ΈΝΑ ΎΠΟΥΛΟ ΧΑΔΙ

Η μεγάλη πίστη που είχα στον εαυτό μου, ένα στρεβλωμένο αίσθημα ανωτερότητας θα έλεγε κανείς, σκαρφάλωνε σταθερά, μέρα με τη μέρα ανάμεσα στα πόδια μου. Δεν ένιωθα καμμία ρομαντική ανατριχίλα πάνω στο δέρμα, αλλά ούτε και πανικό, όπως όταν μας ακουμπά ένας εχθρικός και απρόσμενος εισβολέας.

Δεν ένιωθα ούτε επιθυμία, ούτε εισβολή, δεν ένιωθα τίποτα. Με ενδιέφερε μονάχα να πετύχω τον στόχο μου, τίποτα άλλο δεν σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή.

Ήθελα και έπρεπε να φτάσω στην κορυφή με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, πάση θυσία. Σε όρθια ή ακόμα και σε ξαπλωμένη δεν είχε την παραμικρή διαφορά για μένα, ειλικρινά.

Αυτό που ήξερα σίγουρα, ήταν, πως εγώ γεννήθηκα για να ξεχωρίσω, από παιδί φαινόμουν πως ήμουν ξεχωριστή. Από πάντα, όσο θυμόμουν τον εαυτό μου, ονειρευόμουν να γίνω κάποια σπουδαία. Φανταζόμουν τον εαυτό μου στο ψηλότερο σκαλοπάτι της δόξας και ανατρίχιαζα. Φανταζόμουν πως γινόμουν πιο όμορφη, πιο σίγουρη, πιο ζηλευτή από κάθε άλλη και μούδιαζα από έκσταση.

Πάντα ήμουν σίγουρη για την εικόνα μου μα κάποιες φορές γινόμουν αφόρητα ανασφαλής.

Τη στιγμή που ξεντυνόμουν και είχα τα μάτια κλειστά, ξεχάστηκα και αναρωτήθηκα φωναχτά πότε έκανα αποτρίχωση τελευταία φορά στα απόκρυφά μου, είχα μια τάση να ξεχνώ τα προγραμματισμένα ραντεβού μου.

Στο άκουσμα της φωνής μου, το χέρι που αργοσκαρφάλωνε στα μονοπάτια του κορμιού μου, σταμάτησε. Ο εσωτερικός ρυθμός στον οποίο υπάκουε το χάδι ήταν μια εναρμονισμένη μελωδία με τους χτύπους της καρδιάς μου κι εγώ η ανόητη, με την ανόητη ερώτησή μου, μπέρδεψα προς στιγμήν την καρδιά μου και την έκανα να χτυπά αντιρυθμικά.

Το χέρι, αφού περίμενε λίγο ώσπου να βρω τον αισθησιακό ρυθμό, κατάφερε στα αμέσως επόμενα λεπτά να με διεγείρει εντόνως ερωτικά, παρόλο που μέσα στο μυαλό μου αντιστεκόμουν με όλες μου τις δυνάμεις. Μου είχαν συστήσει· για το καλό μου, να φανώ όσο πιο δύσκολη και όσο πιο άπειρη μπορούσα.

Δυστυχώς απέτυχα και στα δύο. Το κορμί μου ήξερε στα τυφλά εδώ και χρόνια την σύντομη ερωτική διαδρομή και δεν με υπάκουε πάντα.

Το πλούσιο χέρι με έκανε αμέσως τόσο υγρή όσο το μαντίλι που φιλοξενούσε κάθε τόσο τα δάκρυά μου ή όσο τα υγρά μαντιλάκια που διόρθωνα, πίσω από τα παραβάν, το κατεστραμμένο από τα έντονα φώτα μακιγιάζ.

Το χέρι, ύπουλο φίδι που λικνιζόταν εναρμονισμένο στο λίκνισμα του κορμιού μου, όταν έφτασε στο ύψος του αιδοίου, με μια γρήγορη κίνηση γλίστρησε σαν διψασμένη γλώσσα, μέσα του βαθιά.

Η ολοκλήρωση ήρθε ταυτόχρονα και ακαριαία για το ξένο χέρι και για το γνώριμο αιδοίο. Νίκησα και νικήθηκα. Καμία διαφορά μετά.

Ο κόσμος συνέχισε να γυρίζει όπως πριν και το χέρι αφού σκουπίστηκε και πλύθηκε, αναζήτησε την επόμενη πρωταγωνίστρια που ήταν η σειρά της να αναδειχτεί.

Όσο για μένα, ήμουν κατά έναν τρόπο ευτυχισμένη. Θα ήμουν πλέον αναγνωρίσιμη, ζηλευτή και σπουδαία. Όλα αυτά που ονειρευόμουν να γίνω από παιδί.

Μαρία Φουσταλιεράκη 28-3-2018