Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Τ’ ΑΗΔΟΝΙΟΥ ΤΟ ΔΑΚΡΥ- ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Ξεκίνησα επιτέλους ένα βιβλίο που είχα από καιρό επιλέξει, όχι μόνο επειδή έχουμε κοινή καταγωγή με το συγγραφέα, αλλά κυρίως για την παρουσία του στο λογοτεχνικό χώρο είναι τόσο αξιοπρεπής και ζηλευτή που χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά τον έχω κατατάξει από καιρό στους κοντινούς μου ανθρώπους.

Από ένα τέτοιο άνθρωπο φυσικά δεν περίμενα αδιάφορη γραφή. Χειρίζεται με εξαιρετική δεξιοτεχνία την ελληνική γλώσσα, την κατέχει άριστα. Οι κρητικοί ιδιωματισμοί που μεταχειρίζεται και οι διάλογοι στην πάτρια γλώσσα λιγώνουν την ψυχή είτε έχεις έρθει σ’ επαφή μ’ αυτή την ιδιαίτερη ράτσα ανθρώπων, είτε όχι. Η γλαφυρότητα της γραφής, η ένταση των συναισθημάτων και της βαθιάς ψυχικής πάλης είναι τόσο ζωντανά και ρεαλιστικά ώστε οι ήρωες παίρνουν σάρκα και οστά στη φαντασία.

Με συνεπήρε η ιστορία, οι περιγραφές, οι ανατροπές. Η σύγκρουση με τη Μοίρα αναπόφευκτη, χρόνια και τρομακτική. Σ’ αυτή τη σύγκρουση μετριέται το μπόι του ανθρώπου. Ακριβώς όπως το περιγράφει ο Ν. Καζαντζάκης στην "Ασκητική":

«Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”. Ο συγγραφέας γνωρίζει καλά πως αν έστω και ένας άξιος άνθρωπος είναι ικανός να σώσει τον κόσμο όλο.

Η πάλη με το χρόνο, τη φυσική φθορά, τη συγχώρεση και το θάνατο

απασχολούν τους ήρωες μ’ ένα τρόπο τραγικό, αναγκάζοντάς τους να πονέσουν παραπάνω απ’ όσο αντέχουν και να είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το αντίτιμο της αθανασίας.

Όλοι οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι και άριστα ψυχαναλυμένοι. Ακόμα και τους «κακούς» ή απλά αντιπαθητικούς της υπόθεσης καταφέρνει και τους δίνει μια αδιόρατη ανθρωπιά, αφήνοντας μια σημείωση στο μυαλό να μην τους μισήσουμε.

Δε χωράει το μίσος στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Κανένας από ελεύθερη επιλογή δεν είναι κακός. Πολλές φορές αναγκάζεται να γίνει από συνήθεια και άλλες απλά δεν έχει διδαχτεί τον τρόπο να είναι καλός. Από την ανάγκη του ν’ αγαπηθεί υποκύπτει σε σφάλματα και αμαρτίες κατά του εαυτού του.

Σε όλο το βιβλίο ταξίδεψα σε κόσμους αλλοτινούς, σε κόσμους της παιδικής μου ηλικίας. Τότε που ήμουν καθισμένη μικιό κορίτσι στο μουρνιδάκι της αυλής, δίπλα στα πόδια του κρητίκαρου παππού μου ο οποίος μου ανιστορούσε συνέχεια γι’ αγάπες, για πεθαμούς, για βεντέτες, για ολόκληρη τη Ζωή.

Πόσο όμορφα μου μύριζε όλη την ώρα το βιβλίο, να ξέρατε!

Ποτισμένο με τη μυρωδιά της αξιοπρέπειας, της ντρέτης αντρίκιας ηθικής, το λόγο τιμής, την ευλάβεια, τη θυσία, την αγάπη, την αυταπάρνηση και το θάνατο. Τις μεγάλες αδυναμίες των κρητικών.

Με παρέσυρε από το σαλόνι του σπιτιού μου στα κακοτράχαλα σοκάκια του χωριού, στο καφενείο, στην εκκλησία, στην ορθάνοιχτη αυλή της γειτόνισσας που μοσχομυρίζει πάντα φαγητό, μπαχαρικά και λουλούδια.

Ένα υπέροχο ταξίδι στα πάτρια εδάφη και στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι άλλαζαν τον κόσμο χωρίς καν να το γνωρίζουν. Γιατί ο κόσμος αλλάζει με τη καλοσύνη, την αγάπη, την εντιμότητα και την πίστη.
Αν γεννιόταν περισσότεροι «Γιώργηδες» ο κόσμος μας θα ήταν ένας επίγειος παράδεισος.

“Δεν υπάρχουν ιδέες - υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες - κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τους κουβαλάει.” – «Νίκος Καζαντζάκης - Αδερφοφάδες»

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-7-2016