ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Ατάραχος υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως θα μείνεις ότι και να σου ξημερώσει η αυγή της Ζωής.

Από τότε που θυμάμαι τον κόσμο ατάραχη εκπαιδευόμουν να λύνω ξένα κουβάρια.

Στην αρχή, τα κουβάρια που έπλεκαν όμορφα τερλικάκια, απαλά και χρωματιστά. Για άλλα μωρά, ροδαλά. Επιθυμητά και στρουμπουλά. Καμάρια των γονιών.

Δεν πειράζει έλεγα από μέσα μου

Δε ζηλεύω ξένες ευτυχίες.

Μπορώ και χαίρομαι με δανεικά χαμόγελα και είμαι και ευγνώμων από πάνω.

Αργότερα ήρθα αντιμέτωπη με το κουβάρι που έπλεκε το δρόμο για να περπατήσουν τα έφηβα, ξυπόλυτα πόδια μου.

Όσο κι να έψαξα στο κουτί με τα ραφτικά που είχαμε στο σπίτι, δίπλα στη μηχανή ραψίματος, δε βρήκα τίποτα.

Μάταια παρακαλούσα τη μάνα να πάει ν’ αγοράσει ανθεκτικές και ελαστικές κλωστές, απ’ αυτές που χρειάζονται τα παιδιά όταν μεγαλώνουν για να νιώθουν την ασφάλεια του σπιτιού ν’ ακολουθεί τα βήματα που ξεμακραίνουν απ’ το σπίτι.

Δεν έχουμε λεφτά για περιττά έξοδα, απαντούσε ψυχρά στα παρακάλια μου.

Δεν πειράζει έλεγα στωικά

Έχουμε ανάγκες που είναι πιο σημαντικές στην οικογένεια. Οι αδερφές μου χρειάζονται καινούρια παπούτσια. Εγώ περνάω ακόμα με τα μπαλωμένα.

Την εφηβεία την πέρασα με το μπαλωμένο ζευγάρι παρέα. Έμαθα να προσέχω όταν έβρεχε. Γέμιζε λακκούβες ο δρόμος και τα πάνινά μου δεν έπρεπε με τίποτα να βραχούν. Μου έπαιρνε μέρες ολόκληρες να τα στεγνώσω όταν τύχαινε, σπάνια, να γεμίσουν λασπόνερα.

Μετά την εφηβεία χρειαζόμουν σπουδές και άλλες κατάλληλες δεξιότητες. Εφόδια για να βγω να πολεμήσω κι εγώ όπως όλος ο κόσμος. Μεγάλωσες τώρα, κάνε εσύ τα κουμάντα σου, άκουγα.

Δεν πειράζει απαντούσα με αγωνία

Βρήκα ανέξοδο τρόπο να μορφωθώ. Δεν περίσσευαν χρήματα στην οικογένεια. Τα φροντιστήρια των αδερφών ήταν ακριβά, δεν τα ‘παιρναν εύκολα τα γράμματα.

Καταλάβαινα, συμπονούσα και έθαβα την πίκρα κάτω από στοίβες βιβλία, τους μοναδικούς φίλους και μέντορες που είχα τότε. Δεν προλάβαινα να το αναλύσω και πολύ.

Η ατελής ανθρώπινη πλευρά και οι μηχανισμοί λειτουργίας της με είχαν συνεπάρει και το αναγνωστήριο του πνευματικού κέντρου της περιοχής μου, που με βόλεψε σαν δεύτερο σπίτι μου, δεν ήταν χώρος που σήκωνε κλάψες και μιζέριες. Μόνο έρευνα και εσωτερική αναζήτηση.

Την εποχή εκείνη υιοθέτησα τη φράση, η γνώση είναι δύναμη, και μέχρι σήμερα έχει κολλήσει πάνω στη σάρκα μου, σάρκα με ανεξίτηλο καλλιγραφικό.

Η επόμενη εικοσαετία της πλήρης ωριμότητας ήταν ένα μονοπάτι στενό, σκοτεινό πολλές φορές και ατομικό, που όμως χώρεσε τρεις ακόμα ψυχές. Έπρεπε να περπατούν κολλημένες πάνω μου για να μην ξεστρατίσουμε όλοι μαζί και χαθούμε.

Το πόσα δεν πειράζει είπα σ’ αυτά τα χρόνια δεν τα μέτρησα.

Πάρα πολλά. Το πόσα ξένα κουβάρια έλυσα, μπέρδεψα χειρότερα, έκαψα, παράτησα, και μόνο που τα θυμάμαι με τρομάζουν. Πόσες διαφορετικές ζωές χωρέσανε σε μόλις είκοσι χρόνια είναι αξιοθαύμαστο.

Σήμερα τα δεν πειράζει που έχουν απομείνει στο συρτάρι είναι ελάχιστα

Είναι πολύτιμα κειμήλια και δεν τα σκορπάω γενναιόδωρα όπως παλιά.

Δεν πειράζει είπα ξανά σήμερα το πρωί σε μένα αυτή τη φορά.

Μάλλον είναι η πρώτη φορά που το λέω σε μένα. Δεν ξέρω αν θα είναι και η τελευταία, αλλά ξέρω σίγουρα πως είναι η πρώτη που πραγματικά ταιριάζει στην περίσταση.

Δεν πειράζει αν δεν έρχονται έτσι όπως τα έχουμε φανταστεί.

Δεν πειράζει αν καινούριες δοκιμασίες μας χτυπούν την πόρτα.

Δεν πειράζει αν δε μπορούμε να νιώσουμε πανικό γι’ αυτά που δε μπορούμε να ελέγξουμε.

Ο πανικός το έχει σκάσει προ πολλού απ’ τη ζωή μου. Πάλεψε μαζί μου και ευτυχώς τον νίκησα στα σημεία.

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-7-2016