μην μοιάσουν στους γονείς τους μεγαλώνοντας. Και καλά κάνουν και τρέμουν. After all, karma is a bitch.

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-5-2018