ΟΠΩΣ Μ’ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΣ ΧΘΕΣ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ

Ένα στιγμιαίο, γνώριμο και μάλλον αναγνωρίσιμο άγγιγμα μου ξύπνησε ερωτηματικά και μνήμες.

Μια αναλαμπή ήταν μονάχα. Μετά, καθώς είχαμε απορροφηθεί στις σοβαρές κουβέντες που κάνουν οι σοβαροί μεγάλοι άνθρωποι, το ξέχασα.

Το ξαναθυμήθηκα σήμερα το πρωί.

Την ώρα που βούρτσιζα τα δόντια μου και είχα βγάλει τη γλώσσα μου κοροϊδευτικά στον καθρέφτη.

Κόντεψα να πνιγώ από τα γέλια όταν είδα τη γλώσσα μου μπλε.

Μου φάνηκε αναίτια αστεία. Δεν είχα αλλάξει μάρκα οδοντόκρεμας εδώ και καιρό.

Μετά τα ξαφνικά γέλια σοβάρεψα. Σκέφτηκα τη χθεσινή μας συνάντηση. Επαγγελματική. Τυπική. Καθωσπρέπει.

Η μοναδική στιγμή οικειότητας, αν μπορεί να χαρακτηριστεί τέτοια, ήταν όταν τυχαία ακούμπησαν τα δάχτυλά μας πάνω στο χοντρό ντοσιέ με τα διαγράμματα που έπρεπε να μελετήσουμε.

Εσύ, φάνηκε να μην το αντιλήφθηκες καν.

Πήρες το ντοσιέ και άρχισες ν’ αναλύεις τα ποσοστά κέρδους του τελευταίου τριμήνου που είχαν ραγδαία αύξηση χάρη στις προτάσεις μου όπως έλεγες ξανά και ξανά.

Μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας που υπήρξαν από τη δική μου πλευρά μόνο απ’ όσο κατάλαβα, τα κάλυψα, ζητώντας δεκαπεντάλεπτη διακοπή της συνάντησης τάχα πως έπρεπε να κάνω ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα που δε γινόταν ν’ αναβληθεί.

Με τους καλούς τρόπους που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά σου, είπες παρακαλώ και σηκώθηκες πρώτος απ’ την καρέκλα, τραβώντας ευγενικά τη δική μου προς τα πίσω.

Κατέβηκα στον όροφο με τη βοηθητική αίθουσα συνεδριάσεων, έκανα κι ένα τηλεφώνημα για να φανώ αντάξια των λόγων μου, και κατευθύνθηκα στις γυναικείες τουαλέτες για να συντονίσω τις σκέψεις μου.
Έπλυνα τα χέρια μου, έλεγξα το μακιγιάζ και τον αυστηρό κότσο στα μαλλιά μου και στάθηκα ανέκφραστη μπροστά στον καθρέφτη.

Εστίασα το βλέμμα μου στα μάτια μου. Από μικρή με ηρεμούσε το χρώμα των ματιών μου.

Όταν ένιωθα ένταση, ταραχή ή απλώς μοναξιά, έπαιρνα ένα καθρέφτη, ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και χανόμουν στα πράσινα λιβάδια τους.

Δεν κατάλαβα αν πέρασαν δευτερόλεπτα ή χρόνια μα ένα ξαφνικό χτύπημα στην πόρτα μ’ έφερε απ’ τα λιβάδια πίσω στα κεντρικά γραφεία της εταιρίας που μόλις πριν έξι μήνες είχα αναλάβει χρέη υπεύθυνης τμήματος.

Χρειάζεστε κάτι, με ρώτησες, και γω αιφνιδιασμένη απ’ την ανώμαλη προσγείωση της πραγματικότητας κοιτούσα έντρομη την πόρτα, μα δε μπορούσα ν’ απαντήσω.

Άνοιξες και στάθηκες αμίλητος στο άνοιγμα να με κοιτάς.

Βούτηξες και συ στα λιβάδια των ματιών μου.

Βουβοί στεκόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλον.
Ούτε κατάλαβα πότε κλείδωσες την πόρτα, πότε το στόμα σου ξεκίνησε να με φιλά στα χείλη.

Το επόμενο λεπτό βρεθήκαμε να κάνουμε έρωτα κοιτάζοντας τον καθρέφτη, ενώ τα καταπράσινα λιβάδια είχαν γεμίσει με ανεξέλεγκτες πυρκαγιές.
Μονάχα μια στιγμή πήρες το βλέμμα σου απ’ τον καθρέφτη.

Όταν έβγαλες το εσώρουχό μου και το ρολόι σου σκάλωσε στις αλυσίδες που είχε αντί για τα συνηθισμένα κορδόνια.

Το έσκισες γιατί έχανες πολύτιμα δευτερόλεπτα επαφής και μπήκες μέσα μου.

Ένιωσα να χάνω τις αισθήσεις μου και να γκρεμίζομαι σε μια ατελείωτη άβυσσο.

Ένας οξύς πόνος στο κεφάλι με συνέφερε άτσαλα απ’ την άβυσσο.

Άνοιξα τα μάτια και σε είδα σκυμμένο από πάνω μου. Κάτι μου έλεγες, μα δεν άκουγα τι.

Τα μάτια σου είχαν το χρώμα της ανησυχίας.

Σταδιακά άρχισα ν’ ακούω τους θορύβους και τη δική σου φωνή να μου μιλά στοργικά μα και θυμωμένα.

Δεν ακούω κουβέντα, έλεγες.

Θα πάρετε υποχρεωτική άδεια δύο εβδομάδων τουλάχιστον.

Έχετε προ πολλού ξεπεράσει τα όρια των αντοχών σας και φέρω και γω μεγάλο μέρος ευθύνης.

Είναι απάνθρωπες οι ώρες που εργάζεστε.

Ευτυχώς που η γραμματέας μου έφτασε στις τουαλέτες την ώρα που λιποθυμούσατε και ήρθε φοβισμένη να με ειδοποιήσει.

Μην κλαίτε, δε σας μαλώνω, συνέχισες να μου λες και η φωνή σου έγινε τρυφερή.

Νοιάζομαι για σας και για την υγείας σας.

Αν δεν ήσασταν τόσο απορροφημένη με τους αριθμούς και τα ποσοστά, θα το είχατε καταλάβει προ πολλού.

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-7-2016