Έξω
βρέχει.
Ο
ήχος της βροχής μπαίνει μέσα απ' τις γρίλιες του παραθύρου και με νανουρίζει.
Δε θέλω ακόμα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι.
Επίμονα
μου ζητάει έρωτα η μέρα για να ξεκινήσει, μα εγώ, χρόνια έχει που τον
απαρνήθηκα.
Μια
τέτοια μέρα, βροχερή, τον εγκατέλειψα την ώρα που κοιμόταν.
Σκέφτηκα
πως αν έφευγα πριν ξημερώσει, δεν θα χρειαζόταν να δώσω εξηγήσεις στο
αναστατωμένο κρεβάτι.
Μ'
αρέσει έτσι που με νανουρίζει η βροχή. Τυλίγομαι στη μαλακή κουβέρτα μου και
ονειρεύομαι. Δεν είναι μόνο ο ήχος της που μου ξυπνά τις μνήμες. Είναι και οι
μυρωδιές που κουβαλά μαζί της. Αυτές τις μυρωδιές παίρνω αγκαλιά και αρχίζω να
ονειρεύομαι.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 16-5-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...