ΖΩΗ ΑΔΙΑΦΟΡΗ

Αντί να σηκωθεί από το κρεβάτι τώρα που η ανάγκη να ξαλαφρώσει το αλκοόλ την ξύπνησε, τυλίχτηκε εμβρυακά μέσα στην κουβέρτα, μήτρα παλιά και φιλόξενη.

Ας είναι τα μέλη πιασμένα απ' την ακινησία, ας νιώθει τους μύες ανενεργούς από την απραξία του ύπνου· τίποτα δεν την πείθει να κουνηθεί.

Έχω χρόνο, σκέφτεται, με κλειστά μάτια, δεν υπάρχει βιασύνη. Έχω όλη τη γαμημένη μέρα μπροστά μου για να σηκωθώ. Έχω όλη τη γαμημένη εβδομάδα μπροστά μου για να ξεχαστώ.

Όταν βγω από αυτή την κουβέρτα, θα πρέπει να περπατήσω ξυπόλητη ως το μπάνιο αποφεύγοντας να πατήσω ξερατά, θα πρέπει να πλύνω το πρόσωπό μου από τις μουτζούρες χωρίς να κοιτάζω στον καθρέφτη, θα πρέπει να βουρτσίσω πολλές φορές τα μαλλιά μου από συνήθεια, και οπωσδήποτε θα πρέπει να ξεπλύνω το στόμα μου με αντισηπτικό.

Όταν γυρίσω ξανά στο δωμάτιο, θα ντυθώ με ό,τι ρούχο βρω και είναι ακόμα καθαρό· θα φάω όρθια και ανόρεχτα κάτι άγευστο για πρωινό· θα καταπιώ μαζεμένες τρεις ασπιρίνες με χυμό ανανά για να σταματήσει να γυρίζει το κεφάλι μου τόσο γρήγορα και μετά, αναγκαστικά θα ζήσω τη μέρα.

Θα ζήσω μια ακόμα αδιάφορη μέρα μιας ακόμα πιο αδιάφορης ζωής, ίσα για να περνά ο καιρός από μπροστά μου, και τα σύννεφα από πάνω μου. Και τα δύο περνάνε, χωρίς να νοιάζονται για τις καθημερινές ενδείξεις του θανάτου πάνω στο κορμί μου.

Περνάνε χωρίς να νοιάζονται για κανέναν, και ας ξημερώνουν κάποιες μέρες πιο ασήκωτες και από τον θάνατο.

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-2-2018