ΜΕ ΠΟΝΑΣ

Μάνα μου εσύ που με πονάς
ήθελα εμένα να τιμάς
την καρδιά τώρα ματώνεις
εσύ που έπρεπε να μερώνεις

Δεν είσαι πια σημείο αναφοράς
ξέρεις πώς έτσι με πονάς
στης ζωής θάλασσα ταραγμένη
σανίδα εσύ ήθελα να προσμένει

Τη δική σου ψυχή τη λαβωμένη
μέσα στο στόμα δίνεις μασημένη
μα δε μπορώ και για σένα να πονώ
νιώθω να ’χω λυγίσει από καιρό

Το παιδάκι ακόμα σε φοβάται
η γυναίκα  θέλει να μιλάτε
μα δεν ξέρει με ποιο τρόπο
διχάλα μακρινή σε ξένο τόπο

Μάνα μου πάντα ήσουν ιερή
ο λόγος σου πάντα αθέατη εντολή
τη λέξη σου λαχταρώ παιδί να πεις
μένα πως αγαπάς από ψυχής

Δεν το άκουσε και δεν το βλέπει
ούτε η καρδιά να ψυχανεμιστεί
της απορίας που φωνάζει η φυγή
δε μιλάει στη δική σου την ψυχή

Μάνα απ’ το παιδί σου έχεις κοπεί
και πολλά μίλια μακριά κρυφτεί
έβγαλες και το μανδύα το γονεϊκό
που εσένα/εμένα κρατούσε ζεστό

ΦΜ 28/6/2015