ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ…

Με ρώτησες,

πώς ξέρει κάποιος αν στ’ αλήθεια είναι

ερωτευμένος
ή η ανάγκη της μοναξιάς

τον γελά και τον κάνει άθελά του

επιδέξιο ψεύτη;

Απ’ την ασημόσκονη, σου απάντησα

Ο κόσμος γεμίζει ασημόσκονη σαν είσαι ερωτευμένος

Γνωστά μέρη που κάθε μέρα μόνος σου περπάταγες

φαντάζουν καινούργια,

καθημερινοί άνθρωποι που διασχίζουν τα πεζοδρόμια

φαντάζουν σπουδαιότεροι

Χάνεις τον προσανατολισμό, αναρωτιέσαι πού βρίσκεσαι

Όλα μοιάζουν παράδεισος

Κάτω απ’ τα πόδια των ερωτευμένων

πλάκες πεζοδρομίων μεταμορφώνονται

σε ρυάκια που υμνούν το Θεό Έρωτα…

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-11-15

ΕΙΠΕ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Το πεπρωμένο απεφάνθη και ανακοίνωσε:

"Θα σας χαρίσω τρεις ημέρες μοναχά

τη δύναμη του έρωτα να δοκιμάσετε

αν μοιάζουν όσα επιθυμήσατε συμβατά

Τις μέρες θα μπορείτε να σεργιανίζετε στον κόσμο

τις νύχτες θα νανουρίζετε του πόθου τις αγκαλιές

και σαν ξοδευτεί όλος ο χρόνος της δοκιμασίας

απόφαση θ' ανακοινώσω άλλο μέλλον αν θα δοθεί"

Η πρώτη μέρα της συνάντησης σαν ορίστηκε

σ’ απομεσήμερο με ήλιου αρώματα μυρωμένο

αναμονή τις γεύσεις του φθινοπώρου κέρασε

στις καρδιές έδειξε μονοπάτι να περπατούν 

Τη δεύτερη μέρα αστέρια χαμήλωσαν κι ακούμπησαν στη γη

σπονδή, όνειρα για χίλιες ζωές άφησαν στην αγκαλιά τους

έρωτας με μαεστρία χρόνο σ’ ονειρικά χρόνια μεταμόρφωσε

ευχές παιδικές πρόλαβαν σε μια στιγμή μαζί να εκπληρώσουν

Η τρίτη μέρα λόγια αγάπης απ’ τις μελλοντικές σκηνές ξεσκάλωσε

ευλογίες σκόρπισε πέρα απ’ την απλόχερη φαντασία των πιστών

το χρίσμα της απόφασης με αρμονία τον κόσμο γύρω ζωγράφισε

η επίσημη ετυμηγορία σε ουτοπίας παράδεισο τον κατέταξε

αφού αιωνιότητα σύμπτυξε σε τρεις μέρες έρωτα να κυβερνά

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-11-2015

ΧΡΟΝΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑ ΟΤΑΝ ΦΑΝΕΙ

Ένα όμορφο μονοπάτι με ρόδα ανθισμένα είναι η αγάπη

πρόθυμα και ξέγνοιαστα μεθυσμένος έρωτας το κυβερνά

άνθρωποι γυμνοί απαλλαγμένοι από ελαττώματα βαδίζουν

τολμηροί εξερευνητές κάθε μέρα πιο μακριά το περπατούν 

Ουτοπικό και ψεύτικο φαντάζει σε μάτια άλλων ανθρώπων

μα για ερωτευμένους γίνεται ζεστή απογευματινή αγκαλιά

μονόδρομος μ’ αδιέξοδη κατεύθυνση που πάει μόνο ευθεία

στο τέλος του ψηλή σιδερόφραχτη καγκελόπορτα συναντά

Ώρα απόφασης έφτασε να σκεφτούν αν πρέπει να περάσουν

μαζί αν χέρια θα ριγούν ταυτόχρονα την ώρα που θα χτυπούν

συγκομιδή ώριμη υπάρχει αφού σπορά αγάπης έχουν φυτέψει

μ’ ευλάβεια κάθε σπόρος έχει από κοινού παλιά προσκυνηθεί

Η αγάπη με γενναιοδωρία παντοτινή καρπούς θα τους κεράσει

αρκεί να τολμήσουν ένα μπορώ δυνατά από μέσα τους να πουν

πίσω όμως αν φύγουν τρέχοντας και απ' το φόβο τους δειλιάσουν

θα δουν όλα τα ροδοπέταλα πως σ' αγκάθια έχουν μεταμορφωθεί

Ξυπόλυτα πόδια τ’ αγκάθια στην αρχή κι αν δεν καταλάβουν

ακόμα και αν στον πόνο έχουν γεννηθεί να είναι ανθεκτικοί

κομμάτια σάρκας σκορπισμένα που ξεσκίστηκαν θα νιώσουν

νεκρωμένα ν’ ακολουθούν σ’ όλη την αντίστροφη διαδρομή

Ίδιοι άνθρωποι δε θα’ ναι πλέον όπως ξεκίνησαν το πρώτο βήμα

τότε που μ’ αγωνία συντονιζόταν ο ένας με του άλλου την ψυχή

τώρα θα στέκονται με δίχως διπλής καρδιάς στήριγμα δυστυχισμένοι

ένα κομματιασμένο σώμα χωρίς πρόσωπο ο καθρέφτης θ' αντανακλά

Και πώς θα επιβιώσεις άνθρωπε δυστυχισμένε χωρίς μάτια

αυτά που κάθε μέρα άλλα μάτια αγαπημένα λάτρευες βουβά;

Και πώς θα επιβιώσεις άνθρωπε δυστυχισμένε χωρίς χείλη

που όλη την ώρα επιθυμούσες βουτυρένιο στόμα να φιλάς;

Ξημέρωσε η ώρα που σε λίγο η καγκελόπορτα θα φανεί…….

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-11-2015

Ο ΤΥΧΕΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ

Ξακουστή γαλέρα κουρσάρος κυβερνούσε σ’ άγνωστα πέρατα

τυχερό σκαρί, ποτέ σε τρικυμία ωκεανού δεν είχε κινδυνεύσει

πλήρωμα άνδρες ικανοί, πρόθυμα ριχνότανε στις μάχες όλες

και απολάμβαναν τη γενναιοδωρία του καπετάνιου με σεβασμό

Η φήμη τους μέρα με τη μέρα έφτανε στον κόσμο το μεγάλο

και στο βασίλειο τυραννικού άρχοντα έτυχε κάποτε να φτάσει

στέλνει ευθύς δεξιοτέχνες κλέφτες ντυμένους σαν ναυτικούς

στον τυχερό καπετάνιο δουλειά γονατιστοί να παρακαλέσουν

Μόλις το ψεύτικο πλήρωμα εισχώρησε ανάμεσα στο αληθινό

για μυστικά της επιτυχίας άρχισαν επίμονα όλους να ρωτάνε

και μάθαν πως η τύχη του καπετάνιου φυλασσόταν σε κουτί

στ’ αμπάρια τα πιο βαθιά κρυφά από όλους το’ χε κρυμμένο

η κλειδαριά άνοιγε μαγικά μόνο κατόπιν δικής του εντολής

σύστημα απλοϊκό σκέφτηκαν εύκολα αμέσως θα παραβιάσουν

Δεξιοτεχνία μεγάλη χρησιμοποίησαν, όλα τα κόλπα τα γνωστά

κατάφεραν τελικά μ’ επιτυχία στο ξύλινο μυστικό να φτάσουν

γεμάτοι έξαψη κι ανυπομονησία ψάχναν για κλεμμένο θησαυρό

τόσο που τσάκισαν την κλειδαριά έτσι που τ’ άνοιξαν με βιάση

Τα χέρια που έκλεψαν μούδιασαν και μαρμάρωσαν στη στιγμή

σαν είδαν πως το περιεχόμενο ήταν μόνο μια γυναικεία εικόνα

μπροστά τους είδαν του καπετάνιου τη γυναίκα να χαμογελά

αναγνώρισαν τη μορφή μόλις τους ξεπροβόδισε στο λιμάνι

μα στο κάτω μέρος κάτι έλαμπε όσο κι η μυθική της ομορφιά

μια φράση με χρυσό ήταν χαραγμένη και έλεγε μόνο «όνειρό μου»

που ήταν πιο πολύτιμη γι' αυτόν απ’ όλης της γης το θησαυρό

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-11-2015

ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑ

Συγχώρεσέ με έτσι άσπλαχνα που σ’ εγκατέλειψα

αγάπη μου

φόβος με κυριάρχησε οφείλω να στ' ομολογήσω

το μυαλό ανίκανο να συλλάβει την προσμονή μας

ποτέ δεν φαντάστηκε παράδεισο μέσα του να ζω

όμως όλα όσα πόθησα τα έζησα δίπλα σε σένα!

Αλλά ήρθε πρόωρα να μ’ επισκεφτεί αυτό τ’ όνειρο

στην αλφαβήτα της ζωής σαν αρχάριο εμένα βρήκε

κι εσένα στη μέση είχε φτάσει το δικό σου ριζικό

Και τώρα πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου;

Και γιατί να επιτρέψω να γεννηθώ τόσο νωρίς;

Δεν είχα πραγματική ευκαιρία να στ’ αποδείξω

οι ημερομηνίες ήταν απέναντί μου ασυνεπείς

Ξέρω πως κοιτάζεις φωτογραφίες στο ψυγείο

και σαν θυμάσαι ο θυμός βουρκώνει συνεχώς

όμως στο χρόνο αφέσου αξέχαστε έρωτά μου

γιατί κάποιους ερωτευμένους η σκληρή ζωή

μπορεί και σκοτώνει ακαριαία σε μια στιγμή

  

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-11-15

ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝOI

Όταν αποχωρίζονται τα ερωτευμένα ζευγάρια

τα χείλη αρνούνται γεια σου αγάπη μου να πουν

τα χέρια μπλέκονται σφιχτά πάνω στις καρδιές

τα κορμιά πόθο ξαναζητάνε να τους ζεστάνει

Οι ώρες μετατρέπονται σε τσιγκούνικα λεπτά

ο ήλιος παραχωρεί τη θέση του στο φεγγάρι

και τα μάτια

Αχ αυτά τα μάτια τους!
Ριγούν σε ικεσίας ρυθμό αιώνιων στιγμών

εικόνες αποτυπώνουν οι αδηφάγες κόρες

Αντίστροφα το χρονόμετρο μόλις πατήθηκε

μετράει μαζί με το κοντέρ του αυτοκινήτου

αντίθετα χιλιόμετρα έρωτα οι ρόδες κάνουνε

για λίγο ώσπου να ξανασμίξουν οι ερωτευμένοι

Παρηγοριά στην αγκαλιά το φορεμένο ένδυμα

με άρωμα λατρεμένου σώματος είναι ποτισμένο

τη μία σάρκα που έμεινε μισή απαλά να νανουρίζει

γιατί η μυρωδιά τους ερωτευμένους συμπονάει

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-11-2015

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Βουβοί στέκονται σε στάση προσοχής

ταγμένοι υπηρέτες

μπρος στο μεγαλείο του κυρίου και αφέντη

της Αγάπης

ευθυτενείς μέσα στις φρεσκοσιδερωμένες

λιβρέες τους

όρθιοι περιμένουν εκστασιασμένες εντολές

να θαυμάζουν

Το χρέος τους πιστά να την υπηρετούν

είναι θεόσταλτο

Αυταπάρνησης όρκο ιερό έδωσαν αιώνια

να τη φροντίζουν

Τ’ αστέρια που γυρνούν δικοί της δορυφόροι 

φωτεινά να υπάρχουνε

Το ζωογόνο νερό της ανεμπόδιστα φροντίζουν

αιώνια να κυλάει

Τα μελλοντικά μονοπάτια πρόθυμα καθαρίζουν

από αγριόχορτα

μήτε ακίδα πατήσει και την πληγώσει

άθελά της

Τα βράδια σονέτα μελωδικά τη νανουρίζουν

σε λίκνο έρωτα

ατέλειωτες στιγμές ευτυχίας θέλουν συνέχεια

να της χαρίζουν

Και σαν ξημερώνει αερίζουν τα σκεπάσματα

του έρωτα

κάθε λεπτό της μέρας αισθήσεις μοναδικής λατρείας

να της θυμίζουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 9-11-2015

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΤΑΞΕΣ

Για πάντα χρειάζομαι την αγάπη που μου έταξες

λουστήκαμε σε φως ιερό από μακριά ταξιδεμένο

σύμπαν φτιάξαμε προσκύνημα άγιο να γίνει

είδωλο αγνότητας μέσα του για να λατρεύουμε

Ποθώ αγάπη μου όλο τον έρωτα που νιώσαμε

δυστυχισμένα κορμιά που γνώριζαν από χρόνια

αθανασίας νερό σε κούπα χρόνου μαζί ήπιαμε

νεκρές οι φλέβες ένιωσαν όλο το γλυκό πόνο

Ποθώ το μέλλον που απλόχερα μας χαρίστηκε

στις προσδοκίες του σαν μαριονέτες της αγάπης

άξιοι συνεχιστές δεμένοι μόνο με χρυσά νήματα

μαζί να υπηρετούμε ευτυχίας σκοπούς δίχως τέλος

Πάντοτε θα ποθώ την αγάπη που μου ορκίστηκες

ίδια τάματα κι εγώ στην αγάπη κάθε μέρα κάνω

ερωτευμένη με όλη τη ζωή που φανταστήκαμε

σχέδια στο πάπλωμα της μοίρας μας τα φτιάχνω

Μαρία Φουσταλιεράκη  9-11-15 

ΚΑΖΙΝΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Κέρδισε με διαφορά σε παιχνίδι όμορφων λέξεων

δάφνες στολίζουν από δω και πέρα τα μαλλιά του

τελετή θα οργανώνουνε κάθε χρόνο για χάρη του

στο πάνθεον των νικητών θα υπάρχει τ’ όνομά του

Στην πορεία έχασε λόγια πολλά σε δύσβατο δρόμο

μηρύκασαν στροφές και του στοίχειωσαν τις λέξεις

άμαθα χέρια δίστασαν ανδρείας έργα να πράξουνε

πισθάγκωνα δεμένα προτιμούν να σαπίζουν τα λιμάνια

Ζωή πολύτιμη ξόδεψε σε στημένο τραπέζι του τζόγου 

στη μαύρη ρουλέτα έπαιξε όλα τα φωτεινά αστέρια

καινούργια ψάχνει να βρει ίδιο δρόμο να φωτίζουνε

αγάπη μη σκοντάφτει σε σκοτεινά σοκάκια και ματώνει

Κέρδισε τελικά του χρόνου τα ναυαγισμένα βλέμματα

πάντοτε έψαχνε με αγωνία της νιότης την αιώνια πηγή

συχνά από γέννηση έχει κάποιος κοίταγμα διψασμένο

αξόδευτο όμως τρέχει σαν το κερδίσει χωρίς σταματημό

σε στήθος που από συνήθεια και όχι αγάπη λειτουργούσε

και νόμιζε πως ζούσε με κλεμμένες μάρκες έρωτα ιδανικό

Μαρία Φουσταλιεράκη 8-11-2015

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Συναγερμός μέσα στη νύχτα ξάφνου ήχησε

κλήθηκε μετοχικό συμβούλιο αισθημάτων

σε αμφιθέατρο θέσεων ήδη αμετακίνητων

καθορισμένα τα εμβλήματα των χρωμάτων

Όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη προσκλήθηκαν

λόγο και αντίλογο φωναχτά ν’ αρθρώσουν

πάντοτε η ελεύθερη δημοκρατία αποφάσιζε

τρόπο οι υπάρξεις στο μέλλον να προχωράνε

Μεσάνυχτα ξεκίνησαν με σειρά ν’ αγορεύουνε

σε έκτακτη διαδικασία γνώριμη από χρόνια  

ο φόβος κι η καθημερινότητα ζευγάρι κατέφθασαν

τάχθηκαν αμέσως ΚΑΤΑ επικίνδυνων συναισθημάτων

του έρωτα, της αγάπης, της πραγματικής ευτυχίας

που εισέβαλλαν απ’ το πουθενά στην κάθε μέρα

να βάψουν νέα χρώματα, στιγμές ν’ αλλάξουν

οικεία φθινοπωρινή μελαγχολία να διαλύσουν

Ο έρωτας άρπαξε του λόγου τη σκυτάλη

ζήτησε υπεράσπιση από την άγια λογική

εκείνη χρόνια είχε τα σκήπτρα του ελέγχου

σε γνώριμο κόσμο καθοδηγούσε με σιγουριά

Ως το ξημέρωμα επιχειρήματα όλοι κατέθεταν

σε σταθερές θέσεις αμετακίνητες πεισμώναν

μα καταλυτικά επενέβησαν η τύχη και ο χρόνος

ανακοινώνοντας πως είναι τώρα δική τους σειρά

Το συμβούλιο υπάκουσε και συμφώνησε ησύχως

φωτεινός ήλιος σφράγισε μ' αγάπη την υπογραφή

τάξη καινούργια επανήλθε, γνώριμο κλίμα με χαρά

και ο χρόνος έκλεισε το μάτι στην αγάπη λατρευτικά

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-11-2015

ΟΧΛΗΣΕΙΣ

Νέκρωσαν από χρόνια

μαύροι παλιοί έρωτες

με πείσμα στοίχειωσαν

στης άρνησης τη θέα

εικόνες κάποτε τρυφερές

από καιρό μούχλιασαν

μπαγιάτικο ψωμί

ξεχασμένες σε πατάρι

κακεντρεχείς αγαπημένες

πρόσχημα μετάνιωσαν

εύφορο έδαφος ζητούν

σκαπανείς πικρών ονείρων

μέχρι ανίερες συμμαχίες

σαν τους λύκους κάνανε

ξόρκια να μαγειρεύουν

σε μαρμίτες χαλασμένες

ωκεανός βούλιαξε γη

κάτω στα πόδια τους

ένας κωπηλάτης μόνο

στην όχθη θα εκβάλλει

αντιγύρισμα αδιαφορίας

το άσπιλο βλέμμα φόρεσε

οι ξενιστές κρύβονται

σε δανεισμένα μονοπάτια

ασήμαντες πάντοτε ήτανε

της γελοιότητας οι οχλήσεις

πυξίδες πιστοποιημένες

μόνο οι δρόμοι κουβαλάνε

οι ρόλοι στα παραμύθια

θέλουν ν’ αντιστρέφονται

όμως ευτυχώς αρχέγονο σχέδιο

φτιάχτηκαν για ν’ ακολουθάνε

Μαρία Φουσταλιεράκη 5-11-2015

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΙΚΡΑΙΝΩ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Όταν σε πικραίνω άθελά μου αγάπη μου

μαραίνονται τα πέταλα απ’ τις μαργαρίτες

τα φιλιά τους αρνούνται να μας χαρίζουν

δίχως τη γνώριμη λάμψη του έρωτά μας

Τα πουλιά αμέσως παύουν το κελάηδισμα

χτύπους αφουγκράζονται στις καρδιές μας

μέχρι να συντονιστούν ξανά, να μερέψουν

σε κοινό ρυθμό οι αισθήσεις να χορεύουν

Όλα τα σύννεφα στον ουρανό μαζεύονται

πάνω από κεφάλια περιμένουν μαυρισμένα

να ξεπλύνουν θέλουν μια θλίψη προσωρινή

γκρίζο όταν στάζει στην παλέτα της αγάπης

Κάθε φορά που σε πικραίνω εγώ μάτια μου

άθελα γίνεται από τον έρωτα που κουβαλάω

λίγη πίκρα ανακατεύεται με λίγη ζήλια γλυκιά

μετανιωμένη συγχώρεση αμέσως παρακαλάω

Τότε το κάτασπρο σεντόνι της αγάπης μας

με θαλπωρή, γνώριμες μυρωδιές μας τυλίγει

τα βλέμματα δεν αντέχουν να’ ναι χωριστά

ερωτικοί καυγάδες πάθος περισσότερο χαρίζουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-11-2015

ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Νιώθω την ανάγκη να σου περιγράψω πως αισθάνομαι όταν εσύ λείπεις από δίπλα μου.

Είναι σαν να γίνονται ξαφνικά  άνοστες και μοναχικές οι μυρωδάτες αναπνοές μου.

Τότε, σκέφτομαι να φάω κάτι να με γλυκάνει μήπως κι αλλάξει η στυφάδα στη γλώσσα της μοναξιάς μου.

Ανοίγω λοιπόν προσεκτικά το κρυμμένο μου βάζο και γεύομαι λαίμαργα ένα ζαχαρωμένο σου φιλί. Και μετά κι άλλο. Και μετά κι άλλο.
Μέχρι να επανέλθει έντονα στο στόμα μου η γεύση και η μυρωδιά σου.

Αλλά ξέρεις κάτι; Δε με φοβίζουν οι στιγμές που πρέπει να σε αποχωριστώ γιατί φροντίζω να έχω παντοτινά γεμάτο το βάζο μου.

Σίγουρα τώρα θ’ αναρωτιέσαι πότε το γεμίζω αφού δε μ' έχεις δει ποτέ να το κάνω.

Τα βράδια αγάπη μου.

Εκείνα τα βράδια που περιμένω πρώτος να κοιμηθείς για ν' αρχίσεις να με ονειρεύεσαι.

Τότε, στο πρώτο σου χαμόγελο σκύβω απαλά τα χείλη μου και σου κλέβω τα ονειρικά φιλιά και τα αποθηκεύω.

Κάποιο βράδυ μάλιστα, θυμάμαι που ξύπνησες μόλις σ' ακούμπησα  και γεμάτος ανησυχία με ρώτησες γιατί δεν κοιμάμαι στην αγκαλιά σου όπως πάντα και αν μου συμβαίνει κάτι.

Θυμάσαι έρωτά μου τότε τι σου απάντησα;

Πως τίποτα κακό δε μου συμβαίνει. Πως απλά στέκομαι παράμερα μερικά λεπτά για να μπορέσω να δω τον εαυτό μου που κοιμόταν λίγο πριν κουρνιασμένο στο κορμί σου.

Έτσι, ίσως καταφέρω να πιστέψω πως και γω δεν ονειρεύομαι....

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-11-2015

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

                                                        Aggelica Kaufmann  Ariadne
                                                     

Λέξεις έκλεψαν τα κουρέλια των ζητιάνων
ντύθηκαν ασήμαντες μορφές περιθωριακές

σπουδαία συναισθήματα να μη βεβηλώσουν

το ολόλευκο της αγνότητας μη μαγαρίσουν

μάτια να σηκώσουν ψηλότερα δεν τολμούν

και σταθεί επάνω ανάξια το χαμένο βλέμμα

Γυμνές από λέξεις στέκονται αγάπης στιγμές

πρόσβαση δεν έχουν στο ρομαντικό κόσμο

ψυχές φορούν κατάσαρκα γνώριμα κορμιά

υλική υπόσταση πασχίζουν να γνωρίσουν

πραγματικότητά τους ένα σύμπαν ονειρικό

άφθαρτο άγγιγμα φωλιάζει στα ζεστά χέρια

Ποτάμια έγιναν λέξεις να ξαναβαφτιστούν

χώμα εύφορο να μεταφέρουν γη να θρέψει
ολόγυμνα βλέμματα γεύονται βαθιά σιωπή

έρωτα ντύνονται τα ευλογημένα δαχτυλίδια

και τα χείλη προσευχές ίδιες είπαν φωναχτά

με ιερότητα ανταλλάσσοντας αιώνιους όρκους

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-11-2015