Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΧΡΟΝΟΣ

Οι σκέψεις μου βάρυναν σήμερα έτσι όπως έβλεπα μέσα απ’ το τζάμι τα μουντά σύννεφα που ερχόταν από μακριά και έφερναν βροχή. Δε με νοιάζει όταν βρέχει. Την αγαπώ τη βροχή. Με νοιάζει όμως που τα σύννεφα μου κρύβουν τον ήλιο.

Τον χρειάζομαι τον ήλιο για να σκέφτομαι περισσότερο καθαρά. Σα ρίζες που λιάζονται είναι οι σκέψεις μου τις βροχερές μέρες. Οι ρίζες μπορεί να μη βλέπουν τον ήλιο, αλλά τον νιώθουν. Επειδή δε βλέπουμε κάτι δε σημαίνει πως δεν υπάρχει κι όλας.

Σήμερα το πρωί ήπια τον καφέ μου μπροστά στο παράθυρο. Βλέποντας τη βροχή να πιτσιλάει τα πεζοδρόμια και τους βιαστικούς περαστικούς. Εγώ στεκόμουν όρθια στο παράθυρο και τους χάζευα. Μ’ αρέσει να χαζεύω τους ανθρώπους και να φαντάζομαι ιστορίες γι’ αυτούς.

Μια γυναίκα μου κέντρισε έντονα τη ματιά. Μια γυναίκα νέα που περπατούσε αφηρημένη. Ομπρέλα δεν κρατούσε, μα δε φαινόταν να τη νοιάζει αν χαλούσαν τα μαλλιά της. Είχε όμορφα μαλλιά, πολύ περιποιημένα.

Στάθηκε για ώρα μπροστά σε μια βιτρίνα και κοιτούσε επίμονα κάτι. Ήταν μακριά για να διακρίνω το αντικείμενο της προσήλωσής της.

Υποθέσεις μονάχα μπορούσα να κάνω. Η βιτρίνα είχε γυναικεία αντικείμενα και ήταν καλόγουστη.

Κι γω στέκομαι συχνά μπροστά της και θαυμάζω τα γυναικεία αξεσουάρ και τα υπέροχα ρολόγια της.

Ειδικά ένα ροζ ρολόι με μεγάλο καντράν μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση. Όχι μόνο εντύπωση για να είμαι ειλικρινής, μου έχει πάρει τα μυαλά εδώ και καιρό.

Όποτε περνάω τον απέναντι δρόμο και το κοιτάζω, η παρόρμησή μου κοντεύει να με λυγίσει και είμαι έτοιμη να μπω μέσα και να το αγοράσω.

Έχω φτάσει μέχρι το σημείο ν’ αγγίξω το χερούλι της πόρτας για να μπω μέσα στο κατάστημα, μα αντιστέκομαι και δε μπαίνω. Δεν είναι το υψηλό του κόστους το θέμα που δεν τ’ αποφασίζω. Η τιμή του είναι προσιτή.

Διαφορετικός είναι ο λόγος που αντιστέκομαι στην παρόρμησή μου.

Δε φοράω ρολόγια. Ποτέ δε φόρεσα. Αρνούμαι κάτι έξω από μένα να μετρά το δικό μου χρόνο.

Φυσικά και είναι χρήσιμο να γνωρίζω ανά πάσα στιγμή τι ώρα είναι. Διαφορετικά δε θα μπορούσα να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους για τις συναντήσεις μας ή για τις υποχρεώσεις μου.

Μα νιώθω πως αν φορέσω ρολόι στον καρπό μου πως θα μου αποσυντονίσει τους φυσικούς μου σφυγμούς.

Ή στη χειρότερη περίπτωση θα μου τους κλέψει και θα πεθάνω.

Το ρολόι θα χτυπά έξω απ’ το κορμί μου, οι σφυγμοί μου θα χτυπούν ταυτόχρονα μέσα στο κορμί μου και γω φοβάμαι πως θα μπερδευτώ και θα ρεζιλευτώ στις πεποιθήσεις μου.

Αν φορέσω ρολόι, ο χρόνος θα μου κλείνει το μάτι πονηρά κάθε δευτερόλεπτο και θα μου λέει πως έγινα τελικά αυτό που φοβόμουν περισσότερο.

Πως έπαψα να ‘μαι ονειροπόλα και αφηρημένη, σαν τη γυναίκα με τα περιποιημένα μαλλιά, και πως έγινα συγκεκριμένη και καταναγκαστικά προγραμματισμένη.

Αυτό είναι κάτι που το τρέμω και το μισώ ταυτόχρονα.

Η γυναίκα με τα όμορφα μαλλιά συνεχίζει να στέκεται μπροστά στη βιτρίνα και να κοιτά, κι γω συνεχίζω να πλάθω ιστορίες για κείνη. Ακόμα βρέχεται, μα δεν τη νοιάζει.

Αναρωτιέμαι αν τη μάγεψε κι κείνη το ροζ καντράν του ρολογιού με τους κομψούς δείκτες που σε παραπλανούν και σε κάνουν να πιστεύεις πως ο χρόνος περνά όταν μετριέται από κάτι άλλο έξω από σένα τον ίδιο

Εγώ το χρόνο τον μετράω μέσα μου. Χωρίς χτύπους ρολογιών. Μονάχα με τους χτύπους της καρδιάς.

Ακανόνιστα χτυπάει η δική μου καρδιά. Ανάλογα με τις σκέψεις και τα ερεθίσματα που μεταφράζω σε συναισθήματα πριν τα βάλω μέσα μου.

Μ’ αρέσει πολύ να παρατηρώ τους περαστικούς ανθρώπους μέσα απ’ το παράθυρό μου.

Μ’ αρέσει να πλάθω ιστορίες μ’ αυτούς τους άγνωστους για πρωταγωνιστές.

Μ’ αρέσει που μου κρατούν συντροφιά όσο πίνω τον καφέ μου, κι ας μην τους γνωρίζω. Κι ας μη μάθουν ποτέ πως μέσα σ’ όλα τ’ άλλα που έκαναν σήμερα που έβρεχε, ήπιαν καφέ ελληνικό ερήμην τους.

Συντροφιά με μια άγνωστη ονειροπόλα που τους έκανε σήμερα πρωταγωνιστές στις σκέψεις και στα τετράδιά της.

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-4-2017