ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΟ

Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε όπως σας κάνει κέφι, λόγω τιμής!
Μα δε μπορείτε να με αποκαλείτε  με το πραγματικό μου όνομα.
Όχι τουλάχιστον μέχρι ν’ ακούσετε την ιστορία μου!

Εγώ που λέτε, στην πραγματικότητα, είμαι ένας παράνομος του ληξιαρχείου.

Γιατί  τα’ όνομά μου το’ κλεψα ως όφειλα.

Επειδή εμένα δε μου έδωσαν όνομα και επίθετο με τη πανάρχαια μέθοδο της κληροδότησης απ’ τους γονείς προς το νεογέννητο βρέφος.
Εγώ, μόνος μου διάλεξα το όνομα και τον εαυτό μου.
Πώς έγινε αυτό και γιατί;

Γιατί πολύ απλά, δεν ήξερε κανείς να μου πει ποιος ήμουν.

Αργότερα όταν μεγάλωσα κι άρχισα να έχω απορίες και αναπάντητα ερωτηματικά, όταν τα κατάλαβα όλα δηλαδή, έβαλα σ' εφαρμογή το σχέδιό μου.

Για πολλά χρόνια όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, αναφερόμουν σε μένα, από μέσα μου στις αρχές, σα να ήμουν προϊόν κι όχι άνθρωπος.
Σα να ήμουν ένα πανάκριβο αλήθεια προϊόν.  Έλεγα “αυτό” όταν μιλούσα για τον εαυτό μου και όχι εγώ, ή αυτός.

Γιατί δεν ήμουν, δεν ένιωθα άνθρωπος ή γήινο ον καθώς μεγάλωνα, γιατί βλέπετε εμένα μου έλειπαν οι ανθρώπινες καταβολές που έχετε οι περισσότεροι.

Μιλάω για τις καταβολές από παππούδες και προπαππούδες. Αυτούς που λένε συνέχεια ιστορίες στα εγγόνια τους που λατρεύουν.
Μιλώ για τις καταβολές και από τις γιαγιάδες και προγιαγιάδες που όμως εγώ δε θυμάμαι, γιατί δεν τις γνώρισα ποτέ.
Δεν ξέρω καν αν έχουν  μυρωδιές κουζίνας και απορρυπαντικών στα ροζιασμένα χέρια τους.

Δεν ξέρω καν αν οι παππούδες περπατούν μόνοι τους ή με τη βοήθεια μπαστουνιού.

Όταν πήγαινα σχολείο συνέχεια άκουγα απ’ τ’ άλλα παιδιά για τις  μνήμες τους απ’ τα ατελείωτα οικογενειακά τραπεζώματα των γιορτών.
Όλοι έφερναν δώρα σ’ όλα τα παιδιά. Τα αγκάλιαζαν και τα φιλούσαν ζουλώντας τους τα μάγουλα και τα έσφιγγαν στην αγκαλιά τους κοντεύοντας να τα σκάσουν.

Οι θείοι και οι θείες, συνέχεια τα έφτυναν για να μην τ’ αβασκάνουν τόσο όμορφα που τα έβλεπαν. Επειδή τα αγαπούσαν πολύ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ (απόσπασμα)

Κάθισε ανακούρκουδα στο πάτωμα, έβαλε το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια και με τα δυο χέρια τύλιξε αγκαλιά το κορμί της που σπάραζε. Ήχος όμως δεν έβγαινε στον αέρα.

Κουνιόταν ρυθμικά μπρος και πίσω και το κλάμα ακουγόταν σαν κελαριστό μουρμουρητό.

Σε κάθε μπρος, τα χείλη, άηχα επαναλάμβαναν τη φράση, παιδί μου, σταλάζοντας μέσα της τη λιγοστή δύναμη που της έμεινε.

Σε κάθε πίσω, τα σφαλιστά μάτια άνοιγαν κι εκλιπαρούσαν για συγχώρεση.

Πέρασαν ώρες και ώρες, μα εκείνη δεν είχε αλλάξει θέση. Οι φυσικές της ανάγκες είχαν πέσει από καιρό σε λήθαργο.

Δεν πεινούσε, δεν διψούσε, δε χρειαζόταν να επισκεφθεί το μπάνιο.
Όσο για τον ύπνο, είχε χάσει την αίσθηση του πραγματικότητας.
Και ξύπνια και κοιμισμένη, ο πόνος της έσχιζε στα δυο την καρδιά.

Στο σπίτι επικρατούσε ησυχία εκείνη την ώρα. Είχε κατεβάσει το γενικό διακόπτη του ρεύματος, είχε απενεργοποιήσει τα κινητά τηλέφωνα και είχε βγάλει απ’ την πρίζα το σταθερό.

Τα σφαλισμένα ως κάτω πατζούρια σ’ όλο το σπίτι, δήλωναν πως οι ένοικοί του απουσίαζαν.

Στο τέρμα του δρόμου βρισκόταν το σπίτι τους, εκείνη, ο μοναχογιός της κι ο αγώνας του για να ζήσει.

Ήξερε απ’ την ώρα που της το είχε ζητήσει, πως θα’ βρισκε τη δύναμη να το κάνει.

Είχε κοιλοπονέσει πολύ όταν τον γέννησε. Τον Άγγελό της. Ακριβώς όπως πονούσε σήμερα κι εκείνος.

Τότε εκείνη πονούσε στο κορμί. Τώρα εκείνος πονούσε και στην ψυχή.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ‘ρθει στη ζωή και πόσο θα κρατήσει γι’ αυτό την καλημέρα να τη λες με βιάση κοιτώντας τον ήλιο κατάματα, ενώ την καληνύχτα αργόσυρτα και μέσα σε σφιχτές αγκαλιές απ’ αυτές που σε ξημερώνουν…..

Μερικές φορές, εντελώς ξαφνικά και χωρίς προφανή λόγο, δε μας ταιριάζει πλέον κάτι που μέχρι χθες μας βόλευε αφάνταστα πολύ.

Έναυσμα γι’ αυτή τη σκέψη ήταν τα χαρτάκια από τα στριφτά τσιγάρα.

Για πολλούς μήνες τα μαύρα χαρτάκια Mια χαρά με βόλευαν, ώσπου μια μέρα, στρίβοντας το πρώτο απολαυστικό τσιγάρο της ημέρας, μου φάνηκε ξαφνικά παράταιρο στα δάχτυλά μου.

Μου φάνηκε ένα ξένο και χοντροκομμένο χαρτάκι που καταπίεζε το λεπτεπίλεπτο καπνό, αντί να τον περιβάλλει στοργικά κι ανάλαφρα για ν’ αναδείξει την άριστη ποιότητά του.

Κάπως έτσι σκέφτηκα πως λειτουργούν οι σχέσεις και οι συνήθειές μας μέσα σ’ αυτές.

Μας ταιριάζουν γάντι μέχρι να ξυπνήσουμε μια μέρα και να μη μας ταιριάζουν καθόλου. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι.

Μπορεί κάτι ν’ αλλάζει γιατί ήρθε η ώρα να πάει παρακάτω.

Μπορεί ένα συναίσθημα να έχει ξεπεραστεί και να μην μας αρκεί πλέον για να ‘μαστε ευτυχισμένοι

Μπορεί ένας άνθρωπος να μη χωράει πια στον κόσμο μας ή εμείς στο δικό του.

Μπορεί μια σχέση να έχει δώσει ό,τι ήταν να δώσει και να τη συντηρούμε τιμής ένεκεν ή ακόμα χειρότερα, από λύπηση.

Μπορεί εμείς να εξελισσόμαστε με ρυθμούς που να μη μπορούν ν’ ακολουθήσουν οι γύρω μας.

Σε κάθε περίπτωση όμως, για ό,τι δε μας βολεύει πλέον, καλά θα κάνουμε να το αφουγκραστούμε με σεβασμό και σοβαρότητα.

ΜΕΓΑ ΠΡΟΣΟΝ

                                               (ART - Amanda Charchian — H E I S T)

Τα θηλυκά από φύση είναι υπερ-βολικά

βολικά να περιμένουν τη συμφορά

βολικά να παρακαλάνε τα θαύματα

Υπέρ και προσόν μέγα

η μήτρα και η μοναξιά

Φωλιά εναπόθεσης φύτρας

σπηλιά ασκύλευτων θησαυρών

Υπερβολικές αντιδράσεις όταν φανούν

άγγιγμα γυναικείο μέσα τους κρύβουν

κι ας φορούν απ' όταν γεννήθηκαν

το κορμί του κυρίαρχου αρσενικού

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-11-2016

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕ ΧΑΘΗΚΑ ΚΙ ΓΩ

Δε φταίνε πάντα τα παπούτσια

μπερδεμένα ίχνη αν ακολουθούν

χιλιοπερπατημένες διαδρομές

αέναους κύκλους αν μετατρέπουν

Φταίνε οι σόλες που δεν τολμούν

από παλιά μονοπάτια να ξεστρατίσουν

Φταίνε οι σκέψεις όταν λένε ψευτιές

και φόβο κοιμίζουν στην αγκαλιά τους

Οι νέες διαδρομές ευτυχώς το δρόμο μαλάκωσαν

δυνάμωσαν με τη σειρά τους κι οι αντοχές

για να μη χαθεί η θέληση στη σιωπή

για να μη χαθεί η ανάσα στο σκοτάδι

για να μη χαθεί η αγάπη στην παγωνιά

Ευτυχώς που δε χάθηκα κι γω

τολμηρή στολή όταν κατάσαρκα φόρεσα

και στον καθρέφτη κρυφά κοίταξα

τον εαυτό μου να χαμογελά στο μέλλον

Για να γεννηθεί το νέο

πρέπει να πεθάνει το παλιό

--------- κανόνας ----------

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-10-2016

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

Αν αναρωτιέσαι όπως εγώ

ποια κινηματογραφική εικόνα

θα κρατήσω στο μυαλό μου

για να τιμήσω άξια ένα τέλος

φαντάσου το σκηνικό

ένα μισοφαγωμένο κομμάτι ανανά

ένα παγάκι που δεν πρόλαβε να λιώσει

κι ένα μισοσβησμένο τσιγάρο στο τασάκι

που θα καπνίζει για καιρό

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-10-2016

ΣΤΟ ΣΑΚΙΔΙΟ ΦΥΛΑΓΕΣ ΕΝΑ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ ΓΙΑ ΩΡΑ ΑΝΑΓΚΗΣ

Θυμάμαι τότε που σε τρέλαινα στις ερωτήσεις. Κάθε απάντηση, έστω και μασημένη, αντί να με διαφωτίζει, με μπέρδευε χειρότερα και μου γεννούσε συνεχώς καινούριες.

Δε μου έβαζε τα ερωτηματικά η περιέργεια στο στόμα. Καθόλου.

Η αγωνία να καταλάβω εσένα και τον παράξενο κόσμο που διάλεξες για να ζεις, στον τοίχο σ' έστηνε σε απόσταση αναπνοής.

Γυμνό, χωρίς μαντήλι στα μάτια. Δεν το χρειαζόσουν, έλεγες.

Είχες κάτι σπασμένα γυαλιά που έβλεπαν τον κόσμο μικρό και ασήμαντο.

Στο σακίδιό σου φύλαγες για ώρα ανάγκης ένα καλειδοσκόπιο.

Ό,τι και να γινόταν, όσο χαρούμενος ή δυστυχισμένος κι αν ήσουν, είχες βρει τον τρόπο να φεύγεις απ' την πραγματική ζωή.

Χαρταετός γινόσουν με μια ουρά μακριά που σερνόταν στο έδαφος.

Στο πέρασμά της σκόνη δεν ήταν ικανή να σηκώσει και ν' αναγκάσει τα σκυμμένα κεφάλια να στραφούν στον ουρανό, μα κάποτε σε πέτρες και σκουπίδια μπερδευόταν.

Κοβόταν καμιά φορά κι όλας, αλλά εσύ ήσουν ψηλά και δεν μπορούσες να το δεις.

Την πρώτη φορά που συνέβη, έτρεξα με τα σύνεργα ραπτικής και μπάλωσα όπως-όπως το σκισμένο κομμάτι της ουράς.

Ένιωσα ικανή βλέποντας το αποτέλεσμα και χάρηκα που αν και ιδέα δεν είχα από μπαλώματα, τα κατάφερα.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΤΙΝΚΕΡΜΠΕΛ

Αποφάσισα μια βόλτα απόψε να βγω για να νιώσω καλύτερα.

Να ομορφύνω λιγάκι τη ζωή μου που τελευταία με δυσκόλευε αρκετά.

Ήμουν στεναχωρεμένη και το χαμόγελο με δυσκολία έβγαινε απ' τα άβαφα χείλη.

Σκέφτηκα να κάνω ένα χαλαρωτικό μπάνιο πρώτα,

από κείνα τα καυτά που μ' αρέσουν και που κοκκινίζουν το δέρμα απ' το τρίψιμο.

Μετά, καλή ιδέα μου φάνηκε ν' αλείψω το κορμί μου με κρέμα σώματος για να μοσχομυρίσουν όλα τα κοιμισμένα μου κύτταρα.

Πράγματι ένιωσα καλύτερα. Καθαρή και όμορφη.

Στην ανοιχτή ντουλάπα στάθηκα μετά, να διαλέξω κάτι όμορφο και σέξι.

Αγόρασα καινούρια ρούχα φέτος κι ακόμα δεν τα 'χω φορέσει.

Πουθενά δεν πάω τελευταία.

Διάλεξα ένα όμορφο φόρεμα και το φόρεσα πάνω απ' τα δαντελένια μαύρα μου εσώρουχα.

Διάλεξα ασορτί παπούτσια, τσάντα και πανωφόρι.

Κρύωσε για τα καλά ο καιρός τα βράδια.

Τ' ακούμπησα στην πολυθρόνα και πήγα στον καθρέφτη του μπάνιου για να βαφτώ.

Τα μαλλιά μου μάζεψα σε διάφορους κότσους, μα τελικά τ' άφησα ελεύθερα να πέφτουν στους ώμους μου.

Έβαλα προσεκτικά μεικ - απ στο πρόσωπό μου για να μη φαίνεται κουρασμένο και σκεπτικό.

Τα μάτια μου έβαψα και απέκτησαν λάμψη.

Το ρουζ στα μάγουλα με έδειξε πάλι χαρούμενη.

Τα χείλη ζωντάνεψαν με το κόκκινο κραγιόν.

Φιλήδονα έδειξαν κι ας μην είχα απόψε ίχνος διάθεσης ερωτικής.

Πινελιά τελευταία ένα διακριτικό κόσμημα στο ντεκολτέ, άρωμα πίσω απ' τα αυτιά κι έτοιμη ήμουν να φορέσω τα τακούνια και να φύγω.

Κοίταξα το αποτέλεσμα στον ολόσωμο καθρέφτη.

Ξαφνικά δεν πίστευα πως ήμουν εγώ.

Έδειχνα τόσο ξέγνοιαστη, όμορφη και επιθυμητή.

Σίγουρη για τον εαυτό μου και λαμπερή.

Φοβήθηκα.

Δεν ένιωθα έτσι μέσα μου. Μπερδεμένη ήμουν, θυμωμένη κι απογοητευμένη.

Άναψα τσιγάρο για να κερδίσω χρόνο και να σκεφτώ.

Δυο ώρες ετοιμασίας πέτυχαν κάτι παραπάνω απ' το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά δεν ήμουν ευχαριστημένη.

Παζάρευα μέσα μου αν θα κάνω λάθος που θα βγω.

Απόψε ήμουν επιρρεπής στα λάθη. Η κρίση μου ήταν θολωμένη.

Ίσως ήταν κακή ιδέα.

Τα κλειδιά του αυτοκινήτου κρατούσα στο χέρι, το τσιγάρο είχε από ώρα τελειώσει και γω ακόμα παζάρευα μέσα μου των ονείρων μου όλες τις αυτοκτονίες.

Πέρασε ώρα που στεκόμουν όρθια. Τα πόδια μου πόνεσαν απ' το ύψος των τακουνιών.

Τα μάτια μου κλειστά είχα όσο κάπνιζα και σκεφτόμουν.

Όταν τ' άνοιξα είδα πως ήταν υγρά.

Άλλαξα γνώμη.

Ξεβάφτηκα με την ίδια επιμέλεια που είχα βαφτεί και ξεντύθηκα αφήνοντας τα ρούχα και τα εσώρουχα στο πάτωμα.

Φόρεσα μαλακά εσώρουχα, ζεστές πυζάμες και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ.

Καληνύχτα Τίνκερμπελ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 28-10-2016

ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΑΓΓΑΡΕΙΑΣ

Ανόητες κι εξαρτημένες λέξεις

μισθοφόροι με στέρηση εξόδου

χωρίς ίχνος θάρρους καταταγήκατε

και στη σειρά με έπαρση περιμένατε

σε υγρό πείραμα να λάβετε μέρος

Σας δελέασε η μαγεία του βυθού

επειδή ήχο είναι ανήμπορος να καταγράψει

Το τρέμουλο που έφερε στην κοιμισμένη άμμο

το σκίσιμο των συμβολαίων με τις υπογραφές

με προκαθορισμένη έκρηξη έγινε

και αναστάτωση μόνο στις σμέρνες έφερε

Όλες οι βόμβες ταυτόχρονα έσκασαν

σα μυστικό

το πείραμα παταγωδώς απέτυχε

και οι λέξεις ντύθηκαν ξανά

τα ρούχα της αγγαρείας

μα το κεφάλι δεν ξανασήκωσαν

Μαρία Φουσταλιεράκη 28-10-2016

ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΕΑΥΤΟΣ

Χρειάζεται γενναιότητα

και χέρι αποφασιστικό

μαστίγιο η ζωή ν' αρπάζει

φυλαγμένο στο σκοτάδι

Το θεριό που λέγεται

αντίπαλος εαυτός

με αγάπη να τιθασεύει

και πείσμα να ημερεύει

Όταν η στείρα από γέννα λογική

τα ηνία της ζωής αρπάζει

απόρθητα φρούρια ψηλά

στήνει δεξιά κι αριστερά της

Πάντα καθαρότερα

βλέπουν τα μάτια με ψυχή

περίτρανα το καταθέτουν

εκεί που αφήνουν

ελεύθερα τα δάκρυά τους

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-10-2016