Όποτε έπρεπε σε τάξη να
βάλω
σε ορθή φορά
συναισθήματα και σκέψεις
θυμόμουν την τυφλόμυγα
Τα μάτια έδενα τότε με
μεταξωτό μαντήλι
κι εσύ γέλαγες
Τον εαυτό μου προστάτευα
απ’ τ’ ανύπαρκτα που ‘χα
ανάγκη να δω
Γι’ αυτό μονάχα τυφλή
ξεχώριζα πραγματικότητα
από φαντασία
Οι άνθρωποι πέφτουμε
αθώα θύματα δικών μας
προσδοκιών
Δεν είναι συναισθηματική
δυσλειτουργία αυτό
αναγκαιότητα για ποίηση
στη ζωή μας είναι…
Μαρία Φουσταλιεράκη 4-1-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...