ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΠΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΦΙΛΙΑ

Σε κάθε μελετημένο καυγά παρατηρώ

ένα εγωιστικό κορμί πάντα να ξεχωρίζει

λόγια πικρά τινάζει απ' τους ώμους δυνατά

και μπερδεμένα συναισθήματα αναμοχλεύει

Τόσο άδικα είναι μουτρωμένο με τη Ζωή

που αγκαλιές σαν τιμωρία έμαθε να κλέβει

μετά

αφού χορταίνει συγγνώμες κι επιδόρπιο θυμούς

σύντροφος ντύνεται που έκανε πάλι αυτός τη χάρη

Κανένας έρωτας δεν αντέχει μοναχός

μία μάχη να δίνει καθημερινά αντί για δύο

νηστικός κι ανέραστος δείχνει εξωτερικά

όταν συνέχεια ενοχές καταπίνει και συμφέρον

Συλλογή αγορασμένη από πανάκριβα φιλιά

που φέγγουν όμοια αληθινά στο ψεύτικο σκοτάδι

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-10-2016

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΑΝ ΞΥΠΝΑΝΕ ΣΕ ΔΙΠΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

Θα σου πω

αφού με αγωνία με ρωτάς

τί κάνουν οι έρωτες σαν ξυπνάνε σε διπλό κρεβάτι

Τα χέρια που απαλά χάιδευαν όλη τη νύχτα τα κορμιά

μεροκάματο φοράνε κι άγρια γίνονται ως το βράδυ

Το κεφάλι δε σκύβουν σε πηγή εξαγνισμού κι αιώνιας ζωής

μα με σφιγμένες γροθιές τις βρισιές κρύβουν

όταν ανεβαίνουν απ' το στομάχι

Οι ερωτευμένες πατούσες ματωμένες πληγές αποκτούν

κι αδύναμα σέρνουν τα βήματα στη λήξη κάθε βάρδιας

Το βλέμμα που ίχνη έρωτα προδίδει όταν στο κενό αφαιρεθεί

κρύβεται φοβισμένο πίσω απ' τα σκασμένα χείλη

Η σκέψη σ' ελεύθερη πτώση μετατρέπει την ημέρα πληρωμής

κι άξιος λογιστής λογαριασμούς μετράει αντί για κοφτές ανάσες

Οι κουρασμένες αγκαλιές το βράδυ ξεκουράζονται η μία μέσα στην άλλη

βιαστικά πετάνε τις στολές εργασίας μιας άχρωμης ζωής

που δεν τόλμησε να συστηθεί

αυτοπροσώπως με τους οργασμούς της

Να ξέρεις

θέλει την τρέλα του έρωτα να την κουβαλάς από μικρός

για να σωθείς απ' της ανθρώπινης ύπαρξης την ανία

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-10-2016

ΟΤΑΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΕ ΛΙΓΑΚΙ Ο ΘΥΜΟΣ ΣΟΥ

Με πείσμα το πόδι στο πάτωμα χτυπούσες

οι μικρές γροθιές τις φλέβες γέμιζαν

με πείσμα και νεογέννητη οργή

τα καμώματά σου γέλιο φέρναν στους μεγάλους

μα εσύ μεγαλύτερη ένιωθες

κι έτοιμη από πάντα να ζήσεις τη ζωή

Μπροστά σου στο τραπέζι ήταν μια αράχνη

μ' απορία όλα τα μάτια της εσένα κοιτούσαν

τα γυάλινα τείχη που την έκλεισες δεν ακουμπούσε

κι ας διάλεξες το ακριβότερο κομμάτι

απ' το σερβίτσιο το καλό

Για κείνη ήταν απλά μια φυλακή

Γκρίνιαζες πως το σωστό για κείνη κάνεις

επειδή αδύναμη και χλωμή σου' μοιαζε στην όψη

Αγάπη που πονούσε περισσότερο εσένα παρά εκείνη

κάθε λεπτό αιχμαλωσίας μέσα σου γεννιόταν

στη μικρή καρδιά και στο άγουρο από ευθύνες κεφαλάκι

Έπειτα με λόγια παρήγορα την κανάκευες

όταν υποχωρούσε λιγάκι ο θυμός σου

μα αγανακτούσες όταν την έβλεπες

για ελευθερία κουρασμένη να συνεχίζει να πολεμά

Κατάκοπες σας βρήκε το βράδυ και τις δυο

της αράχνης σαν εσύ πεισμωμένη αποκοιμήθηκες

δεν της έμεινε καμία άλλη επιλογή

σταμάτησε να προσπαθεί το γυαλί να σπάσει

κι ιστό ξεκίνησε να φτιάχνει όλη τη νύχτα μεθοδικά

Το πρωί το ποτήρι ως απάνω είχε γεμίσει

λίκνο περίπλοκο και μαξιλάρια απαλά

Σαν έβαλε την τελευταία πινελιά του καλλιτέχνη

δάκρυσε κοιτώντας ένα αριστούργημα μοναδικό

Θυσίες θέλει η Τέχνη κι η Ζωή

νανούριζε σαν ξάπλωσε τον εαυτό της

Τα κουρασμένα μάτια έκλεισε

και το Μορφέα κάλεσε ως ύστατη επιλογή

στον πραγματικό κόσμο να τη μεταφέρει

Ας γύριζε έστω και για ένα λεπτό

έπειτα πρόθυμη θα 'ταν

ακόμα και να πεθάνει

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2016

ΔΕΝΔΡΟ ΗΘΕΛΕ ΝΑ’ ΝΑΙ

Σκέφτηκε ν' αυτοκτονήσει πριν πεθάνει

δένδρο ήθελε να 'ναι αντί θνητός

τολμηρή την πράξη του θα επιβράβευαν

αν μη τι άλλο

αυτοί που το Μέγα Κριτή έκρυβαν

βαθιά μέσα τους φιμωμένο

Σε γενναίο όμως το δίχως άλλο

οι υπόλοιποι σοφοί θα τον έχριζαν

και σύγχρονο φιλόσοφο-οραματιστή

Στην πραγματικότητα

καθόλου δεν ήθελε να πεθάνει

αρνιόταν απλώς αγωνία να' χει

άψυχα βήματα με βάρος όταν έσερνε

ζωή πού θα έβρισκε να τους φορέσει

Μαρία Φουσταλιεράκη 19-10-2016

ΦΡΕΣΚΑ ΦΙΛΙΑ & ΞΕΡΑΜΕΝΑ ΠΑΞΙΜΑΔΙΑ

Όσο κι αν με πείσμα καταριέσαι τις χρονιές

όσο κι αν φτύνεις το αίμα που σ' έχει θρέψει

όσο κι αν σ' εκνευρίζει η αναπάντεχη βροχή

το σύμπαν ερήμην σου θα συνεχίσει

να σε ταξιδεύει

Όσο κι αν δε σ' αρέσει η συμπεριφορά των ηθικών

αχρείοι όταν γίνονται μόλις γυρνάς

την πλάτη

όσο ο πόνος μένει στο στιλέτο του μαχαιριού

τα σημάδια πάνω σου

προσπαθούν να σε διδάξουν

Μεγάλωσες κι ακόμα περιμένεις στην ουρά

εισιτήριο ευτυχίας αυτοπροσώπως

να παραλάβεις

μα όσο κι αν πλησιάζει η δική σου η σειρά

να μην ξεχνάς πως έχεις δικαίωμα

μεταβολή να κάνεις

Να φτύσεις τότε το δρόμο

κοιτώντας τον προκλητικά

και μ' αποσκευές λίγα φρέσκα φιλιά

και πολλά ξεραμένα παξιμάδια

τον κόσμο σ' όλο το πλάτος του

τρέξε να εξερευνήσεις

Μαρία Φουσταλιεράκη 16-10-2016

ΑΝΗΘΙΚΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ

Ήρθε η ώρα πίσω να πάρω

ένα κομμάτι ολόδικό μου

για ενέχυρο όταν το' βαλα

σχεδιάγραμμα ζωγράφισα

πώς να ξαναβρώ το μαγαζί

Δεν ήθελα πάνω μου να το κουβαλάω

όταν εθελοντικά ριχνόμουν στις φωτιές

τ' αντάλλαξα μετά από σκέψη μ' άκαυστη στολή

ανέπαφη κι ανδρεία για να παραμείνω

Στα κύματα όταν ριχνόμουν δεν ήθελα να βραχεί

στις λάσπες που κοιμήθηκα δε ρίσκαρα να λερωθεί

Απόκτημα ανεκτίμητο μου 'παν πως είναι

κατά την ανταλλαγή

μα για μένα αξία εντελώς ανύπαρκτη είχε

αφού το αίμα μου στον κίνδυνο με τράβηξε

και την καρδιά διέταξε ν' ακολουθήσει σιωπηλά

Σήμερα τυχαία βρήκα το σκοτεινό μαγαζί

τη στολή επέστρεψα ελαφρώς καμένη

μα το ενέχυρο ανέπαφο πήρα πάλι πίσω

Ακόμα όμως υπάρχει κάτι που με απασχολεί

στα μάτια τρίτων ίσως,

λέω ίσως,

αν δείχνει ανήθικη μια τέτοια συναλλαγή

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-10-2016

ΣΑΛΙΟ ΠΙΚΡΟ

Άνοιξε τα φοβισμένα μάτια

και κοίτα πραγματικά πως είμαι

μέτρα τις ουλές στο κορμί

άγγιξε τα σημάδια που 'φτιαξα

για να ομορφύνω τον κόσμο

Πήρα αίμα και σου ζωγράφισα

ένα μοναχικό τριαντάφυλλο

πολύτιμο δώρο στα πόδια σου

μήπως καταφέρεις να μ' αγαπήσεις

Σάλιο έβαλα πικρό σ' όλα τα φιλιά

μετάγγιση από μένα να σου κάνω

Έτσι αποφάσισα να σου παραδοθώ

καθαρό να με διαλέξεις

και να μ' ερωτευτείς όσο και γω

Εμένα, που ούτε εγώ με ξέρω πραγματικά

εμένα, που αντέχω ν' αγαπώ και να πονάω

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-10-2016

ΑΓΚΑΘΩΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

Είδα ανθρώπους που μόνοι τους

διάλεξαν απ' τον κόσμο να χαθούν

σε σκοτεινά μπήκαν κι αγκαθωτά μονοπάτια

Για όπλο φόρεσαν γύμνια και μια συγνώμη

σα σβησμένο τσιγάρο να κρέμεται

απ' τα διψασμένα χείλη

Βλάσφημα απόκληρους τους βάφτισαν

του κόσμου τα καθωσπρέπει αρπακτικά

Μα σαν βγήκαν απ' το μονοπάτι μουσκεμένοι

βαφτισμένοι απόκληροι στης αποκάλυψης το νερό

οι καθωσπρέπει αλλού έστρεψαν το βλέμμα

το φως εμπόδιζε το μπαγιάτικο εγωισμό

το σκοτάδι της δικής τους ψυχής ν' αναγνωρίσει

Το κρίμα έπεσε στο τεντωμένο δάχτυλο

που αγκυλωμένο προς τα έξω έμεινε για πάντα

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-10-2016

ΣΤΟ ΘΗΚΑΡΙ

Που πάνε άραγε οι λέξεις όταν σώνονται;

Ξαναμπαίνουν στο θηκάρι

ή γίνονται αμάραντα

να μπουν στο μνήμα των συμβολαίων

που άλικα υπογράφηκαν ένα βράδυ

δίχως σταγόνα αίμα;

Για τις λέξεις δεν ξέρω,

μα είδα με τα μάτια μου την κίσσα,

να στέκεται έξω απ' το παράθυρο

και να καταγράφει λεπτομερώς

όλες τις στιγμές που ίδρωναν

μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα

Μαρία Φουσταλιεράκη 8-10-2016

ΑΠΑΓΚΙΟ ΑΜΑΡΤΙΩΝ

Βαριά φτερά έβγαλα με κουρασμένα χέρια

στον κάδο απέξω τ’ απόθεσα μ’ ένα φιλί

Όχι πως για πέταμα τα ‘χα ή έδειχναν φθαρμένα πολύ

κάθε άλλο

αχρησιμοποίητα ήταν μετά από αιώνες χρηστικούς

ζημιές φρόντιζα διαρκώς να επισκευάζω

και σα βρέφη τα κανάκευα συνεχώς

Μόνο τα ‘βγαλα λίγο να ξεκουραστώ

μεγάλη προσπάθεια να πετάς χωρίς να σκοντάφτεις

απαιτεί συνέχεια να’ χεις τα μάτια ανοιχτά

κι ένα σώμα άφθαρτα εκπαιδευμένο για ν’ αντέχει

Κουράστηκα όρθια να στέκομαι στη βροχή

θεόρατα να τ’ απλώνω προσκέφαλο στον κόσμο

Μονάχα για λίγο θα γείρω να κοιμηθώ

χωρίς το βάρος των φτερών να μου θυμίζει

πως είμαι απάγκιο των ίδιων μου των αμαρτιών

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-10-2016

ΧΡΗΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Με ανακούφιση προκαταβολικά άρχισε να βρέχει

αλμύρα για να ξεπλύνει τη ντροπή απ' τα κόκκινα μάτια

την ώρα που έκλαιγαν οι νεκροί για τους ζωντανούς

Με πόση καρτερία στήθηκε στην ουρά για εισιτήριο

πρώην χρήστης της αγάπης θεατής και κομπάρσος μαζί

χιλιοπαιγμένο ρόλο πειστικά να ερμηνεύσει

μα ο υποβολέας πάντα θυμάται

καλύτερα απ’ τον πρωταγωνιστή

Λάθος κατέταξε ο θιασάρχης σε απαίδευτους

όλους τους ηθοποιούς στην οντισιόν

μπορεί να συμφώνησαν ψίχουλα να παίρνουν κάθε μέρα

μα στο καμαρίνι κρυφά χαίρονταν τα βραβεία του κοινού

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-10-2016

ΤΕΝΤΩΜΕΝΕΣ ΧΟΡΔΕΣ

Τεντωμένες χορδές η φωνή μου

ντυμένες ματωμένα ξυράφια

για να βαφτίζονται άθεοι στίχοι

πριν τολμήσουν στο στόμα να μπουν

Σακατεμένες χορδές η ψυχή μου

ντυμένη με ουλές που' χουν κακοφορμίσει

δάκρυα στάζουν αποστειρωμένα

να ξεπλένονται τα ξυράφια πριν φυλαχτούν

Ζωές με παράσημα εξαγορασμένες

και δάφνες πικρές μάσαγα πάντα πριν κοιμηθώ

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-10-2016

ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ

Ξημέρωσε μα γω δε θέλω να ξυπνήσω

άλλαξε το χρόνο για μένα αν μπορείς

στην αγκαλιά σου άσε με

για χρόνια ν' αποκοιμηθώ

Μια πριγκίπισσα μ' αγωνία με περιμένει στο κάστρο

υπόσχεση της έδωσα

σε μοναξιά μην την καταδικάσω

τα δεσμά μ' αντικλείδι κάποτε να παραβιάσω

και στη θέση της φυλακή εγώ να μπω

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-10-2016

Η ΤΡΟΦΗ ΜΟΥ

Ο πόνος είναι η καθημερινή τροφή μου

με αμφιβολία τον γαρνίρω τα βράδια

σε ατομικό δίσκο τον σερβίρω στα πόδια

μόνη σαν κάθομαι σπίτι και νοσταλγώ

όλα τ' ανέφελα και γελαστά ξυπνήματα

Ακόμα και τότε δεν ήμουν ευτυχισμένη

μου έλειπε μέσα στην ευτυχία ο πόνος

εθισμένη ήμουν απ' όταν τον πρωτογνώρισα

τότε που τυφλό νεογνό γατζωνόμουνα

στο βυζί της μάνας να πάρω αγάπη

Εκείνη άσπλαχνα μ' έδιωχνε

φοβούμενη την απόλυτη θηλυκότητα

άτσαλα μήπως καταστρέψω

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-10-2016

Η ΣΚΙΑ

Υπάρχει μια ύπουλη κι αθόρυβη σκιά

σαν αερικό σέρνεται ανάμεσά μας

στην αγκαλιά σου βολεύτηκε μια βραδιά

και με παραλήρημα σ' έκανε να ομολογήσεις

πόσο γενναίος έγινες μια φορά

όταν τη σκότωσες κόβοντας κομμάτια το κορμί σου

Το μάτι μου κλείνει όταν εσύ δεν κοιτάς

τη γλώσσα μου βγάζει κοροϊδευτικά

Με τρομοκρατεί όταν σ' ακουμπά και παγώνω

όχι γιατί θα σε χάσω και μόνη θα μείνω

τη μοναξιά έχω παντρευτεί εγώ και δε φοβάμαι

Για σένα τρέμω

μήπως χαθείς μαζί της στα σκοτάδια

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-10-2016

ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΓΑΤΕΣ

Δίπλα στ' ανοιχτό παράθυρο στεκόταν

και χαμογελούσε στις αδέσποτες γάτες,

κρύωνε μα τ' άφηνε πάντα ανοιχτό

Ο γιος χάιδεψε τρυφερά γκρίζα μαλλιά

και ρώτησε γιατί χαμογελά στα ζώα

Μου μοιάζουν, απάντησε,

χωρίς να μετακινήσει το βλέμμα,

μια ζωή πεινασμένα είναι, σαν κι εμένα

Μονάχα που εγώ πεινούσα γι' αγάπη,

μα ποτέ δεν περίσσευε αρκετή

Κάθε φορά τους άλλους έβαζα μπροστά

κι οπισθοχωρούσα νηστική με τ' αποφάγια

Μια φορά θύμωσα κι αποφάσισα

να διεκδικήσω ολόκληρο μερίδιο

Το θήραμα στεκόταν μπροστά μου

μέσα στα μάτια με κοίταζε

κι ήταν έτοιμο να θυσιαστεί

για να χορτάσω εγώ

Δε μπόρεσα όμως να σηκώσω το μαχαίρι

ζύγιζε όλες τις αμαρτίες του κόσμου

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-10-2016

ΑΧΡΩΜΕΣ ΜΕΡΕΣ

Θυμάσαι πόσο ευτυχισμένος ένιωθες

τότε που ήσουν ερωτευμένος;

Θυμάσαι πόσο λαίμαργα έπινες

την αγάπη κατευθείαν απ' το στήθος;

όμως μερικές σταγόνες να πέσουν κάτω

Αν τις είχες βάλει τότε σε μπουκάλι

Αν τις είχες φυλάξει κάτω απ' το μαξιλάρι

Αν τις νανούριζες να κοιμούνται τα βράδια,

τώρα που ο καιρός έφερε άχρωμες μέρες

δε θα ένιωθες τόσο πολύ διψασμένος

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-9-2016