ΚΑΠΟΤΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Τέτοια μέρα, τα παλιά χρόνια στην Κρήτη, είχαμε πένθος στο σπίτι μας. Σε κάθε σπίτι είχανε πένθος.

Αν και μικρά παιδάκια, καταλαβαίναμε και νιώθαμε πως είναι θλιβερή μέρα η σημερινή.

Η μάνα, μας έλεγε πως δεν έκανε να κάνουμε μπάνιο και κυρίως πως δεν έκανε να λούσουμε τα μαλλιά μας. Τρέμαμε μη λερωθούμε γιατί ό, τι και να γινόταν, μπάνιο δεν κάναμε.

Από φαγητό, νηστεύαμε όλη τη μεγαλοβδομάδα από κρέας και σήμερα νηστεύαμε και το λάδι. Χόρτα αλάδωτα, βραστά όσπρια και ψωμί ήτανε το φαγητό μας. Το τηρούσαμε πιστά.

Οι νοικοκυρές φουρνίζανε μοσχομυριστά λαπροκούλουρα και δεν τολμούσαμε ν' απλώσουμε το χέρι να πάρουμε ένα, όχι γιατί θα μας έδερνε η μάνα, που θα μας έδερνε, αλλά γιατί αυτό το "δεν κάνει" είχε φωλιάσει στην καρδιά μας και δεν παρακούαμε ούτε τη μάνα, ούτε το Χριστό.

Στολίζαμε τον επιτάφιο με λουλούδια απ' τους αγρούς, όλες οι γυναίκες μαζί και τα μικρά παιδιά, αγόρια κορίτσια. Τα χρώματα και οι μυρωδιές αγαλλιάζανε το μέσα μας.

Τους άνδρες δεν τους θυμάμαι να συμμετέχουν στον επιτάφιο, είχανε δουλειές στα χωράφια. Τους θυμάμαι μόνο πως ασχολούνταν με το σφάξιμο και το γδάρσιμο των αρνιών.

Αργότερα μετακομίσαμε και μεγάλωσα στην πόλη. Με τυποποιημένες λατρείες που με τα χρόνια ξεχάστηκαν μέχρι και οι επισκέψεις στην εκκλησία.

Μου λείπει αυτή η λαμπριάτικη ατμόσφαιρα του χωριό. Μου λείπει αυτή η κατάνυξη που τη νιώθαμε βαθιά ως το μεδούλι.

Όσο γερνά ο άνθρωπος, (όσο κι αν μας ξενίζει το ρήμα, αυτό συμβαίνει) , έχει την ανάγκη να επιστρέψει σε γνώριμες, σε αθώες μνήμες και γεύσεις.

Ίσως για να παρηγορήσει τον εαυτό του πως δε γεννήθηκε αμαρτωλός.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-4-2017