ΑΓΟΥΡΗ ΕΛΙΑ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟΨΕ

                                                       Φωτογραφία: Dariusz Klimczak

Οι σκέψεις μου απόψε έχουν τη γεύση της άγουρης ελιάς.

Πικρή και ξινή μαζί.

Έρχεται μια στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως δυστυχώς ή εσύ ή οι γύρω σου μπορούν να είναι ευτυχισμένοι.

Πολλές φορές είναι δύσκολο να πετύχεις ταυτόχρονο συνδυασμό.

Αν αποφασίσεις να συμβάλλεις στην ευτυχία των άλλων πρέπει πολλές φορές να παρακάμψεις τις ανάγκες, τα όνειρα, αυτά που λαχταρά η δική σου ψυχή.

Οι ρόλοι που επέλεξες ή που κλήθηκες να παίξεις, είναι συχνά τόσο αντικρουόμενοι μεταξύ τους, που καταφέρουν να κάνουν κουβάρι όλα τα καλοτακτοποιημένα και διπλωμένα σε τάξη συναισθήματα.

Το ηφαίστειο που ζει μέσα σου και στο οποίο πετάς ότι μπαίνει εμπόδιο σε σένα και στους ανθρώπους που αγαπάς και οφείλεις να φροντίζεις, με δυσκολία το κρατάς ανενεργό.

Τα απόβλητα των επιθυμιών συσσωρεύονται με τα χρόνια κι έρχεται μια ώρα που δεν έχει γεμίσει απλώς, αλλά έχει ξεχειλίσει κι όλας.

Είναι εκείνη η ώρα που πρέπει να αποφασίσεις αν θα τα κάνεις όλα πουτάνα και θα διεκδικήσεις από τη Ζωή το μερίδιο ευτυχίας που σου αναλογεί, δυσαρεστώντας όμως ανθρώπους που φρόντισες να γίνεις δεδομένη και ταγμένη γι' αυτούς, ή αν θα συνεχίσεις να καραδοκείς με τον πυροσβεστήρα ανά χείρας, μη γίνει ξαφνικό ολοκαύτωμα.

Πόσο δίκαιο είναι να συμβεί το ένα ή το άλλο, είναι ένα ερώτημα τραγικό.

Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει.

Ούτε λογική.

Ούτε δίκαιη.

Και συνεχίζεις ν' αναβάλλεις την απόφαση.

Και περνάει ο καιρός.

Και χάνεται ο χρόνος.

Μια στιγμή.

Μια στιγμή χρειάζεται για να παρθεί η απόφαση.

Αλλά και μια ολόκληρη ζωή δε φτάνει για ν’ απολαύσεις την απόφασή σου ή να τη μετανιώνεις.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις σε τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις είναι να έχεις πίστη στον εαυτό σου και ν’ ακούσεις το ένστικτό σου. Αυτό ξέρει πάντα το καλό μας.

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-7-2016