ΑΝΤΙ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑΣ

Αντί για καληνύχτα, απόψε θέλω να σου διηγηθώ ένα όνειρο που βλέπω συχνά και με προβληματίζει.

Έχω ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σου.

Ίσως έτσι καταφέρω να το ξορκίσω.

Περπατούσα που λες ολόγυμνη σ' ένα άδειο δρόμο.

Καλοκαίρι πρέπει να ήταν, γιατί δεν ένιωθα καθόλου να κρυώνω.

Αντιθέτως, ρυάκια ιδρώτα μούσκευαν την πλάτη μου.

Κατρακυλούσαν ως τις πατούσες μουσκεύοντας τες κι αυτές.

Ο ιδρώτας αυτός δεν ήταν ο συνηθισμένος, ήταν πολύ παράξενος.

Μόλις ερχόταν σ' επαφή με το χώμα γινόταν μικρές χρωματιστές πέτρες με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα πολύχρωμο μονοπάτι.

Η γύμνια μου καθόλου ντροπή δε μου προκαλούσε.

Θαρρείς και δεν ήξερα πως υπήρχαν ρούχα για να τη σκεπάσουν.

Νομίζω πως ήμουν χαρούμενη.

Σε σένα ερχόμουν.

Να σε συναντήσω.

Στο τέλος του δρόμου με περίμενες χαμογελαστός.

Σε πλησίασα μα δε σε άγγιξα.

Ένας συρμάτινος φράχτης στεκόταν ανάμεσά μας.

Άπλωσα τις παλάμες και ακούμπησα τις δικές σου που με περίμεναν.

Σου χαμογέλασα.

Πίστευα πως θα νιώσω κάτι, οτιδήποτε, αγγίζοντάς σε.

Τίποτα.

Δεν ένιωσα το παραμικρό.

Σκοτείνιασε.

Δε χαμογελούσα πια.

Κατέβασα τις παλάμες.

Γύρισα την πλάτη και άρχισα αργά να περπατώ προς τα πίσω.

Το μονοπάτι με περίμενε.

Οι πέτρες λαμπύριζαν πανέμορφες μέσα στο σκοτάδι.

Ήμουν χαρούμενη.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-7-2016