Η ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΑΝΤΕΞΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΓΗ

Όπως όταν πήγαμε σε ξένη χώρα και κατάσχεσαν στα σύνορα τις αποσκευές.

Σε κάθε εξερευνητή έδωσαν κωδικοποιημένο το χάρτη του θησαυρού. Τους υπόλοιπους τους άφησαν να κοιτάζονται με απορία.

Μεταξύ μας, ακόμα και τη λύση να τους έδιναν στα χέρια, πάλι δεν θα καταλάβαιναν ποτέ τη διαφορά.

Εμένα ευτυχώς, η βαρύτητα άντεξε τα πόδια μου στη γη.

Προς στιγμήν φοβήθηκα πως θα πετάξω.

Πονούσα σαν να φύτρωναν τεράστιες φτερούγες στις μασχάλες, δίπλα ακριβώς από τα πλευρά.

Ίδρωνα και κρύωνα, πείσμωνα και παραμιλούσα όσο διάβαζα τον χάρτη.

Από γινάτι, τον διάβαζα από την ανάποδη μεριά.

Μόνο όταν μου έβαλαν το κύπελλο στα χέρια, μόνο τότε, κατάλαβα πως δεν ήταν ο φόβος που καθοδηγούσε τον ιδρώτα μου στην πλάτη, ούτε πως ήταν κρύο αυτό που ανάβλυζε από τη βάση της ραχοκοκαλιάς.

Ήταν λαχτάρα για εξερεύνηση της γης από το διάστημα και ήταν θυμός που μούλιαζε για χρόνια μέσα σε αναβλητική συγνώμη.

Όταν στο τέλος ο χάρτης αποκωδικοποιήθηκε, μας οδήγησε σε έναν πάπυρο που περιέγραφε έναν αρχαίο, μα ίδιο όπως και σήμερα, φυσιολογικό τοκετό.

Μια αρχέγονη μητρότητα που ξεκίνησε φτύνοντας εκδίκηση και συνεχίζει ως τις μέρες μας να τιμωρεί και να οικτίρει τους αργούς κολυμβητές.

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-3-2018