ΟΤΑΝ ΑΠΛΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑ

Σε βλέπω, κάθεσαι σοβαρός στην αγαπημένη γωνιά

κάτι μουτζουρώνεις, όπως αποκαλείς όταν ψάχνεις,

μέσα στο χάος της συγγραφής, χαλασμένους στίχους

που μια τελειότητα δε στάθηκε ικανή να τους αγγίξει

Εγώ χαμογελώ αμυδρά και με απόλαυση συνεχίζω

ένα βιβλίο που με έχει από μέρες τώρα συνεπάρει,

γυρνώ την κάθε σελίδα του πάρα πολύ προσεκτικά

ο παραμικρός της θόρυβος δε θέλω να σε ταράξει

Με γλύκα κι έρωτα κοιτώ την υπέροχη μορφή σου,

η ψυχή πλημμυρίζει, μα νιώθω ανάγκη επιτακτική

τη φυσική διακριτικότητά μου έχει ήδη ξεπεράσει,

διακαώς επιθυμώ από τον καναπέ μας να σηκωθώ,

απ’ το δόσιμο του έργου σου βίαια να σε διακόψω

Κλεφτά, τους ώμους και τα χέρια έρχομαι ν' αγκαλιάσω,

που θεϊκούς στίχους κάθε μέρα μόνο για μένα γράφουν

να σε ρωτήσω στο αριστερό σου αυτί πολύ ψιθυριστά:

Έρωτά μου, αυτή τη στιγμή, εμένα περισσότερο αγαπάς

ή την έκσταση της πένας που σε έχει από ώρες συνεπάρει;

Γιατί γνωρίζω αγάπη μου γλυκιά, αρχέγονη ανάγκη έχεις,

ενδελεχώς να ψάχνεις για να βρεις την κάθε ιδανική λέξη

Όταν το ξάφνιασμα απ’ την απρόσμενή μου αυτή διακοπή

λίγο σαν έχει καταλαγιάσει, ομολογώ πως δεν σε συνηθίζω

σε βίαιη εισβολή, την ώρα της ποιητικής σου δημιουργίας,

εσύ μέσα στην αγκαλιά σου με τραβάς και με τα χείλη σου

σκεπάζεις τα δικά μου, συνωμοτικά σαν να μου χαμογελάς,

ένα χέρι φωλιάζεις στο δικό μου και με ερωτική προτροπή

σε πελαγίσιο κρεβάτι μας οδηγείς, καταφύγιο μυστικό μας

Κι αφού χορτάσουν όλες οι αισθήσεις μα και τα κορμιά

με έρωτα και πάθος που μέσα μας αστείρευτα σιγοκαίει,

σηκώνεσαι έχοντας μια πρωτόγνωρη λάμψη στη ματιά,

σκίζεις σελίδες γελώντας απ' τα πολύτιμα γραπτά σου,

και απάντηση δίνεις μοναδική στη δική μου παραξενιά,

να μην αμφιβάλλω για την απόλυτη αγάπη τη δικιά σου

Μαρία Φουσταλιεράκη 24/9/2015