Δίπλα στ' ανοιχτό παράθυρο στεκόταν
και χαμογελούσε στις αδέσποτες γάτες,
κρύωνε μα τ' άφηνε πάντα ανοιχτό
Ο γιος χάιδεψε τρυφερά γκρίζα μαλλιά
και ρώτησε γιατί χαμογελά στα ζώα
Μου μοιάζουν, απάντησε,
χωρίς να μετακινήσει το βλέμμα,
μια ζωή πεινασμένα είναι, σαν κι εμένα
Μονάχα που εγώ πεινούσα γι' αγάπη,
μα ποτέ δεν περίσσευε αρκετή
Κάθε φορά τους άλλους έβαζα μπροστά
κι οπισθοχωρούσα νηστική με τ' αποφάγια
Μια φορά θύμωσα κι αποφάσισα
να διεκδικήσω ολόκληρο μερίδιο
Το θήραμα στεκόταν μπροστά μου
μέσα στα μάτια με κοίταζε
κι ήταν έτοιμο να θυσιαστεί
για να χορτάσω εγώ
Δε μπόρεσα όμως να σηκώσω το μαχαίρι
ζύγιζε όλες τις αμαρτίες του κόσμου
Μαρία Φουσταλιεράκη 1-10-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...