ΣΠΙΡΤΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΛΛΑ

Η μυρωδιά του σπίρτου μ' έκανε ενστικτωδώς να κλείσω τα μάτια και ν' ανοίξω τα ρουθούνια. Φυσούσε ελαφρά. Ο αέρας έφερε ένα ακόμα μακρινό απομεινάρι της μυρωδιάς.

Ακόμα κι αυτή η ανεπαίσθητη ριπή μνήμης ήταν ικανή να μου αναστατώσει την προσήλωση στο τρεχούμενο με νερά τοπίο. Αναστέναξα. Δε θα επέτρεπα στα συναισθήματα να ξυπνήσουν.

Σε γλυκιά νάρκη τα' χα κοιμίσει εδώ και χρόνια.

Θα περάσει κι αυτό, είπα στον εαυτό μου και αναστέναξα πιο σιωπηλά αυτή τη φορά. Πλήρωσα βιαστικά και σηκώθηκα. Η μυρωδιά της κανέλας ήταν το ίδιο μεθυστική μ' αυτή του σπίρτου. Λυπήθηκα που άφησα άθικτο όλο τον καφέ που βρισκόταν από κάτω της, αλλά έπρεπε ν' απομακρυνθώ αμέσως από κει.

Φεύγοντας, έστρεψα το βλέμμα στα τραπέζια. Ήθελα να εντοπίσω την πηγή της αναστάτωσης.

Μια μεγάλη παρέα συζητούσε έντονα. Ένας, άναψε το τσιγάρο του μ' ένα σπίρτο.

Δεν άκουγα τί έλεγαν, μα αν κρίνω απ' τα ρούχα και τις κινήσεις, σίγουρα μιλούσαν για πολιτική, για τράπεζες, για χρήματα, για στόχους και για επενδύσεις.

Άλλαξα μεριά.

Στο απέναντι τραπέζι ένα νεαρό ζευγάρι μιλούσε χαμηλόφωνα. Εκείνος, την είχε πάρει αγκαλιά και τη φιλούσε τρυφερά στα χείλη. Που και που της έδινε ένα πεταχτό φιλί σ' ένα γυμνό σημείο στην πλάτη.

Χαμογέλασα. Έτσι γίνεται πάντα, σκέφτηκα. Κάπως έτσι διατηρείται η ισορροπία στον πλανήτη.

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-5-2017