ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ

Είναι κάποιες ημερομηνίες

που πασχίζεις να ξεχάσεις

σαν περνά επέτειος θλιβερή

ανακούφιση νιώθεις μεγάλη

έχεις μπροστά σου πάλι χρόνο

μήπως μπορέσεις να ξεχάσεις

Σαν τον αέρα ο χρόνος κυλάει

κύκλο κάνουν ξανά οι εποχές

έρωτες νέοι δε σ' ακουμπάνε

τίποτα δε μοιάζει σαν ιδανικό

γμτ

πάλι δεν κατάφερα να ξεχάσω

τέτοια μέρα ήταν πριν χρόνια.....

Μαρία Φουσταλιεράκη 29-1-2016

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ

Λύκο άφησα να μου κατασπαράξει το κορμί

μ’ αντάλλαγμα την ελεύθερη ψυχή του

σαν χόρτασε αίμα και σάρκα αμαρτωλή

πειθήνια μου χάρισε το λουρί του

Κάθε πανσέληνο από λύπηση τον βγάζω βόλτα…

Μαρία Φουσταλιεράκη 29-1-2016

ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ουράνια τόξα χωρίς βροχή γεννήθηκαν

απ' των αγνών ανθρώπων τις ψυχές

μαγικά συστατικά όλοι μαζί ανακάτεψαν

τα χέρια μεταμορφώθηκαν σε προσευχές

Η αγάπη τα μάτια μετέτρεψε κοντύλια

άγραφες καρδιές σε λευκώματα σχολικά

την παιδικότητα σαν συνάντησε ο πόνος

χαμόγελα ξαπόστασε μια στάλα απ' τη σκιά

ΦΜ 27-1-2016

ΣΤΗΣ ΠΕΝΑΣ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΑ

Στης πένας την κλίμακα μοιάζω λεχούδι

μόλις ξεκίνησα νέο κόσμο να εξερευνώ

χάρτινες σκέψεις σ' όμορφη σειρά βάζω

δωρεάν χάρισμα, χωρίς αντάλλαγμα κρυφό

Αν μια στάλα εκτίμησης έχω κερδίσει

μη μ' ονομάζετε ποιήτρια παρακαλώ

λέξη Ιερή η Ποίηση πάντοτε ήταν

δυσεύρετη αμβροσία γι' αγνές ψυχές

Απ' τη γραφή

στην Ποίηση

μια αιωνιότητα είναι ο χρόνος.....

ΦΜ 26-1-2016

ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Στην ερωτευμένη ψυχή δεν αρκεί

ένα απλό "σ' αγαπώ" να πει με λόγια

Μελωδικούς τρόπους εφευρίσκει

ασημόσκονη συνέχεια να σκορπάει

στα μονοπάτια ερωτικών στιγμών

Ο μελωδικός ήχος της αγάπης

αφυπνίζει τα παγωμένα κορμιά

που έχουν πέσει σε προσωρινή

χειμερία νάρκη.....

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-1-2016

ΧΩΝΕΥΤΗΡΙΑ ΨΥΧΩΝ

Ταξιδεύουν αιώνια και δοξάζουν αγνές ψυχές

σε περίσσευμα αγάπης κάνουν τρυφερό ταξίδι

δήθεν θλιμμένες κοιτάζουνε απρόσωπες μορφές

νεκροζώντανες σάρκες αποφεύγουνε το χώμα

Μηρυκάζουν σ' αγέλαστα κολαστήρια και φτύνουν

μήτε πατούν σταθερά στον κόσμο των ζωντανών

μήτε πλέουν απαλά στη γαλήνη των πεθαμένων

υποκριτές στη ζωή και στο θάνατο από συνήθεια

άνθρωποι λογίζονται ματώνοντας την υποκρισία

- Η νιότη πάντα θα δοξάζει τη Ζωή

σκυτάλη ματωμένη αν δεν πιάσει –

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-1-2016

ΣΩΠΑΣΕ

Σώπασε κι έλα απόψε αγκαλιά

στην Αγάπη να πούμε παραμύθια

Έρωτα να κάνουμε στα σκοτεινά

σκοτώνει τους δράκους η Αλήθεια...

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-1-2016

ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ ΜΑΤΙΑ

Αδίστακτα μάτια άξαφνα αρχίσατε

λυσσαλέο πόλεμο με την καρδιά

βλέμμα αγαπημένο πάλι ταιριάξατε

στιγμή φευγαλέα σε άγνωστη ματιά

Λήθαργο προσωρινό απότομα ξυπνήσατε

απολαυστική βορά ρημαγμένης αγκαλιάς

μάτια της θλίψης χωρίς ντροπή κλονίσατε

πόθους παλιούς ξεχασμένης παρηγοριάς...

- Ορκίζομαι πως κάποτε την τόλμη θα βρω

και μόνιμα από σας θ' απαλλαγώ-

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-1-2016

ΔΙΑΦΥΓΟΝΤΑ ΚΕΡΔΗ

Σ' όλους καυχιόνταν πως τη Ζωή

είναι πολύ ικανός να κοροϊδέψει

κέρδος απ' τις αγάπες ζητούσε μόνο

τέχνη είχε μετατρέψει τη ζητιανιά

Βιαστικά γεράματα τώρα τον βρήκαν

να καταριέται στο πεζοδρόμιο σιωπηλά

διαπραγματεύσεις με τον Έρωτα να κάνει

για διαφυγόντα κέρδη του υπαρξιακά...

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-1-2016

ΑΓΚΑΛΙΑ

Μη θλίβεσαι άγνωστη ελκυστική καρδιά

μία αγκαλιά δέχομαι να σου παραχωρήσω

θα σ' αφήσω να μ' αγγίξεις λίγο τρυφερά

μα σαν ξημερώσει η αυγή πρέπει να φύγω....

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-1-2016

ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Δόξες δανεικές, της οκάς μετάλλια τιμητικά

συλλέγουν με καμάρι ανάξιοι αγαπημένοι

έρωτες που τους πόνεσαν κοιμίζουν κρυφά

σε φρεσκοσιδερωμένα ανίδεα νέα σεντόνια

Όνειρα ιερά υπνωτίζουν με λόγια αισθησιακά

νέους θησαυρούς όταν βλέπουν πως φυλάνε

να μεγαλώσουν πασχίζουν κλεμμένη συλλογή

συμμάχους νύχτες ερωτικές βιαστικά ληστεύουν

Ανθρωπάρια κενά ντύνονται δήθεν ρομαντισμό

άρωμα ακριβό καλύπτουν της ψυχής τη βρώμα

αντιπερισπασμό σκέφτηκαν στην πορεία ιδανικό

ποιητικά λόγια ταΐζουν άδεια στομάχια ερωτευμένα

Χωρίς ντροπή!

-απ’ το λεξικό έχουν σβήσει τέτοιες λέξεις-

Αναλφάβητοι και ξιπασμένοι εραστές

μονάχα με ανορθόγραφες προσδοκίες

γλυκόπικρες παγίδες ξέρουν να πλέκουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-1-2016

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

Ένα αργόσυρτο αχ απλώθηκε

στ' αγουροξυπνημένα χείλη

και βολεύτηκε αναπαυτικά

"Κάντε ησυχία" ψιθύρισαν

σκανταλιάρικα τα όνειρα

θα ξυπνήσει η καθημερινότητα

και θα μας την κλέψει πάλι...

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-1-2016

ΨΥΧΗ

Η ψυχή απ' όταν έμαθε

στη μοναξιά να μπουσουλάει

Ποίηση κάθε μέρα την ταΐζει

για να παραμείνει ζωντανή.

Μαρία Φουσταλιεράκη 19-1-2016

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΨΕ

Πού είσαι απόψε να μου δείξεις το φεγγάρι

μια μάγισσα ζήλεψε και σου πήρε τη φωνή

κρυφή βόλτα στον Έρωτα για να μου κάνεις

δειλά σε όνειρο πασχίζει να μεταμορφωθεί

Πού είσαι απόψε να με κρύψεις αγκαλιά σου

δεμένο βλέμμα στ’ άγγιγμά σου να υποταχτώ

ψιθύρισέ μου το πιο ευφάνταστο παραμύθι

να γαληνέψεις πόθους μέσα μου και καημό

Πού ήσουν χθες που σε πρόσμενα να έρθεις

κύκλους να κλείσω σκοτεινούς σαν μαχαιριές

σε κρεβάτια άλικα σε σέρνουν να γητεύεις

κλειστά αυτιά και πώς ν’ ακούσεις άλλες φωνές

Μαρία Φουσταλιεράκη 18/1/2016

ΕΒΓΑΛΕ ΨΥΧΡΑ ΑΠΟΨΕ, ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Έβγαλε ψύχρα απόψε

θα τυλιχτώ στο σεντόνι

και θ' αφήσω

το ένα μου χέρι

απ' έξω

για τιμωρία

Για να μπορούν

να μ’ αγγίζουν ξεδιάντροπα

 -όσο εγώ θα ονειρεύομαι-

ερωτικές φαντασιώσεις

που δεν έζησα ακόμα

και να μου ψιθυρίζουν 

υποσχέσεις στο κοιμισμένο αυτί

Η σιωπή της βραδιάς

το σκοτάδι το διεγερτικό

και ο πόθος
θα υπογράψουν

ανίερο συμβόλαιο

με μια σταγόνα αίμα

Η μικροσκοπική πληγή

απ’ το δείκτη μου

θα με κάνει το πρωί

ν' αναρωτιέμαι...

πάλι...

Μαρία Φουσταλιεράκη 17/1/2016

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ

Ερωτευμένοι κανίβαλοι

όταν πόθους υμνούν

πρωτόγονους βωμούς

σε σεντόνια φτιάχνουν

ακούραστοι τις αγάπες

λατρευτικά τεμαχίζουν

προσάναμμα ιδανικό

για να πυρώνουν φωτιές

Σε σύγχρονους ποιητές

τότε μεταμορφώνονται

αναίσχυντα απαγγέλουν

χιλιοειπωμένους στίχους

σε ματωμένες δικαιολογίες

τα τσεκούρια τροχίζουν

και το επόμενο δείπνο

μ’ επισημότητα καλούν…

Μαρία Φουσταλιεράκη 15-1-2016

ΞΗΛΩΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Σκέφτηκα βολική πως είναι ώρα

ξηλωμένα παλιά όνειρα να μπαλώσω

σε σεντούκι ξεχασμένα αναπαύονται

κάτω απ’ τα στρωσίδια του χειμώνα

Διάλεξα πανέμορφη διάφανη κλωστή

με ζήλο ξεκίνησα μα κι απροθυμία

ανέγγιχτο από σκέψεις μπάλωμα

σύννεφο αέρινο ήθελα να μοιάζουν

Επιτυχημένα τη δουλειά σαν τέλειωσα

στα ξηλωμένα λόγια δεν αντιστάθηκα

μα ούτε κλωστή στάθηκε ανθεκτική

ούτε βελόνα μπόρεσε να τα τρυπήσει

αερικά γίνανε, καπνός με βάρος ειδικό

καμιά τεχνική άξια να τα επιδιορθώσει

Το αποτέλεσμα έμοιαζε παράταιρο πολύ

επαγγελματίες μοδίστρες τώρα θρηνούνε

και χέρια που κουράστηκαν λυπούνται

Μπήκαν τα σύνεργα στη θέση τους ξανά

νόημα σ' αποφόρια αρνήθηκαν να δώσουν

καλύτερα μαζί με σκουπίδια να πεταχτούν

        - απ’ την αρχή εκεί ανήκαν -

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-1-2016

ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Ο εαυτός που παρουσιάζεις

είναι ολότελα ψεύτικος

μα παραδέχομαι, ελκυστικός

Επιδίωξε στ' αλήθεια να γίνεις

ο άνθρωπος

που τόσο καλά προσποιείσαι

Θα εκπλαγείς!

Θυμήσου τα λόγια μου!

Άξιο πλάσμα θα ‘σαι τότε

για ν’ αγαπήσεις

και ν’ αγαπηθείς πραγματικά...

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-1-2016

ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Υποσχέσεις όμορφες ελκυστικές

πόρνες φτηνές πώς καταντήσατε!

Ερωτευμένες ονειρεύεστε να 'στε

σαν μεγαλώνει η νύχτα με μοναξιά

Λίγα ερωτόλογα μάθατε παπαγαλία

σ' επαναληπτικό μονόλογο βαρετό

Ξεχνάτε αντίτιμο κάποτε να ζητάτε

κι έτσι 

ούτε πόρνες

ούτε ελκυστικές

δεν μπορείτε να ονομάζεστε πια...

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-1-2016

ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ

Μη θαρρείς πως κάθε λιποταξία

στεφανώνεται με πικροδάφνες

ανίερη μάχη είναι κάθε έρωτας

θαυμάζει τις ήττες με σεβασμό

στο ματωμένο πεδίο της μάχης

και ξένα παράσημα σκυλεύει...

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-1-2016

ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑ

Σαν έρωτας εξατμίστηκε

λιποτάκτης και σκοτεινός

η νύχτα αναστέναξε

κραυγή πνιγμένη

ελευθέρωσε

σιωπηλού οργασμού

σαν η ψυχή θυμάται

τα προδομένα της φιλιά....

Μαρία Φουσταλιεράκη 9-1-2016

ΕΡΩΤΟΛΟΓΑ

                                                        Edvard Munch, The kiss, 1897

Όλα τα ερωτόλογα που ειπώθηκαν από σένα

πίσω απ’ την εξώπορτα κούρνιασαν και πεινούν

αναποφάσιστα στέκονται δεν ξέρουν πού να πάνε

λουλουδιασμένη χίμαιρα, συνήθισαν με τον καιρό

Σιγανά την πόρτα ξεκλειδώνω πάντα όταν φεύγω

με παράξενη λαχτάρα βάζω το κλειδί σαν γυρνώ

κουτάβια μ’ άτσαλα παιχνίδια με καλωσορίζουν

λύπηση μου προκαλούν μήπως τα ταΐσω στεναγμό

Άνθρωποι σαν φεύγουν έρωτας μετά ακολουθεί

φάντασμα γίνεται, ημιπολύτιμο ενέχυρο αφήνει

το τέλος να στοιχειώνει κάποιες όμορφες στιγμές

για λίγο, μέχρι να πάρει τη θέση που του πρέπει

τραγουδισμένο πάντοτε στον ξεχασμένο χρόνο

ζωγραφισμένο αέρινα στη δοξασμένη λήθη

μα στη δροσιά της ζωής δεν αρμόζει να περιμένει

Μαρία Φουσταλιεράκη  9-1-2016

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

                                                 Diego Velazquez, Vennus at her mirror

Γυμνή στέκεται στα σκοτεινά

θαυμάζοντας τον καθρέφτη

χαϊδεύει το σώμα διστακτικά

αποτυπώματα αχνά ακολουθεί

Ξεχασμένα φιλιά αντικατοπτρίζουν

προσδοκίες που άξαφνα θυμήθηκε

ήρεμα αναπαύονται μέσα σ’ όνειρα

και ας τα λησμόνησε για μια στιγμή

Μαρία Φουσταλιεράκη 8-1-2016

ΞΕΠΛΕΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

                                                             John william waterhouse - The Lady Of Shalott

Ξύπνησε αργά με ανάγκες μουδιασμένες

παράξενο που δεν ήξερε πώς να αισθανθεί

διστακτικά πιάνει κουβάρι σε σχήμα καρδιάς

κάνοντας τη γενναία μεθοδικά το ξετυλίγει

Το πρώτο τραχιά υφή με χρώμα μουντό

επόμενο χνουδωτό σαν αγκαλιά φωτεινό

το τρίτο ένα κατακόκκινο φιλί αισθησιακό

Συνέχισε επιτακτικά ως το τέλος άχαρη δουλειά 

κάθε καινούργια κλωστή αταίριαστη ονομάζει

απόκαμε στην τελευταία έχοντας απογοητευτεί

χρειάζεται αλλού να ψάξω, σθεναρά αποφασίζει

καλύτερα να πλέξω κάτι πρακτικό, το κουβάρι αρκεί

βόλτα μοναχική στη θάλασσα πάντα καλό μου κάνει

και ένα τέτοιο υπέροχο πλεχτό ζεστή θα με κρατάει

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-1-2016

ΌΠΟΙΟΣ

Όποιος ξέρει αγάπη τι σημαίνει

λάθη αλλουνού δε συγχωρεί

-έτσι το μικρό Θεό κάνει-

συγχωρεί το δικό του εγωισμό

γιατί γεννήθηκε μικρός μα σημαντικός

-αμαρτία δεν είναι, αλλά ανθρώπινη φύση-

ο μοναδικός άνθρωπος

που πραγματικά με πάθος θα ερωτευτείς

αληθινά και χωρίς όρους θ’ αγαπήσεις

ως το τέλος της ύπαρξής σου

είναι ο ίδιος σου ο εαυτός

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-1-2016

ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ

Απ’ την αρχή η συμφωνία ήταν σιωπηλή

εσύ θα έλεγες παραμύθια

εγώ θα έκανα πως πιστεύω

Άκου, έλεγες,

ρυθμικά χορεύει η βροχή σαν αγκαλιάζει

τη δική μας παντοτινή αγάπη

μα στο δικό σου αυτιστικό κόσμο

οι σταγόνες παράφωνα τραγουδούν

Κοίταξε, έλεγες,

η Μοίρα γράφει κεφαλαία τα ονόματά μας

μα τα σημάδια μετέφραζες ανορθόγραφα

τί και αν έλεγες πως ήσουν λεξηπλάστης

είναι κουραστικό σε λεξικά συνέχεια να ζεις

Όμως και γω δεν ήμουν ειλικρινής

ζούσα τις στιγμές σαν να ήταν για πάντα

γνωρίζοντας ακριβώς την ημερομηνία λήξης

δεν ήθελα ν’ αθετήσω συμφωνίες,

μόνο μη μου κάψει τα φτερά ο έρωτας

ένστικτο αυτοπροστασίας ονομάζεται θαρρώ

απ΄τους ειδικούς…

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-1-2016

ΘΕΩΡΕΙΟ

Καθισμένος αναπαυτικά σε ατομικό θεωρείο

διάσημος κριτικός θεατρικών παραστάσεων

ερωτική πράξη παρακολουθεί σε σκηνή μακρινή

με κιάλια χρυσά και υψηλές προσδοκίες

Αταίριαστο μειδίαμα το έργο των πρωταγωνιστών,

πολυκαιρισμένο το βλέμμα στα πέτρινα στήθη,

σπίθα μουχλιασμένη σε πάθος με αγκομαχητά

Χάσιμο χρόνου, απογοητευμένος μονολογεί,

έχω συναντήσει και ποιο πειστικές ερμηνείες

στο ενεργητικό μου…

Μαρία Φουσταλιεράκη 5-1-2016

ΑΚΟΥ ΤΙ ΘΕΛΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ

Έγραψε στην πρώτη σελίδα του νέου ημερολογίου
με καλλιγραφικά κατακόκκινα γράμματα:

2016 άκου τί θέλω από σένα!

Να με κάνεις συνέχεια να χαμογελάω!

Δε χρειάζομαι εγώ τ' ακατόρθωτα και τ' ανέφικτα για να'μαι ευτυχισμένη.

Συνηθίζω εύκολα στα όμορφα πράγματα και στα απλά.

Στο γλυκό σταφυλάκι ας πούμε και στο πράσινο τσάι με γεύση λεμόνι.

Τα περίπλοκα και τα δυσνόητα δεν τα θέλω,
φοβάμαι πως κρύβουν μέσα τους μπερδεμένα απωθημένα,
κρύα κενά και κάνουν γκρίζα κατάληψη στις ψυχές των ανθρώπων.

Το δρόμο για να'μαι χαρούμενη στον έδειξα.

Υπογραφή

Ξέρεις εσύ!

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-1-2016

ΒΟΛΙΚΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ

Μακάρι κάποιος να τολμήσει

με φωτιά να ξαναβαφτίσει

όλα τα ρήματα της αγάπης

όλα τα ουσιαστικά του πάθους

όλες τις μετοχές του έρωτα

Τσαλακώθηκαν απ’ τη χρήση

γι’ αυτό οι άνθρωποι σταματήσαμε

να καταλαβαίνουμε τί νιώθουμε

Ξεγελασμένοι διαχρονικοί ποιητές

άραγε στριφογυρίζετε νευρικά

στους λουλουδιασμένους τάφους σας;

Δηλητηριασμένα βέλη έγιναν οι στίχοι σας

σε αδέξια χέρια αδαών τοξοβόλων

και βολικά προσχήματα παντοτινών ερώτων…

Μαρία Φουσταλιεράκη 5-1-2016

ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ

                                                      Francois Leopold Kovaksky

Όποτε έπρεπε σε τάξη να βάλω

σε ορθή φορά

συναισθήματα και σκέψεις

θυμόμουν την τυφλόμυγα

Τα μάτια έδενα τότε με μεταξωτό μαντήλι

κι εσύ γέλαγες

Τον εαυτό μου προστάτευα

απ’ τ’ ανύπαρκτα που ‘χα ανάγκη να δω

Γι’ αυτό μονάχα τυφλή

ξεχώριζα πραγματικότητα από φαντασία

Οι άνθρωποι πέφτουμε

αθώα θύματα δικών μας προσδοκιών

Δεν είναι συναισθηματική δυσλειτουργία αυτό

αναγκαιότητα για ποίηση στη ζωή μας είναι…

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-1-2016

ΠΑΛΙΑΤΖΗΣ

Καφέ πρωινό απολάμβανα νωχελικά

σκέτο διπλό σε φλιτζάνι αγαπημένο

όνειρα βραδινά αναμόχλευε ο νους

ηρεμία στην ψυχή απλά κυριαρχούσε

Έξω η βροχούλα χόρευε μεθυστική

κυρά ξέπλενε επίμονα τους δρόμους

λάσπες και χιόνια όλα να διαλυθούν

γοβάκια ορέγονται εκεί να περπατούνε

Αντρική φωνή στεντόρεια και δυνατή

μπερδεύεται στην πρωινή ιεροτελεστία

φώναζε ο γραφικός παλιατζής στη γειτονιά

αγοράζω μισοτιμής παλιωμένες ευκαιρίες

όνειρα που κοιμούνται σ’ αιώνια πατάρια

λόγια τσουβάλια αγορασμένα με την οκά

μπαλωμένα λόγια για παντοτινές αγάπες

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-1-2016

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ

Βάλσαμο υπομονετικό σε κρύσταλλο ακριβό

χρόνο περίμενε ν’ ανοίξει ερμητικά καπάκια

κλαδί ελιάς στεφάνωνε τ’ αναπάντεχα κενά

δάκρυ μη γεννηθεί και ματώσει λευκό μαντήλι

Αινιγματικά χαμόγελα γράφαν μέσα οι συνταγές

σοφός αλχημιστής δειλά μα σθεναρά κεντούσε

σε αρχαίους δρόμους περιπλανιόταν η βρωμιά

δισάκι με βότανα και γιατρικά πολλά είχε μαζέψει

απλόχερα μοίραζε μόνο σ΄αυτούς που εκτιμούσε

Ποτέ δε νοιαζόταν λόγια να πει πάρα πολλά

αγωνιούσε πάντα για των λέξεων το φθόνο

μην ακουμπήσουν και σπιλώσουν δέρμα απαλό

μαυρισμένες φιλικές ψυχές μην τ’ ακουμπήσουν

Εμφανιζόταν μαγικά την κατάλληλη στιγμή

ακόμα και ριψοκίνδυνα αν κάποτε οδηγούσε

ζωή μ’ αγάπη μέσα του ζεστή βροχή κυλούσε

αισιοδοξία όλο χάριζε, γέλαγε και προχωρούσε

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-1-2015

ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ

Βαλσαμωμένος αετός κατέχοντας ισορροπία σταθερή

στις μύτες του ονειρεύεται το κατώφλι νέου κόσμου

ταξιδιάρικο βλέμμα στέλνει μακριά σε καινούργια γη

λέξεις δειλές σ’ απρόσωπες σιωπές όλα τα μεταφράζουν

Στα μαρμαρωμένα στήθη ζητά προστασία να κουνηθεί

μισή ζωή να βρει και ν’ αποδράσει μια κατάλληλη ώρα

Οι καρφωμένες μύτες να πετάξουνε τον εκλιπαρούν

πουπουλένια όνειρα τολμούν από καιρό να ζωγραφίζουν

γενναιόδωρα,  χωρίς όρους και σκλαβιάς συναλλαγές 

νοσταλγία μόνο να μυρίζει ζώντας πάντοτε μ' ελευθερία

Θυμάται κάποτε άλλο εγχείρημα που ‘χε αποτολμηθεί

μα κάλπικο ήτανε, κάηκαν τότε όλες οι προσδοκίες 

πεισματικά αρνούνται ως σήμερα επούλωση οι πληγές

αλλιώς στα θαύματα πρέπει ν’ αρχίσουν να πιστεύουν

Βαλσαμωμένα νοήματα από ανάγκη είχαν φτιαχτεί

καμιά ευτυχία δε χαρίζεται με σαφείς οδηγίες χρήσης

όσο αντέχει κάθε οντότητα λέει τάχα αγαπά παντοτινά

από αιώνες όμοια παίζεται σκληρά το ερωτικό παιχνίδι

Κάποτε, σπάνια, γεννιούνται και αετοί ιδεαλιστές

φόβους τρανούς κοιτούν κατάματα και σαρκάζουν

εγώ, φωνάζουν, κυρίαρχος είμαι όλου του καημού

εγώ μονάχα ξέρω τον εαυτό μου με δόλο να νικάω!

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-1-2016