ΤΟ ΚΟΡΜΙ

Κάποια απ’ τις φορές που το κορμί ξανάγινε ασήκωτο,

φυλαγμένο κουράγιο επιστράτευσε και το ‘βγαλε μια βόλτα.

Στην αρχή με βήματα αργόσυρτα και το βλέμμα προσεκτικά στη γη στραμμένο.

Ανάμεσα στα βήματα συλλογισμούς ελευθέρωνε,

σάλια που εξατμίζονταν την ίδια στιγμή στον αέρα.

Εκατό δύσκολα μέτρα κατάφερε εκείνη τη φορά,

μα τα βάρη της παιδικής ηλικίας κατάφερε να ξεφορτωθεί.

Τα βήματα έγιναν γρηγορότερα και η κούραση αλάφρυνε λιγάκι.

Σαν έφτασε στην ακρογιαλιά είχε καταφέρει με επιτυχία

ν” αναμασήσει και να φτύσει σκυφτά όλα τα ρυθμικά χρόνια της ενηλικίωσης.

Κουράστηκαν τα πόδια και τα βόλεψε σε στάση οκλαδόν.

Μαζί με το χέρι έθαβε και τις αναμνήσεις βαθιά στη ζεστή άμμο.

Θολές μνήμες της μήτρας ξύπνησαν απ” τη ζεστασιά

και ο ήλιος φιλούσε τις ξυπόλητες πατούσες.

Έψαξε νέα στάση, καυτά φιλιά για να πάρει σ” όλο το σώμα.

Ικετευτικά άνοιξε χέρια και πόδια

σκορπίζοντας το βάρος της ζωής σε βότσαλα και ξεραμένα φύκια.

Τα μάτια όλη την ώρα παρέμειναν σφαλιστά, συνεχίζοντας το επίπονο ταξίδι στο παρελθόν. Ίσαμε το σούρουπο, το κορμί κατάφερε να ταιριάξει την αναπνοή

με το αεράκι που ανατρίχιαζε τα βρεγμένα πόδια.

Όταν χάθηκε εντελώς ο ήλιος, ψηλάφισε απ’ το σακίδιο μια λευκή κουβερτούλα

και τυλίχτηκε ως το κεφάλι.

Υγρασία εμφανίστηκε ύπουλα απ’ τα κλειστά μάτια και λέκιασε το πολύτιμο ύφασμα.

Δε σκόπευε όμως να κουνηθεί απ’ την εμβρυακή στάση.

Η νύχτα αποδείχτηκε απρόσμενα ζεστή για την εποχή.

Σαν ξημέρωσε, ένα αδέσποτο σκυλί πλησίασε από περιέργεια

και άρχισε να μυρίζει το κουβάρι κουνώντας διστακτικά την ουρά.

Γρύλισε για μια στιγμή και έπειτα αδιάφορα συνέχισε

να τρέχει πλατσουρίζοντας στην ακρογιαλιά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-7-2016