ΦΙΛΟΙ

Φίλοι αντάξιοι της εμπιστοσύνης μας;

Τεράστια κουβέντα φίλε μου...

Εγώ οφείλω στον εαυτό μου να' μαι αντάξια.

Στις επιλογές μου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Οι φίλοι μου μπορούν να με προδώσουν όποτε εκείνοι το επιλέξουν.

Καθόλου δε με αφορά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-4-2016

ΣΒΗΣΜΕΝΗ ΦΩΤΙΑ

Η σβησμένη φωτιά χώνευε τα τελευταία απομεινάρια,

σάπιες πορτοκαλόφλουδες λέρωναν τις στάχτες

και η μυρωδιά μοσχοβολούσε στο πρώτο φως της ημέρας.

Πήρε το μυτερό ξύλο που πρωτύτερα ανακάτευε τα κάρβουνα και το βύθισε βαθύτερα. Η σκέψη μεταφέρθηκε μίλια μακριά.

Ταξίδεψε στο πριν, σε μιαν άλλη φωτιά, χαρούμενη,

με πορτοκάλια ήταν πάλι.

Μόνο που εκείνα τα πορτοκάλια είχαν συνοδέψει πλουσιοπάροχες χαρές και φαγητά.

Πικράθηκαν κι άλλο οι λέξεις μες στο στόμα.

Λευτέρωσε το πυρωμένο ξύλο και το έμπηξε στη γη.

Από παιδί άκουγε τον παππού να διηγείται πως κάθε γη είναι ιερή.

Χαμογέλασε η ρυτιδιασμένη αγάπη μέσα του. Έφτασε η σωστή ώρα να το πει στα εγγόνια.

Ξυπόλυτα πιτσιρίκια βγήκαν πεινασμένα για γάλα απ' τη σκηνή.

Μαρία Φουσταλιεράκη 19-4-2016

ΜΕ ΒΙΑΣΗ

Από παλιά έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα και πολύ

σπάνια άφηνε αμφιβολίες να γεννηθούν παρά δίπλα.

Δεν ήταν ο φόβος που φόβιζε τη σύλληψη να γίνει,

φόβο δεν ήξερε, απλά δεν είχε χρόνο για κουβέντες μαζί του.

Με βιάση ζούσε, με βιάση αναστέναζε και με βιάση έκλεινε τα μάτια

αργά το βράδυ, για να τ' ανοίξει κουρασμένα πριν χαράξει.

Ήθελε να προλαβαίνει, ο χρόνος ήταν πάντα λίγος, άσε που δεν αγαπούσε τα χασομέρια.

Ούτε τις σκόλες και τις γιορτές που ήταν για τους χασομέρηδες.

Με το πρώτο φως της ημέρας έβγαινε έξω.

Έπινε πικρό καφέ και ανακάτευε μουρμουρίζοντας τα χρώματα.

Σήμερα ξύπνησε με όρεξη να φτιάξει ουρανούς.

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-4-2016

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Σε κουρασμένη αγκαλιά σκαρφάλωσε με γενναιότητα

τα δόντια που έλειπαν απ' το μέλλον χαρούμενα γελούσαν

στίχους επικούς σε χαριτωμένα νοήματα τους μετέτρεψε

οι ξένες γλώσσες ανήμπορες ήταν να πουν λόγια τόσο μυστικά

Μια ελιά στη μικρή παλάμη βρήκε αδερφή που' χε χαμένη

στο υγρό μάγουλο ταίριαξε ρυτίδα που αναπαυόταν νωχελικά

Του κορμιού όλα τα σημάδια με ιερότητα τα μέτρησαν

ένα για κάθε δαχτυλάκι που τραγούδαγε ξέγνοιαστο παλιά

Αδίστακτα το κορμάκι κόλλησε ν' ακούσει πόσο αντέχει η καρδιά

το τρεμάμενο χέρι φίλησε γεύση να δει αλλιώτικη αν έχει

Έξι χρόνια ζωής στον πλανήτη την είχαν κάνει ήδη σοφή

- Έξι δάχτυλα ήξερε μόνο να μετράει

και να τα γλύφει μαζί με κάθε ξένη πληγή -

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-4-2016

ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

Άνθρωπος θα λογαριαστείς αν αφήσεις ένα τόσο δα αποτύπωμα για διαθήκη στον κόσμο πριν πεθάνεις.

Όλα τα χαμόγελα που αβίαστα σκόρπισες

Όλες οι καλοσύνες χωρίς αντάλλαγμα που πρόσφερες

Όλες οι παρουσίες την ώρα που σε είχαν ανάγκη

Όλα τ' αυθόρμητα σ' αγαπώ που είπες σε ανθρώπους που πρωτογνώρισες

Όλα τα βλέμματα που άφησες στον ώμο σου να ξεκουραστούν

Όλες οι αγκαλιές που γέμισες με την ανιδιοτελή αγάπη σου

Αυτά και χιλιάδες άλλα, θα φτιάξουν το αποτύπωμα.

Ένα πιστό αντίγραφο θ' αφήσεις πίσω σου.

Το πρωτότυπο θα το κουβαλάς μέσα σου για πάντα

Φουσταλιεράκη Μαρία 11-4-2016

ΟΠΩΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Κοιτούσε αφηρημένη ένα αποτσίγαρο μες στο καθαρό τασάκι. Επίτηδες δεν το είχε σβήσει τελείως.

Της άρεσε να το βλέπει ν' αργοκαίγεται τσαλακωμένο και ηττημένο.

Μέχρι να καεί, μνημόνευε και ένα ανεκπλήρωτό της όνειρο. Το μνημόνευε και το έβριζε. Μετά χαμογελούσε ανακουφισμένη.

Ξεχνούσε τ' όνειρο που χάθηκε και έφτιαχνε ένα καινούριο, στριφτό. Είχε πολλά στο μυαλό της.

Τα φύλαγε σ' ένα πρόχειρο συρτάρι, μπροστά, για να μην τα ξεχνάει.

Δεν της άρεσε να νιώθει αποτυχημένη κάθε φορά που της έφευγε ένα και είχε εφεύρει ένα δίκαιο κατ' αυτήν σύστημα.

Ποτέ δε χρησιμοποιούσε τις ίδιες βρισιές και κατάρες. Φοβόταν πως αν επαναλάμβανε μία, τ' όνειρο που της ξέφυγε θα τη στοίχειωνε να τ' ακολουθεί.

Αυτό δεν το επέτρεπε σε κανέναν. Ούτε στις επιθυμίες της.

Στις βρισιές είχε προτιμήσεις. Σ' αυτές που ξεκινούσαν απ'το γράμμα όμικρον. Όπως τα όνειρα.

Από παλιά την είχε αυτή τη συνήθεια....

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-4-2016

ΛΩΡΙΔΑ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ

Τελετουργικό σε ρυθμό συντροφικότητας

στην πρωινή πάχνη ξεκινά αφιερωμένο

χώρα πάντοτε λαμβάνει μυσταγωγικά

σε απόσταση αναπνοής από ενδεχόμενη ρήξη

Σε πανδαιμόνιο εκκωφαντικό χρωμάτων

κρυφτό παίζουν τα σκανδαλιάρικα σκούρα

και πίσω από γέλια κρυφοκοιτάνε τ' ανοιχτά

Τα πρωινά πρωτόκολλα βάλσαμο στάζουν

πίστη συνεχίζουν να μυρίζουν όλη μέρα,

την ψυχή ολόλευκο σεντόνι απλώνουν

και αφού όμορφα λιαστεί και αεριστεί

γυαλιά ηλίου στα πανάκριβα μάτια φοράει

τα ψηλοτάκουνα με χάρη κρατάει στο χέρι

σα γαλλίδα κοκέτα μέσα σε πόλη σεριανίζει

- Μια λωρίδα ουράνιο τόξου χάνεται απ' τη μέρα

όποτε παραλείπεται η ιεροτελεστία -

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-4-2016

ΜΕΤΡΗΣΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ

Μέτρησα τους φίλους ένα όμορφο δειλινό

να ξέρω θέσεις στην καρδιά για να κρατήσω

Στο πρωινό εγερτήριο φυλώντας σκοπιά

απουσίες αδικαιολόγητες γράφτηκαν όλες

Κρατώντας φανάρια στα χέρια ένα μεσημέρι

φορώντας γυαλιά μυωπικά άσκοπα τριγύριζα

όταν αδέσποτος σκύλος πλησίασε κουνώντας την ουρά

στο πατζάκι με κατούρησε μ' ευχαρίστηση μεγάλη

Σε λεπροκομείο κοιμήθηκα ένα ξημέρωμα

τη μάσκα του ύπνου φόρεσα σ' ετοιμοθάνατο

με δακρυσμένο φιλί της ζωής τον αποχαιρέτησα

Κουράστηκα να μετράω αιώνιες ευγνωμοσύνες

σε μνήμα ξάπλωσα για να μπορέσω να ξαποστάσω

αγάπες κυριακάτικες ονειρευόμουνα για ώρες

ώσπου ο φύλακας μ' έδιωξε πετώντας μου λιβάνια

Το φανάρι έσβησα παρέα με το σκύλο

Τα γυαλιά έθαψα μέσα στα ρούχα που κάψαμε

Γυμνοί γι' άλλο καταφύγιο κινήσαμε παρέα....

- Μέτρησα τους φίλους μου από ανάγκη

σε πόσα μνημόσυνα για ν' αυτοπροσκληθώ

φορώντας τα καλά μου -

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-4-2016

ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Αποστειρωμένα γονίδια με ανιχνευτή ανθρωπιάς

ξέφυγαν με κίνδυνο απ' το εργαστήριο του κόσμου

Σ' ετοιμοθάνατες συνειδήσεις τρύπωναν τα βράδια

σε κορμιά βρώμικου αμνιακού υγρού κολυμπούσαν

σε πλουσιοπάροχα τραπέζια ψίχουλα ζητιάνευαν

Απογοήτευση δεν τ' αποθάρρυνε να σταματήσουν

με τόλμη και θυμό έλιωναν αυτοσχέδια παπούτσια

στασίδι καθαρό έψαχναν με πείσμα να λερώσουν

Η διάρκεια ζωής απ' το εργαστήριο περιορισμένη

ο χρόνος αντίστροφα έτρεχε πριν τα βήματά τους

Ανάσα διψασμένη στάθηκαν κατάκοπα να πάρουν

με το τελευταίο νερό να σώνεται στ' άνυδρα χείλη

Ένα παιδάκι κουρελιάρικο πλησίασε παραξενεμένο

το αθώο του χαμόγελο άρπαξε το άδειο μπουκάλι

πίσω το έφερε τρέχοντας μέχρι πάνω γεμισμένο,

φυλαγμένα είχε τα δάκρυα ελπίδας για το μέλλον...

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-4-2016

ΕΥΚΟΛΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ

Εύκολα κρεβάτια σε πρόσωπα καθρεφτίζονται

και τα έμπειρα μάτια αρπακτικά πώς λάμπουν!

Συμβατές προσδοκίες που φαντάζουν ηθικές

αθέατες κρύβονται μέσα στην ανήθικη κάπνα

Απελπισμένες βαλίτσες κρύβονται στα σκοτεινά

ληγμένες ψάχνουν να εξαργυρώσουν ερωτικές επιταγές.

Η πληθωρική λαγνεία ανανεώνει το θαμπό κραγιόν,

ψεκάζει στα λακάκια των πόθων γνώριμες μυρωδιές,

φορά το σαγηνευτικότερο χαμόγελό της

και με σιγουριά παραμονεύει να δολοφονήσει

τον επόμενο ημερήσιο ευεργέτη της...

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-4-2016

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΙΑΤΗΡΩ ΤΟ ΚΕΦΙ ΜΟΥ

Είχε καιρό να παρατηρήσει το αιδοίο της

όταν είδε μια τρίχα που κάπως ξάνθιζε

στο φως του ήλιου.

Την άγγιξε απαλά για να παρατηρήσει καλύτερα

και είδε με έκπληξη πως δεν ήταν ξανθιά,

αλλά λευκή και απαλή σαν πούπουλο νεοσσού.

Λες να μεταμορφώνομαι σε κότα σιγά σιγά;

Σκέφτηκε παραξενεμένη και έβαλε τα γέλια την ίδια στιγμή.

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-3-2016

ΓΝΩΜΕΣ

Πάντα να επιλέγεις κατά πρόσωπο τη γνώμη σου να λες.

Αν έχεις ιδέα καλοσυνάτη για έναν άνθρωπο και την ακούσει,

θα δεις ένα ουράνιο τόξο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του.

Αν όμως έχεις γνώμη άσκημη, εσύ πάλι να τη λες με πάθος

και να μη διστάζεις.

Το πολύ πολύ να δεις μπροστά σου όλα τα μελανά χρώματα της ψυχής του να τρέχουν πανικόβλητα μακριά του.

Μην απορήσεις.

Αυτά τουλάχιστον έχουν ακόμα ίχνη αξιοπρέπειας και ντρέπονται

ν' αντικρύζονται σε καθαρές κουβέντες.

Στις λάσπες και στα σκουπίδια αυτά τα χρώματα έχουν μεγαλώσει,

μα το σωστό, να ξέρεις, τα κατατρέχει σαν ξαπλώνουν

και βάφουν μαύρα τα κρεβάτια κάθε βράδυ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-3-2016

ΜΗ ΜΟΥ ΖΗΤΑΤΕ

Μη με αναζητάτε μωρέ

όποτε προβλήματα έχετε

που θέτε να σας λύσω

Μη με θυμάστε μόνο

όταν εσείς χρειάζεστε

πρόθυμη καρδιά κι αυτιά να σας ακούσουν

Ερασιτέχνης άνθρωπος γεννήθηκα και γω

που καθημερινά παλεύω

επαγγελματίας μήπως καταφέρω να γίνω

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-3-2016