ΕΓΩ, Η ΚΛΕΦΤΡΑ

Ιδιότροπος, περίεργος και αντισυμβατικός άνθρωπος, έτσι λένε για μένα. Συχνά πυκνά το επιβεβαίωνε και η μάνα, συνήθως κατακόκκινη και στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, της έβγαζα την ψυχή όταν ήμουν παιδί. Είναι αλήθεια πως σπάνια θυμάμαι να πηγαίνω με το ρεύμα ή να κάνω ό,τι και τα άλλα παιδιά.

Μεγαλώνοντας, υπήρξαν διαστήματα καθωσπρεπισμού στη ζωή μου, το ομολογώ, όμως τα θυμάμαι και νιώθω αποτυχία ή απογοήτευση, δεν ξέρω τι ακριβώς από τα δύο.

Δεν ήμουν όμως ιδιότροπη, περίεργη και αντισυμβατική με στόχο να ξεχωρίζω ή επειδή ένιωθα μια κάποια μορφή ανωτερότητας ή σνομπισμό. Όχι, καθόλου, μακριά από μένα αυτά. Απλά έχω φυσικό ταλέντο στο να επιστρατεύω φαντασία και εφευρετικότητα ώστε να βρίσκω τις καλύτερες λύσεις.

Να, όπως μία Κυριακή, κάθε Κυριακή ανάβαμε ψησταριές και ψήναμε κρέατα.

Εκείνη τη φορά ξεχάστηκα και δεν αγόρασα ούτε κάρβουνα, ούτε κρέατα.

Όταν έφτασε δώδεκα παρά, όλοι στη γειτονιά ξεκίνησαν να ανάβουν τις ψησταριές και τότε κατάλαβα τι μέρα ήταν. Οι μυρωδιές μου ζάλιζαν το μυαλό, δεν μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ, θόλωσα.

Ε, τι να έκανα; Δεν είχα και πολλές επιλογές. Πήδηξα κρυφά στον κήπο του γείτονα, έκλεψα την ψησταριά του, σούφρωσα τη σακούλα με τα κάρβουνα, πλιατσικολόγησα τα μαριναρισμένα του κρέατα μέσα από το τάπερ -το είχε αφήσει κάτω από τη μουριά που είχε δροσιά, και δεν μου έφταναν όλα αυτά, «έβαλα χέρι» και στην κάβα του η αθεόφοβη! Ωραιότατα κρασιά είχε, μπράβο του, να’ ναι καλά ο άνθρωπος.

Δυστυχώς όμως, δεν είμαι τόσο καλή κλέφτρα όσο με θεωρούσα γιατί άφησα πολλά ίχνη πίσω μου και προδόθηκα.

Μία παντόφλα μου βρέθηκε στο παρτέρι του γείτονα –ούτε που κατάλαβα πως την έχασα.

Ένα λουκάνικο χοντρό και μεγάλο, να με το συμπάθιο, είχε πέσει στα σκαλιά και στο τραπέζι του κήπου μου βρέθηκε ένα μπουκάλι κρασί που περίμενε εκεί να «αναπνεύσει».

Αυτά αρκούσαν και περίσσευαν μάλιστα για να καταλάβει ο γείτονας ποιος πεινασμένος «ποντικός» μπήκε στην αυλή του.

Ήρθε έξω φρενών στο σπίτι μου να μου ζητήσει το λόγο, και με το δίκιο του φυσικά. Όλα κι όλα, οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι, κι εγώ, αυτό θα έκανα στη θέση του.

Τα πρώτα δευτερόλεπτα που με «έλουζε» με καθόλου όμορφα λόγια ο εξαγριωμένος γείτονας, ομολογώ πως ντράπηκα, ντράπηκα πολύ, όμως δεν ντράπηκα για την κλοπή που διέπραξα, καθόλου, αυτή την έκανα συνειδητά. Που με έπιασε να κλέβω ντράπηκα. Και όχι μόνο ντράπηκα, αλλά νευρίασα κι όλας με τον εαυτό μου.

Με θεωρώ καλή κλέφτρα και μια καλή κλέφτρα όταν την πιάνουν σχεδόν στα πράσα νιώθει πως ταπεινώνεται.

Έδειχνα ψύχραιμη και τον κοιτούσα αμίλητη ενώ παράλληλα σκεφτόμουν όλα τα ενδεχόμενα και τις επιλογές. Γρήγορα κατέληξα πως η λύση ήταν μονόδρομος. Χάρισα λοιπόν το πιο ερωτικό μου χαμόγελο στον θυμωμένο γείτονα και τον έκλεψα κι αυτόν για να μην με μαρτυρήσει.

Είπαμε, είμαι παράξενη και αντισυμβατική. Επίσης είμαι συνηθισμένη στο να βρίσκω ασυνήθιστες λύσεις.

Μαρία Φουσταλιεράκη 16-2-2018