ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΟΣΜΟ

Στον κανονικό κόσμο πότε είναι μέρα, πότε είναι νύχτα.

Στο δικό μου κόσμο, ο χρόνος δε χωρίζεται σε ώρες, σε εποχές και σίγουρα δεν έχει πουθενά φράχτες.

Στο δικό μου κόσμο τον παράξενο, υπάρχουν μονάχα σκέψεις. Σκέψεις άχρονες, βουλιμικές, λαίμαργες, αχόρταγες, αστείρευτες. Σκέψεις που γίνονται εξερευνητές και κάνουν σε ανύποπτο χρόνο κατάληψη στο κορμί μου και το μετατρέπουν σε μαριονέτα.

Σήμερα για παράδειγμα.

Ενώ αναπαυόμουν στο σαλόνι του σπιτιού μου έγινα πάλι μαριονέτα και βρέθηκα συνοδηγός σ' ένα αυτοκίνητο που επέστρεφε από κάπου.

Δε φορούσα γυαλιά ηλίου, ούτε καπέλο. Τα μαλλιά μου τ' ανακάτευε ο αέρας και τα μάτια μου τα ενοχλούσε η αντηλιά.

Άξαφνα είχα την επιθυμία να καπνίσω. Έψαξα γι' αναπτήρα στην τσάντα μου, μα δε βρήκα.

Ρώτησα τον οδηγό αν είχε εκείνος, αλλά ήταν τόσο απορροφημένος στο τραγούδι που έπαιζε εκείνη τη στιγμή το ραδιόφωνο, που δε με άκουσε.

Γρήγορα κατάλαβα πως ούτε με έβλεπε. Δεν ξαφνιάστηκα.

Πολλές φορές οι σκέψεις μου με έκαναν αόρατη. Βολεύτηκα στο κάθισμα και κοιτούσα έξω απ' το τζάμι.

Καθόλου γνώριμο δε μου ήταν το τοπίο, μάλλον δεν είχα ξαναταξιδέψει προς τα εκεί.

Η μελωδία του τραγουδιού σε συνδυασμό με τη ζέστη, μου έφερε νύστα.

Αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα πως ήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ του σπιτιού μου.

Όταν άνοιξα τα μάτια προσπάθησα να θυμηθώ τον οδηγό, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, τα ρούχα του, μα δεν τα κατάφερα.

Η φωνή του όμως την ώρα που μουρμούριζε στίχους απ' τα τραγούδια αποτυπώθηκε στη μνήμη μου.

Ήταν μια φωνή μελωδική και ευχάριστη. Μου άρεσε πολύ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-5-2017