ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΕΘΥΜΗΣΑ ΝΑ 'ΜΟΥΝ ΞΑΝΑ ΠΑΙΔΙ

Αυτή την εποχή πεθύμησα να 'μουν ξανά παιδί.

Ήθελα να τριγυρίζω σαν τη σφήκα στην κουζίνα, στα πόδια της μάνας και να την τραβώ απ' τα φουστάνια.

Να τη ρωτώ συνέχεια πότε θα ψηθούν τα κουλουράκια και γιατί αργεί να φουσκώσει η ζύμη για τα τσουρέκια.

Τα χεράκια μου να προσπαθούν να φτιάξουν όμορφα σχέδια στ' αυγά με φύλλα και λουλούδια και μονίμως να ‘μαι πασαλειμμένη μ' αλεύρι, εκεί ψηλά, ανεβασμένη στο σκαμνάκι μου για να φτάνω τον πάγκο.

Πεθύμησα Πάσχα στο χωριό. Αλλά πάλι να 'μουν παιδί.

Τις γυναίκες να βοηθώ ν' ασπρίσουν τα πεζούλια μέχρι ν' αστράψουν και στην εκκλησία να τις ακολουθώ με την κεντημένη μου ποδιά, για να καθαρίσω μαζί τους τα μανουάλια κι όλα τ' άγρια χόρτα απ' τους τάφους.

Όταν είσαι παιδί, η ζωή κι ο θάνατος είναι τελείως φυσιολογικά. Μεγαλώνοντας, φόβοι μπαίνουν ανάμεσά τους και χάνεται μέρος της μαγείας.

Άμα κλείσω τα μάτια μυρίζω το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων. Μυρίζει αθωότητα και φρέσκο βούτυρο.

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-4-2017