Όλα τα ερωτόλογα που ειπώθηκαν από σένα
πίσω απ’ την εξώπορτα
κούρνιασαν και πεινούν
αναποφάσιστα στέκονται δεν ξέρουν πού να πάνε
λουλουδιασμένη χίμαιρα,
συνήθισαν με τον καιρό
Σιγανά την πόρτα ξεκλειδώνω πάντα όταν φεύγω
με παράξενη λαχτάρα βάζω το κλειδί
σαν γυρνώ
κουτάβια μ’ άτσαλα
παιχνίδια με καλωσορίζουν
λύπηση μου προκαλούν μήπως τα ταΐσω στεναγμό
Άνθρωποι σαν φεύγουν
έρωτας μετά ακολουθεί
φάντασμα γίνεται, ημιπολύτιμο
ενέχυρο αφήνει
το τέλος να στοιχειώνει κάποιες όμορφες στιγμές
για λίγο, μέχρι να πάρει
τη θέση που του πρέπει
τραγουδισμένο πάντοτε στον ξεχασμένο χρόνο
ζωγραφισμένο αέρινα στη δοξασμένη λήθη
μα στη δροσιά της ζωής δεν
αρμόζει να περιμένει
Μαρία Φουσταλιεράκη 9-1-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...