ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Από τις ερωτήσεις που κάνουν ένα άνθρωπο να τρομάζει, είναι αυτή που ρωτάει, τι κάνεις.
Οι καλοί τρόποι απαιτούν ν’ απαντήσεις.
Οι κακοί τρόποι λένε από μέσα τους, αι σιχτίρ.
Δύσκολο ν’ απαντήσεις, είμαι καλά, αν δε νιώθεις καλά μέσα σου και θες να ‘σαι ειλικρινής και έντιμος απέναντι σε σένα και σ’ αυτόν που σε ρωτά.
Αν πεις, δεν είμαι καλά, χρειάζεται εξηγήσεις, δε σερβίρεται ποτέ σκέτο το δεν είμαι καλά.

Είτε απαντήσεις, είτε το αποφύγεις η ζημιά έχει γίνει. Το ερώτημα μπήκε μέσα σου και περιμένει απάντηση.
Λες, θα το παίξω τρελίτσα μωρέ και θα κάνω πως δεν άκουσα.
Χα!
Και ποιος σου είπε πως έχεις μονάχα ένα εαυτό και εύκολο είναι να τον ξεγελάσεις; Μακάρι να ήταν μόνο ένας, αλλά είναι δύο, τρεις, τέσσερις και καμιά φορά περισσότεροι.
Όχι, δεν αφορά ανθρώπους με ψυχιατρική διαταραχή, όλοι μας έτσι είμαστε. Πολυδιάστατοι. Τόσοι ρόλοι, σκέψου από παιδιά μέχρι μεσήλικες και βάλε, τόσοι εαυτοί που πορεύονται παράλληλα μέσα μας και όλοι περιμένουν από κάποιον να τους καθοδηγήσει.
Ουφ!
Περίπλοκο πολύ είναι να είσαι άνθρωπος σημερινός.
Καλύτερα τότε που μέναμε στις σπηλιές.
Ήταν ευκολότερη η Ζωή. Μόνο για την επιβίωση χρειαζόταν να νοιαστείς, για τη διαιώνιση και κυρίως να παραμείνεις ζωντανός.
Δεν υπήρχε η πολυτέλεια του χρόνου και του νου να σκέφτεται πως κάθε απόφαση έχει πάντοτε παράπλευρες απώλειες, εξόν από κέρδος.
Σήμερα, με φρονιμάδα, ακριβώς όπως όταν απασφαλίζεις χειροβομβίδα, προσεγγίζεις την κάθε απόφαση, το κάθε όνειρο, την κάθε ελπίδα.
Αργά, τρομοκρατημένος και με βήματα τρεμάμενα διστακτικά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 15-7-2016