ΑΠΑΓΚΙΟ ΑΜΑΡΤΙΩΝ

Βαριά φτερά έβγαλα με κουρασμένα χέρια

στον κάδο απέξω τ’ απόθεσα μ’ ένα φιλί

Όχι πως για πέταμα τα ‘χα ή έδειχναν φθαρμένα πολύ

κάθε άλλο

αχρησιμοποίητα ήταν μετά από αιώνες χρηστικούς

ζημιές φρόντιζα διαρκώς να επισκευάζω

και σα βρέφη τα κανάκευα συνεχώς

Μόνο τα ‘βγαλα λίγο να ξεκουραστώ

μεγάλη προσπάθεια να πετάς χωρίς να σκοντάφτεις

απαιτεί συνέχεια να’ χεις τα μάτια ανοιχτά

κι ένα σώμα άφθαρτα εκπαιδευμένο για ν’ αντέχει

Κουράστηκα όρθια να στέκομαι στη βροχή

θεόρατα να τ’ απλώνω προσκέφαλο στον κόσμο

Μονάχα για λίγο θα γείρω να κοιμηθώ

χωρίς το βάρος των φτερών να μου θυμίζει

πως είμαι απάγκιο των ίδιων μου των αμαρτιών

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-10-2016