ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ

Βαλσαμωμένος αετός κατέχοντας ισορροπία σταθερή

στις μύτες του ονειρεύεται το κατώφλι νέου κόσμου

ταξιδιάρικο βλέμμα στέλνει μακριά σε καινούργια γη

λέξεις δειλές σ’ απρόσωπες σιωπές όλα τα μεταφράζουν

Στα μαρμαρωμένα στήθη ζητά προστασία να κουνηθεί

μισή ζωή να βρει και ν’ αποδράσει μια κατάλληλη ώρα

Οι καρφωμένες μύτες να πετάξουνε τον εκλιπαρούν

πουπουλένια όνειρα τολμούν από καιρό να ζωγραφίζουν

γενναιόδωρα,  χωρίς όρους και σκλαβιάς συναλλαγές 

νοσταλγία μόνο να μυρίζει ζώντας πάντοτε μ' ελευθερία

Θυμάται κάποτε άλλο εγχείρημα που ‘χε αποτολμηθεί

μα κάλπικο ήτανε, κάηκαν τότε όλες οι προσδοκίες 

πεισματικά αρνούνται ως σήμερα επούλωση οι πληγές

αλλιώς στα θαύματα πρέπει ν’ αρχίσουν να πιστεύουν

Βαλσαμωμένα νοήματα από ανάγκη είχαν φτιαχτεί

καμιά ευτυχία δε χαρίζεται με σαφείς οδηγίες χρήσης

όσο αντέχει κάθε οντότητα λέει τάχα αγαπά παντοτινά

από αιώνες όμοια παίζεται σκληρά το ερωτικό παιχνίδι

Κάποτε, σπάνια, γεννιούνται και αετοί ιδεαλιστές

φόβους τρανούς κοιτούν κατάματα και σαρκάζουν

εγώ, φωνάζουν, κυρίαρχος είμαι όλου του καημού

εγώ μονάχα ξέρω τον εαυτό μου με δόλο να νικάω!

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-1-2016