ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
ΛΙΑ ΖΩΤΟΥ – ΘΟΔΩΡΗΣ
ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Γνώριμη και αγαπημένη
γραφή, με την πένα του θηλυκού να χάνεται μέσα σ’ αυτή του αρσενικού. Μεστή,
άμεση, ζεστή, συγκινητική, γρήγορη, ταξιδιάρικη.
Οι χαρακτήρες είναι
πραγματικοί, δυνατοί και ολοζώντανοι.
Με ευχάριστη έκπληξη στο
πρώτο μέρος του, διαβάζω ένα ιστορικού ενδιαφέροντος κοινωνικό/ερωτικό
μυθιστόρημα με πολύ καλοδουλεμένες πηγές.
Έχω δακρύσει αρκετές φορές
ως τώρα από ευγνωμοσύνη, γιατί βλέπω να μιλά για αγνότητα, αξίες, προκοπή,
ηθική, προξενιά, νοοτροπίες, στάση και τρόπο ζωής γεμάτο από αλληλεγγύη,
ανιδιοτέλεια και αγάπη. Με ένα τρόπο όμως, που μόνο στα παλιότερα χρόνια οι
άνθρωποι ήξεραν να ερμηνεύουν.
Vintage καταστάσεις και
"παλιακές" ίσως για κάποιους μεταμοντέρνους ανθρώπους του σήμερα, που
έχουν αποποιηθεί τις αξίες που προσπάθησαν να μας κληροδοτήσουν με πόνο οι
πρόγονοί μας και που έχουν την αγωνία να είναι super fit και comme il faut στην
εξωτερική επιδερμική τους εμφάνιση, μα το μέσα τους είναι κατά ένα μεγάλο μέρος
συναισθηματικά νεκρό.
Το βιβλίο που διάβασα έχει
επίκεντρό του τον Έρωτα και την Αγάπη.
Την έζησαν οι παππούδες
και αργότερα τα εγγόνια. Ήταν γνήσια, δεν ήταν στείρα, εγωκεντρική και σκληρή
που δε νοιάζεται για τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει η ύπαρξή της στους
άλλους.
Είναι μια αγάπη-σκοπός και
πραγμάτωσης της ύπαρξης του ανθρώπου.
Διαθέτει την τέχνη της
υπομονής, έχει επιμονή, ξέρει να μάχεται, να υποφέρει συνειδητά για το καλό,
ώσπου η ορμητικότητά της να καταλαγιάσει και να φορέσει τα άσπρα μαλλιά της
γαλήνης στα κεφάλια τους.
Σέβονται το χώμα και τη γη
που τρέφονται οι ήρωες και το αμπέλι που καλλιεργούν, είναι συνώνυμο με την
ίδια τη Ζωή.
Αν δε διαθέτει την αρετή
της υπομονής, της εντιμότητας, του μόχθου, της πίστης, της επιμονής και της
αγάπης δίχως όρους, δε θα καρποφορήσει κατά πως της αξίζει, ώστε όλο και
περισσότεροι να γευτούν τους ευλογημένους καρπούς της.
Οι ήρωες πάντα προχωρούν,
χωρίς αναπαμό. Άλλοτε με το κεφάλι κατεβασμένο από ενοχή και άλλοτε σηκωμένο,
πονεμένο μα περήφανο.
Αγωνιούν, παίρνουν ρίσκα,
αποφασίζουν, δικαιώνονται, επαναπροσδιορίζονται και αγωνίζονται για τα ιδανικά
τους.
Ο έρωτας, πάντα καταλύτης,
περιμένει υπομονετικά να τους σώσει πριν από τα τελευταία βήματα της πτώσης,
αφού τόλμησαν να τον χρησιμοποιήσουν σαν εφαλτήριο για την πραγματοποίηση
ανίερων καταπιεσμένων παιδικών τραυμάτων και απωθημένων.
Η προσωπική ευτυχία του
ατόμου είναι κύριο μέλημα και στόχος. Το αν θ’ ακολουθήσει όμως το δρόμο της
αρετής ή το δρόμο της εξαπάτησης του εαυτού του, θα καθοριστεί από το
χαρακτήρα, τις διδαχές που έχει κληρονομήσει και από τις καταβολές του.
Στο τέλος δεν έχει καμιά
σημασία η διαδρομή. Το ζητούμενο επιτυγχάνεται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Είτε σκορπώντας ευτυχία
και ροδοπέταλα, είτε δυστυχία και πληγές.
Τότε, ο έρωτας, αντί να
είναι ζωοφόρος και πηγή ευτυχίας, παρασύρει, κακοποιώντας ρομαντικές και
εύθραυστες αθωότητες.
Όταν η επιτυχία και η
δόξα, και όχι το ευλογημένο κρασί, μεθούν το δημιουργό, τα αποτελέσματα είναι
καταστροφικά.
Μαζί με τον αγώνα του
κρασιού και τα μυστικά της παρασκευής του, ένα βάζο με γλυκό τριαντάφυλλο
φυλάσσεται ευλαβικά στο ντουλάπι, αντί για την ευχή της μάνας.
Με φειδωλές και μετρημένες
μπουκιές καταναλώνεται. Με την αγωνία να μην τελειώσει σύντομα και βαφτεί
κόκκινο το κατάλευκο της αρετής νυχτικό.
Η συνείδηση, αθέατη,
γίνεται ο άγρυπνος φρουρός της άδολης κληρονομημένης ευτυχίας. Αγάπη και
καλοσύνη. Η μυστική διαθήκη.
Η γραφή της Λίας και του
Θοδωρή είναι σαν το Κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι στο πατρικό μας σπίτι.
Ακόμα και αν μπαίνοντας,
μυρίσεις τα καλούδια που σου έχει ετοιμάσει -πάντα φροντίζει να φτιάχνει τα
αγαπημένα σου η μαμά-, εξακολουθείς να νιώθεις την έκπληξη της πρώτης φοράς,
τότε που τα πρωτογεύτηκες όταν ήσουν παιδί.
Έχει αποτυπωθεί για πάντα
στη μνήμη σαν μια εύγευστη θαλπωρή που την περιμένεις με λαχτάρα.
Ειδικά όταν στο τέλος σου
σερβίρει επιτέλους το αγαπημένο γλυκό τριαντάφυλλο.
Θερμά συγχαρητήρια για το
υπέροχο βιβλίο που γράψατε!
Μαρία Φουσταλιεράκη
13-6-2016
